Chapter​ 2 เธอคือใคร​ (2)

959 คำ
Chapter​ 2 เธอคือใคร​ (2) “ชื่อพลอย…งั้นเหรอ…” แดนดินมองใบหน้าที่มอมแมมไปด้วยคราบขี้ดิน​ สบตากับแววตายาวรีที่มองมาอย่างตื่นกลัว​ คล้ายกับว่ายังไม่แน่ใจสักเท่าไหร่ว่าผู้ชายตรงหน้านั้นเป็นคนไว้ใจได้จริง​ ๆ “คุณเอ่อ…คุณสองคนเป็นคนเจอพลอยในป่าใช่มั้ยคะ” หล่อนมองหน้าสองหนุ่มสลับกันไปมา​ ก่อนแดนดินจะพยักหน้าแทนคำตอบ “เอาละ​ ๆ​ เธอจะมีที่มาที่ไปยังไงก็แล้วแต่​ ฉันคิดว่าเธอควรไปแจ้งตำรว​จ​ แล้วก็ไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจร่างกาย” ติณณภพยังยืนกรานเหมือนเดิม​ เขาทำท่าจะเข้าไปคว้าข้อมือหญิงสาวแปลกหน้าเพื่อพาไปสถานีตำรว​จ​ หากแต่หล่อนก็ถอยกรูดไปข้างหลังจนชิดกำแพง​ ทั้งที่ขายังเจ็บจากการพลัดตกลงมา “ไม่ค่ะ!​ พลอยไม่ไป​ ถ้าพลอยออกไปสู่โลกภายนอก​ พลอยต้องตายแน่ ๆ” หล่อนเสียงสั่นเครือ​ แววตาคล้ายหวาดกลัวกับอะไรสักอย่าง​ จนติณณภพต้แงถอนหายใจออกมา “ดูสภาพเธอสิ​ ถ้าเธอไม่ไปหาหมอ​ เธออาจตายในป่านี้ก็ได้​ แล้วเธอก็จะทำพวกเราซวยไปด้วย​ แล้วมีเหตุผลอะไรถึงต้องไม่อยากไปเจอตำรวจฮึ!” “เอ่อ…” “หรือเธอทำความผิดอะไรมา​ ถึงกลัวตำรวจจนลนลานน่ะฮึ!” น้ำเสียงดุ ๆ​ ทำให้พลอยไพลินก้มหน้างุด​ มีท่าทีกระอึกกระอักจนแดนดินต้องยกมือห้ามเพื่อนเป็นเชิงให้ค่อย​ ๆ​ คุยกัน “ใจเย็น​ ๆ​ ไอ้ติณห์​ ฟังเหตุผลเธอก่อน” แดนดินหันไปสบตากับคนที่ค่อย​ ๆ​ เงยหน้าขึ้นมา​ เขาคลี่ยิ้มไปให้หล่อนเพื่อให้สถานการณ์ที่ตึงเครียดทุเลาลง “เอาละ​ ๆ​ อย่าเพิ่งพูดถึงตำรวจเลย​ เรามาทำความรู้จักกันก่อน​ดีกว่า​ แล้วค่อยมาคุยกัน​ถึงที่มาทีไป ฉันชื่อช้าง​ เรียกว่าพี่ช้างก็ได้​ ส่วนนี่เพื่อนพี่​ ชื่อพี่ติณห์” พลอยไพลินพยักหน้ารับ​ ยิ้มเฝื่อนคลี่ส่งมาให้สองหนุ่มแปลกหน้า​ หล่อนยังมีท่าทีกลัวติณณภพ​ เพราะดูเขาไม่ใจดีเหมือนเพื่อนของเขาเลยสักนิด “พลอยค่ะ​ ชื่อจริง​ พลอยไพลิน” แดนดินมองสำรวจหญิงสาวแปลกหน้า​ แม้หล่อนจะดูขมุกขมอม​ แต่ก็เดาไม่ยากว่าหล่อนน่าจะอายุน้อยกว่าพวกเขาหลายปี “แล้ว…นอกจากขาที่เจ็บ​ เธอมีบาดเจ็บตรงไหนอีกหรือเปล่า” พลอยไพลินก้มลงมองสำรวจตัวเอง​ ยกสองแขนมาพลิกดู​ เห็นรอยขีดข่วนจนผิวสวย​ ๆ​ เป็นริ้วรอย​ หล่อนรู้สึกเจ็บตรงชายโครง​ คงเป็นเพราะตอนกลิ้งลงมากระแทกต้นไม้​ ก่อนจะสลบไป “รู้สึกเจ็บตรงนี้ค่ะ” หล่อนจิ้มไปยังจุดที่เจ็บ​ และติณณภพก็โพล่งขึ้น “ฉันถึงได้บอกว่าให้เธอไปตรวจร่างกาย​ หากช้ำในตายในป่าใครจะแบกศพเธอออกไปฮึ!” “ไอ้ติณห์​ มึงก็พูดกับน้องเขาดี​ ๆ​ หน่อย​ น้องเขากลัวมึงหัวหดแล้ว​ บางทีเธออาจเพิ่งเจออะไรเลวร้ายมา​ก็ได้” “เออ​ ๆ​ ไอ้พ่อพระ​ ถ้าเธอเอาความซวยมาให้กูจะหัวเราะซ้ำให้ดู” แดนดินถอนหายใจ​ เขาเลิกสนใจเพื่อน​ ก่อนหันไปสบตากับแววตากลมโตที่มองมาตาปริบ​ ๆ​ คล้ายกับขอความเห็นใจคนไร้ที่พึ่งอย่างตน​ สภาพที่มอมแมมทำให้เขาคิดว่าหล่อนควรอาบน้ำเสียก่อน “เอาละ​ ฉันคิดว่าเธออาจอยากอาบน้ำอาบท่าให้มันสดชื่น​ ไปอาบน้ำซะ​ แล้วเราค่อยมาคุยกัน” หล่อนก้มลงมองตัวเอง​ พลางคิดว่าสภาพอย่างนี้จะเอาเสื้อผ้าที่ไหนเปลี่ยน “แล้วพลอยจะใส่อะไรคะ​ เสื้อผ้าทั้งขาดทั้งเปื้อน” “ไม่มีปัญหา” แดนดินคลี่ยิ้ม​ ก่อนจะหันไปมองเพื่อนด้วยแววตาสื่อความหมาย “อะไรไอ้ช้าง” “กูคิดว่ามึงรู้” “ไม่​ ๆ​ กูไม่รู้” แดนดินขยับเข้าไปใกล้เพื่อน​ กระซิบให้ได้ยินกันสองคน “มึงต้องไปยืมเสื้อผ้าน้องพิมพ์มาให้เธอใส่แก้ขัดไปก่อน​ ดูแล้วตัวเท่า​ ๆ​ กัน​ น่าจะใส่ด้วยกันได้ หลังจากนี้ค่อยว่ากัน” “ไอ้ช้าง​ มึงก็รู้กูไม่อยากให้มีเรื่องผู้หญิงมาเกี่ยวข้อง​ สัมพันธ์ของกูกับพิมพ์กำลังไปด้วยดี​ มึงอยากให้เธอกังขากูอีกเหรอ” “ถ้ามึงกลัวผิดใจกับเมีย​ กูโทร.ไปบอกให้ก็ได้​ แล้วมึงแค่ขับรถไปเอาเสื้อผ้ามา” ติณณภพมองไปยังหญิงสาวคนต้นเหตุ​ ถอนหายใจยาว​อย่างกลัดกลุ้ม “ให้ตายสิ​ แล้วยายบ้านี่ทำไมต้องพลัดตกถนนมาตรงบ้านมึงพอดีด้วยวะ” “อย่าบ่น​ ตอนนี้เราไม่มีทางเลือก​ เอาโทรศัพท์มา เดี๋ยวกูโทร.เล่าให้น้องพิมพ์ฟังเอง” “ไม่ต้อง​ ๆ​ กูไปให้ก็ได้​ แต่บอกไว้ก่อนเลยนะไอ้ช้าง​ มึงจะซ่อนเธอไว้ไม่ได้​ มึงต้องพาเธอไปหาตำรวจ” “เออ​ ๆ​ รีบไปเถอะ” แดนดินตัดบท​ ก่อนที่ติณณภพจะหันหลังเดินจากไป​ แววตาเข้มมองตามร่างสูงจนลับสายตา​ ก่อนจะหันกลับมายิ้มให้คนที่ยืนตัวลีบอยู่ตรงฝาบ้าน​ บอกหล่อนให้รอเสื้อผ้าแล้วปล่อยให้หล่อนอยู่อย่างส่วนตัวในบ้าน​ ส่วนตัวเขาไปนอนบนเปลที่ผูกอยู่ริมน้ำเพื่อรอเพื่อนนำเสื้อผ้ามาให้หล่อนเปลี่ยน
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม