คืนก่อนหน้านั้น เหลียงเปียวได้พบกับเฮ่อคังผู้เป็นป้า นางมาพร้อมชาวบ้านที่ตามหาลูกหลานซึ่งถูกคนของพ่านถูหลอกไปขาย
เมื่อป้ากับหลานได้พบหน้า ทั้งคู่ต่างร้องไห้โฮ พร้อมเล่าถึงความยากลำบากที่ได้ประสบมา
ฝ่ายเฮ่อคังไม่ได้เปิดร้านขายของอย่างเดิม หลังจากสามีเสียชีวิต เฮ่อคังช่วยงานที่สำนักโคมเขียว นางไม่ได้ขายตัวแม้ยังสาวและหน้าตาพอใช้ หากทำหน้าที่ดูแลจัดสรรหญิงสาวขึ้นห้องคอยรับแขกที่แวะเวียนมาใช้บริการสำนักบุปผาแย้มยิ้ม
ในเช้าวันนั้น เฮ่อคังมองเหลียงเปียว ซึ่งเป็นลูกน้องชาย เขากินโจ๊กไปไม่กี่คำเท่านั้น แต่ยังดีที่กัดแป้งทอดโรยงาหมดไปสองชิ้น มิเช่นนั้นนางคงบังคับให้เขากินสิ่งอื่นลงท้อง
กระทั่งเหลียงเปียวลุกจากเก้าอี้ ตั้งท่าเตรียมออกจากเรือน เฮ่อคังก็เอ่ยขัด “อาเปียว ป้าบอกแล้วใช่หรือไม่ นังหนูคนนั้น คงถูกจับไปขายแล้ว ส่วนเจ้า โชคดีเท่าไหร่ที่รอดมาได้”
เหลียงเปียวส่ายหน้า ตั้งแต่เมื่อวานพ
