#วันที่ 2
1282 คำ
#วันที่ 2
เช้าวันนี้อากาศสดใสเกินจะกล่าว ปราณัฐยืนอยู่ในห้องทำงานของตัวเอง มีหลายสิ่งที่เธอต้องจัดการ แต่เหนือสิ่งอื่นใดคืองานพิชิตหัวใจท่านชีค เสื้อสูทของเขาพาดอยู่บนกระจกเงาบานสูงที่ตั้งอยู่ข้างโต๊ะทำงาน เธอยืนจ้องมันสลับกับมองตัวเองในกระจก ก่อนจะหัวเราะเจ้าเล่ห์จนไหล่โหว มันเหมือนเสียงหัวเราะของแม่มดไม่มีผิด
“หึๆๆ ตามฉันไม่ทันหรอกย่ะ อีตาชีคจอมหื่น ระวังตัวเอาไว้เถอะ เตรียมตัวมาเป็นเจ้าบ่าวของฉันซะดีๆ” ปราณัฐบอกตัวเองในกระจกเงา เสื้อสูทที่เอาของเขามาก็แค่ข้ออ้างที่จะได้กลับไปหาเขาเท่านั้น แหม...ช่างคิดได้นะเรา
ผู้จัดการสาวสะสางงานเอกสารอยู่ราวๆ หนึ่งชั่วโมง ก่อนจะออกจากห้องเพื่อไปยังห้องพักของชีคอลัญ มันใช้เวลาไม่นานนักในการมาห้องเขา บอดี้การ์ดสองนายที่อยู่หน้าห้องถูกเปลี่ยนเป็นอีกชุด และน่าดีใจไหมเล่าที่หนึ่งในนั้นเป็นคนไทย เธอรู้ มันดูออก
“สวัสดีค่ะ คือว่า ฉันมาพบท่านชีค”
เธอเอ่ยกับบุรุษที่คาดว่าจะเป็นคนไทย และเธอก็คิดถูก
“เกรงว่าท่านชีคจะไม่สะดวกครับมิส”
บุรุษร่างสูงตอบกลับมา
“ฉันไม่ใช่แขกนะคะ ฉันเป็นผู้จัดการโรงแรม และแค่จะเอาเสื้อสูทท่านมาคืนน่ะ”
“เดี๋ยวผมรับเรื่องไว้เองครับ”
ปราณัฐส่ายหน้ารัวๆ ดวงตาที่ทอดมองการ์ดของท่านชีคเริ่มจะเหมือนดวงตาของคุณครูเจ้าระเบียบที่ใช้มองเด็กน้อยเวลาที่เขาไม่ยอมทำตามคำสั่ง
“ไม่ค่ะ คุณควรจะเข้าไปหาท่านชีค และบอกเขาว่ามิสปราณัฐมาหา แบบนั้นน่าจะเหมาะกว่านะคะ” เอ่ยราวกับเป็นต่อนักหนาทั้งที่ความจริงเธอไม่มีความสำคัญใดๆ ต่อคนข้างในเลย แต่ทว่า...เรื่องแบบนี้มันมั่วกันได้
การ์ดคนดังกล่าวเข้าไปหาท่านชีคตามที่ปราณัฐเสนอ และไม่กี่นาทีให้หลัง เขาก็กลับออกมาพร้อมกับเปิดประตูไว้รอท่า
“เชิญครับ ท่านชีครออยู่” เขากล่าวแล้วโค้งศีรษะน้อยๆ ให้ปราณัฐราวกับว่าหล่อนคือท่านหญิงสูงศักดิ์
แน่นอนว่าปราณัฐแทบจะเดินชูคอเป็นหงส์เข้าไปในนั้น และไม่ลืมปิดประตูดิบดี ราวกับว่าเธอกับเจ้าของห้องมีอย่างอื่นให้ทำมากกว่าเจรจา กันไว้ดีว่าแก้ละนะ เมื่อวานเขากล้าถอดบราเธอเลยนี่นา อีตาชีคบ้านี่หื่นไม่เบา แต่ให้อภัยด้วยว่าหล่อล่ำและคงจะรวยเว่อร์ ฮ่าๆๆ
“เจ้าจะยืนฝันหวานอยู่ตรงนั้นรึ มิสปราณัฐ”
เสียงชีคอลัญดังมาให้ปราณัฐสะดุ้งโหยง เธอรีบสลัดความคิดบ้าๆ ออกจากหัว ก่อนจะแลหาต้นตอของเสียง เขาอยู่ในห้องนอน บนเก้าอี้มีล้อ คงจะถีบมันออกจากโต๊ะทำงานเพื่อจะได้มองเห็นเธอกระมัง เธอเดินเข้าไปหา ทว่าหยุดอยู่ที่ประตูห้องนอนเท่านั้น
“ฉันเอาเสื้อมาคืนค่ะ”
“เราทราบแล้ว ขอบใจเจ้ามาก” เขาลุกเดินโขยกเขยกไปหาหล่อน แผลที่ฝ่าเท้าเริ่มจะอักเสบ ไม่ค่อยสะดวกมากนักในการก้าวเดิน แต่ก็พอจะเดินได้
“เท้าของคุณยังไม่หายหรือคะ”
“เรื่องเล็กน้อย อีกสองสามวันมันคงหาย ตอนแรกกะว่าจะมาเมืองไทยสักสองสามวัน แต่คราวนี้คงต้องเลื่อนวันกลับออกไปสักอาทิตย์ เราคงไปพบลูกค้าทั้งที่เดินเขย่งแบบนี้ไม่ได้” เขาอธิบายแล้วดึงเอาเสื้อสูทจากมือหล่อน โยนมัน ขึ้นเตียงด้วยว่าไม่อยากเสียเวลาเอาไปเข้าตู้ เท้าเขายังเจ็บอยู่
ปราณัฐคิดตามที่ท่านชีคพูด ถ้าเป็นเช่นนั้นเธอคงเหลือเวลาไม่กี่วันในการเผด็จศึก เอ๊ย! ในการพิชิตหัวใจเขาสินะ
“ฉันต้องขอโทษจริงๆ ที่เป็นสาเหตุทำให้คุณต้องลำบาก ถ้ามีเรื่องอะไรที่ฉันพอจะทำเพื่อไถ่โทษได้ละก็ คุณบอกมาเลยนะคะ ฉันจะทำทุกอย่างเลย” บอกพร้อมกับกะพริบตาปริบๆ แล้วมองไปยังเตียง พยายามส่งสัญญาณว่ากรุณาจับฉันทุ่มลงบนนั้น แต่เขาก็ไม่นำพา โอ๊ย...อีตาชีคทึ่มเอ๊ย เอาสิ! จับฉันโยนไปบนเตียงเหมือนเสื้อสูทตัวนั้นเลย
ชีคอลัญครุ่นคิดชั่วครู่ นึกขันท่าทีของปราณัฐ ทำไมเขาจะดูไม่ออกว่าต้องการสิ่งใด ที่เมื่อวานละก็นะ แค่โดนถอดบรายังทำเป็นโวยวาย ถ้าเกิดจับหล่อนขึ้นเตียงเขาคงมิวายถูกล่ามด้วยคำว่าแต่งงานเป็นแน่แท้
“อืม...ถ้าเช่นนั้นละก็ เจ้ามาเป็น...”
ปราณัฐใจเต้นตึกๆ เขาจะให้เธอเป็นอะไรนะ ผู้หญิงของเขา นางสนม หรือว่านางบำเรอ โอ...นาทีนี้เอาหมดละค่าคุณชีค หลงรูปคุณชีคหัวปักหัวปำแล้วค่า
“เป็นอะไรดีคะ”
“งั้นเจ้ามาเป็น เมด ให้เราก็แล้วกัน”
“ฮะ!? เมด...แม่บ้าน...สาวใช้ หรือคนทำความสะอาดนั่นน่ะนะ” ปราณัฐอยากตบกะโหลกตัวเองแรงๆ แต่ไม่สามารถทำได้ มันจะดูไม่งาม
“ใช่...ขออภัยที่อยากให้เจ้าเป็น ทั้งที่เจ้าก็เป็นถึงผู้จัดการของโรงแรมนี้ แต่เอ่ยตามตรง เราไม่ชอบให้คนที่ไม่รู้จักมาอยู่รับใช้ใกล้ชิด แต่หากเป็นเจ้าละก็...ไม่รู้สิ เราไว้ใจเจ้านะมิสปราณัฐ” เขาเอ่ยอย่างจริงจัง ขยับไปนั่งที่ปลายเตียงเพราะว่าการยืนนานๆ ทำให้ปวดแผล
ปราณัฐรู้สึกดีไม่น้อยที่ได้เป็นคนที่เขาไว้ใจ งานแม่บ้านมันไม่ใช่งานของเธอก็จริง แต่เรื่องจิ๊บๆ แค่นี้สบายมาก
“โอเค ก็ได้ค่ะ แต่ว่า...ฉันอาจจะไม่ได้เข้ามาเช็กความสะอาดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงนะคะ ฉันเองก็มีงานของฉัน”
เธออธิบาย เขายิ้มกว้าง
“แล้วแต่เจ้าเถิด แค่เจ้ามาเราก็ดีใจ”
“หือ? อะไรนะคะ”
ปราณัฐถามย้ำด้วยว่าไม่แน่ใจในสิ่งที่เขาเอื้อนเอ่ย อลัญรีบหาคำแก้ต่าง
“อ่า...เราหมายถึง เอ่อ...ดีใจที่เจ้าตกลงมาทำงานให้ ดีใจที่ไม่ต้องคอยระวังว่าภัยจะมา ถึงจะเป็นเพียงเจ้าชายเล็กๆ ไม่มีอำนาจบารมีอะไร แต่ในทางการค้าเราก็มีคู่แข่งและศัตรูอยู่มาก ได้เจ้ามาทำงานให้ เราก็สบายใจ”
ท่าทางที่อธิบายด้วยการชักแม่น้ำทั้งห้ามาหว่านล้อม มิได้ทำให้ปราณัฐคล้อยตาม นาทีนี้หญิงสาวมั่นใจแล้วว่าชีคหนุ่มก็สนใจเธอเช่นกัน
“อย่างนั้นหรือคะ ฉันยินดีและเต็มใจมากค่ะที่จะได้รับใช้คุณ เป็นเกียรติของโรงแรมเวิลด์พาราไดซ์ที่คุณมาพักนะคะ เราจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง เอาละ ฉันต้องไปดูความเรียบร้อยที่ล็อบบี้ ถ้าคุณต้องการอะไรก็โทรลงไปที่ล็อบบี้นะคะ ฉันจะจัดการให้คุณเอง ทุกเรื่องเลย” บอกเขาแล้วยิ้มกระชากใจส่งให้อีกหนึ่งหน ก่อนจะก้าวจากมา หางตาแอบเห็นแววเสียดายในหน่วยตาของท่านชีครูปงาม
โอย...อดใจเข้าไว้มิสปราณัฐ ถ้ายอมมากไปเขาก็ไม่อยากค้นหาน่ะสิ เล่นตัวอีกนิด อย่าอยู่นาน มาเจอแป๊บๆ แล้วจากไป เขาจะได้โหยหา หึๆๆ
- ผู้เขียน
