CHAPTER 8 อ้อยเข้าปากช้าง (2)
น้ำเสียงคุ้นหูที่กระซิบกลับมา ทำให้จันทร์กะพ้อดีใจจนลืมตัวไปชั่วขณะ หญิงสาวหยุดดิ้นแล้วหมุนกายหันกลับไปเผชิญกับร่างสูง แล้วกอดเขาเอาไว้จนแน่นเพื่อหาที่พึ่ง
“คุณไม้ งู! งูเห่ามันจะกัดฉัน มันไปหรือยัง ไล่มันไปที”
อ้อมแขนเรียวกอดรัดกายแกร่งจนแน่นมากขึ้น คนถูกกอด
กระตุกยิ้มอย่างพึงใจ สวมรอยเป็นพระเอกขี่ม้าขาวทันที
“ยัง มันยังไม่ไป อยู่เฉยๆ กอดผมไว้แน่นๆ รับรองว่าจะปลอดภัย”
“มันอยู่ตรงไหน!”
“มันมองเราอยู่น่ะ อย่าเพิ่งขยับนะ เดี๋ยวมันจะตกใจแล้วฉกเอาได้”
จันทร์กะพ้อซุกซบใบหน้ากับบ่ากว้างอย่างลืมตัว ลืมไปสิ้นว่าคนที่กำลังกอดอยู่นั้นหาใช่คนที่สมควรจะไว้ใจได้ไม่ จนกระทั่งรู้สึกว่ามีบางอย่างเริ่มรุกรานไปตามร่างกาย สัมผัสได้ถึงฝ่ามือแกร่งที่เลื่อนลงต่ำ และลงต่ำไปเรื่อยๆ จนไปหยุดนิ่งที่บั้นท้ายกลมกลึง ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เมื่อเจ้าของฝ่ามือร้อนไม่ได้หยุดแค่นั้น กลับ
