ซุนหวางบุรุษต้องสาป

ชดเชยให้เจ้า NC

ขยุกขยิก....

“อืมมม.. ซุนหวางหากขยับอีกเกรงว่าเจ้าจะลุกไม่ไหวแล้วนะ” ชิวหานเตือนคนคนตัวเล็ก ที่กำลังขยับตัวขยุกขยิกอยู่ในอ้อมกอดของเขาตอนนี้ การเคลื่อนไหวของซุนหวางมันกำลังปลุกบางสิ่งอยู่ ทำให้ชิวหานต้องใช้ความอดทนอย่างสูงต่อสิ่งยั่วเย้าในอ้อมแขนนี้

“ไม่เอาแล้ว เจ็บ..” ซุนหวางรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ ไม่คิดเลยว่าครั้งแรกจะเจ็บขนาดนี้ ร่างกายของเขาแทบจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ ไปแล้วทั้งที่ท่านแม่ทัพก็อ่อนโยนกับเขาขนาดนั้น

“ครั้งต่อไปจะไม่เจ็บ ข้าสัญญา”

“ยัง..จะมีครั้งต่อไปอีกหรือขอรับ” ตอนนี้เขายังเจ็บและปวดร้าวสะโพกไม่หายเลย นี่เขายังจะพูดถึงครั้งต่อไปอีกหรือ หวังว่ายาที่เขาปรุงไว้คงจะพอช่วยได้อยู่หรอกนะ

“เรื่องดีงามใครเขาทำกันแค่ครั้งเดียวล่ะหื้ม”

“…........”

“ซุนหวาง”

“ขอรับ”

“ข้ารักเจ้ามากนะรู้ไหม”

“ฮื่ออ..ข้าก็รักท่านนะ” อ้อมแขนเล็กกอดกระชับเอวหนา แน่นขึ้นกว่าเดิม เพราะไม่รู้ว่าหนทางข้างหน้าจะเป็นเช่นไร แต่ตอนนี้เขาอยากจะตักตวงความสุขให้ได้มากที่สุด

“แล้วจะไม่ลุกขึ้นหรือ เจ้าต้องกินข้าวบ้างหรือจะทำเรื่องดีงามต่อก็ได้ ข้ายังกินเจ้าไม่อิ่มเลยนะ” ชิวหานเย้าแหย่คนตัวเล็กที่ยังคงซุกตัวอยู่กับอกแกร่ง วันหยุดของเขายังเหลืออยู่สามวัน เขาสัญญาว่าจะชดเชยให้ซุนหวางทั้งหมด เรื่องเมื่อคืนนับว่าเป็นสิ่งที่เขาคาดไม่ถึง ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าซุนหวางจะใจกล้ายอมมอบกายให้กับเขาทั้งที่ตัวเองก็กลัวขนาดนั้น ไปเอาความใจกล้ามาจากไหนนะ

“ตื่นก็ได้” แม้จะบอกว่าตื่นแต่ซุนหวางเองก็ยังไม่ขยับตัวเลย แล้วเขาจะขยับได้อย่างไรก็ตรงส่วนนั้นมันยัง ฮื่อออ...

“คิดอะไรอยู่ ใบหน้าของเจ้าแดงไปหมดแล้ว กำลังคิดเรื่องลามกอยู่หรือยังไง มันก็เป็นแบบนี้ทุกเช้า เรื่องปกติของบุรุษน่ะ” ชิวหานรู้สึกขำเขาชอบความใสซื่อบริสุทธิ์ของคนตัวเล็กยิ่งนัก ‘ซุนหวางเจ้าจะทำให้ข้ารักทำให้ข้าหลงไปถึงไหนกัน’

“ท่านอย่ามาล้อข้านะ ข้ายังอายอยู่”

“หึ ๆ แล้วเมื่อคืนเจ้าไปเอาความกล้ามาจากไหนกัน ไปเถอะข้าจะอาบน้ำให้เจ้า เจ้าจะได้เลิกอายเสียที” พูดจบท่านแม่ทัพก็อุ้มคนตัวเล็กเข้ามายังห้องอาบน้ำ และวางคนงามลงอย่างแผ่วเบา ทั้งยังถอดเสื้อนอนให้อย่างเป็นขั้นตอน เป็นโอกาสที่เขาจะได้สำรวจร่างบางอีกครั้ง ถึงจะมีรอยจ้ำแดง ๆ ที่เขาได้ทำไว้ประปราย นั่นยิ่งทำให้คนตัวเล็กดูงดงามและมีเสน่ห์ยิ่งนัก แต่ก็คงจะเจ็บไม่ใช่น้อย ‘เมื่อคืนนี้เขาคงทำรุนแรงไปจริง ๆ สินะ’ ชิวหานมองคนงามอย่างรู้สึกผิด

“ทะ..ท่านจะจ้องข้าอีกนานไหมข้าอายนะ” ซุนหวาง กล่าวด้วยความเคอะเขิน พลางก็ปิดบังเรือนร่างท่อนบนและท่อนร่างด้วยแขนเรียวเล็กนั่น เห็นดังนั้นชิวหานถึงกับยิ้มกริ่มด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

“ซุนหวางยังอายอยู่หรือ เมื่อคืนข้าก็ได้เห็นทุกซอกมุมของเจ้าแล้ว ไม่ว่าจะเป็นตรงนี้หรือตรงนี้” นิ้วเรียวชี้พลางลากไปตามจุดต่าง ๆ ทั่วร่างบาง สายตาก็มองซุนหวางด้วยแววตาเป็นประกาย ‘อีกแล้วแววตาแบบนั้นมัน’ ซุนหวางคิดในใจก่อนจะสะดุ้งเฮือก เมื่อปลายนิ้วเรียวลากมาถึงสะโพกบาง

“ขะ..ข้าว่าเราอาบน้ำกันเถอะขอรับ ไหนท่านว่าจะอาบน้ำให้ข้ายังไงล่ะ” คนตัวเล็กทวง ทั้งยังผลักไสชิวหานออกไปด้วยความขัดเขิน ก็ช่วงล่างของเขามันกำลังตื่นตัวนี่นา เพราะสัมผัสของปลายนิ้วนั้นแท้ ๆ ซุนหวางเดินไปยังถังอาบน้ำอย่างทุลักทุเล เพราะยังขัดที่ช่วงล่างไม่หาย ก็ศึกเมื่อคืนนั่นไง มันช่างหนักหน่วงยิ่งนักตอนนี้การแช่น้ำอุ่นคือสิ่งซุนหวางต้องการที่สุด น้ำกำลังอุ่นพอดีเหมาะแก่การลงไปแช่ตัวอย่างยิ่ง ซุนหวางมองถังน้ำอุ่นและน้ำมันหอมที่ถูกเตรียมเอาไว้ให้ เสี่ยวฟงคงเตรียมไว้ให้เขาอีกแล้ว เจ้าเด็กน้อยนั่น ต่อให้ได้เลื่อนสถานะเป็นน้องชายของเขาแล้วก็ยังทำตัวเช่นบ่าวอยู่อย่างนั้นน่าตีจริง ๆ พอได้แช่ตัวจนผ่อนคลายและเผลอลืมคนข้างหลังไปชั่วขณะ ชิวหานเห็นอย่างนั้นก็อดจะยิ้มไม่ได้ เขาจึงเดินตามลงไปแช่บ้าง ชิวหานนั่งลงและซ้อนตัวอยู่ด้านหลังของคนงาม มันรู้สึกผ่อนคลายจริง ๆ การที่ได้แช่น้ำอุ่นมันทำให้ความรู้สึกเหนื่อยล้าของทั้งสองหายเป็นปลิดทิ้ง ซุนหวางหลับตาเคลิ้มเขารู้สึกผ่อนคลายเป็นอย่างมาก เมื่อมือหนาของท่านแม่ทัพกำลังนวดคลึงบ่าให้กับเขา นวดไปสักพักชิวหานก็ใช้มือของเขาตักน้ำชโลมผมเงางามให้กับคนรักจนชุ่ม แล้วบรรจงลงน้ำมันหอมลงไปก่อนจะนวดครึ่งศีรษะให้กับคนตัวเล็ก การกระทำของเขาทำให้ซุนหวางรู้สึกดีมาก จนปล่อยเสียงครางออกมาเบา ๆ อือ อื้ม แค่เสียงครางหวานเล็ก ๆ กลับปลุกเร้าให้ แก่นกายของแม่ทัพหนุ่มตื่นขึ้นมาอีกครั้งโดยที่คนตัวเล็กไม่รู้เลยจนกระทั่ง มีอะไรแข็ง ๆ กำลังถูไถกับแผ่นหลังของเขา

“อ๊ะ..ทะ..ท่านอื้ออออ” ชุนหวางกำลังจะเอ่ยคำผลักไสไม่ให้คนตัวโตทำแบบเมื่อคืนอีกเพราะตอนนี้เขายังรู้สึกเจ็บไม่หายเลย แต่ไม่ทันได้ขัดขืนก็ต้องครางออกมาเสียก่อน เมื่อมือหนาเลื่อนมาหยอกเย้ากับแก่นกายเล็กและเม็ดทับทิมสีชมพู ความเสียวซ่านพลันแล่นไปทั่วเรือนร่างงาม “อื้อออ..ท่านแม่ทัพ” ซุนหวางได้แต่เรียกขานด้วยเสียงที่เบาหวิวและหวานล้ำเกินที่ชิวหานจะอดใจไหว

"ข้าหิวเจ้าอีกแล้ว" แม่ทัพหนุ่มกระซิบบอกกับคนรักข้างใบหูขาวเนียนพร้อมกับงับเข้าไปหนึ่งที สร้างเสียงครวญครางให้กับ ซุนหวางอีกครั้ง จากนั้นเขาก็ผลักให้ร่างบางไปเกาะที่ขอบถังโดยที่คนตัวเล็กไม่ทันได้ตั้งตัวก่อนจะจับสะโพกมนให้โก่งโค้งสูงขึ้น เขาหยิบน้ำมันหอมที่ตั้งอยู่ไม่ไกลมาชโลมลงบนนิ้วเรียวจนชุ่มก่อนจะสอดแทรกเข้าสู่ช่องทางรักด้านหลัง อ๊ะ อ๊าา ซุนหวางเกาะขอบถังน้ำแน่นเมื่อนิ้วเรียวร้อนสอดลึกเข้ามาจนสุด จากหนึ่งนิ้วก็ค่อยเพิ่มเป็นสองและสาม จนร่างบางต้องจิกนิ้วกับขอบอ่าง

“อ๊าา ท่านแม่ทัพ” คนตัวเล็กหลับตาปี๋พลางเรียกขานคนรัก เหมือนยิ่งได้ใจสามนิ้วกดเข้าลึกเพื่อเบิกทางให้กับสิ่งที่ใหญ่กว่าจนคนงามปรับตัวได้แล้วแก่นกายร้อนจึงได้เข้ามาแทนที่และค่อย ๆ สอดลึกเข้ามาในตัวทีละนิด พอเข้ามาถึงกลางลำแม่ทัพหนุ่มก็ยังแอบแกล้งคนรัก ด้วยการกระแทกแท่งร้อนอันใหญ่โตนั้นเข้าไปจนมิด ทำให้ซุนหวางถึงกับร้องเสียงหลง

“อ๊าา ระ แรงไปแล้ว” พอได้ยินคนงามบอกเช่นนั้นแม่ทัพหนุ่มจึงได้หยุดนิ่ง เพราะคิดว่าคนตัวเล็กคงจะเจ็บแน่แล้วจึงได้คิดจะถอดถอนตัวตนออกจากร่างบาง แต่กลับถูกมือบางคว้าต้นขาเอาไว้

“ขยับสิขอรับ” คนตัวเล็กสั่ง

“แต่เจ้าเจ็บ”

“มะ..ไม่เจ็บแล้ว” ใบหน้าของคนตัวเล็กแดงระเรื่อมาจนถึงใบหูเมื่อกล่าวจบ คำตอบของซุนหวางทำให้แม่ทัพหนุ่มคลายความกังวล มือหนากอบกุมสะโพกบางแน่นและเริ่มขยับแก่นกายโยกเข้าออกเป็นจังหวะ มันทั้งเรียกร้องและเร่งเร้าไปในทีจนร่างบางสุดจะทานทน

“ท่านแม่ทัพ ระ..แรงอีกขอรับ” ซุนหวางร้องขอด้วยความกระสันเสียวไร้ซึ่งความอายแล้วในยามนี้

“ได้ แต่เจ้าต้องทำเอง” ชิวหานกระซิบข้างหูบางเสียงแหบพร่า เหมือนว่าโดนท้าทายซุนหวางจึงขืนตัวออกและหันหน้าเข้าหาร่างหนาแล้วดันคนตัวโตให้ไปพิงที่ขอบถังก่อนจะขึ้นนั่งคร่อมตัก คราวนี้เขาไม่ต้องรอให้ท่านแม่ทัพสอนสั่งอีกแล้ว จากนั้นก็หย่อนสะโพกบางลงยังตำแหน่งที่ตั้งใจและกลืนกินแท่งร้อนเข้าไปจนลึกสุดลำ

“ขวบขี่ข้าสิคนงาม” อ่าาา..ท่านแม่ทัพท้าทายเขาอีกแล้ว เพราะไม่อยากยอมแพ้หรอกนะ ซุนหวางจึงเริ่มขยับสะโพกขึ้นลงอย่างช้า ๆ ชิวหานยิ้มพอใจกับการกระทำของคนรักอย่างปิดไม่อยู่ มือใหญ่ก็เลื่อนไปกอบกำแก่นกายของคนตัวเล็กและขยับมันขึ้นลงบ้าง ชุนหวางก็ไม่ยอมแพ้เช่นกัน ปากบางเริ่มซุกซนงับเข้ากับเข้ากับเจ้าเม็ดทับทิมสีน้ำตาลและขบเม้มดูดดุนจนบริเวณรอบ ๆ จนปรากฏเป็นรอยแดง ยิ่งถูกสาวรูดแก่นกายแรงเท่าใดซุนหวางก็ยิ่งดูดดึงอกหนาแรงขึ้นเท่านั้น

“ขะ..ข้า จะ มะ..ไม่ไหวแล้วขอรับ” ซุนหวางเอ่ยออกมาอย่างตะกุกตะกัก ก่อนจะประกบริมฝีปากเข้ากับปากหนาและมอบจูบให้อย่างดูดดื่ม ยิ่งใกล้แตะขอบสวรรค์เท่าใดบทจูบก็ยิ่งดุดันขึ้นและจังหวะขย่มโยกก็รุนแรงขึ้นไปอีกระดับ ในที่สุดเขาก็เน้นจังหวะขึ้นลงถี่ ๆ ก่อนจะหยุดลงธารน้ำทิพย์ก็ทะลักออกมาจากปลายหยักเล็กจนหมดสิ้น แม่ทัพหนุ่มเองก็กระเด้งสวนสะโพกขึ้นรัว ๆ เช่นกัน และเขาก็แตะถึงขอบสวรรค์ตามคนงามมาติด ๆ แรงรักของทั้งสอง ทำเอาน้ำในถังกระฉอกออกมาข้างนอกจนเกือบหมด ยังดีที่ยังมีน้ำในถังเล็กสำรองไว้ให้ทั้งสองจึงไม่ได้กังวลกับน้ำที่เหลือเพียงน้อยนิดในถังใหญ่

“ท่านแม่ทัพ” เมื่อพายุรักสงบลง ซุนหวางจึงเอ่ยปากขึ้นก่อน

“หื้ม”

“ข้าจะไปอาบน้ำแล้ว”

“ลุกไม่ไหวแล้วหรือ” แค่นี้เขาก็รู้แล้วว่าคนตัวเล็กนั้นเหน็ดเหนื่อยแค่ไหน

“อืม”

ได้ยินอย่างนั้น ชิวหานก็พาคนงามลุกขึ้นทั้งที่ส่วนล่างก็ยังประสานกันอยู่

“อื้ออ..เอาออกก่อนได้ไหม” ซุนหวางบอกอย่างเขินอาย

หึ ๆ ๆ แทนที่จะทำตามคนรักบอกท่านแม่ทัพกลับพาคนงามก้าวออกจากถังน้ำใหญ่และเดินไปทั้งอย่างนั้น จังหวะเดินของคนตัวโตก็กระแทกกระทั้นเหมือนกำลังจงใจจะกลั่นแกล้งคนรัก ซึ่งแม่ทัพหนุ่มก็เป็นผู้ชนะเมื่อซุนหวางส่งเสียงครวญครางออกมาอีกครั้ง แค่นี้ก็คาดเดาได้แล้วว่าพวกเขาคงจะมีศึกรักรอบสองเกิดขึ้นอีกเป็นแน่ กว่าท่านแม่ทัพจะอาบน้ำให้ซุนหวางเสร็จก็กินเวลาไปกว่าหนึ่งชั่วยาม... ก็พวกเขาไม่ได้อาบน้ำอย่างเดียวนี่นะ