SOL – WIWAH 7: เด็กซอล

1551 คำ
WIWAH กุกกัก! กุกกัก! หมับ! “พี่กำลังทำอะไรครับ?” แรงกอดของซอลจากด้านหลังก่อนจะถามฉันที่ตอนนี้กำลังข้าวของที่กระจายไปทั่วห้อง “เตรียมตัวกลับคอนโดตัวเองสิ” ฉันตอบ “นอนกับซอลไม่ได้เหรอ?” เขาซุกหน้าซอกคอของฉันทำไมขี้อ้อนขนาดนี้นะ? ตอนเด็กก็รู้หรอกว่าเขาขี้อ้อนแต่พอโตขึ้นหนักกว่าเดิมอีกแต่ก็น่ารักดี “ไม่ได้พรุ่งนี้พี่ต้องไปสอนนะ” “ซอลก็ต้องไปเรียนไปด้วยเถอะนะ ๆ นะครับ” “ไม่ได้...ซอลก็รู้ว่าสถานะของเราตอนนี้....” “ไม่สนใจหรอก” เขาพูดแทรกไม่ฟังที่ฉันจะพูด ฉันรู้ว่าซอลเข้าใจทุกอย่างเพียงแต่งอแงเหมือนเด็กน้อยเท่านั้นแหละ “พี่รู้ว่าเข้าใจเพราะซอลเป็นเด็กดี” ฉันลูบหัวของซอลเล่นผมของเขานุ่มมากจนไม่อยากละมืออกเลย “ไม่ต้องมาชมเลย...” “งั้นวันนี้พี่กลับก่อนนะ” “ซอลไปส่งนะ ฟอดดดด” “ห้ามปฏิเสธด้วย” แหนะ! มีการพูดดักซะด้วย หึ “ก็ไม่ได้พูดอะไรเลยนิ” คอนโด VV “ทำไมเราไม่อยู่คอนโดเดียวกันนะ” ซอลยังไม่ยอมปล่อยฉันลงจากรถง่าย ๆ จับมือของฉันแนบแก้มตัวเองไม่ยอมปล่อย “จะให้ทำยังไงได้ล่ะ หืม?” ฉันมองเขาก่อนจะยิ้มอย่างเอ็นดูเขาน่ารักมากจริง ๆ นั่นแหละ แบบนี้สาว ๆ คงเยอะแน่เลย “เฮ้ออออ ซอลย้ายคอนโดดีกว่า” จู่ ๆ เขาก็พูดขึ้น “หืม?” “ได้เหรอ?” ฉันถามเขาอย่างสงสัยแต่ว่าคงไม่ได้หรอกเพราะฉันได้ยินมาว่าคอนโดของฉันเต็มหมดแล้ว ตอนที่ฉันซื้อเรียกได้ว่าเกือบสุดท้ายแล้ว “ยังไม่รู้แต่ไม่มีอะไรที่ซอลอยากได้และไม่ได้” “จ้า ๆ งั้นพี่ไปก่อนนะอย่าขับรถเร็วล่ะ ฟอดดด” ฉันบอกก่อนจะหอมแก้มไปทีนึงเพราะเขาหอมแก้มฉันเยอะแล้วน่ะสิ “เดี๋ยวโทรหานะครับ” “จ้า!” ปึก! ฉันลงจากรถก่อนจะหันไปโบกมือให้เขาและเดินเข้าคอนโดไป... เฮ้อออ สุดท้ายก็เป็นแบบนี้จนได้ความจริงที่ฉันไม่อยากยอมรับว่าฉันคือคนที่สัญญากับเขาเพราะแบบนี้ไง ทั้งฉันทั้งซอลเราต่างต้องการความรักกันมาก ๆ ส่วนหนึ่งเพราะเราห่างกันมานานเลยต้องการมอบความรักให้กันและกัน เพราะงั้นเลยไม่รู้ว่าเราจะสามารถปกปิดสถานะไปได้นานแค่ไหนไง กลัวว่าจะโป๊ะแตกและเป็นเรื่องใหญ่ซะก่อนน่ะสิซอลยิ่งดูคลั่งรักมาก ๆ ยังไงไม่รู้ -/////- แต่ช่างเถอะในเมื่อเรื่องมันขนาดนี้แล้ว เด็กมันไม่ยอมปล่อยเลยนิเพราะงั้นก็พยายามปกปิดความรู้สึกหน่อยแล้วกัน คนอื่นจะได้ไม่รู้ วันต่อมา มหาวิทยาลัย M “เอาล่ะ วันนี้พอเท่านี้และอย่าลืมอ่านหนังสือมาด้วยล่ะเพราะคาบหน้าสอบย่อยคะแนนไม่หาร สอบได้คะแนนดีก็ได้ไปเลยเข้าใจไหม?” เสียงของอาจารย์ไกศรพูดกับนักศึกหลังจากที่สอนเสร็จแล้ว ส่วนฉันก็กำลังเก็บของโดนมีสายตาหนึ่งมองอยู่ตลอดเวลาจนฉันเริ่มทำอะไรไม่ถูกแล้ว “อาจารย์วิวาห์” “ค่ะ คะ?” ฉันหันไปตามเสียงเรียกหลังจากที่ดุซอลผ่านสายตาไป “ยังไงฝากแจกแนวทางข้อสอบหน่อยนะเดี๋ยวจะไปอ่านกันมัวเดี๋ยวจะมาหาว่าอาจารย์ออกไม่ตรงอ่านอีก” “รับทราบค่ะ^^”และแนวทางนั้นก็เป็นฉันเองที่เป็นเขียนสรุปขึ้นมาโดยผ่านการตรวจการอาจารย์ไกศรแล้วว่าผ่านและไม่สปอร์ตเนื้อหาการสอบมากเกินไป “นักศึกษาทำความเคารพ” “สวัสดีค่ะ/ครับ” เมื่อนักศึกษาทำความเคารพแล้วอาจารย์ก็เดินออกไป ส่วนฉันยังต้องอยู่แจกแนวข้อสอบ “นักศึกษาค่ะก่อนออกจากห้องแวะรับแนวข้อสอบด้วยนะคะ ถ้าไม่เข้าใจตรงไหนก็ถามได้^^” ฉันบอกก่อนจะเริ่มการแจก “ค้าบบบบ~” เหล่านักศึกษซึ่งส่วนมากเป็นผู้ชายก็เริ่มเดินมาหาเพื่อรับชีต “ขอบคุณค้าบบบบ อาจารย์ทำแนวข้อสอบเองเลยเหรอครับ?” นักศึกษาแรกถามฉัน “ค่ะ เพราะงั้นถ้าไม่เข้าใจตรงไหนก็ถามได้นะคะ” “งั้นขอไลน์ไว้ถามได้ไหมครับ?” นักศึกษาคนนั้นยื่นโทรศัพท์มาตรงหน้า “เอ่อ...” “มึงรีบ ๆ ดิไอ้เหี้ย!!” เสียงของซอลทำให้เพื่อนร่วมห้องหันไปมอง “รีบมึงไม่มาก่อนวะ” “ถ้าไม่เข้าใจไปถามที่ห้องพักดีกว่านะคะ^^” ฉันไม่ได้ไลน์นักศึกษาคนนั้นก่อนจะแจกให้คนต่อ ๆ ไปซึ่งตลอดการแจกก็มีคนแซวอยู่ตลอดแต่ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกเพราะรู้ว่าพวกเขาแค่แกล้งเล่นเท่านั้น หมับ!! และคนสุดท้ายคือซอลนั่นเองเขาจับมือของฉันก่อนจะมองอย่างไม่พอใจนิดหน่อย “ไม่ต้องยิ้มให้พวกมันมากก็ได้” เขาบอกด้วยน้ำเสียงไม่พออย่างแรง “จะหน้าบึ้งใส่ได้ยังไงละพวกเขาแค่แกล้งไม่ต้องคิดมากหรอก และที่สำคัญนักศึกษาไม่ควรจับมืออาจารย์แบบนี้นะคะ^^” ฉันยกมือขึ้นก่อนจะค่อย ๆ เอาออกเพราะไม่รู้ว่าจะมีใครเดินเข้ามาหรือเปล่า “จิ๊!!!ถ้าไม่ติดว่าจะมีคนมาจีบนะซอลย้ายมหาวิทยาลัยเพื่อให้เราได้คบกันแบบเปิดเผลอไปแล้ว” “พะพูดอะไรเนี่ย-/////-” “หึ หน้าแดงซะด้วยน่ารักจัง...” “ไอ้ซอล!!!มึงเอาชีตช้าจังวะ!!?” กึก! เสียงเพื่อนของเขาทำให้มือที่กำลังจะแก้มของฉันชะงักไปทันทีก่อนจะแสดงสีหน้ามาอย่างไม่สบอารมณ์ทั้งที่เมื่อกี้ยังดูเหมือนอารมณืดีอยู่เลย “เสือก!!” “อ้าว -0-” เพื่อนเขาทำหน้างงเมื่อซอลด่าไป “พูดไม่เพราะเลยนะนักศึกษาเพราะงั้นได้ชีตแล้วก็ไปพักกลางวันได้แล้วค่ะ มีเรื่องบ่ายนี่น่า” ฉันบอกกับซอล “นั่นดิมึงเดี๋ยวคนเยอะงั้นพวกเราขอตัวก่อนนะครับอาจารย์วิวาห์คนสวย^^” คนนี้น่าจะชื่อมายมิ้นหรือเปล่านะ เพราะชื่อแปลกดีเลยจำได้ ไม่สิ เพราะเขาเป็นผู้ชายแต่ชื่อนี้เลยแปลกเท่านั้นเอง หมับ!!!! “โอ๊ยยยย ไอ้เหี้ยซอล!!!” มายมิ้นร้องเมื่อโดนซอลกระชากหัวออกไป “ออกมาได้แหละมึงอะ!!!” “เฮ้อออ จริง ๆ เลยน้า” แล้วแบบนี้จะไม่ให้ฉันเก็บตัวตนของตัวเองเป็นความลับได้ยังไง ห้องพักอาจารย์ “อาจารย์วิวาห์จะซื้อรถเหรอครับ?” เสียงของอาจารย์เบนถามเมื่อเห็นโบชัวรถที่โต๊ะของฉัน “ค่ะ พอดีว่ารถที่ส่งมาจากอังกฤษนานมามากก เลยว่าจะซื้อใหม่เลย” “แล้วดูไว้บ้างหรือเปล่าว่าชอบรุ่นไหน?” เขาถามก่อนจะหยิบโบชัวขึ้นไปดู “ค่ะ เดี๋ยวว่าวันเสาร์นี้เข้าไปดูหน่อยเพราะจำเป็นต้องใช้รถด้วยมาโดยสารทุกวันกลัวว่าจะสายเข้าสักวัน” เมื่อเช้าฉันก็มาแบบนั้นแหละแม้ว่าซอลบอกว่าจะมารับก็ตามแต่มันไม่ดีเท่าไหร่เลยปฏิเสธไป แต่ก็โดนงอนนิดหน่อย “ผมว่าสีนี้สวยนะครับดูเข้ากับอาจารย์ดี...” พรึ่บ! จู่ ๆ อาจารย์เบนก็เข้ามาใกล้ฉันก่อนจะเปิดสีรถให้ฉันดู “เอ่อ...” แต่ว่าเขาเข้าใกล้ฉันมากเกินไปเลยทำให้ฉันอึดอัดนิดหน่อย “อาจารย์เบนใกล้...” ปัง!!! ฉันกำลังจะบอกเขาแต่เสียงปิดประตูเสียงดังทำให้อาจารย์เบนถอยออกไปอัตโนมัติและเมื่อมองไปที่ประตูก็พบว่าเป็นซอลนั่นเอง “ซอลทำไมไม่เคาะประตู” อาจารย์ดุเขา “เหอะ!! ถ้าเคาะจะเห็นไหมว่าอาจารย์กำลังทำอะไรกันอยู่?!” เขาพูดอย่างไม่พอใจและในห้องนี้ก็มีแค่ฉันกับอาจารย์เบนเท่านั้น “นี้!!” “อาจารย์เบนค่ะขอบคุณสำหรับความคิดเห็นนะคะ พอดีว่าฉันนัดกับซอลเอาไว้เรื่องเรียนน่ะค่ะยังไงฉันขอตัวก่อนนะคะ” ฉันบอกก่อนจะลุกขึ้นและเดินไปหาซอลที่กำลังยืนมองหน้าอาจารย์เบนอย่างไม่พอใจ “มองหน้าขนาดนั้นมีปัญหาอะไรหรือเปล่า?” อาจารย์เบนถามออกมาตรง ๆ “อาจารย์คะ...” “เออ!มี!” “ซอล!” ฉันเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงดุ ๆ “มีปัญหาอะไรก็พูดมาเลยอย่ามามองเห็นมันไม่สุภาพ! เธอเป็นนักศึกษาส่วนผมเป็นอาจารย์!!” และเหมือนว่าอาจารย์เบนเองก็จะไม่พอใจเหมือนกัน “เหอะ! อาจารย์ที่จบมาเพราะจ่ายเงินอะนะโทษทีนะผมเก่งกว่าเยอะ” “ซอล!!” “ส่วนปัญหาอะผมว่าอาจารย์มากกว่ามีเมียแล้วยังเข้าใกล้ผู้หญิงคนอื่นอีกผมว่าคนอื่นมองเข้ามามันคงไม่ดีเท่าไหร่นะครับ ที่เตือนเนี่ยหวังดีหรอกนะ” หมับ!! เขาพูดจบก็ลากฉันออกมาจากห้องพักทันที
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม