บทที่ 2 คฤหาสน์หลังใหญ่
1202 คำ
ริชาร์ดโทรศัพท์สั่งให้ลูกน้องขับรถมารับเขาและนายใหญ่แห่ง west valor ที่ถนนใหญ่ ลูอีสอุ้มหญิงสาวพาดบ่าเดินออกมาไกลเกือบ 2 กิโล จากที่ดีดดิ้นอยากจะหนีออกจากการเกาะกุมของเขา แต่พอคิดได้ว่าเธอเองเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆไม่มีแรงที่จะต่อต้านหรือต่อสู้กับเขาได้เลย จึงยอมที่จะตามเขาไปอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ความรู้สึกของเธอในตอนนี้พังยับแทบไม่มีชิ้นดี ภาพที่คุณแม่ถูกยิงล้มลงต่อหน้าต่อตายังติดอยู่ในความทรงจำไม่ยอมหาย และพอนึกถึงน้ำตามันก็พรั่งพรูออกมาเสียอย่างนั้น ชายหนุ่มรู้สึกเปียกชุ่มตรงช่วงไหล่เลิกคิ้วออกมาเล็กน้อยก่อนจะวางหญิงสาวลงบนพื้น เหลือบสายตามองไปยังเสื้อที่เปียกชื้นไปด้วยคราบน้ำตาของเธอก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาอีกครั้งอย่างระงับอารมณ์
"กล้าดียังไงมาทำเสื้อฉันเปียก"
"ไอ้ผู้ชายใจร้าย คนใจร้าย ฮือออออ แม่หนูตายต่อหน้าต่อตาแทนที่คุณจะปลอบใจกลับดุด่าไม่หยุด"
"ถ้าเธอทำตัวน่ารักสักนิดฉันอาจจะปลอบใจเธอก็ได้ แต่นี่อะไรโวยวายไม่หยุด น่ารำคาญชะมัด...!"
เขาเอ่ยออกมาเสียงเรียบ ยังปากเสียใส่หญิงสาวเหมือนเดิมและไม่คิดที่จะเปลี่ยนแปลงคำพูดให้มันดีขึ้น ใบหน้าเล็กมองชายหนุ่มด้วยความรู้สึกน้อยอกน้อยใจ เบือนหน้าหนีไปอีกทางกลั้นเสียงสะอื้นอย่างหนัก ไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้เขาเห็นและไม่อยากให้ชายหนุ่มรู้สึกสมเพชในตัวของเธอ
จากนั้นไม่นานรถหรูเคลื่อนที่มาจอดตรงหน้าของทั้ง 3 คน ริชาร์ดเปิดประตูรถให้เจ้านายก่อนจะผายมือเชิญให้เขาขึ้นไปนั่งข้างใน
"เชิญครับนายใหญ่"
"เข้าไป"
น้ำเสียงเคร่งขรึมหันไปสั่งให้หญิงสาวข้างกายขยับตัวขึ้นรถไปก่อน ใบหน้าเนียนนิ่งเงียบอย่างลังเล เพราะไม่รู้ว่าการที่ไปอยู่กับเขาจะเหมือนเป็นการหนีเสือปะจระเข้หรือเปล่า แต่จากที่คุยเขาก็ไม่ได้ดูใจร้ายอะไรมาก
"ไปกับฉันจะดีกว่าเธอกลับไปที่เดิม ขึ้นรถซะ"
"ขึ้นรถเถอะหนู คุณลูอีสไม่ได้ใจร้ายอะไรหรอก"
ริชาร์ดเอ่ยคุยกับหญิงสาวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล นายใหญ่แห่ง west valor จริงๆแล้วเขาเป็นคนที่ใจดีคนนึงเพียงแต่ว่าภาพลักษณ์และการวางตัวจำเป็นต้องดุโหดดูน่าเกรงขาม ใครมาเห็นก็จะรู้สึกเกร็งกับอำนาจที่เขามีและบุคลิกที่น่ากลัว แต่ถ้าบุคคลใดที่รู้จักและสนิทสนมกับเขามานานจะรู้ว่าเขาเป็นคนที่จิตใจดีและอ่อนโยนคนนึง
"ค่ะ"
เด็กสาวยอมเชื่อฟังริชาร์ดและขึ้นรถไปในที่สุด ลูอีสถึงกับสบถออกมาเล็กน้อยอย่างหมั่นไส้ต่อหญิงสาว เขาพูดตั้งนานไม่คิดจะเชื่อฟังเลย แต่พอลูกน้องเขาพูดเพียงประโยคเดียวกลับเชื่อซะอย่างนั้น
ชายหนุ่มเดินตามขึ้นไปแต่เลือกที่จะนั่งอยู่ข้างหลังของเด็กสาว ตอนนี้เขายังคิดไม่ตกว่าการที่ต้องมาดูแลเด็กผู้หญิงคนนึงที่ไม่รู้จักกันมาก่อนจะต้องทำยังไง
ตลอดทางบรรยากาศภายในรถเงียบสงบไม่มีเสียงของใครพูดขึ้นมาเลยแม้แต่คนเดียว แต่ลูอีสยังแอบได้ยินเสียงร้องไห้ของเด็กสาวเป็นพัก ๆ ใจอยากจะปลอบ แต่ด้วยความปากแข็งและหยาบกระด้างเขาจึงไม่สามารถที่จะปลอบใจผู้หญิงคนนึงให้รู้สึกดีขึ้น ถึงเขาจะดูเป็นคนใจดีแต่เรื่องที่พูดทำให้คนอื่นรู้สึกดีไม่ค่อยถนัด
และเมื่อเดินทางมาถึงที่คฤหาสน์สุดหรูของนายใหญ่แห่ง west valor พื้นที่ภายในบ้านกว้างขวางหลาย 10 ไร่ ขับรถเข้าประตูมาด้านขวามือเป็นสนามไดร์ฟกอล์ฟขนาดใหญ่มีพื้นที่ให้พักผ่อน ด้านซ้ายมือเป็นสวนขนาดย่อมมีน้ำตกอยู่ใจกลางเพราะมีความเชื่อตามหลักฮวงจุ้ยที่ว่าจะทำให้มีโชคลาภ นำพาความเจริญรุ่งเรืองต่าง ๆเข้ามาในชีวิต
เด็กสาวมองไปโดยรอบด้วยใบหน้าตื่นตะลึง ชีวิตของเธออยู่กับป่าเขามาตลอดสิ่งที่เจริญมากที่สุดก็คือโรงเรียนที่เธอไปร่ำเรียนในช่วงมัธยม ซึ่งมีคอมพิวเตอร์ให้ศึกษาหาความรู้ สามารถดูละคร ทำงานได้แบบรวดเร็วซึ่งเป็นสิ่งที่เธอทึ่งมาก และตอนนี้เธออายุ 17 ปี กำลังเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 แต่ท่าทางคงจะไม่ได้เรียนหนังสือแล้วเพราะว่าคุณแม่ก็มาด่วนจากไปก่อน
"ลงมาสิ"
ชายหนุ่มสะกิดให้หญิงสาวเดินลงไปจากรถก่อน เธอมองซ้ายมองขวาอย่างสงสัยไม่เคยคิดว่าในโลกใบนี้จะมีบ้านหลังใหญ่สุดหรูหราและกว้างขวางมากขนาดนี้
"ที่นี่ที่ไหนหรอคะ"
"บ้านฉันเองรีบลงไปได้แล้ว"
หญิงสาวพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินลงไปยืนอยู่ข้างริชาร์ด มือเล็กกำกระเป๋าของตัวเองไว้แน่นและเมื่อเห็นเลือดที่เลอะเปรอะเปื้อนอยู่บนเสื้อผ้าก็เผลอน้ำตาคลอร้องไห้ออกมาเสียอย่างนั้น
"หยุดร้องไห้สักทีฉันเริ่มจะรำคาญแล้วนะ"
เสียงดุเอ่ยออกมาจากทางด้านหลัง หญิงสาวสะกดกั้นเสียงสะอื้น มือเล็กปาดน้ำตาที่อาบแก้มพยายามที่จะไม่ร้องไห้ออกมาให้ใครเห็น ตอนนี้เธอไม่เหลือใครอีกแล้วเพราะฉะนั้นเธอจะต้องเข้มแข็งและอยู่คนเดียวให้ได้
"ผมว่านายใหญ่ควรจะพูดกับน้องดีๆหน่อยนะครับ"
"เออปกป้องกันเก่ง ดูแลกันเองแล้วกัน"
ชายหนุ่มสบถออกมาอย่างหัวเสียก่อนจะเดินจ้ำอ้าวเข้าไปในบ้านด้วยความรวดเร็ว เด็กสาวมองตามชายหนุ่มเข้าไปใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตาอย่างน่าสงสาร ริชาร์ดก้มมองเด็กสาวก่อนจะเลยชวนให้เข้าไปในบ้าน
"ไปเถอะเข้าไปข้างในกัน"
"คุณคนนั้นเขาใจร้ายจังเลยค่ะ"
"ไม่หรอกนายใหญ่ใจดีจะตาย"
เด็กสาวนิ่งเงียบไม่พูดอะไรอีกเดินตาม ริชาร์ดเข้าไปสายตามองไปโดยรอบด้วยความสอดรู้สอดเห็นตามสไตล์เด็กที่เพิ่งเข้ากรุง
"มานั่งตรงนี้"
ชายหนุ่มเอ่ยออกมาเสียงเรียบ เด็กสาวค่อยๆขยับตัวเข้าไปใกล้โซฟาใช้มือจิ้มตรงเบาะโซฟาก่อนจะค่อย ๆนั่งลงช้า ๆ
"เธอชื่ออะไร"
สายตาเหยี่ยวจ้องมองหญิงสาวด้วยความกดดันอย่างคัดค้านเอาคำตอบ เด็กสาวก้มหน้าลงหลบสายตานิ่งเงียบอยู่พักใหญ่ก่อนจะยอมตอบคำถามที่เขาต้องการรู้
"หนูชื่อ...เวียงพิงค์ค่ะ"
"งั้นเหรอ ฉันชื่อลูอิส ส่วนคนนั้นชื่อ ริชาร์ดเขาเป็นผู้ช่วยของฉันเอง กฎการอยู่ร่วมกันคือฉันไม่ชอบให้ใครมายุ่งวุ่นวายกับพื้นที่ส่วนตัว โปรดทำความเข้าใจไว้ด้วย ริชาร์ดพาเด็กคนนี้กลับไปที่ห้อง"
"ได้ครับนายใหญ่"
- ผู้เขียน
