SOL – WIWAH 7: เด็กซอล
1551 คำ
WIWAH
กุกกัก! กุกกัก!
หมับ!
“พี่กำลังทำอะไรครับ?” แรงกอดของซอลจากด้านหลังก่อนจะถามฉันที่ตอนนี้กำลังข้าวของที่กระจายไปทั่วห้อง
“เตรียมตัวกลับคอนโดตัวเองสิ” ฉันตอบ
“นอนกับซอลไม่ได้เหรอ?” เขาซุกหน้าซอกคอของฉันทำไมขี้อ้อนขนาดนี้นะ?
ตอนเด็กก็รู้หรอกว่าเขาขี้อ้อนแต่พอโตขึ้นหนักกว่าเดิมอีกแต่ก็น่ารักดี
“ไม่ได้พรุ่งนี้พี่ต้องไปสอนนะ”
“ซอลก็ต้องไปเรียนไปด้วยเถอะนะ ๆ นะครับ”
“ไม่ได้...ซอลก็รู้ว่าสถานะของเราตอนนี้....”
“ไม่สนใจหรอก” เขาพูดแทรกไม่ฟังที่ฉันจะพูด ฉันรู้ว่าซอลเข้าใจทุกอย่างเพียงแต่งอแงเหมือนเด็กน้อยเท่านั้นแหละ
“พี่รู้ว่าเข้าใจเพราะซอลเป็นเด็กดี” ฉันลูบหัวของซอลเล่นผมของเขานุ่มมากจนไม่อยากละมืออกเลย
“ไม่ต้องมาชมเลย...”
“งั้นวันนี้พี่กลับก่อนนะ”
“ซอลไปส่งนะ ฟอดดดด”
“ห้ามปฏิเสธด้วย” แหนะ! มีการพูดดักซะด้วย หึ
“ก็ไม่ได้พูดอะไรเลยนิ”
คอนโด VV
“ทำไมเราไม่อยู่คอนโดเดียวกันนะ” ซอลยังไม่ยอมปล่อยฉันลงจากรถง่าย ๆ จับมือของฉันแนบแก้มตัวเองไม่ยอมปล่อย
“จะให้ทำยังไงได้ล่ะ หืม?” ฉันมองเขาก่อนจะยิ้มอย่างเอ็นดูเขาน่ารักมากจริง ๆ นั่นแหละ แบบนี้สาว ๆ คงเยอะแน่เลย
“เฮ้ออออ ซอลย้ายคอนโดดีกว่า” จู่ ๆ เขาก็พูดขึ้น
“หืม?”
“ได้เหรอ?” ฉันถามเขาอย่างสงสัยแต่ว่าคงไม่ได้หรอกเพราะฉันได้ยินมาว่าคอนโดของฉันเต็มหมดแล้ว ตอนที่ฉันซื้อเรียกได้ว่าเกือบสุดท้ายแล้ว
“ยังไม่รู้แต่ไม่มีอะไรที่ซอลอยากได้และไม่ได้”
“จ้า ๆ งั้นพี่ไปก่อนนะอย่าขับรถเร็วล่ะ ฟอดดด” ฉันบอกก่อนจะหอมแก้มไปทีนึงเพราะเขาหอมแก้มฉันเยอะแล้วน่ะสิ
“เดี๋ยวโทรหานะครับ”
“จ้า!”
ปึก!
ฉันลงจากรถก่อนจะหันไปโบกมือให้เขาและเดินเข้าคอนโดไป...
เฮ้อออ สุดท้ายก็เป็นแบบนี้จนได้ความจริงที่ฉันไม่อยากยอมรับว่าฉันคือคนที่สัญญากับเขาเพราะแบบนี้ไง ทั้งฉันทั้งซอลเราต่างต้องการความรักกันมาก ๆ ส่วนหนึ่งเพราะเราห่างกันมานานเลยต้องการมอบความรักให้กันและกัน เพราะงั้นเลยไม่รู้ว่าเราจะสามารถปกปิดสถานะไปได้นานแค่ไหนไง กลัวว่าจะโป๊ะแตกและเป็นเรื่องใหญ่ซะก่อนน่ะสิซอลยิ่งดูคลั่งรักมาก ๆ ยังไงไม่รู้ -/////-
แต่ช่างเถอะในเมื่อเรื่องมันขนาดนี้แล้ว เด็กมันไม่ยอมปล่อยเลยนิเพราะงั้นก็พยายามปกปิดความรู้สึกหน่อยแล้วกัน คนอื่นจะได้ไม่รู้
วันต่อมา
มหาวิทยาลัย M
“เอาล่ะ วันนี้พอเท่านี้และอย่าลืมอ่านหนังสือมาด้วยล่ะเพราะคาบหน้าสอบย่อยคะแนนไม่หาร สอบได้คะแนนดีก็ได้ไปเลยเข้าใจไหม?” เสียงของอาจารย์ไกศรพูดกับนักศึกหลังจากที่สอนเสร็จแล้ว ส่วนฉันก็กำลังเก็บของโดนมีสายตาหนึ่งมองอยู่ตลอดเวลาจนฉันเริ่มทำอะไรไม่ถูกแล้ว
“อาจารย์วิวาห์”
“ค่ะ คะ?” ฉันหันไปตามเสียงเรียกหลังจากที่ดุซอลผ่านสายตาไป
“ยังไงฝากแจกแนวทางข้อสอบหน่อยนะเดี๋ยวจะไปอ่านกันมัวเดี๋ยวจะมาหาว่าอาจารย์ออกไม่ตรงอ่านอีก”
“รับทราบค่ะ^^”และแนวทางนั้นก็เป็นฉันเองที่เป็นเขียนสรุปขึ้นมาโดยผ่านการตรวจการอาจารย์ไกศรแล้วว่าผ่านและไม่สปอร์ตเนื้อหาการสอบมากเกินไป
“นักศึกษาทำความเคารพ”
“สวัสดีค่ะ/ครับ” เมื่อนักศึกษาทำความเคารพแล้วอาจารย์ก็เดินออกไป ส่วนฉันยังต้องอยู่แจกแนวข้อสอบ
“นักศึกษาค่ะก่อนออกจากห้องแวะรับแนวข้อสอบด้วยนะคะ ถ้าไม่เข้าใจตรงไหนก็ถามได้^^” ฉันบอกก่อนจะเริ่มการแจก
“ค้าบบบบ~” เหล่านักศึกษซึ่งส่วนมากเป็นผู้ชายก็เริ่มเดินมาหาเพื่อรับชีต
“ขอบคุณค้าบบบบ อาจารย์ทำแนวข้อสอบเองเลยเหรอครับ?” นักศึกษาแรกถามฉัน
“ค่ะ เพราะงั้นถ้าไม่เข้าใจตรงไหนก็ถามได้นะคะ”
“งั้นขอไลน์ไว้ถามได้ไหมครับ?” นักศึกษาคนนั้นยื่นโทรศัพท์มาตรงหน้า
“เอ่อ...”
“มึงรีบ ๆ ดิไอ้เหี้ย!!” เสียงของซอลทำให้เพื่อนร่วมห้องหันไปมอง
“รีบมึงไม่มาก่อนวะ”
“ถ้าไม่เข้าใจไปถามที่ห้องพักดีกว่านะคะ^^” ฉันไม่ได้ไลน์นักศึกษาคนนั้นก่อนจะแจกให้คนต่อ ๆ ไปซึ่งตลอดการแจกก็มีคนแซวอยู่ตลอดแต่ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกเพราะรู้ว่าพวกเขาแค่แกล้งเล่นเท่านั้น
หมับ!! และคนสุดท้ายคือซอลนั่นเองเขาจับมือของฉันก่อนจะมองอย่างไม่พอใจนิดหน่อย
“ไม่ต้องยิ้มให้พวกมันมากก็ได้” เขาบอกด้วยน้ำเสียงไม่พออย่างแรง
“จะหน้าบึ้งใส่ได้ยังไงละพวกเขาแค่แกล้งไม่ต้องคิดมากหรอก และที่สำคัญนักศึกษาไม่ควรจับมืออาจารย์แบบนี้นะคะ^^” ฉันยกมือขึ้นก่อนจะค่อย ๆ เอาออกเพราะไม่รู้ว่าจะมีใครเดินเข้ามาหรือเปล่า
“จิ๊!!!ถ้าไม่ติดว่าจะมีคนมาจีบนะซอลย้ายมหาวิทยาลัยเพื่อให้เราได้คบกันแบบเปิดเผลอไปแล้ว”
“พะพูดอะไรเนี่ย-/////-”
“หึ หน้าแดงซะด้วยน่ารักจัง...”
“ไอ้ซอล!!!มึงเอาชีตช้าจังวะ!!?” กึก! เสียงเพื่อนของเขาทำให้มือที่กำลังจะแก้มของฉันชะงักไปทันทีก่อนจะแสดงสีหน้ามาอย่างไม่สบอารมณ์ทั้งที่เมื่อกี้ยังดูเหมือนอารมณืดีอยู่เลย
“เสือก!!”
“อ้าว -0-” เพื่อนเขาทำหน้างงเมื่อซอลด่าไป
“พูดไม่เพราะเลยนะนักศึกษาเพราะงั้นได้ชีตแล้วก็ไปพักกลางวันได้แล้วค่ะ มีเรื่องบ่ายนี่น่า” ฉันบอกกับซอล
“นั่นดิมึงเดี๋ยวคนเยอะงั้นพวกเราขอตัวก่อนนะครับอาจารย์วิวาห์คนสวย^^” คนนี้น่าจะชื่อมายมิ้นหรือเปล่านะ เพราะชื่อแปลกดีเลยจำได้ ไม่สิ เพราะเขาเป็นผู้ชายแต่ชื่อนี้เลยแปลกเท่านั้นเอง
หมับ!!!!
“โอ๊ยยยย ไอ้เหี้ยซอล!!!” มายมิ้นร้องเมื่อโดนซอลกระชากหัวออกไป
“ออกมาได้แหละมึงอะ!!!”
“เฮ้อออ จริง ๆ เลยน้า” แล้วแบบนี้จะไม่ให้ฉันเก็บตัวตนของตัวเองเป็นความลับได้ยังไง
ห้องพักอาจารย์
“อาจารย์วิวาห์จะซื้อรถเหรอครับ?” เสียงของอาจารย์เบนถามเมื่อเห็นโบชัวรถที่โต๊ะของฉัน
“ค่ะ พอดีว่ารถที่ส่งมาจากอังกฤษนานมามากก เลยว่าจะซื้อใหม่เลย”
“แล้วดูไว้บ้างหรือเปล่าว่าชอบรุ่นไหน?” เขาถามก่อนจะหยิบโบชัวขึ้นไปดู
“ค่ะ เดี๋ยวว่าวันเสาร์นี้เข้าไปดูหน่อยเพราะจำเป็นต้องใช้รถด้วยมาโดยสารทุกวันกลัวว่าจะสายเข้าสักวัน” เมื่อเช้าฉันก็มาแบบนั้นแหละแม้ว่าซอลบอกว่าจะมารับก็ตามแต่มันไม่ดีเท่าไหร่เลยปฏิเสธไป แต่ก็โดนงอนนิดหน่อย
“ผมว่าสีนี้สวยนะครับดูเข้ากับอาจารย์ดี...” พรึ่บ! จู่ ๆ อาจารย์เบนก็เข้ามาใกล้ฉันก่อนจะเปิดสีรถให้ฉันดู
“เอ่อ...” แต่ว่าเขาเข้าใกล้ฉันมากเกินไปเลยทำให้ฉันอึดอัดนิดหน่อย
“อาจารย์เบนใกล้...”
ปัง!!! ฉันกำลังจะบอกเขาแต่เสียงปิดประตูเสียงดังทำให้อาจารย์เบนถอยออกไปอัตโนมัติและเมื่อมองไปที่ประตูก็พบว่าเป็นซอลนั่นเอง
“ซอลทำไมไม่เคาะประตู” อาจารย์ดุเขา
“เหอะ!! ถ้าเคาะจะเห็นไหมว่าอาจารย์กำลังทำอะไรกันอยู่?!” เขาพูดอย่างไม่พอใจและในห้องนี้ก็มีแค่ฉันกับอาจารย์เบนเท่านั้น
“นี้!!”
“อาจารย์เบนค่ะขอบคุณสำหรับความคิดเห็นนะคะ พอดีว่าฉันนัดกับซอลเอาไว้เรื่องเรียนน่ะค่ะยังไงฉันขอตัวก่อนนะคะ” ฉันบอกก่อนจะลุกขึ้นและเดินไปหาซอลที่กำลังยืนมองหน้าอาจารย์เบนอย่างไม่พอใจ
“มองหน้าขนาดนั้นมีปัญหาอะไรหรือเปล่า?” อาจารย์เบนถามออกมาตรง ๆ
“อาจารย์คะ...”
“เออ!มี!”
“ซอล!” ฉันเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงดุ ๆ
“มีปัญหาอะไรก็พูดมาเลยอย่ามามองเห็นมันไม่สุภาพ! เธอเป็นนักศึกษาส่วนผมเป็นอาจารย์!!” และเหมือนว่าอาจารย์เบนเองก็จะไม่พอใจเหมือนกัน
“เหอะ! อาจารย์ที่จบมาเพราะจ่ายเงินอะนะโทษทีนะผมเก่งกว่าเยอะ”
“ซอล!!”
“ส่วนปัญหาอะผมว่าอาจารย์มากกว่ามีเมียแล้วยังเข้าใกล้ผู้หญิงคนอื่นอีกผมว่าคนอื่นมองเข้ามามันคงไม่ดีเท่าไหร่นะครับ ที่เตือนเนี่ยหวังดีหรอกนะ”
หมับ!! เขาพูดจบก็ลากฉันออกมาจากห้องพักทันที
- ผู้เขียน
