นางเรียมโผเข้าหาอ้อมกอดของบุญทิ้งในทันทีที่ร่างสูงใหญ่โผล่พ้นแนวทึบของพุ่มไม้ออกมา พลางร้องไห้กับอกแกร่งอย่างสั่นสะอื้น
“พี่ทิ้ง... ช่วยฉันด้วย ฉันไม่อยากเป็นเมียคุณพระ พี่ทิ้งช่วยฉันด้วย”
“น้องเรียมจะให้พี่ช่วยอย่างไร”
“บอกคุณนายท่านทีว่าพี่รับฉันเป็นเมียแล้ว คุณนายท่านจะได้ไม่ส่งฉันไปให้คุณพระ นะพี่ทิ้ง บอกคุณนายท่านที ฮือ... ฉันไม่อยากเป็นเมียคุณพระนะพี่ ฉันอยากเป็นเมียพี่คนเดียวเท่านั้น”
“โธ่... พี่จะทำอย่างนั้นได้อย่างไรเล่า พี่เป็นข้าน้ำเงินของท่าน ต้องรอกี่เดือนกี่ปีก็ไม่รู้กว่าพ่อกับแม่จะมีเงินมาไถ่ตัว แล้วพี่จะอาจหาญไปขัดคุณนายท่านได้อย่างไรกัน ทั้งน้องเรียมก็เป็นทาสในเรือนของท่าน เป็นสมบัติของคุณพระของคุณนาย คำใดที่คุณนายว่าไว้ เราจะขัดท่านได้รึ”
“แล้วพี่จะให้ฉันไปนอนกับคุณพระท่านรึไง พี่ไม่หึงไม่หวงฉันเลยรึพี่ หรือพี่ไม่มีเยื่อใยกับฉันเลย”
“น้องเรียม ใช่ว่าพี่ไม่หึงไม่ห
