ตอนที่ 8 ออกงานด้วยกัน 5
603 คำ
ในที่สุดงานเลี้ยงดำเนินไปจนใกล้เลิกงาน อารียารู้สึกอยากออกไปสูดอากาศข้างนอก เธอจึงขออนุญาตบริณัยเพื่อไปเข้าห้องน้ำ แต่เขากลับไม่ยอมปล่อยให้เธอได้ไปไหนคนเดียวเลยตามติดเธอไปด้วย
อารียาตกใจเมื่อออกมาแล้วเห็นบริณัยยืนอยู่ด้านนอก
“ไปเดินเล่นกันเถอะอาย” เขาเอ่ยชวน
“ค่ะ” เธอตอบตกลงเพราะไม่รู้ว่าจะได้มีโอกาสอย่างนี้อีกหรือเปล่า โอกาสที่เธอจะได้เดินเคียงคู่เขาโดยไม่มีเรื่องงานมาเกี่ยวข้อง ดังนั้นเธอขอเก็บเกี่ยวความสุขเล็ก ๆ นี้อีกสักนิดเถอะนะ
เมื่อหญิงสาวตกลงบริณัยจึงฉวยมือของเธอมากุมไว้แล้วพาเดินออกไปด้านนอกยังบริเวณสวนสวยริมน้ำของโรงแรม ทั้งคู่เดินมาหยุดตรงระเบียงริมน้ำ ลมเย็น ๆ ที่พัดมาทำให้รู้สึกสดชื่น
อารียาจับที่ราวกั้นพลางแหงนหน้ามองท้องฟ้าที่มีดาวประดับอยู่แม้จะไม่ มากดังท้องฟ้าในต่างจังหวัด แต่ก็ไม่มืดมิดหม่นเศร้าไปเสียทีเดียว
“คืนนี้ดาวสวยจังนะคะ” เธอพูดกับชายหนุ่มทั้งที่ตายังจับจ้องอยู่บนผืนฟ้า
“นานแล้วที่ผมไม่เคยมองท้องฟ้าเลย” บริณัยพูดพลางมองไปที่ท้องฟ้าด้วยเช่นกัน
“หาเวลามองบ้างก็ดีนะคะคุณบลู โลกใบนี้มีอะไรมากกว่าธุรกิจแล้วก็หน้าจอคอมพิวเตอร์ให้เราคอยมองอยู่ค่ะ ฉันเชื่อแบบนั้น”
อารียาจ้องไปที่ท้องฟ้าด้วยแววตาไร้เดียงสาเปล่งประกายเหมือนกับเด็ก ๆ ซึ่งนี่เป็นเสน่ห์ของหญิงสาวที่สะกดสายตาบริณัยให้อยู่กับเธออย่างละไปไม่ได้ เธอดูมีชีวิตชีวามากกว่าทุกวัน
สักพักเธอค่อย ๆ เลื่อนสองแขนขึ้นโอบกอดตัวเองโดยไม่รู้ตัว ไม่นานนักเธอก็รู้สึกถึงไออุ่นจากเสื้อสูทของบริณัยที่บรรจงสวมให้เธออย่างเงียบ ๆ เธอหันไปหาเขาด้วยความตกใจตั้งท่าจะปฏิเสธเพราะเกรงใจ แต่พอสบสายตากันกลับพูดไม่ออกและกล่าวขอบคุณเขาเบา ๆ แทน
“ขอบคุณค่ะ” เธอดึงสูทตัวใหญ่ของบริณัยเข้าแนบกาย พลางสูดดมกลิ่นน้ำหอมเย็น ๆ ผสมกลิ่นกายหอมที่เป็นเอกลักษณ์ของชายหนุ่ม ที่ติดอยู่บนเนื้อผ้าด้วยความปรารถนาที่แอบซ่อนเอาไว้ เธอรู้สึกเหมือนกำลังถูกเขาโอบกอดเอาไว้
สายตาของบริณัยยังคงจับจ้องอยู่ที่ร่างเล็ก ความจริงแล้วเขาไม่อยากเพียงแค่สละสูทให้เธอสวมกันหนาว แต่เขาอยากโอบกอดเธอแล้วดูดาวคืนนี้ด้วยกันมากกว่า แต่มันก็เป็นเพียงแค่จินตนาการ เพราะเขาไม่อาจทำเช่นนั้นได้นั่นเอง
งานเลี้ยงเลิกราหลังจากนั้นไม่ถึงชั่วโมง บริณัยยังอยู่สังสรรค์กันเฉพาะกลุ่มเพื่อนเป็นการส่วนตัวต่อ และแน่นอนเขายังคงให้อารียาตามติดเขาไปทุกที่
ยามอยู่กับบรรดาเพื่อนสนิทบริณัยช่างดูแตกต่างจากในยามปกติลิบลับ เขาคุย หัวเราะ และยิ้มออกมาทั้งปากและดวงตา ผิดกับบริณัยที่เธอเคยเห็นยามไปกินดื่มกับลูกค้า หรือท่านประธานของบริษัทอื่น ซึ่งเขามักจะรักษามาดให้ดูสุขุมอยู่เสมอ และอารียายอมรับว่าเธอหลงรักชายหนุ่มในมุมนี้เหลือเกิน เขาเป็นคนที่ทำให้เธอตกหลุมรักซ้ำ ๆ จนมิอาจห้ามใจได้
- ผู้เขียน
