บทที่ 4/1 ผู้ชายสายรุก
1114 คำ
บทที่ 4
ผู้ชายสายรุก
ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ไข่ไก่มากกว่ายี่สิบฟองก็มาอยู่ในตะกร้า อาทิตากลับออกมานอกเล้าในสภาพที่ใกล้เคียงคำว่ายับเยิน ใบหน้ามีเหงื่อผุดพราย เนื้อตัวอบอวลไปด้วยกลิ่นขี้ไก่ สองมือขาวๆ เปรอะเปื้อน มีขนไก่ประดับผมกระเซิงๆ ดูไม่จืด
“แค่นี้...สบายมาก! ก็แค่นี้เอง!” ฟันกรอดๆ เอ่ยกับตัวเอง ให้มันได้แบบนี้ทุกเช้าสิ
หญิงสาวเอาไข่ไก่ไปให้ป้าพุดในครัว ได้กลิ่นแกงประหลาดๆ ลอยเตะจมูก พอลองชะโงกดูหม้อที่กำลังเดือดปุดๆ ก็ต้องเบือนหน้าหนี อึ่งอ่างในหม้อกำลังกางแขนกางขาลอยวนไปเวียนมาผสมกับพริกแดงแกงต้มส้มของนาง
“อยากบ่อค่าคุณซัน ต้มส้มอึ่ง” ถามแล้วถอยห่างแม่สาวกรุงฯ ที่ตอนนี้เนื้อตัวมีแต่ขี้ไก่
คนถูกถามกะพริบตาปริบๆ สมองประมวลสิ่งที่ได้ยิน พอสรุปถ้อยวาจาในประโยคง่ายๆ ได้สำเร็จ ก็รีบส่ายหัวให้ป้าพุด แล้วยิ้มให้นางจนตาหยี
“ขอไข่เจียวสักฟองได้ไหมคะ”
“ได้จ้า” ป้าพุดรับคำพร้อมรอยยิ้มแหยๆ บอกทางอ้อมว่าให้อาทิตาพาร่างเหม็นๆ ออกไปจากครัวของนาง
อาทิตาถอยห่างจากห้องครัว เห็นต้มส้มอึ่งอ่างของป้าพุดแล้วสยอง คนไม่เคยกินละนะ เธอไม่ได้รังเกียจหรอก แค่ยังไม่ชิน พ่อแม่พากินหมูเห็ดเป็ดไก่ ไม่เคยกินของแบบนั้นนี่นา แต่เธอไม่ยอมแพ้หรอกนะ สักวันต้องลองกินอึ่งอ่างให้ได้ ถ้ามันไม่อร่อยแล้วเขาจะกินทำไม จริงไหมล่ะ
“โอ๊ะโอ...น้องซันคนสวย สภาพดูไม่จืดเลยน้องพี่” เสียงอย่างประชดดังมาจากริมฝีปากของคนที่เรียกตัวเองว่าพี่ ศราวิลกลับมาแล้ว หลังจากสั่งหัวหน้าคนงานเรื่องงานที่ต้องทำในวันนี้
“แหม...ทำเป็นพูดดีนะคะพี่ฉัตรขา เห็นๆ กันอยู่ว่าจงใจแกล้งน้อง” ประชดมาประชดกลับ อาทิตาไม่โกง ถ้าเขาเรียกเธอว่าน้องซัน เธอก็จะเรียกเขาว่าพี่ฉัตรเหมือนกัน
ศราวิลยักไหล่ มองสภาพของอาทิตาแล้วหัวเราะในลำคอ เสื้อสีชมพูของหล่อนเต็มไปด้วยขี้ไก่ บนหัวมีขนไก่ติดอยู่ หล่อนเก็บไข่อีท่าไหนถึงได้เยินปานนี้
“ไปอาบน้ำอาบท่าสิ มายืนเหม็นอยู่ได้”
เขาบ่นเข้าให้ มองสภาพหล่อนแล้วเบะปากขยะแขยงเกินจริง
อาทิตายิ้มน้อยๆ กับบางสิ่งที่กำลังคิดอยู่ เธอขยับเข้าไปใกล้เขา
“พี่ฉัตรขา...” เอ่ยพร้อมสายตาอ้อนๆ ที่ศราวิลเห็นแล้วยังขนลุก
“เมื่อคืนน้องนอนไม่ค่อยหลับ ผ้าห่มมันบางไป น้องนอนหนาวทั้งคืน เนี่ย...เช้าแล้วยังหนาวอยู่เลย มามะพี่ฉัตรขา...ฮึบ!”
“เฮ้ย! นี่เธอ!?” เขาทั้งอึ้งทั้งตกใจ เมื่อสตรีที่ร่า งเต็มไปด้วยขี้ไก่โผเข้ามากอดเสียเต็มรัก หล่อนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เบียดร่างเข้าหาเขาอย่างจงใจ
“กอดพี่นี่อุ่นจริงๆ ช่วยๆ กันนะคะ แบ่งขี้ไก่จากน้องไปบ้าง น้องจะได้ไม่เหม็น ฮ่าๆๆ” อาทิตาหัวเราะร่า หลังจากแบ่งปันขี้ไก่ใส่ร่างศราวิล
ชายหนุ่มพูดไม่ออก ไม่ใช่เพราะโดนกอดแบบเหม็นๆ แต่เพราะหน้าอกหน้าใจนั่นต่างหาก ยัยบ้าเอ๊ย! มากอดกันได้ ถึงเสื้อหล่อนตัวใหญ่แต่พนันได้เลยว่าหล่อนไม่ได้สวมบรา!
กว่าจะอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วมาพร้อมหน้ากันที่โต๊ะอาหาร ศราวิลกับอาทิตาก็เสียเวลาไปมากโข ทั้งสองอาบน้ำฟอกสบู่ไปหลายรอบ อาทิตาสระผมจนตาแดงก่ำ น้ำแชมพูเข้าตาไปก็มาก ก็นะ กลิ่นขี้ไก่นี่สุดจะบรรยายจริงๆ
“ชุดเธอไม่ผ่าน” เขาเอ่ยขณะตักอาหารเข้าปาก
อาทิตาลอบมองเขา เขาไม่ได้จกข้าวเหนียวอย่างเมื่อวาน แต่กินข้าวสวยกับต้มยำอึ่งอ่างน้ำใส บางทีเธอก็นึกเห็นใจละนะ ดูเจ้าอึ่งอ่างสิ กางแขนกางขาหาทางรอด แต่สุดท้ายก็ไม่รอด ต้องมาลอยอยู่ในชามแกง น่าเวทนานัก
งั่ม!!
เสียงศราวิลเปิบเนื้ออึ่งสุดอร่อย อาทิตาจ้องเขาเขม็ง
“มองอะไร อย่าคิดด่าฉันในใจนะ หมูตัวเบ้อเริ่ม เธอยังกิน นี่อึ่งอ่างตัวนิดเดียว” เขาว่าแล้วยิ้มเยาะ ทั้งยักคิ้วให้หล่อนอีก
หญิงสาวมองอาหารในจานตัวเอง อันที่จริงก็มีกับข้าวบนโต๊ะอีกสองสามอย่าง แต่เธอไม่กล้าตักอะไรมากิน นอกจากไข่เจียว น้ำหนักเธอคงลดฮวบๆ หากกินแบบนี้ทุกมื้อ
“ฉันอยากกินสปาเก็ตตี”
“พรุ่งนี้จะให้ป้าพุดทำขนมจีนน้ำยาอึ่งอ่าง”
เขาสวนทันควัน อาทิตาอยากจะร้องไห้
“สลัดทูน่าก็อยากกิน”
“เมื่อเช้าทิดอ่ำเอาไข่มดแดงมาให้ ตอนเที่ยงป้าพุดคงยำให้กิน”
อาทิตาถอนหายใจเฮือกๆ “ฉันอยากกินบิงซู”
“มีน้ำแข็งใสในตลาด แต่กว่าจะมาถึงนี่คงละลายเหลือแต่น้ำ”
คนสวยอิ่มตื้อขึ้นมาทันใด สิ่งที่เธออยากกินคงไม่มีวันได้ลิ้มรสเป็นแน่
“คุณคงเกลียดฉันมาก”
“แน่นอน” เขาตอบรับพร้อมรอยยิ้มอันปั้นแต่ง ช้อนส้อมในมือถูกวางลงแล้วตามด้วยน้ำดื่มอึกใหญ่ ปกติเขาไม่กินมื้อเช้า แต่วันนี้ป้าพุดอุตส่าห์ทำแกงมาให้ก็เลยกินเสียหน่อย
คนถามส่งเสียงครางอย่างเคืองใจ เขาไม่คิดจะปกปิดความรู้สึกบ้างหรือ
“แล้วทำไมยังดีกับฉันล่ะ บางอย่างคุณไม่ต้องดีกับฉันก็ได้ ไม่ใช่สิ่งที่คุณปฏิเสธไม่ได้ซะหน่อย”
คราวนี้รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นที่มุมปากของศราวิล อาทิตาเสียวสันหลังวาบๆ
“เพราะเธอเป็นผู้หญิงไงล่ะ มีบางอย่างที่ฉันต้องการจากเธอ”
“อะไร?”
ไม่มีคำตอบจากคำถามนั้น มีเพียงแววเย้ายวนที่ส่งมาจากดวงตาคู่ตรงข้าม อาทิตาทำเก่งเข้าสู้ อยู่ต่อหน้าศราวิลเธอห้ามเผยความอ่อนแอเด็ดขาด
“ถ้ากล้าก็ลองดู แต่บอกไว้ก่อน ฉันไม่ใช่ผู้หญิงข้างถนนที่คุณจะกินทิ้งกินขว้าง ถ้าหน้ามืดตามัวคว้าฉันขึ้นเตียงเมื่อไหร่ คุณได้เสียใจแน่”
“ไม่มีทาง ผู้หญิงก็เหมือนหมากฝรั่งน่ะ พอหมดความหวานแล้วก็คาย” เขายิ้มใส่ตาฝ่ายตรงข้ามอย่างผู้ชนะ
- ผู้เขียน
