1สัปดาห์ต่อมา...
หลังจากที่ผ่านเรื่องวันนั้นมาตั้งแต่วันนั้นฉันก็รู้สึกไม่อยากจะออกไปเที่ยวไหนเลย วันนี้ฉันนั่งเรียนแต่ในหัวกลับไม่รับรู้แม่แต่ตัวอักษรเหมือนกับว่าเข้าคราสคั่นเวลาเท่านั้น
ครืน~
โทรศัพท์มือถือที่สั่นอยู่ในมือถูกฉันปลดล็อคเข้าไปดูก็พบว่าโซนเป็นคนส่งข้อความมา
[ วันนี้กลับเองนะพีช ]
ฉันทำเพียงแค่ถอนหายใจทิ้งไม่ได้ตอบกลับโซนแต่อย่างใด คงยุ่งกับการทำโปรเจกต์อยู่ละมั้ง ฉันเดินออกจากคณะเพื่อจะออกไปยังหน้ามอ.เรียกเท็กซี่ให้ไปส่งไม่อยากจะทำตัวงอแงเป็นภาระของโซนมากนัก
ปี๊นนน~
เสียงแตรรถที่ดังขึ้นใกล้ทำให้สองขาที่กำลังจ้ำอ้าวเดินตรงไปข้างหน้าต้องหยุดชะงัก ฉันเอี้ยวตัวไปมองก็พบกับรถคันหรูค้นตาเรย์เลื่อนกระจกรถลงแล้วเลิกคิ้วถามแต่ไม่ยอมพูดอะไรออกมาฉันเลยตอบออกไปส่งๆเพื่อว่ามันจะเป็นคำตอบที่เขาอยากจะรู้
"อ้าวเรย์ ฉันจะเดินไปเรียกเท็กซี่หน้ามอ.นายไม่ได้อยู่กับโซนเหรอ?"
