ตกเย็นเฌอริมาแวะมารับอารียาอย่างที่บอกเอาไว้ ใบหน้าสวยของหญิงสาวยังดีเนี้ยบไม่ต่างจากเมื่อเช้า อารียาเก็บของใส่กระเป๋าจนเรียบร้อย ก่อนจะเดินเข้าไปบอกลาบริณัยที่ยังนั่งอ่านเอกสารบนโต๊ะอยู่ตั้งแต่บ่าย โดยเฌอริมาก็เดินตามเข้ามาหาคนรักด้วย
“คุณบลูคะฉันขออนุญาตไปก่อนนะคะ”
“ครับ”
เขาเงยหน้าขึ้นมา พลันชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นแฟนสาวของตนที่อยู่ด้านหลัง แต่เขาก็ปรับสีหน้าเป็นปกติอย่างรวดเร็วพร้อมกับส่งยิ้มหวานไปให้เธอ
“ธุระเสร็จแล้วเหรอริมา”
“ค่ะ ริมาเลยรีบบึ่งรถมาที่นี่ นาน ๆ จะมีเวลาว่างที แล้วคุณล่ะคะ เห็นว่าจะไปพบคู่ค้า”
“ผมกำลังจะไปเหมือนกัน”
“ค่ะ งั้นริมาไปก่อนนะคะ แล้วเจอกันค่ะ”
เฌอริมาเดินไปจุ๊บแก้มแฟนหนุ่มอีกครั้ง แต่คราวนี้บริณัยตอบกลับด้วยรอยยิ้มอบอุ่นเช่นเดียวกับทุกครั้งที่เธอจูบเขา เพื่อให้ทุกอย่างเหมือนเดิม จะได้ไล่ความรู้สึกผิดที่เกาะกุมในใจไปให้หมดเสียที เขาพยายามอย่างหนักที่จะไม่มองอารียาที่ยืนอยู่ข้าง ๆ แฟนสาวของตัวเอง
เสียงฝีเท้าของคนทั้งสองค่อย ๆ จางลงตามระยะก้าวที่พวกเธอเดินออกไป เขาหันไปที่ประตู นึกอยากไปรั้งแขนเรียวเล็กของอารียามากอดไว้ แต่มันคงเป็นได้แค่ความฝัน
เขาต้องทำหน้าที่แฟนพ่วงด้วยคู่หมั้นที่ดีของผู้หญิงที่ดีพร้อมแบบเฌอริมาสิ เขาตอกย้ำตัวเองบ่อยมากตั้งแต่เผลอจูบดูดดื่มกับอารียาไปเมื่อคราวที่แล้ว แม้ในใจจะโล่งอกที่ฝ่ายหญิงดูเหมือนจะลืมเลือนเรื่องในวันนั้นไปเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ แต่ในใจของเขากลับร้อนรุ่มยากจะหาทางสงบลงได้
บริณัยลุกพรวดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะปิดคอมพิวเตอร์ เขาไม่ได้สนใจเอกสารมากมายที่กองอยู่บนโต๊ะ แล้วรีบออกไปตามที่นัดไว้ทันที