“กินอาหารของเจ้าเสียก่อน เราอาจจะต้องเดินทางทั้งคืนและวัน”
เนเฟอร์คาเรออกคำสั่งอย่างเคยตัว เขาเหวี่ยงร่างเล็กๆ เข้าไปในกระโจมแล้วดึงม่านประตูลงอย่างไม่สนใจว่าโมตูจะมองด้วยความรู้สึกเช่นไร
“เดินทางทั้งคืนและวัน” อังค์เสนเบิกตากว้างกับสิ่งที่เขาเอ่ยมา
“เจ้าจะพาข้าไปไหน”
“ถึงที่เมื่อไหร่ก็รู้เอง”
เขาขยับถอดเสื้อคลุมตัวนอกซึ่งเต็มไปด้วยฝุ่นทรายออกเผยมัดกล้ามที่งดงามจนอังค์เนสต้องหลุบตามองแต่เท้าของตนเอง เนเฟอร์คาเรเลิกคิ้วข้างหนึ่งก่อนหัวเราะออกมา เขาฉวยถ้วยน้ำขึ้นดื่มดับกระหายในขณะที่อังค์เนสกระถดกายของตนไปชิดผนังด้านหนังของกระโจมเพื่อหาที่ซ่อนตัว แต่มันก็ไม่สามารถทำได้ในกระโจมเล็กๆ แห่งนี้ แม้ไม่ใช่กระโจมวิจิตรพิสดารแต่ก็ไม่ได้ดูน่าหวาดกลัวนัก ทว่าคนที่ทำให้เธอหวาดกลัวจนตัวสั่นก็คือชายที่เธอไม่รู้จักชื่อ!
“เจ้าเป็นอะไร” เขาถามพลางนั่งลงข้างๆ “กลัวใจเจ้าจะตกหลุมรักเราหรือ”
“เจ้า” อัง
