“เจ้าจะพูดอะไร ข้า...ข้าบังเอิญเจอเจ้าสลบอยู่ริมน้ำ”
“ถ้าเช่นนั้นเจ้าคงเป็นผู้มีพระคุณของข้า” เขาหัวเราะแต่เธอไม่เห็นเป็นเรื่องขบขัน “ข้าจำได้เพียงแค่ว่าเจอสตรีนางหนึ่งแล้วข้าก็หมดสติไป”
อังค์เนสถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างโล่งอกที่เขาจะไม่ได้ว่าเป็นเธอ
“อาการเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”
“สบายเนื้อสบายตัวแล้ว” ‘แต่จิตใจของข้ารุ่มร้อนยิ่งนัก’
“นั่นเป็นเพราะพิษในตัวเจ้าสลายแล้ว” เธอรู้สึกเบาใจขึ้น แต่ก็ไม่อาจออกไปเก็บสมุนไพรได้เพราะถูกยืนขวางอยู่
“เจ้าไม่มีอะไรทำหรืออย่างไรจึงมาขวางข้าเช่นนี้”
“มิได้” เขาหัวเราะอารมณ์ดี “ข้าอยากรู้อาการของเด็กหนุ่มเมื่อครู่”
“เด็กหนุ่มผู้นั้นอาการทุเลาแล้วแต่ยังต้องพักฟื้นอีกหลายวันกว่ากำลังวังชาจะกลับคืนเหมือนเดิม” อังค์เนสเท้าสะเอวสองข้างอย่างหงุดหงิด “ท่านมีคนในครอบครัวที่เจ็บป่วยเหมือนเด็กหนุ่มนั้นหรือ”
“จะกล่าวเช่นนั้นก็ย่อมไม่ผิดนัก” เนเฟอร
