พ่อบุญทุ่ม

ประกาศใหม่

ไอ้บ้า ไอ้ลามก มายุ่งวุ่นวายกับชีวิตของเธอทำไมกัน พาเพลินกร่นด่าไทก้าในใจในตอนที่กำลังปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาข้างหนึ่งแล้วเปิดประตูตู้เสื้อผ้าหาเสื้อนักศึกษาตัวอื่นไปด้วย เธอหงุดหงิด ใช่เธอหงุดหงิด นี่เป็นดาราสามารถฆ่าคนตายได้ไหม อยากจะเดินไปหยิบมีดในครัวออกมาแล้วแทงไอ้ผอ.บ้ากามนั่นให้ตายคามือไปเลย

แต่เหมือนตอนนี้ถ้าเธอต่อกรกับเขามาก เธอน่าจะเป็นฝ่ายถูกแทงมากกว่านะ แทงยับ!

ก๊อกๆ ก๊อกๆ ก๊อกๆ

"เสร็จรึยังเพลินทำไมมันช้าอะไรขนาดนี้"

ยังไม่เสร็จโว้ย! เออใช่เธอพูดในใจอีกแล้ว ก็ใครจะกล้าออกปากออกเสียงไปละ อีตาบ้านั่นไม่รู้เป็นบ้าอะไรมา ตามเธอติดแจ ตั้งแต่ในห้องน้ำที่เจอกันครั้งแรกแล้ว

"ฉันเข้าไปนะ"

"ยะ ... อย่าเข้ามานะ เพลินยังไม่เสร็จ"

อู้ว! ทำไมเขาชอบคำนี้จัง 'เพลินยังไม่เสร็จ' ฟังดูแล้วกระชุ่มกระชวยหัวใจชะมัด ไทก้าแกล้งเธอต่อด้วยการบิดลูกบินรัวๆ อยากกักเก็บคำนั้นของเธอเอาไว้เผื่อเอาไปฝันต่อได้ 'เพลินยังไม่เสร็จ'

แกร๊กๆ แกร๊กๆ แกร๊กๆ

"อ๊าย อย่านะ!" พาเพลินเลิ่กลั่กขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินเสียงลูกบิดประตูที่ดังขึ้น แต่เธอคงไม่รู้ว่าคนด้านนอกกำลังตักตวงเสียงหวานของเธอเอาไว้ไปฝันต่อในค่ำคืนนี้ ใจจริงไทก้าไม่ได้อยากให้เสียงพวกนี้เกิดขึ้นในสถานการณ์แบบนี้หรอก เขาอยากให้เกิดขึ้นในอีกสถานการณ์อื่นมากกว่า เช่น

"ยะ ... อย่านะ อย่าช้ารีบเอามันเข้ามาเร็วๆ" หรือ

"เพลินยังไม่เสร็จ ผอ.อยากต่ออีกสักรอบไหม" อะไรแบบนี้ แค่คิดหัวใจคนวัยหนุ่มปลายๆ อย่างเขามันก็ดิ้นเร่าๆ ตะโกนกู่ร้อง

อยากมีเมียยยยย ...

แกร่ก~

ประตูห้องนอนถูกเปิดออกในตอนที่ผอ.หนุ่มกำลังคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ใบหน้าของเขายังแดงลามไปจนถึงใบหู มือยังคาอยู่ในท่าบิดลูกบิดประตูแล้วตอนนี้เขากำลังเผชิญหน้ากับผู้หญิงที่เขามาชอบได้ไงก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าเดินผ่านโปสเตอร์ของเธอที่ห้องทำงานของชานนท์เพื่อนรักแล้วมันได้อะ มันโดนใจ เห็นแล้วแบบ

นี่แหละ แม่ของลูก!

สองสายตาประสานกันอย่างงงๆ ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องบังเอิญหรือเพราะอะไร เขาและเธอตอนนี้เหมือนแม่เหล็กที่ดูดเข้าหากันอยู่เสมอโดยเฉพาะผอ.หนุ่มที่อยากจะเป็นฝ่าย 'ดูด' เธอเสียเอง ดวงตาคมไล่มองลำคอขาวระหงของเธอ ร่างกายเล็กๆ แต่บางอย่างที่มันควรจะเล็กตามร่างกายมันไม่ได้เล็กตามไปด้วย ใจหนึ่งก็แอบคิด 'ของจริงเปล่าวะ' ใจหนึ่งก็อยากจะจับให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย เขาเอ่ยน้ำเสียงเนือยๆ

"ยังฟิตอยู่ ไปเปลี่ยน!"

"จิ๊!"

- หลายชั่วโมงต่อมา –

พาเพลินที่นั่งอยู่บนรถหรูในชุดเสื้อแขนยาวสีดำเกงเกงยีนขายาวเอวสูงรองเท้าผ้าใบสีขาว เธอปล่อยผมยาวสยายใส่หมวกแก็ปปิดหน้าไปครึ่งแถบตามด้วยแว่นกันแดดสีดำนั่งทำหน้าบูดบึ้งอยู่ข้างๆ เบาะที่นั่งคนขับโดยที่คนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยกำลังยิ้มกริ่มกับอะไรบางอย่าง

แน่สิ! ใส่เธอเปลี่ยนชุดจนหมดตู้แถมอีตาบ้านี่ยังถือวิสาสะก้าวเข้ามาในห้องนอนของเธอเปิดประตูตู้เสื้อผ้าเธอแล้วขนเสื้อผ้าเธอออกมาวางเรียงบนเตียงของเธอจนหมดตู้!

"ร้อน!"

น้ำเสียงหงุดหงิดของคนสวยที่นั่งอยู่ข้างๆ ทำเอาเขาไม่ได้สลดอะไรเลยสักนิด แต่กลับยิ้มดีใจเหมือนกับว่าตัวเองเป็นผู้ชนะยังไงไม่รู้ ผู้หญิงที่คนอื่นได้แต่มอง แต่เขากำลังจะได้ครอบครองในอีกไม่ช้า เขาคิดว่าอย่างนั้นนะ

"ผอ.คะ เพลินร้อนค่ะ"

"ใจเธอร้อนเองรึเปล่า ฉันก็ว่าแอร์มันเย็นดีนะ"

ก็ใช่ไง กว่าจะออกจากห้องมาได้ เขาและเธอต้องสู้รบกันขนาดไหน ดารานางพญาที่ใครต่างมองว่าหยิ่ง ดูดี มีสง่า กลับเหมือนเด็กน้อยเอ๋อๆ คนนึงที่มีนิสัยดื้อรั้น คิดแล้วก็อยากจะยัดเยียดความเป็นผัวให้เธอเหลือเกิน

"นี่เราจะไปไหนกันคะ"

"ไปยกเลิกสัญญาชุดชั้นในบ้าบออะไรนั่น"

"ผอ.เพลินบอกว่าเพลินไม่ ยก ... "

คำพูดสุดท้ายถูกกลืนหายเข้าไปในคำคอเมื่อผอ.หนุ่มปรายตามองเธอเพียงนิดเหมือนกับจะบอกเธอว่า ถ้าเธอดื้อเขามีวิธีต่างๆ มาจัดการกับเธอได้อย่างไม่ซ้ำเลยแหละ

"แล้วอย่าห้าวรับงานวาบหวิวอีก ฉันไม่ชอบ!"

"อะไรนะคะ"

"เออ ฉันหมายถึง มันเสียภาพลักษณ์ของมหา'ลัย"

เธอไม่ยักรู้ว่ามหา'ลัยมีกฎห้ามนักศึกษาถ่ายวาบหวิวด้วย ทั้งๆ ที่นี่เป็นมหา'ลัยเปิด ที่อินเตอร์อันดับหนึ่งของประเทศเลยนะ แทบจะไม่ต้องมาเรียนก็ยังได้ ไอ้เธอจะไปหามหา'ลัยอื่นมันก็ไม่มีมหา'ลัยไหนที่ตอบโจทย์การใช้ชีวิตของเธอได้เท่านี้

"เพลินไม่ยักจะรู้ว่ามหา'ลัยมีกฎแบบนี้ด้วย"

"มีสิ"

"ตอนเพลินอ่านกฎก็ไม่เห็นมีเขียนบอกไว้นะคะ"

"เพิ่งมี" เขาพูดพร้อมกับหมุนพวงมาลัยรถไปอีกทางเพื่อจอดใต้ตึกของบริษัทชุดชั้นในที่พาเพลินเป็นพรีเซ็นเตอร์

"กฎใหม่เหรอ ประกาศตอนไหนทำไมไม่รู้"

เธอว่าเธอก็เช็กข่าวของมหา'ลัยออกบ่อยนะเพราะต้องคอยส่งข่าวบรรดาเพื่อนรักของเธอที่ติดหลัวไม่ยอมมาเรียน ยกเว้นก็แต่เตยหอมกับน้ำมนต์ที่จะมาเจอหน้ากันบ่อยหน่อย ส่วนยัยพลอยไพลินน่ะเหรอ เหอะ ไม่อยากพูดถึง

"ประกาศเมื่อกี้ กฎก็เพิ่งตั้งด้วย โดยผู้มีอำนาจสูงสุดคือฉัน พอใจยัง ลงจากรถได้แล้ว"

พาเพลินอ้าปากเหวอเมื่อได้ยินคำตอบ ตอนแรกบอกให้เธอไปรับเช็คเองที่โต๊ะทำงาน แต่ตอนนี้คงกลัวว่าเธอจะเท เขาเลยมารับเธอเองพร้อมเช็ค ไม่สิต้องเรียกว่าเอามาประเคนให้เธอถึงจะถูกแล้วเรื่องนี้เธอก็ยังไม่ได้แจ้งแป้งร่ำผู้จัดการส่วนตัวของเธอด้วย

"เดี๋ยวค่ะผอ.เพลินยังยกเลิกไม่ได้ เพลินยังไม่ได้แจ้งพี่แป้งเลย"

"แจ้งแล้ว"

"หะ! อะไรนะคะ"

"ฉันแจ้งไปแล้ว"

เป็นไปได้ไง อีกอย่างพี่แป้งนะขี้งกจะตายแล้วไม่ยอมให้เธอเสียชื่อกับเรื่องอะไรแบบนี้ทำไมพี่อ้อนถึงยอมอีตาหื่นนี่แบบนี้นะ เหมือนใบหน้าของเธอมีเครื่องหมายคำถามติดอยู่ไทก้าจึงไม่รอช้าที่จะตอบเธอสั้นๆ

"สามหมื่น"

"หืมม คะ ... คืออะไรคะ"

"ฉันจ่ายค่าบ่นให้ผู้จัดการเธอไปสามหมื่น" พาเพลินกลอกตาไปมาให้กับการใช้เงินอย่างไม่รู้คุณค่าของไทก้า ต้องเรียกว่ายังไงนะคนแบบนี้รวยแต่โง่!

"สวัสดีค่ะคุณไทก้า คุณเกวลินรออยู่ที่ห้องแล้วค่ะ" เขาพยักหน้าตอบมือยังจับมือของพาเพลินเอาไว้โดยลืมไปว่าเธอเป็นดาราดัง

"สวัสดีค่ะน้องเพลิน"

"สวัสดีค่ะ" เธอก้มหน้าให้เป็นการทักทายเพราะมือไม่ว่างยกขึ้นไหว้เธอถูกใครบางคนขโมยจับอยู่ไม่ยอมปล่อย น่าไม่อาย เธอควรแจ้งความข้อหาคุกคาม!

"ไทก้า"

"เกว"