บทที่ 3/6 ยินดีต้อนรับสู่นรก
1124 คำ
อาทิตาถูกปลุกให้ตื่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง ศราวิลในชุดคล้ายเมื่อวานยืนหน้ายุ่งอยู่หน้าประตู ในมือเขามีตะกร้าใบเล็กมาด้วย หญิงสาวหยีตามอง ทำหน้าบึ้งใส่ เพราะเพิ่งหลับได้ตอนใกล้รุ่ง
“มาปลุกทำไมแต่เช้าเนี่ย”
“เช้าที่ไหน นี่มันจะหกโมงแล้ว แต่งตัวดีๆ แล้วลงมา เร็วเข้าสิ”
อาทิตาย่นจมูกใส่ สภาพเธอตอนนี้ไม่ควรเจอหน้าใครโดยเฉพาะพวกผู้ชาย แต่ยกเว้นเขา เธอไม่จำเป็นต้องดูสวยต่อหน้าศัตรูหรอก
“ฉันยังไม่ได้ล้างหน้า”
เขาแสยะยิ้มร้ายกาจ
“ไม่ต้องล้าง รีบใส่เสื้อดีๆ ก็พอ นมเธอชี้หน้าฉันอยู่”
อาทิตาผวาเฮือก รีบกอดอกปกปิดหน้าอกที่ไร้บรา ก็นะ...เล่นมาปลุกกันตอนสะลึมสะลือ มันก็ต้องมีลืมกันบ้าง
“ไร้มารยาท ลามก!”
“มารยาทน่ะเอาไว้ใช้ที่กรุงเทพฯ ที่นี่มีแต่ผู้ชายเถื่อนๆ ไม่ต้องพูดมาก รีบลงมาเดี๋ย...”
ปัง!
พูดยังไม่ทันจบประโยคดี อาทิตาก็ปิดประตูใส่หน้า ศราวิลได้แต่กัดฟันกรอดๆ ผู้หญิงอะไร เจ้าอารมณ์แล้วยังขี้หลงขี้ลืม แถมยัง...เฮ้อ...ไม่รู้จะด่าคำไหน หล่อนกล้าออกมาเจอผู้ชายได้ยังไงในสภาพนั้น
อาทิตาออกมาอีกรอบในชุดวอร์มเหมือนจะไปออกกำลังกาย ชุดสีชมพูแปร๋นๆ ของหล่อนคงเห็นได้ชัดหากวิ่งเหยาะๆ อยู่ในสวนสาธารณะ
“จะใส่ชุดนี้จริงเหรอ”
“อาฮะ! ต่อให้ตาดีแค่ไหนก็มองไม่เห็นก้นฉัน นมฉัน ชุดนี้ปลอดภัย!”
หญิงสาวสาธยายแล้วผายมือใส่ชุดวอร์มตัวหลวมโพรก เธอชอบสวมชุดนี้ไปวิ่ง เพราะมันพรางรูปร่างแถมยังเรียกเหงื่อได้ดีนัก
“มาอยู่ที่นี่อย่าคิดว่าจะสบาย ทุกคนมีหน้าที่ที่ต้องทำ เธอก็ด้วย”
“รู้แล้วน่า ฉันไม่ได้จะมานั่งกินนอนกินซะหน่อย เอาสิ...จะให้ทำอะไรก็ว่ามา” อาทิตาเท้าสะเอวลอยหน้าลอยตาตอบคำถามด้วยอยากเป็นผู้ชนะ แล้วตะกร้าใบน้อยก็ถูกยัดใส่มือมา เธอรับแทบไม่ทัน เขาชี้นิ้วไปที่เล้าไก่
“อะไร” เธอถาม
“เข้าไปในคอกไก่”
“เล้าไก่?”
“ฉันเรียกคอก” เขาหรี่ตาตอบ อาทิตาพยักหน้าเพลียๆ “เข้าไปแล้วเก็บไข่ออกมา”
คำสั่งนั้นทำเอาคนถูกสั่งต้องกะพริบตาปริบๆ เก็บไข่งั้นหรือ ในเล้าใหญ่ที่เลี้ยงแบบปล่อยเนี่ยนะ เธอเข้าไปในนั้นมีหวังถูกรุมจิกพอดี
“จะเข้าไม่เข้า ถ้าไม่เข้าไปเก็บไข่ วันนี้ก็กินต้มส้มอึ่งอ่างแล้วกันนะ ป้าพุดใจดีเอามาฝากตั้งหม้อเบ้อเร่อ”
ศราวิลบอกขำๆ มองหน้าของอาทิตาแล้วรื่นเริงใจนัก ปากหล่อนเบะออกทีละน้อย หัวคิ้วค่อยๆ เลื่อนมาชนกัน
“แล้วถ้าไก่มันจิกฉันล่ะ”
“ก็จิกตอบสิ ถนัดไม่ใช่เหรอ ปกติก็จิกกัดฉันยิกๆ อย่ามัวแต่พล่าม เก็บไข่ให้เสร็จก่อนที่ฉันจะกลับมาแล้วเอาไปให้ป้าพุดในครัว วันนี้ฉันจะพาเธอทัวร์รอบๆ ไร่ เธอจะได้รู้...”
“ว่าไร่กว้างใหญ่แค่ไหน”
“ไม่ใช่ เธอจะได้รู้ว่าจะได้ทำอะไรบ้างต่างหาก”
เขาตอบแล้วยิ้ม ลากอาทิตาไปที่เล้าไก่ เปิดประตูออกแล้วยัดหล่อนเข้าไปในนั้นก่อนที่แม่ไก่จะหลุดออกมา
อาทิตาทำหน้าปุเลี่ยน มือข้างหนึ่งบีบจมูกด้วยเหม็นกลิ่นขี้ไก่ มืออีกข้างมีตะกร้าที่ศราวิลยัดใส่มือมาให้
“โชคดีนะจ๊ะน้องพี่ หวังว่าจะเก็บไข่อย่างมีความสุข หึๆๆ”
เสียงศราวิลหัวเราะสะใจยังดังอยู่ในหูอาทิตา แม้ว่าเจ้าตัวจะจากไปแล้ว เขาออกเดินไปยังโรงนาด้วยว่ารถมอเตอร์ไซค์ยังซ่อมไม่เสร็จ แต่นั่นไม่ใช่เรื่องของเธอ เรื่องของเธอตอนนี้สาหัสกว่าเขามากนัก
“กุ๊กๆๆๆ พี่ไก่จ๋า...ขอไข่ให้น้องหน่อยนะจ๊ะพี่...”
เธอวอนขอไข่จากแม่ไก่แสนดี แล้วนั่งยองๆ เก็บไข่ที่วางอยู่บนพื้น การเลี้ยงแบบปล่อยรวมในเล้าเดียวกันเช่นนี้ คงดีกับสุขภาพจิตของไก่มากกว่าเลี้ยงในคอกเดี่ยวแคบๆ แต่ว่าปัญหาของมันก็คือ...
กะต๊ากๆๆ
“กรี๊ดดด...”
แม่ไก่หลายตัวตกใจผู้มาเยือน มันพร้อมใจกันส่งเสียง บ้างกระพือปีกบินข้ามหัวอาทิตาไปมา ไม่เพียงเท่านั้นหรอกนะ ในตอนที่หญิงสาวเผลอส่งเสียงกรีดร้อง แม่ไก่ผู้ใจดีก็มีของฝากของแถมมาให้
แปะ!
เสียงอะไรสักอย่างหล่นแหมะที่ข้างบ่า อาทิตาหันมอง
“โอ้...คุณพระ!”
ริมฝีปากงามอ้าค้างอยู่เช่นนั้น ต้องเบือนหน้าหนีสิ่งที่อยู่บนบ่าข้างขวาของตัวเอง ใช่แล้ว มันคือ... ขี้ไก่!
แล้วหลังจากนั้นแม่สาวกรุงฯ ก็ถูกจู่โจมทุกรูปแบบ จากแม่ไก่ที่ทั้งตั้งใจและไม่ตั้งใจ ร่างสวยบอบบางหกล้มหน้าคะมำครั้งแล้วครั้งเล่า ขนไก่หล่นร่วงลอยฟุ้งในเล้าราวกับภาพช้าใน MV เพลงรัก ผิดก็แต่ในโทรทัศน์ไม่สามารถรับรู้กลิ่นอันหฤโหด ช่างเป็นประสบการณ์ใหม่ที่อาทิตาไม่สามารถหาได้อีกแล้ว ถ้าไม่ใช่ที่นี่ ไร่ปกฉัตร อำเภอแดนดง!
“ฉันไม่ยอมแพ้หรอก ฉันต้องชนะ!” อาทิตาให้กำลังใจตัวเอง ตอนนี้เธอนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น ไร้ประโยชน์ในการยืนอย่างระแวดระวังในเมื่อเธอหกล้มบนกองขี้ไก่มามากกว่าห้ารอบแล้ว แม่ไก่ทั้งหลายยังส่งเสียงร้องระงม บางส่วนยังบินข้ามหัวเธอไปราวกับนกตัวใหญ่
“เฮ้อ...เธอจะตายไหมนี่”
กะต๊ากๆๆๆ
แพร่ด...
สองตาของแม่สาวกรุงฯ มองลงบนตัก แม่ไก่ตัวหนึ่งกระโดดขึ้นมาเกาะบนตักเธอ ก่อนจะถ่ายแพร่ดออกมา แล้ววิ่งหนีไป!
“อ๊ายยย!!! ทำไมทำกับฉันแบบนี้! ฮือออ...”
อาทิตากล้ำกลืนฝืนทน แม้จะโดนรุมจากแม่ไก่มากกว่าสิบตัวเธอก็ไม่หวั่น ยังตั้งหน้าตั้งตาทำงานที่ได้รับมอบหมายอย่างไม่ย่อท้อ เสื้อสีชมพูมีขี้ไก่เปรอะเปื้อนในหลายจุด หัวหูก็มีขนไก่ติดกันให้วุ่นวาย
อันที่จริงแล้วนั้น คนอื่นเข้าไปเก็บไข่ก็ไม่มีใครมีสภาพอย่างนี้สักคน แม่ไก่ในเล้าคงเอ็นดูอาทิตามากกว่าใครเพื่อนกระมัง
- ผู้เขียน
