ตอนที่ 6

1259 คำ

สายตาตะลึงลานยังคงจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าหล่อเหลาของชายปริศนาด้วยความลืมตัว “คุณเป็นใครคะ?” ความสงสัยเร่งเร้าให้ถาม ใบหน้าของชายคนนี้ดูแตกต่างไปจากคนเอเชีย เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นฝรั่ง รูปร่างกำยำและสูงใหญ่ที่เห็นอยู่นี้ความสูงน่าจะเฉียดสองเมตร “จอห์น” หนุ่มใหญ่วัยกลางคนเพิ่งได้โอกาสแนะนำตัวเอง สายป่านตกใจ ที่แท้ผู้ชายคนนี้ก็คือ ‘พ่อเพื่อน’ นั่นเอง เพราะว่าจอห์นคือบิดาบังเกิดเกล้าของแอนนา “หนูชื่อสายป่านค่ะคุณลุง... เป็นเพื่อนของแอนนาค่ะ” หญิงสาวรีบแนะนำตัว “จ้ะ... ลุงรู้แล้ว” จอห์นรู้มาตั้งแต่เมื่อวาน หลังจากแอนนาโทรมาบอกว่าจะพาเพื่อนรักมาเที่ยวบ้าน “โอ้ว... ได้แผลเสียด้วย ไม่รู้ว่าข้อเท้าแพลงหรือเปล่า... ปวดมั้ย” จอห์นถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย มีเลือดซิบออกมาจากหลังเท้าที่ถากเข้ากับก้อนหินริมทางเดิน “ปวดค่ะคุณลุง... สงสัยข้อเท้าพลิกค่ะ” สำออยขึ้นมาทันที หญิงสาวตอบขณะเอื้อมเอามือน้อยๆ ลงมาบีบกุมไว้ที่ข้อเท้าของตัวเอง ใบหน้าเหยเกไปชั่วขณะ ทำตาอ้อนคนตัวโต “ไหน... ขอลุงดูใกล้ๆ” ด้วยความเป็นห่วง จอห์นคว้ามือหล่อนออกมาจากข้อเท้าแล้วตรวจสอบอาการบาดเจ็บด้วยการกดลงตรงรอยช้ำแดง หมุนข้อเท้าเบาๆ “เจ็บมั้ยจ๊ะ” จอห์นถาม “ไม่เจ็บค่ะ” หญิงสาวตอบ ทั้งที่อยากจะบอกว่ารู้สึกตื่นเต้นในอารมณ์มากกว่าเจ็บ “ตรงนี้ล่ะ” จอห์นลูบสูงขึ้นมาเหนือข้อเท้า ความเสียวเล่นร้าวขึ้นมาที่ต้นขาของสายป่าน “มะ... ไม่เจ็บค่ะ” สายป่านส่ายหน้า รู้สึกสยิวแปลกๆ “แล้วตรงนี้ล่ะ” จอห์นกดต่ำลงมาที่ข้อเท้า หากสายตากลับจับจ้องมองทรวงอกอวบใหญ่ของสายป่าน นึกในใจว่าเพื่อนของลูกสาวปอดบวมสุดๆ สายป่านใจเต้นระทึกกับสายตาแทะโลมของเขาที่ทำให้เกิดอาการสะบัดหนาวสะบัดร้อนขึ้นมาแปลกๆ สายตาแฝงความเร่าร้อนของพ่อเพื่อนที่จ้องมองสองเต้าอวบเต่ง... ทำให้คนถูกมองรู้สึกสะท้านวูบ จู่ๆ หัวนมก็แข็งตั้งเสียดสีอยู่ใต้เสื้อบางๆ และในจังหวะที่หล่อนเอี้ยวกายบิดสะโพกเล็กน้อย ยิ่งทำให้เห็นบั้นท้ายตึงเต็มแนบเน้นก้นเป็นทรงสวย “เจ็บค่ะ” นึกขอบคุณความเจ็บที่ผุดขึ้นมากลบความสยิวได้ชั่วขณะ จิตใจกลับมาจดจ่ออยู่กับอาการเจ็บข้อเท้า “งั้นต้องรีบปฐมพยาบาล... เดี๋ยวลุงจัดการล้างแผลแล้วพันผ้าให้นะครับ” เสียงทุ้มอบอุ่นเต็มไปด้วยความห่วงใย จอห์นกล่าวพลางช้อนร่างเอิบอิ่มของสายป่านขึ้นอุ้มเอาไว้ในอ้อมแขน หัวใจของหล่อนเต้นแรงระทึกเพราะร่างกายที่เบียดกระชับกันแน่น ทรวงอกอวบใหญ่ของสายป่านเบียดอัดกับลำตัวของจอห์น ชั่วขณะสั้นๆ ที่หล่อนแอบซุกใบหน้าแนบอกอุ่นของเขา สายป่านรับรู้ได้ถึงกลิ่นกายความเป็นชายชาตรี และไออุ่นที่แผ่ออกมาจากร่างกายของหนุ่มใหญ่เจ้าของไร่กาแฟคนนี้ “อยู่นิ่งๆ นะครับ เดี๋ยวลุงจะใส่ยาแล้วพันผ้าที่ข้อเท้า หลังจากนั้นหนูคงต้องพยายามอยู่นิ่งๆ หรือนอนพักสักครู่ พยายามเคลื่อนไหวร่างกายให้น้อยที่สุดอาการก็น่าจะดีขึ้น” บอกขณะที่กำลังอุ้มร่างเอิบอิ่มของหญิงสาวเดินกลับเข้าบ้าน น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความห่วงใย สายป่านถึงกับเคลิ้มเพราะอ้อมแขนของเขาที่โอบอุ้มร่างของหล่อนเอาไว้แน่น... ผู้ชายคนนี้ทำให้สายป่านรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยที่สุด สายป่านแอบภาวนาในใจ... ขอให้ระยะทางจากสวนหย่อมมาถึงบ้านของจอห์นทอดยาวไกลออกไปอีกหน่อยจะได้ไหม หล่อนอยากโดนอุ้มไว้ในอ้อมแขนของเขานานๆ อยากหยุดโมงยามเอาไว้ในขณะที่หล่อนอยู่ในอ้อมกอดของของผู้ชายคนนี้ สายป่านนึกขอบคุณสายลมแห่งโชคชะตาที่พัดพาให้หล่อนได้มาพบเจอกับ ‘พ่อเพื่อน’ คนนี้ ร่างบอบบางของสายป่านถูกอุ้มมาด้วยอาการ ทะนุถนอมตลอดทาง กระทั่งถึงบ้าน จอห์นใช้ปั้นไหล่ข้างหนึ่งกระแทกเบาๆ ที่บานประตูของห้องรับแขกที่อยู่ทางด้านหลังครัว ก้าวยาวๆ เข้ามาในห้อง วางร่างของสายป่านลงบนโซฟา “อุ๊ย... เกิดอะไรขึ้นคะ... หนูป่านเป็นอะไรคะคุณจอห์น” เสียงดังทำให้ป้าเนียนเดินเข้ามาในห้องรับแขก “หนูป่านลื่นล้ม... ข้อเท้าแพลงครับ” หนุ่มใหญ่เจ้าของไร่กาแฟตอบขณะหันมามองหน้าป้าเนียน “ตายจริง... เป็นอะไรมากหรือเปล่าคะ” ป้าเนียนยกมือขึ้นทาบอกด้วยความตกใจ “ไม่เป็นอะไรมาก แค่ฟกช้ำ เดี๋ยวป้าช่วยเตรียมน้ำแข็งและผ้าพันแผลให้ผมที” “ค่ะๆ... ” สิ้นเสียงสั่งของผู้เป็นนาย ป้าเนียนรีบก้าวตรงไปที่ตู้ยา เตรียมผ้าและน้ำแข็งมาให้ตามที่นายสั่ง จอห์นเอาก้อนน้ำแข็งประคบที่ข้อเท้าของสายป่าน “ดีขึ้นมั้ยครับ” ถามพลางจับก้อนน้ำแข็งประคบลงตรงรอยแดงช้ำรอบๆ ข้อเท้า และในทันทีที่ร่างกายของสายป่านสัมผัสกับความเย็นเยียบจากก้อนน้ำแข็ง ความปวดแปลบก็ทุเลาลงได้อย่างเหลือเชื่อ สัมผัสลูบไล้นุ่มนวลจากฝ่ามือหยาบใหญ่ของจอห์น ทำให้หัวใจของสายป่านเต้นแรงขึ้นทุกที เขายิ่งลูบไล้... อาการเจ็บปวดก็แปรเปลี่ยนเป็นร้อนวูบวาบเข้ามาแทนที่ “ทำไมต้องใช้น้ำแข็งประคบด้วยล่ะคะ” แอบมองเขา พอจอห์นเหลือบมาสบตาเจ้าตัวก็เขิน รีบชวนเขาคุย “น้ำแข็งจะช่วยลดการไหลเวียนของเลือดบริเวณข้อเท้าครับ ความเย็นทำให้เส้นเลือดหดตัว จะได้ไม่ฟกช้ำ ไม่อักเสบ... เป็นไง... ดีขึ้นมั้ย” “ดีขึ้นแล้วค่ะ” สายป่านยังคงรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่ลามมาจากฝ่ามือของเขาที่บีบเคล้นสลับประคบน้ำแข็งลงบนข้อเท้าของหล่อนอย่างเอาใจใส่ จอห์นทำให้สายป่านรู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ด้วยสัมผัสนั้นช่างอ่อนโยน อีกทั้งแววตายังทอดทอมาที่ใบหน้าของหล่อนอย่างห่วงใย สายป่านไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองว่าจอห์นกำลังสนใจหล่อน จอห์นขยับขึ้นมานั่งบนโซฟา ค่อยๆ ยกขาข้างหนึ่งของหญิงสาวมาพาดบนตักของตัวเอง เสี้ยวขณะหนึ่งตอนที่มือของจอห์นเอื้อมมาจับขา สายป่านเผลอกระถดกายหนี รีบชักปลายเท้ากลับเข้าหาตัว ออกอาการเกร็งอย่างเห็นได้ชัด เพราะว่ามือใหญ่ของเขาที่สัมผัสแตะต้องร่างกาย ทำให้หัวใจของสายป่านเต้นแรงอย่างแปลกประหลาด “ลุงจอห์นไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้นะคะ... ให้หนูพันผ้าเอง... ใส่ยาเองก็ได้ค่ะ” หญิงสาวไม่อยากรบกวนเขา ด้วยรู้ว่าเท้าเป็นของต่ำ ทว่าหนุ่มใหญ่ไซส์ฝรั่งอย่างจอห์นกลับไม่ถือสา เขารู้สึกดีที่ได้ทำให้หล่อน “อย่าดื้อน่ะ... หนูเจ็บขนาดนี้ จะพันผ้าเองได้ยังไง อย่าดื้อสิจ๊ะ... เดี๋ยวลุงทำให้... ” หนุ่มใหญ่ยังคงตั้งหน้าตั้งตาพันผ้าที่ข้อเท้าของหญิงสาวจนเสร็จเรียบร้อย เป็นจังหวะเดียวกับแอนนาที่เดินเข้ามาในห้องรับแขกพอดี “เฮ้ย... ยัยป่านแกเป็นอะไร”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more