บทที่ 9
ฉันไม่ใช่เรื่องสนุกของคุณ
อาทิตานั่งร้อนใจอยู่ที่เบาะหลังเมื่อรู้เรื่องมารดา ตอนนี้ท่านยังอยู่ในห้องผ่าตัด เธอได้แต่ภาวนาให้ท่านปลอดภัย ท่านถูกรถชนได้อย่างไรนะ ทำไมถึงโชคร้ายอย่างนี้ก็ไม่รู้
“เราจะถึงตอนกี่โมงคะ บ่ายใช่ไหม” ถามเพราะจำได้ว่าตอนมาที่นี่ครั้งแรกนั้น นั่งรถอยู่หลายชั่วโมง น่าจะไกลมากโข
“น่าจะถึงก่อนสิบโมง เราจะนั่งเครื่องไป” ศราวิลตอบ ที่ให้ทิดอ่ำมาเป็นสารถี เพราะอยากให้อีกฝ่ายขับรถกลับไร่นั่นเอง
อาทิตามุ่นคิ้ว “แต่ว่าคุณ...” เกือบเอ่ยปากถามออกไป ศราวิลปรายหางตามามองเธอ เขาตั้งใจให้เป็นแบบนี้สินะ ต้องขอบคุณหรือด่าเขาดีล่ะ เธอพยายามไม่คิดเรื่องเขา ในเมื่อเขาอยากพาขึ้นเครื่องบินเธอก็จะขึ้น แค่เมาเครื่องคงไม่เป็นอะไรมากกระมัง มารดาเธอนี่สิน่าห่วง ถ้าท่านเป็นอะไรขึ้นมาแล้วเธอไปไม่ทันดูใจ มันคงเป็นเรื่องเศร้าที่เธอต้องรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตแน่ๆ
‘พ่อคะ...ช่วยแม่ด้วยนะ อ
