รักนี้ไม่มีลืม

สวัสดีเราชื่อฟ้า ชื่อจริงคือ ทิพย์สุดา ฉายแสง บ้านเราก็ไม่ได้ยากจนหรือรำรวยฐานะก็ปานกลางพอมีพอกิน ซึ้งตอนนี้ฉันกำลังปันจักยานไปโรงเรียนซึ้งโรงเรียนไม่ได้ไกลมากนัก "ยัยฟ้าทางนี้" ยังแนะนำตัวเองอย่างไม่จบส่วนยัยนี่ที่ตะโกนมาชื่อ น้ำ เพื่อนสนิทที่ไปไหนมาไหนด้วยกัน ก่อนที่จะจอดจักยานไว้ในลานจอดจักยาน "มีอะไรยัยน้ำจะโกนทำไมฉันเดินจะถึงแกอยู่อยู่ล่ะ" "ก็ฉันคิดถึงแกอ่ะ แล้วเป็นไงบ้างปิดเทอม" "ฉันสบายดีแล้วแกล่ะ ปิดเทอมไปไหนมาบ้างเล่าให้ฉันฟังบ้างหญิงน้ำ" ที่ฉันเรียกหญิงน้ำเพราะบ้านมันรวยมาก "ก็ไปทะเล ไม่ได้มีอะไรมากแล้วแกได้เจอพี่ครามป่ะบ้านอยู่ติดกันขนาดนั้น" "ไม่เจอเลย ปิดเทอมแต่พี่เขาไปเที่ยวต่างประเทศนู้นวันนี้แหละฉันได้เจอสักทีคิดถึงพี่เขาจะตายล่ะ" แต่ก่อนจะพูดอะไรมากกว่านี้เสียงออดโรงเรียนดังก่อนสะงั้น ติ่งน่อง ติ่งน่อง เสียงอ่อนเรียกเข้าเรียนฉันกับน้ำเดินขึ้นห้องเรียน พักเที่ยง ฉันกับน้ำลงมากินข้าว "นั่นพี่ครามนี่" น้ำพูดขึ้นก่อนฉันจะหันไปมอง ผู้ชายที่สูงยาวเข่าดีหน้าตาฟ้าพระทานคนนั้นแหละพี่คราม ตาสีฟ้าครามจมูกโด่งผิวขาว "พี่คราม ซื้ออะไรมากิน มานั่งกินข้าวกับฟ้าไหมค่ะหรือจะมาที่ใจฟ้าก็ได้นะค่ะ"ฉันพูดไปเขินไป "ไม่ล่ะ ฉันขอตัว "ก่อนที่ฉันจะหน้าแตกหมอไม่รับเย็บ วันนี้ไม่ได้ใจพรุ่งนี้ค่อยเริ่มใหม่ พอตกเย็นฉันชวนยัยน้ำมานั่งดักรอพี่ครามอยู่หน้าโรงเรียนฉันเห็นพี่ครามเดินมาแต่ไกลๆ พร้อมกับเพื่อนๆพี่ครามฉันก็จัดผมแต่งหน้านิดๆ ให้ดูน่ารักใสๆ "พี่ครามจะกลับยังค่ะพอดีฟ้าจะชวนไปดื่นร้านชาไข่มุกที่เพิ่งเปิดใหม่เห็นเขาบอกอร่อยมาก เลยอยากชวนไปด้วย " "ไม่ไป อยากไปก็ไปเอง" พี่ครามตอบ "ใจร้ายอ่ะ ฟ้าอุตส่าห์ชวน" ชิตอบหน้าตายใจร้ายมากฟ้าช้ำใจ "_" แต่ไม่เป็น ฟ้าชินแล้ว -_- หลังจากนั้นพวกพี่ครามก็เดินจากไปส่วนฉันกับน้ำก็ไปซื้อชานมไข่มุกเสร็จแล้วก็แยกย้ายกลับบ้าน