กำจัดหนูผี
1020 คำ
หลังจากเฮียวเจาหวีดเสียงแหลมขึ้น นางก็เลือดขึ้นหน้า ยื่นมือไปจับคอเสื้อจวี้ชิงหราน กระชากให้แม่นางน้อยไปกับตน ฝ่ายฝางโหยวแม้สูงวัย อายุเฉียดสี่สิบ แต่นางเป็นถึงแม่นมของอู๋หยางเทียน จึงไม่ใช่ว่าใครจะมาลบหลู่เกียรติง่ายๆ
“เฮียวเจา เจ้ากำลังทำสิ่งใด”
“ฮึ จัดการเรือนของคุณชายสามให้สะอาด เพื่อเตรียมต้อนรับเขาคืนนี้อย่างไรเล่า ตอนนี้รัชทายาทพร้อมองค์หญิงมาเมืองเจี้ยน คุณชายสามจึงต้องไปรับรอง เมื่อกลับมา ย่อมต้องเรียกหาข้า เช่นนั้นยังจะให้เด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้า มายุ่มย่ามในพื้นที่นี้ นับว่าถูกต้องหรือ”
“เหลวไหล เสี่ยวหรานคือคนที่คุณชายสามให้ข้าดูแล”
ฝางโหยวยืนยันหนักแน่น
“แม่นมฝาง ท่านเริ่มมีผมหงอกแล้ว ใยถึงไม่ตระหนักว่า แม่ทัพอู๋ ไม่ต้องการให้คุณชายสามยุ่งเกี่ยวกับงานในเรือน หรือเรื่องหลังบ้าน ยิ่งเป็นสิ่งที่เกี่ยวข้องกับสตรีน้อยเช่นนี้ นับว่าไม่สมควร และการศึกษาสำคัญที่สุด เพราะต่อไปคุณชายสามก็คือผู้สืบทอดตำแหน่งแม่ทัพใหญ่”
สิ่งที่เฮียวเจากล่าวถูกต้องทั้งหมด คำสั่งของแม่ทัพอู๋ คืออู๋หยางเทียนต้องศึกษาอย่างเคร่งครัดกับปรมาจารย์กู้
“อย่ามาเฉไฉไปเรื่องอื่น ปล่อยตัวเสี่ยวหรานมาให้ข้า”
ฝางโหยวเอ่ย และวางสีหน้าขึงขัง ทว่าเป็นตอนนั้นที่เฮียวเจา กล่าวตอบโต้ “แม่นมฝาง การที่ท่านปกปิด หรือซ่อนตัวเด็กหญิงไว้เช่นนี้ โทษฐานย่อมมีมิน้อย คงไม่อยากถูกขายออกไปเป็นทาสขนถ่าน หรือคนตักมูลผู้คนตอนแก่หรอกนะ เช่นนั้น ข้าคิดว่าชีวิตคงรันทดน่าดู!”
น้ำเสียงเฮียวเจาจริงจัง ท่าทางนางก็แจ้งชัดว่า กระทำได้ตามที่พูด นั่นเป็นเพราะฮูหยินรองคอยให้ท้าย อีกทั้งก่อนหน้านี้อู๋หยางเทียนมักเรียกหาสาวใช้นางนี้มาปรนนิบัติบ่อยๆ จนเป็นเหตุให้นางสำคัญตัวผิดเรื่อยมา คิดว่าตนคงได้ก้าวขึ้นเป็นอนุของเขาในภายหน้า
“ข้าบอกอีกครั้ง ปล่อยเสี่ยวหรานมาให้ข้าเดี๋ยวนี้”
“โอ๊ะ...อยากได้ตัวมันมากใช่ไหมแม่นมฝาง หรือเพราะท่านนึกถึงลูกสาว ที่ท่านเกลียดชังนางมาก เด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่ต้องนอนหิวอยู่เกือบครึ่งเดือน สุดท้ายก็ขาดอาหารตาย ท่ามกลางอากาศที่หนาวจัด!”
เมื่อถูกขุดอดีตที่แสนเจ็บปวดออกมาพูดอย่างสนุกปาก ฝางโหยวจึงไม่อาจอดทนได้ นางก้าวไปหาเฮียวเจา ตบอีกฝ่ายเต็มฝ่ามือ
เฮียวเจาใบหน้าสะบัด และมีเลือดไหลที่มุมปากใน อึดใจต่อมา นางเวียนศีรษะ ทั้งอับอายอย่างที่สุด
“นังแก่ กล้าดีอย่างไรถึงมาตบข้า”
“เพราะเจ้าปากพล่อย ทั้งยังกล้ายุ่งเรื่องของผู้อื่น เร็วส่งเสี่ยวหรานมาให้ข้า”
ฝางโหยวตวาดใส่คนรุ่นลูก และหัวใจหดเกร็งกับสิ่งที่เฮียวเจาเอ่ยก่อนหน้า ด้วยเมื่อสิบกว่าปีก่อน นางถูกรองแม่ทัพม้าผู้หนึ่งคนหนึ่งขืนใจ และเขาไม่ได้รับผิดชอบ ทำให้นางถูกส่งออกจากสกุลอู๋ ไปอยู่ที่หมู่บ้านห่างไกลเพื่อปลูกผัก เลี้ยงไหม นั่นคือโทษที่นางได้รับทั้งที่ไม่ได้ก่อความผิดใดๆ จวบจนคลอด และเลี้ยงลูกได้จนอายุห้าขวบ นางถูกเรียกให้กลับจวนอู๋ เพื่อมารับใช้ฮูหยินใหญ่ ทว่าระหว่างทาง ฝางโหยวถูกโจรป่าดักกลางทาง นอกจากจับลูกสาวนางไป สาวใช้อีกหลายคนก็ถูกลักพาตัวไปขายซ่องที่เมืองหน้าด่าน ฝางโหยวออกติดตามหาลูกสาว นางใช้เวลาอยู่ร่วมเดือนเศษ ก่อนจะพบว่าเด็กน้อยถูกขังลืม ในกล่องไม้ให้อดอาหาร สุดท้ายก็เสียชีวิตอย่างอนาถ
ฝ่ายเฮียวเจาบ้าดีเดือดขึ้น และหันไปเรียกบ่าวและสาวใช้ที่ติดตามตนมาให้กันฝางโหยวออกไป
“เชื่อเถิด แม่นมฝางจะได้ร่างไร้วิญญาณนังหนูผีแน่นอน และมันจะเกิดขึ้น หลังจากข้าจับมันโยนออกไปนอกเรือนหลังนี้สำเร็จ!”
ด้วยความโกรธ และรู้สึกขายหน้าที่ถูกตบ เฮียวเจาจึงลากร่างเล็กๆ ของจวี้ชิงหราน หมายใจจับโยนออกไปนอกเรือนรับรอง เป็นตอนนั้นที่เด็กหญิงฮึดสู้ นางกัดหลังมืออีกฝ่ายอย่างจมเขี้ยว
“นังเด็กปีศาจ” เฮียวเจาสลัดร่างจวี้ชิงหรานทิ้ง และเอื้อมมือไปคว้าท่อนไม้มาได้ หวังไล่ตีเด็กหญิงให้ตาย ทว่าฝางโหยวเข้ามายื้อแย่งไม้ พร้อมร้องบอกให้จวี้ชิงหรานรีบหนีไป
ร่างเล็กๆ ไม่รอสิ่งใดอีกแล้ว นางพุ่งทะยานสุดกำลัง วิ่ง วิ่ง และวิ่ง...
แต่อนิจจา แม้ดวงจิตที่มาอยู่ในร่างกายนี้เป็นผู้ใหญ่เต็มวัย ทว่าเนื้อตัวกลับเป็นเด็กเล็ก จึงไม่อาจทำสิ่งใดได้มากนัก
“โอ๊ย... ข้าเจ็บ!”
ข้อเท้าเด็กหญิงวิ่งเร็วเกินไป จึงสะดุดกับก้อนหินเป็นเหตุให้ข้อเท้าพลิก ก่อนกลิ้งหลุนๆ ไปตามพื้นหญ้า แล้วตกลงไปสู่สระน้ำในเรือนหลับรองซึ่งใกล้กับประตูหลัง
จวี้ชิงหรานมั่นใจว่าตนว่ายน้ำได้ ทว่ายามนี้แม่นางน้อยได้แต่ตีมือในน้ำ หากขาทั้งสองข้างไม่ขยับตาม อนึ่งเพราะข้อเท้าพลิก cและสองจู่ๆ ก็เกิดเป็นตะคริวอย่างปุบปับ
ความรู้สึกกลัวผุดท่วมหัวใจดวงน้อย นางพยายามลอยตัวในน้ำให้ได้ แม้น้ำไม่ได้ลึก แต่เมื่ออยู่ในร่างเด็ก 6 ขวบ สระแห่งนี้อาจกลืนชีวิตของจวี้ชิงหราน
“ชะ ช่วยด้วย!” ร้องออกไปได้เท่านั้น จวี้ชิงหรานก็ต้องเงียบเสียง เพราะศีรษะนางถูกก้อนหินเขวี้ยงเข้าใส่ และจะเป็นฝีมือใครได้ หากไม่ใช่เฮียวเจา
“โยนหินใส่เด็กนั่น เร็วๆ โยนใส่มันอย่าให้ขึ้นมาจากน้ำได้!”
เฮียวเจาออกคำสั่งราวกับต้องการฆ่าจวี้ชิงหรานให้ตาย!
- ผู้เขียน
