ตอนที่ 6 เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ 2
768 คำ
หลังจากเที่ยวกันหนำใจแล้วเฌอริมาก็พาอารียาไปส่งที่คอนโด
“ไม่ได้ออกมาเที่ยวแบบนี้นานแล้ว ไปแต่กับบลูน่ะ บางทีก็เบื่อนะ”
เฌอริมาเริ่มบทสนทนา จงใจเอ่ยถึงคนรักคล้ายตอกย้ำความเป็นจริง คงมีเพียงเรื่องนี้ที่เธอเอาชนะอารียาได้
“อ้อ นั่นสิเนอะ” อารียาพูดเออออตามอีกฝ่ายไปด้วยทั้งที่ในใจเจ็บแปลบทุกครั้งยามเพื่อนพูดถึงชายที่อยู่ในใจเธอ
“ยังไงมาชอปปิงก็ต้องกับเพื่อนผู้หญิงนี่แหละดีที่สุด” เฌอริมาพูดต่อโดยทำเป็นไม่เห็นสีหน้าเก้อกระดากของเพื่อน
อารียาพยายามข่มก้อนขม ๆ เอาไว้ในอกแล้วยิ้มตอบเพื่อนสนิท แม้จะรักเฌอริมาแค่ไหน แต่เธอก็ทนฟังเพื่อนพูดเรื่องของบริณัยต่อไปไม่ไหวแล้ว มันจุก และเจ็บเกินจะรับไหว
“อีกนานเลยกว่าจะได้เจอกันอีก เพราะฉันต้องไปดูงานที่ต่างจังหวัดน่ะ”
“อ้าวเหรอ จะไปนานเท่าไหร่ริมา” อารียาตกใจที่เพื่อนรักจะไปทัวร์รอบประเทศอย่างที่ทำบ่อย ๆ เหมือนทุกปี แต่ก็โล่งอกที่เจ้าหล่อนไม่ได้พูดถึงบริณัยอีก
“คราวนี้ก็คงเกือบเดือนแหละ เลยอยากมาเที่ยวกับเธอก่อนไง” เฌอริมาจับมืออารียาพร้อมส่งยิ้มหวานให้เพื่อนรัก ก่อนจะลาจากกันจริง ๆ
“ฉันไปก่อนนะอาย”
“จ้ะ ขับรถดี ๆ นะริมา”
แล้วเฌอริมาก็ออกรถไปพร้อมกับควาทคิดที่ว่า คงมีแค่เรื่องนี้แหละที่ฉันชนะเธอได้อาย…
อารียามองดูท้ายรถยุโรปสีขาวมุกค่อย ๆ ห่างไปจากสายตา เธอถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะเดินขึ้นคอนโดไปด้วยใบหน้าเหนื่อยอ่อน อ่อนใจและรังเกียจตัวเองที่กำลังแอบทำร้ายเพื่อนรัก เหนื่อยใจที่ต้องทนฟังเรื่องราวรัก ๆ ของเฌอริมากับบริณัยโดยที่ทำอะไรไม่ได้
เมื่อเดินมาถึงหน้าห้อง เธอหยุดยืนนิ่งสักพัก พลันบางอย่างก็ปรากฏขึ้นในหัว เธอกำลังเห็นภาพของบริณัยที่มาส่งตนถึงหน้าห้อง เท้าของเธอก้าวตามภาพจำที่ปรากฏขึ้นในหัว มือเรียวผลักประตูเข้าไปด้านใน และเห็นตนเองกับบริณัยกำลังจูบกันอย่างเร่าร้อนตั้งแต่หน้าประตู ไปจนถึงเตียงนอน หน้าของเธอเริ่มร้อนผ่าว และถัดมานัยน์ตาสวยเบิกโพลงขึ้นทันที พร้อมกับเผลอยกมือขึ้นปิดที่ริมฝีปากอย่างตกใจ
นี่...เธอทำอะไรลงไปเนี่ยยัยอาย
อารียาใช้สองมือกุมใบหน้าของตัวเอง พลางนึกย้อนไปถึงบริณัยที่ถามคำถามแบบแปลก ๆ และแสดงท่าทีเหมือนมีอะไรบางอย่างหลังจากวันนั้นที่เธอเมา ถุงเสื้อผ้าที่เฌอริมาซื้อให้ในมือค่อย ๆ หลุดร่วงแล้วตกลงพื้นพร้อม ๆ กับภาพเหตุการณ์ต่าง ๆ ในค่ำคืนนั้นหลั่งไหลเข้ามา เหตุการณ์ที่ทำให้ใจของเธอเต้นระรัว รสชาติของความสุขในระยะเวลาสั้น ๆ ที่ได้ลิ้มลอง แต่มันกลับมาพร้อมกับรสขมเฝื่อนและตราบาปที่ติดอยู่ในใจ
หญิงสาวยกมือแตะไปที่แก้มเมื่อรู้สึกถึงความเปียกชื้น นี่น้ำตาเธอไหลเหรอเนี่ย ไหล่บอบบางเริ่มสั่นไหว แข้งขาเริ่มอ่อนแรงจนทำให้ร่างบางล้มพับลงไปกองอยู่กับพื้น จากนั้นก็สะอื้นหอบจนตัวโยน
อารียาปล่อยให้ตนเองจมอยู่กับความเศร้าที่ถาโถม ให้น้ำตาช่วยเยียวยาจิตใจที่บอบช้ำอยู่สักพัก ก่อนที่จะหลับตาลงแล้วสูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อเรียกสติกลับคืนมา
“ช่างมันเถอะ ก็แค่เรื่องผิดพลาด เราแค่กลับไปเป็นเลขาฯ ของเขาเหมือนเดิม และอย่าให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกเป็นพอ” เธอบอกกับตัวเอง ตั้งใจว่าจะไม่นึกถึงเรื่องนี้อีก แล้วอีกอย่างในวันนั้น วันที่เขาถามถึง เธอได้บอกไปแล้วว่าเธอจำอะไรไม่ได้ และเขาเองก็ไม่ได้รื้อฟื้น ดังนั้นเธอก็จะฝังกลบเรื่องนี้เอาไว้แต่ในใจของเธอ ทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นดีที่สุด
เมื่อคิดได้ดังนั้นอารียาจึงค่อย ๆ ลุกขึ้น แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ ปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกทีละชิ้น แล้วปล่อยให้ตัวเองจมหายไปกับสายน้ำจากฝักบัว
- ผู้เขียน
