สะกิดใจนายวายุ

ยังไม่เคยผ่านมือชาย

“นาย!!” ฮันนี่แทบผงะ เมื่อเธอหันกลับไปมองด้านหลังกลับพบใบหน้าหล่อเหลาของวายุยื่นเข้ามาใกล้ใบหน้าของเธอจนปลายจมูกโด่งเฉียดฉิวจนสัมผัสได้

“ตกใจขนาดนั้นเลย” วายุเลิกหางคิ้วขึ้นเป็นเชิงถามหญิงสาว น้ำเสียงเรียบเฉยที่แฝงไว้ด้วยความดุดัน สายตาจ้องจับผิดฮันนี่ไม่วางตาเหมือนต้องการทราบคำตอบของหญิงสาวต่อจากนี้

“ปะ เปล่า” เพียงแค่ได้สบตาเข้ากับสายตาดุดันคู่นั้น กลับทำให้ฮันนี่เลิ่กลั่กเหมือนคนไร้ซึ่งสติไปพร้อมกับคำตอบตะกุกตะกักจนจับพิรุธได้l^h

“หึ!! เธอยังไม่เคยผ่านมือผู้ชายคนไหน ? จริง ๆ งั้นเหรอ” น้ำเสียงกรุ้มกริ่มแววตาเจ้าเล่ห์เอ่ยถามฮันนี่ด้วยใบหน้าใสซื่อเหมือนเด็กน้อยที่กำลังสงสัย

“ไร้มารยาท นี่นายยังเป็นผู้ชายอยู่รึเปล่า” ฮันนี่หันกลับไปต่อว่าวายุด้วยใบหน้าโกรธจัดกับประโยคคำพูดกระแนะกระแหนของชายหนุ่มที่เอ่ยถามเธอขึ้นมา

“แล้วทำไมเธอถึงชอบโกหกวะ?” หัวคิ้วขมวดกันเป็นปม ใบหน้าเรียบเฉยที่แฝงได้ด้วยความเดือดดาลอยู่ในแววตาคมคู่นั้น

“ฉันโกหกอะไร ?” ฮันนี่ยกมือขึ้นเท้าสะเอวตัวเองเหมือน เธอพร้อมปะทะกับผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าและด้วยส่วนสูงที่แตกต่างกัน ทำให้ร่างบางต้องแหงนหน้าขึ้นไปสบตาที่เต็มไปด้วยความท้าทายอยู่ในนั้น

“ก็เธอ”

“ฉันทำไม ? ฉันโกหกอะไร”

“เธอมีปานแดงใต้ราวนม” ใบหน้าหล่อเหลาและน้ำเสียงเรียบเฉยของวายุโน้มตัวลงไปกระซิบข้างหูเล็กของฮันนี่ให้เธอได้ยินเพียงแค่คนเดียว

“ไอ้บ้าวายุ ไอ้ลามก” จบประโยคคำพูดของวายุ เรียกเสียงโวยวายจากฮันนี่ได้เป็นอย่างดี ใบหน้าสวยแดงก่ำ ไหล่ของเธอสั่นเทาด้วยความโกรธจนควบคุมไม่อยู่

ผลัวะ!! ก่อนที่หมัดเล็กของฮันนี่จะกระแทกเข้าที่แก้มสากของวายุอย่างแรงตามอารมณ์เดือดดาลของเธอ แม้ว่าหญิงสาวจะตัวเล็ก แต่หมัดของเธอรุนแรงแตกต่างจากรูปร่างโดยสิ้นเชิง

“ทำอะไรของเธอ” วายุเดาะลิ้นไม่สบอารมณ์ ตาคมจ้องมองร่างบางเหมือนอยากฉีกเธอเป็นชิ้น ๆ ให้เละต่อหน้า ฮันนี่เป็นผู้หญิงคนแรกที่กล้าทำร้ายร่างกายของเขาแบบนี้

“นายแม่ง!! โคตรทุเรศเลย” ฮันนี่โกรธแทบเห็นควันพวยพุ่งออกมาจากสองหูของเธอ ดวงตากลมโตจดจ้องมองใบหน้าของวายุ ได้แต่นึกถึงภาพในอดีตซึ่งวายุที่เธอเคยรู้จักสุภาพมากกว่านี้

“มานี่!!” มือหนาคว้าข้อมือเล็กของฮันนี่อย่างแรง จนร่างบางเซเข้าไปกระแทกแผ่นอกหนาของวายุด้วยความไม่ตั้งใจ

“ปล่อยนะ!” ฮันนี่พยายามรั้งตัวเองให้หลุดพ้นจากการพันธนาการของวายุด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหงุดหงิดใจอยากจะหลุดพ้นจากวายุให้เร็วที่สุด เมื่อเห็นสายตาของเหล่านักศึกษาที่กำลังมองเหตุการณ์ความวุ่นวายระหว่างเธอกับวายุ

“เฮ้ย!! นายจะทำอะไรฮันนี่วะ” เพียงแค่เห็นใบหน้าไม่สู้ดีของฮันนี่ มาร์ชที่เห็นท่าไม่ดีรีบเดินไปรั้งร่างบางของฮันนี่ให้ห่างจากตัวของวายุทันที

“มึงอย่าเสือก” ประโยคห้วน ๆ ของวายุตอบกลับมาร์ชที่เข้ามาจับมือของฮันนี่เอาไว้

“แต่ฮันนี่เพื่อนกู” เสียงเข้มของมาร์ชตะคอกใส่หน้าของวายุด้วยความไม่พอใจที่เห็นพฤติกรรมของผู้ชายคนนี้ที่กำลังกระทำกับเพื่อนของตัวเองอยู่

“ผู้หญิงคนนี้ เมียกู!!” วายุตอบกลับสถานะระหว่างตัวเองและฮันนี่เสียงเข้มจนดังไปทั่วบริเวณเหมือนต้องการบอกให้คนอื่นรู้อยู่เป็นนัย ๆ

มาร์ชเองที่ได้ยินประโยคคำพูดของวายุถึงกับปล่อยมือของตัวเองออกจากฮันนี่ทันที เขาอึ้งไปไม่น้อย ไม่คิดว่าเพื่อนสนิทของตัวเองจะมีผัวแล้ว เพราะก่อนหน้านี้ฮันนี่มักจะปฏิเสธความสัมพันธ์กับผู้ชายที่เข้ามาจีบโดยตลอด

“นายวายุ!! ปล่อยนะ นายพูดเหี้ยอะไรออกมา รู้ตัวมั้ย” เสียงโวยวายของฮันนี่ดังขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากที่เธอนิ่งเงียบกับเหตุการณ์วุ่นวายที่เกิดขึ้น

เธอคาดไม่ถึงเลยสักนิดว่า ผู้ชายอย่างวายุจะกล้ามีเรื่องกับผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างเธอ แถมยังประกาศสถานะบ้าบออะไรก็ไม่รู้ต่อหน้าสาธารณชน

“รู้สิ!! ก็เธอเป็นเมียผม” วายุยังคงเน้นย้ำประโยคเดิม ๆ ใส่ฮันนี่ เพราะผู้หญิงอย่างฮันนี่ต้องเจอผู้ชายหน้าด้านแบบเขาถึงจะสมน้ำสมเนื้อ

หลังจากที่เขาปล่อยให้เธอห่างหายจากชีวิตไปนาน และได้แต่บอกกับตัวเองเอาไว้ ถ้าหากกลับมาเจอเธออีกครั้งแน่นอนว่าฮันนี่จะไม่สามารถหนีจากเขาไปไหนได้อีก

“พูดบ้าอะไรของนาย ฉันเสียหายนะ”

“เดี๋ยวผมรับผิดชอบ หรือจะให้ทบทวนก่อนมั้ย” วายุยังคงตอบกลับฮันนี่ด้วยใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังตีมึนอยู่ ไร้ซึ่งยางอายในที่สาธารณะ

“ไอ้บ้า!!! ปล่อยฉันนะ” วายุอุ้มฮันนี่พาดบนบ่าแกร่งของตัวเอง ศีรษะที่ห้อยลงมาของฮันนี่ไม่สามารถทำให้วายุเห็นใจแม้แต่น้อย มือหนาฟาดเข้าที่สะโพกมนอย่างแรงกับความดื้อด้านของเธอที่โวยวายไม่หยุด

จนเหล่านักศึกษาที่อยู่ในบริเวณนั้นต่างพากันหันมามองเป็นตาเดียว และยิ่งวายุคือหนุ่มฮอตของมหา’ลัย

ยิ่งถูกผู้คนให้ความสนใจจนเกิดเสียงซุบซิบนินทาเป็นระยะตลอดทางเดินที่วายุอุ้มฮันนี่เดินไปยังหลังตึกคณะวิศวกรรม

“ฉันเจ็บนะ” ด้วยแรงที่มีมากของวายุ เริ่มทำให้ร่างบางรู้สึกเจ็บกับแรงกอดรัดของวายุ มือเล็กได้แต่ทุบแผ่นหลังของชายหนุ่มอย่างแรง เพื่อให้วายุปล่อย แต่ยิ่งทุบมากเท่าไรยิ่งถูกรัดแน่นมากกว่าเดิม

“ผมเจ็บกว่าเธอหลายเท่า” วายุพึมพำกับตัวเองดั่งคนเหม่อลอย แต่ด้วยความชิดใกล้ทำให้ฮันนี่ได้ยินทุกคำพูดของเขา

“ผู้ชายเหี้ย ๆ อย่างนายเอาอะไรมาเจ็บ” น้ำเสียงที่เหมือนเจ็บแค้นของฮันนี่ตอกกลับวายุด้วยความเหนื่อยหน่ายกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ซึ่งให้คาดเดาไม่ผิด ชีวิตของเธอหลังจากนี้คงหาความสงบสุขไม่ได้แน่

เมื่อวายุเดินมาถึงด้านหลังของตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์ ร่างสูงค่อย ๆ วางร่างบางของฮันนี่ลง ก่อนที่เขาจะตอบกลับพูดของฮันนี่ด้วยน้ำเสียงเนือย ๆ ที่แฝงไปด้วยความเศร้าหมอง

“ผมก็คน มีความรู้สึกเหมือนกัน” หากดูภายนอก เขาอาจเป็นผู้ชายที่แข็งกระด้างสำหรับใครหลายคน จนอาจมองว่าเป็นผู้ชายแข็งกระด้างไร้ซึ่งความรู้สึก ซึ่งจริง ๆ แล้วเขาก็แค่ผู้ชายคนหนึ่งที่พูดดี ๆ เหมือนคนอื่นไม่เป็น

“นายต้องการจะพูดอะไรกันแน่” ฮันนี่ยืนหรี่ตามองจับผิดแววตาคมคู่นั้นของวายุที่แตกต่างไปจากเดิม สายตาของฮันนี่ยังคงจ้องจับผิด และต้องการได้รับคำตอบจากชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า

“ผมต้องการทำให้ชีวิตคุณวุ่นวาย” วายุตอบกลับฮันนี่ด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเย็นชา สายตาของชายหนุ่มกลับมาว่างเปล่าอีกครั้งเมื่อรู้ว่าถูกจับผิดจากฮันนี่

“เพื่อ?” คิ้วเรียวสวยขมวดกันเป็นปม เธอไม่เข้าใจในสิ่งที่วายุกำลังทำเลยสักนิด แต่ถ้าหากเป็นดั่งที่เขาต้องการให้ชีวิตเธอวุ่นวายจริง

ผู้ชายคนนี้ก็คงทำสำเร็จแล้ว เพราะหลังจากนี้ชีวิตของเธอคงวุ่นวาย และคงได้สู้รบตบมือกับผู้หญิงของวายุไม่ขาดสายเป็นแน่

“ผมไม่จำเป็นต้องบอกคุณ” สมองและความคิดตีรวนกันไปหมด หัวใจที่ว้าวุ่นสับสนกับความรู้สึกของตัวเองแทบแยกไม่ออก ใจหนึ่งของเขาก็อยากแก้แค้นเธอ ส่วนอีกใจหนึ่งก็อยากเข้าหาเธอเพื่อรั้งเธอให้กลับคืนมาดังเดิม