วันรุ่งขึ้นแม่พิศรับอาหารเช้าด้วยความรู้สึกอิดโรยไม่ชื่นมื่น ด้วยกว่าจะข่มตาให้หลับลงได้ก็กว่าชั่วยาม หลังจากรีบรุดกลับขึ้นเรือน ทว่าสายตาของใครบางคนที่พบเจอเมื่อคืนก็ยังรบกวนจิตใจของหล่อนจนถึงบัดนี้
“คุณเจ้าขา คุณไม่สบายหรือเปล่าเจ้าคะ”
“ทำไมหรืออิ่ม”
“บ่าวเห็นคุณรับข้าวได้น้อย หรือว่าไม่ถูกปากเจ้าคะ บ่าวจะได้ให้นังพวกนี้ไปปรุงมาใหม่ หรือคุณอยากรับอะไรเป็นพิเศษ บ่าวจะไปจัดหามาให้ บ่าวจะไปคุมที่โรงครัวเองเลยเจ้าค่ะ”
“โรงครัวรึ”
“เจ้าค่ะ บ่าวจะไปดูแลจัดหามาให้คุณเอง ขอให้คุณรับอาหารได้เยอะๆ คุณกินน้อยเยี่ยงนี้ บ่าวเป็นห่วงเจ้าค่ะ”
นางอิ่มพูดด้วยความเป็นห่วงคุณนายพิศนักหนา เพราะตั้งแต่คุณนายกลัดกลุ้มเรื่องบุตรธิดาของคุณพระ คุณนายก็มีแต่จะรับอาหารในแต่ละมื้อได้น้อยลง
นางอิ่มเฝ้ามองใบหน้าที่หมองหม่นอย่างค
