ตอนที่ 08 ตอกย้ำสถานะ NC+++
1641 คำ
EP 08
"อ๊า!! อ๊าย!!"
พรวด!
"อื้อ!!" สองร่างเกร็งกระตุกพร้อมกัน ไฟนอลปล่อยในเข้าร่างเธอ หน้าท้องแบนราบกระตุกเร้าๆปล่อยนํ้ากามไหลทะลักออกมาตามเรียวขาร่างเล็กอ่อนปวกเปียกหมดเรี่ยวแรง แต่กลับถูกมือหนากระชากคางมนและดูดปากต่อไม่ให้เธอพักหายใจ..
จ๊วบ! จ๊วบ! มือบางจิกเล็บลงบ่าแกร่งแน่นเธอหลับตาแน่น..พยายามหอบหายใจเข้าปอด...แต่ริมฝีปากกลับถูกดูดกินอย่างมูมมาม..
"พะ...พอก่อนนะคะ...หนูจะกลับแล้ว" ไฟนอลยอมผละริมฝีปากออก แล้วจับคนตัวเล็กนอนราบกับเตียงมือหนาคว้าหมอนมารองใต้สะโพกเธอเอาไว้...แต่ลูกพีชกลับดิ้นขัดขืน..
"คิดว่าคืนนี้จะได้กลับห้อง?"
"....หนูเหนื่อย...วันนี้พี่รังแกหนูมาสองครั้งแล้วนะ"
"เหนื่อย หรืออยากกลับไปหาไอ้แทน?"
ครืด~ ครืด~
เสียงโทรศัพท์ที่แทรกเข้ามาในเครื่องของลูกพีช ทำให้สายตาคมกริบตวัดมอง ก่อนจะผละออกจากร่างอรชรแล้วถือวิสาสะหยิบโทรศัพท์เธอขึ้นมา..
"พูดถึงก็มาเลย" พูดพร้อมกับโชว์หน้าจอขึ้น..
"อย่านะคะ.." ลูกพีชลุกขึ้นจากเตียงแล้วพยายามจะแย่งโทรศัพท์คืน แต่ไฟนอลกลับกดตัดสายทิ้งและปิดเครื่องต่อหน้าต่อตา..
"คิดว่าเวลาแบบนี้ฉันจะรับสายมันงั้นหรอ.."
"ให้หนูกลับไปหาพี่แทนเถอะนะคะ"
"ได้สิ...แต่หลังจากเอากับฉันเสร็จนะ"
หมับ! พูดจบก็ผลักคนตัวเล็กลงบนเตียง พร้อมกับโยนโทรศัพท์ทิ้งบนพื้นไม่กลัวว่ามันจะพังเลยสักนิด ลูกพีชมองมือถือตาละห้อยก่อนจะโดนมือหนาดั่งคีบเหล็กจับเข้าที่คางมนแล้วหันมาสบตาก่อนจะ..
สวบ!
"โอ๊ย!" เอวสอบกระแทกเข้ามาอีกครั้งสุดโคน จนใบหน้าหวานบิดเบี้ยวด้วยความจุก..เธอหลับตาแน่นไม่แม้แต่อยากมองหน้าไฟนอล..
ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!
"อึก...อ๊ะ! " ร่างเล็กสั่นคลอนบนเตียง ยิ่งเพิ่มอารมณ์ให้กับชายหนุ่มที่จ้องมองคนใต้ร่างด้วยสายตาปรารถนา..
"ยิ่งเอายิ่งมัน.."
"อ๊า...พะ...พอสักที"
"หึ..." ไฟนอลกระตุกยิ้ม พร้อมกับมองใบหน้าหวานที่ซีดเผือดขึ้นมาทุกทีด้วยความพอใจ ชายหนุ่มอัดกระแทกใส่ร่างเธอครั้งแล้วครั้งเล่า จับร่างเธอพลิกเปลี่ยนท่าตามที่ตัวเองต้องการจนเวลาผ่านไปหลายชั่วโมงคนที่ถูกรังแกก็หมดเรี่ยวแรงคาเตียง...
09:00 AM.
"อ๊ะ..." ลูกพีชอุทานออกมาด้วยความเจ็บหน่วงตรงจุดกึ่งกลางร่างกาย เธอกวาดสายตามองสภาพเตียงยับเยินก่อนจะเสยผมหน้าขึ้นลวกๆเมื่อคืนความทรงจำล่าสุดคือภาพใบหน้าของไฟนอลตอนขย่มบนร่างและหลังจากนั้นความมืดมิดก็เข้ามาแทนที่...
"....ไง ทิ้งฉันไว้กลางคันเลยนะ"
"พอใจรึยังคะ.."
"ยัง...เมื่อคืนยังค้างกลางคันอยู่เลย" พูดจบไฟนอลที่พึ่งอาบนํ้าเสร็จก็เดินตรงดิ่งมาหาเธอที่เตียงนอน ก่อนจะโน้มตัวเข้าไปหาร่างเล็กที่กำผ้าห่มคลุมร่างแน่น...
"ถอยไปนะ.."
"ไล่ผัวตัวเองแบบนี้มันน่าโดน"
"เลิกเรียกตัวเองว่าผัวสักที หนูไม่ได้เป็นเมียพี่"
"แตกในทุกรอบขนาดนั้น ไม่เรียกว่าผัวจะเรียกว่าอะไร?"
"หยุด...หนูไม่อยากได้ยิน" มือเล็กยกขึ้นปิดหูตัวเองแล้วซบหน้าลงเข่าที่ชันขึ้น ยิ่งไฟนอลพูดตอกยํ้าเธอก็ยิ่งรู้สึกผิดต่อแฟนหนุ่มก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองใบหน้ายียวนด้วยแววตาเกลียดชัง ลูกพีชพาร่างตัวเองหอบผ้าห่มลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินถ่างขาไปหยิบโทรศัพท์ที่นอนกลิ้งอยู่บนพื้น...
หมับ!
"ไปอาบนํ้า..."
"หนูจะกลับ"
"ฉันบอกให้เธอไปอาบนํ้า.."
"...."
"หรือจะต่อจากเมื่อคืน?" ไฟนอลทำท่าจะดึงผ้าขนหนูที่พันรอบเอวสอบออก แต่ลูกพีชกับยกมือห้าม และก้าวถอยหลัง สายตาจ้องมองมือถือตัวเองที่ไฟนอลแย่งไป...
"ไม่ได้คุยกับมันไม่ตายหรอก"
"แต่นั้นมันของส่วนตัวหนู"
"ของเธอก็เหมือนของฉันทุกอย่าง"
"ขอคืนนะคะ.."
"ลูกพีช!!"
"...."
"อย่าให้ฉันต้องหมดความอดทนกับเธอ.." ไฟนอลเค้นเสียงลอดไรฟันแล้วจับคางมนบดขยี้ ก่อนที่มือหนาจะกระชากผ้าห่มออกด้วยความรำคาญหูรำคาญตา...ชายหนุ่มรั้งเอวขอดมาหาตัวแล้วบีบหน้าอกเธอแรงๆข้อหาไม่ยอมฟังเขา..
"อื้อ!! ...มะ...มันเจ็บนะ"
"เธอควรเชื่อฟังฉันถ้าไม่อยากเจ็บตัวมากกว่านี้"
"...."
"ฉันให้เวลาแค่ห้านาที...ไปอาบนํ้าให้เสร็จ" พูดจบก็สะบัดออกอย่างแรง แล้วเดินไปหยิบเสื้อผ้าในตู้มาสวม ลูกพีชก้มหน้ากำหมัดแน่นคนตัวเล็กเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวผืนใหม่มาแล้วเดินหายเข้าไปในห้องนํ้า เธอรีบทำทุกอย่างด้วยความยากลำบากให้ทันเวลา...ก่อนจะเดินห่อตัวออกมาจากห้องนํ้า ใบหน้าหวานเบิกตากว้างเมื่อตกใจไฟนอลที่นั้งสูบบุหรี่จ้องมองเธออยู่ปลายเตียง...
"มองทำไม...อ่อยฉันหรอ?"
"หลงตัวเอง...หนูแค่ไม่มีชุดใส่"
"ไม่มีก็เปลือยดิ"
"พี่!!"
"ใส่ชุดเดิมแล้วตามฉันออกมา..." พูดจบก็พ้นควันบุหรี่ออกแล้วเดินไปทิ้งลงถาดเขี่ย..แต่ชุดเดิมที่ไฟนอลบอกมันเน่าเกินกว่าที่เธอจะสวมใส่อีกครั้งได้...
"เดี๋ยวค่ะ...หนูยืมชุดใส่ก่อนได้ไหมคะ.."
"ฉันไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร.."
"งั้นหนูจะเปลือยออกไปให้ผู้ชายมองก็ได้" พูดจาประชดประชันเสร็จ ลูกพีชก็เดินตรงดิ่งมายังประตูก่อนจะโดนร่างของชายหนุ่มยืนบังประตูไว้พร้อมกับกอดอกมองเรือนร่างเธอด้วยอารมณ์หงุดหงิดก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่...
"เถียงเก่งแล้วยังชอบประชด.."
"ก็พี่ไม่ให้หนูยืม"
"ไปเลือกเอาอยู่ในตู้!!" ไฟนอลตะคอกเสียงดังแล้วชี้ไปตู้เสื้อผ้าทำให้ลูกพีชมองตามแล้วเดินไปเลือกเสื้อผ้าในตู้ใบใหญ่ เสื้อผ้าส่วนมากของไฟนอลล้วนแต่เป็นสีดำสีที่เธอไม่ชอบแต่ก็จำเป็นต้องใส่ มือเรียวหยิบเสื้อฮูดตัวโตพอคลุมเข่าได้แล้วแอบหยิบบ็อกเซอร์ของชายหนุ่มมาหนึ่งตัว...
"ใครอนุญาตให้เธอหยิบบ็อกเซอร์ฉัน!"
"จะให้หนูใส่แค่เสื้อหรอคะ.."
"โธ่เว้ย!"
ไฟนอลสบถออกมาเสียงดังแล้วยีหัวตัวเองไปหนึ่งที เขาเป็นคนหวงของใช้ส่วนตัวของตัวเองมากแต่กลับต้องยอมให้ผู้หญิงที่ขึ้นเชื่อว่าแฟนอริใช้ร่วมแม้กระทั่งบ็อกเซอร์...ด้านลูกพีชที่เถียงยืมชุดจนได้รีบสวมเสื้อผ้าอย่างรวดเร็วก่อนจะเดินมาชิดแผ่นหลังกว้าง...
"เสร็จแล้วค่ะ.."
"น่ารำคาญ!"
ปั้ง! ตะคอกใส่หน้าเธอพร้อมกับปิดประตูเสียงดังเกือบงับเข้าที่ลูกพีช แต่โชคดีที่เธอรีบออกมาก่อนลูกพีชรีบสาวเท้าเดินตามคนตัวโตอย่างรวดเร็วเพราะสภาพแบบนี้เธอไม่อยากไปแท็กซี่ และอีกอย่างมือถือยังคงอยู่กับไฟนอลซึ่งตอนนี้ก็ไม่แน่ใจว่ามันพังรึยัง...
ระหว่างทาง...
[ลูกพีช]
"จะพาหนูไปไหนหรอคะ"
"...."
"กลับหอเธอไง...หรืออยากอยู่กับฉัน?"
"ปะ...ป้าวค่ะ" ฉันเหลือบมองใบหน้าบึ้งตึงของคนข้างกายด้วยอาการประหม่า ยอมรับว่าตอนนี้แทบจะไม่อยากหายใจร่วมกันด้วยซํ้าแต่ตอนนี้มันหมดทางเลือกจริงๆ...โดนข่มขืน...แถมยังโดนบังคับเอาแต่ใจตัวเองเป็นที่สุด...ยิ่งคิดฉันก็ยิ่งรังเกียจผู้ชายคนนี้...ทำไมต้องมายุ่งวุ่นวายกับความรักของเราสองคนกันด้วยนะ..
"แวะร้านยาหน่อยค่ะ..."
"สั่งฉัน?"
"หนูขอร้องต่างหาก"
"ยาคุมอยู่ลิ้นชักเปิดเอา"
"หนูจะซื้อยาแก้ปวด.."
"สงสัยของฉันคงใหญ่ไป.." อ่า...นี้กล้าพูดแบบนี้แบบไม่สะทกสะท้านได้ยังไงกันนะ อย่างน้อยๆก็ควรจะมีไรความไร้ยางอายบ้าง..
"...."
"รอบนรถ...เดี๋ยวลงไปซื้อให้"
"ไม่ต้องค่ะ...หนูไปซื้อเอง"
"พูดจาไม่รู้เรื่อง"
พรึบ! ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก็ปิดประตูอัดหน้าฉันอย่างแรง แล้วทำไมต้องใช้อารมณ์ทุกการกระทำแบบนี้ด้วยนะ ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ยิ่งคิดสายตาก็ยิ่งจ้องแผ่นหลังกว้างที่เดินหายเข้าไปในร้านยาอยากจะหยิบมีดสักเล่มมาเฉือนไอ้นั่นของพี่แกที่สุด...รังแกฉันดีนัก..แต่ทำไมนึกย้อนเรื่องเมื่อคืนในใจมันต้องปวดหน่วงๆขึ้นมาด้วยนะ ฉันรู้สึกต่อพี่แทนจริงๆอยากจะหนีแต่รถก็ถูกล็อกไว้...บ้าจริง..
"ลูกพีชขอโทษนะคะ..." คิดอยู่คนเดียวลำพังนํ้าตาก็ไหลอาบพวงแก้มซะงั้น ฉันอยากทักไปหาพี่แทนว่าหายไปไหน..และป่านนี้พี่แทนจะทักมาหาฉันบ้างไหมแต่ก็ทำไม่ได้..
"เอาไป..."
"...." ฉันรีบดึงสติกลับมาทันทีที่ถุงยาถูกโยนใส่หน้า...
"ในนั้นมียาแก้ปวด และสำหรับใส่ประคบแก้ระบม..."
"ค่ะ..."
"ไม่คิดจะขอบคุณหน่อยรึไง"
"มันเป็นสิ่งที่พี่ต้องรับผิดชอบอยู่แล้ว.."
"ก็กำลังทำ...เป็นผัวที่ดี" พูดจบก็กระตุกยิ้มแล้วหันมายักคิ้วให้ฉันด้วยท่าทางยียวนกวนประสาท แต่ฉันกลับอยากยกมือตบหน้าเข้าให้สักฉาดไม่คำพูดไหนที่จะไม่ยั่วโมโหฉันเลยจริงๆ...
.
.
.
อยากเป็นผัวน้องจนตัวสั่น5555555555555555555555555
Next..
"เล่นๆอย่าให้กูเห็นว่าอยากได้เมียมันจริงๆ"
- ผู้เขียน
