ซุนหวางบุรุษต้องสาป

ที่เรือนหลังน้อยท้ายจวน… “เสี่ยวฟงเจ้ารังเกียจข้าหรือไม่” เพราะถูกทุกคนหมางเมินและแสดงท่าทีรังเกียจต่อเขาอย่างเห็นได้ชัด ซุนหวางจึงอยากถามให้มั่นใจว่าบ่าวตัวน้อยของเขามีความรู้สึกเช่นใดกันแน่ “พูดอะไรเช่นนั้นขอรับคุณชายบ่าวจะไปรังเกียจคุณชายได้อย่างไร ว่าแต่วันนี้ไม่ได้โดนตีมาใช่ไหมขอรับ” เสี่ยวฟงพูดไปมือก็จับตัวคุณชายของเขาหมุนไปมารอบ ๆ สายตาก็สอดส่องมองหารอยฟกช้ำที่มักจะปรากฏให้เห็นอยู่เป็นประจำ “เสี่ยวฟง ไม่มีหรอกรอยฟกช้ำพวกนั้นน่ะ แล้วสมุนไพรที่ข้าสั่งให้ซื้อได้ครบหรือไม่” ‘เฮ้อ...ขืนบอกว่าโดนตีมาเสี่ยวฟงคงได้ร้องไห้อีกเป็นแน่ ยาที่เขาปรุงขึ้นมาใหม่คงได้ผลดีเกินคาด แม้แต่ร่องรอยฟกช้ำเก่า ๆ เหล่านั้นยังรักษาให้หายได้’ ซุนหวางลอบยิ้มกับผลลัพท์ที่ได้ของยาตัวใหม่ “ได้ครบขอรับคุณชาย ตอนนี้คุณชายปรุงยาได้ตั้งหลายขนานแล้วนะขอรับ” เสี่ยวฟงตอบรับหน้าระรื่นทั้งยังชื่นชมนายของตนได้ทุกวี่ทุกวันไม่ขาดปาก ‘คุณชายของอาฟงเป็นผู้ที่มีพรสวรรค์ยิ่งกว่าใคร แค่อ่านจากตำราก็สามารถปรุงยาได้แล้ว ขนาดเอายาที่ทดลองปรุงไปขายยังได้เงินมาตั้งมากมาย ช่างเก่งอะไรอย่างนี้นะ คุณชายของอาฟง’ “ข้าแค่ทดลองไปเรื่อย ๆ เผื่อโชคดีจะได้รักษาตัวเองให้หายสักที ยาแก้ฟกช้ำกับยาห้ามเลือดเมื่อคราวก่อนที่ให้ร้านยาเอาไปทดลองใช้ เป็นอย่างไรบ้างล่ะ” ด้วยความที่อยากจะหายจากโรคต้องสาป ซุนหวางจึงได้เสาะหาวิธีและอ่านตำราเกี่ยวกับการปรุงยาต่าง ๆ ตั้งมากมายทั้งยังค้นคว้าตัวยาใหม่ ๆ ขึ้นมาเพื่อจะหาวิธีรักษาตัวเอง แต่ไม่เคยได้ผลเลยสักครั้ง หนำซ้ำกลับกลายเป็นว่าได้ยาสูตรใหม่ออกมาเสียอย่างนั้น “ได้ผลดีมากขอรับคุณชาย เถ้าแก่ยังขอสั่งยาทั้งสองชนิดมาด้วยขอรับ” เสี่ยวฟงพูดจบก็ยื่นใบสั่งยาให้กับนายของตน ยาที่คุณชายของอาฟงปรุงได้นั้นไม่ว่าจะกี่สูตรกี่ขนานเมื่อเอาไปให้ร้านขายยาทดลองใช้ก็ไม่เคยผิดหวังเลยสักครั้ง เถ้าแก่เจ้าของร้านขายยามีแต่จะขอสั่งเพิ่มและสั่งเป็นจำนวนมากด้วยสำหรับยาแต่ละชนิด ‘คุณชายของอาฟงเก่งจริง ๆ นะ’ เสี่ยวฟงยังไม่วายชื่นชมนายของตนอยู่อย่างนั้นไม่หยุดปาก แม้ซุนหวางจะมีความสามารถมากแค่ไหนแต่หากได้ถูกตราหน้าว่าเป็นบุรุษต้องสาปแล้วละก็ ต่อให้เก่งกาจดุจเทพเซียน เขาก็โดนผู้คนรังเกียจอยู่ดี เพราะอย่างนั้นความสามารถด้านปรุงยานี้ซุนหวางจึงเก็บงำมันเอาไว้ไม่ให้ใครได้รู้ นอกจากเสี่ยวฟงบ่าวคนสนิทเท่านั้น “พรุ่งนี้ส่งยาแล้วนำเงินทั้งหมดไปฝากไว้ที่ร้านรับฝากเงินด้วยล่ะ” ซุนหวางกำชับกับเสี่ยวฟง ตอนนี้เขาก็มีเงินเก็บอยู่ไม่น้อย ตลอดหนึ่งปีที่ส่งยาออกไปขายทำให้ซุนหวางมีเงินเก็บอยู่หลายพันตำลึงทองหรืออาจจะเป็นหมื่นตำทองแล้วกระมัง การใช้จ่ายในชีวิตประจำวันไม่ได้สิ้นเปลืองมากนักสำหรับนายและบ่าวสองคน ส่วนเรือนท้ายจวนหลังน้อยได้เป็นที่พักพิงของเขามาแล้วกว่าสี่ปี และสี่ปีนี้ก็ไร้ซึ่งวี่แววของผู้เป็นบิดาและมารดาผู้ให้กำเนิด ในปีแรกซุนหวางเกือบจะต้องจบชีวิตของตัวเองลงเพราะทนรับแรงเสียดทานจากครอบครัวไม่ไหว หากไม่มีเสี่ยวฟงคอยอยู่เคียงข้างก็คงไม่มีซุนหวางในวันนี้ “คุณชายได้เวลาอาบน้ำแล้วขอรับ เอ่อ...คุณชายมีเลือดออก รอบเดือนของคุณชายคงจะมาแล้วกระมัง” ‘แปลกจริงทุกครั้งคุณชายจะรู้ตัวว่ารอบเดือนจะมานี่นา’ เสี่ยวฟงอดสงสัยไม่ได้ ก่อนจะมีรอบเดือนคุณชายของเขามักจะปวดท้องอย่างรุนแรงจนแทบจะเดินไม่ไหว เหตุใดวันนี้ถึงไม่มีอาการเลยมันน่าแปลกจริง ๆ “อ้อ...ข้าลืมไป ยาสูตรใหม่ของข้าได้ผลดียิ่งนัก ข้าไม่รู้ตัวเลยว่ารอบเดือนกำลังจะมา เราจะมีตัวยาให้ทำเงินอีกแล้วนะอาฟง” เป็นเพราะปวดท้องยามมีรอบเดือนทุกครั้ง ซุนหวางจึงต้องหายามาบรรเทา แต่ไปซื้อยาจากร้านมากินก็ไม่ได้ผลเขาเลยต้องทดลองปรุงขึ้นมาเอง ไม่คิดไม่ฝันเลยว่ามันจะได้ผลดีถึงเพียงนี้ “บ่าวดีใจด้วยขอรับที่คุณชายไม่ต้องปวดท้องอีกแล้ว” เสี่ยวฟงรู้สึกดีใจอย่างพูดจริง ๆ เขาต้องปวดใจทุกครั้งที่เห็นคุณชายของตนทนทุกข์ทรมานกับอาการปวดท้องยามมีรอบเดือน คิดแล้วก็สงสารคุณชายเหลือเกิน ต่อให้คุณชายของเขามีรูปร่างหน้าตารวมไปถึงผิวพรรณที่งดงามเปรียบดั่งหยกชั้นเลิศ อีกทั้งวาจาและจิตใจก็งดงดงามไม่แพ้กันแต่โชคชะตาอันเลวร้ายกลับนำพาให้มาเป็นบุรุษต้องสาป เสี่ยวฟงไม่เคยคิดว่าคุณชายของตนนั้นเป็นคนประหลาด แต่ทำไมถึงถูกผู้คนรังเกียจด้วยนะ “เสี่ยวฟงขอบใจนะ เดี๋ยวข้าจะอาบน้ำเอง” “ขอรับคุณชาย” เป็นแบบนี้ทุกที เมื่อรอบเดือนมาคุณชายน้อยจะไม่ให้เขาเข้าใกล้เลย เสี่ยวฟงรู้ดีว่าคุณชายรู้สึกอับอายและไม่อยากให้ใครเห็นตัวเองตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ ต่อให้ใช้แผ่นผ้าหลายชั้นซับเอาไว้ แต่เลือดก็ยังคงไหลออกมามากมาย จนเสี่ยวฟงคิดว่าคุณชายน้อยอาจต้องตายเพราะเสียเลือดมากเป็นแน่ เหตุใดเรื่องประหลาดเหล่านี้จึงเกิดขึ้นกับคุณชายของอาฟงด้วยนะมันไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย