่่่
เช้าวันนี้อากาศสดใส โฉมงามตื่นแต่ไก่โห่ เธอเก็บข้าวของจนเรียบร้อย เตรียมตัวกลับกรุงเทพฯ รถตู้ของโรงงานจะมารับเธอกับปริญในอีกยี่สิบนาที ป่านนี้เขาคงพร้อมสำหรับการเดินทางแล้วกระมัง
“ไปบอกพี่ฉัตรหน่อยดีกว่า” คนสวยเอ่ยแล้วยิ้มกับตัวเอง สำรวจเนื้อตัวว่าเรียบร้อยดีแล้วจึงตรงไปที่ประตู ทว่าเพียงหมุนลูกบิดประตูให้มันคลายออก ในวินาทีที่แสงจากด้านนอกส่องเข้ามา แทนที่เธอจะเห็นประตูห้องของพี่ชายที่อยู่เยื้องออกไป เธอกลับมองเห็นหล่อน...อาทิตา!?
“อะไรกัน” โฉมงามครางเสียงเบาหวิว ดึงประตูให้ปิดเข้ามาอีกนิดด้วยกลัวว่าอีกฝ่ายจะแลเห็น สภาพของอาทิตาไม่น่าดูนัก ผมหล่อนยุ่งเหยิง หน้าตาเหมือนคนอดนอน ที่สำคัญคือหล่อนสวมเสื้อคลุมของพี่ชายเธอ
“โอ...พี่ฉัตร? พี่ทำอะไรลงไปเนี่ย” โฉมงามรีบปิดประตูให้สนิท เธอทำอย่างเกร็งๆ ด้วยกลัวว่าจะเกิดเสียงดัง หูข้างหนึ่งยังแนบอยู่ที่บานประตู เฝ้ารอจนได้ยินว่าอาทิตาเดินลงบ
