Chapter 2 เธอคือใคร (1)
426 คำ
Chapter 2
เธอคือใคร (1)
เสียงสายน้ำไหลเซาะโขดหินผสานเสียงนกร้องดังแว่วอยู่ในป่ารกครึ้ม บ้านหลังน้อยวางตัวตนอยู่ริมลำธารหลบเร้นสายตาจากคนภายนอก ตรงชานบ้านที่ยื่นเข้าหาชายน้ำ มีเสียงคุยกับเบา ๆ เพื่อหารือกันในเรื่องบางอย่าง
“มึงไปเก็บเธอมาจากไหนไอ้ช้าง”
“ก็บอกมึงไปแล้วไงว่าเธอน่าจะตกลงมาจากถนน กูเห็นเธอนอนสลบอยู่ ก็เลยพามาที่นี่ก่อน”
ติณณภพชะเง้อมองไปในบ้าน หญิงสาวปริศนายังคงนอนนิ่งเปลือกตาปิดสนิท เขาหันหน้ากลับมาหาเพื่อนแล้วถอนหายใจอย่างกลัดกลุ้ม
“มึงต้องไปแจ้งตำรวจ ถ้าเธอตายที่นี่ขึ้นมามึงจะซวยนะไอ้ช้าง”
“เธอไม่ตายหรอก แค่สลบไปเท่านั้น”
แดนดินชะเง้อมองเข้าไปในบ้าน มองสำรวจไปยังเนื้อตัวที่เต็มไปด้วยรอบขีดข่วน เสื้อผ้าขมุกขมอมราวกับว่าเจ้าตัวกำลังหนีอะไรบางอย่างแล้วพลัดตกลงมาจากข้างบน จนเขาไปพบเข้าโดยบังเอิญ
“แล้วเธอมีอะไรติดตัวมามั้ย พวกหลักฐานที่บอกได้ว่าเธอเป็นใครน่ะ”
“ไม่มี กูเดินดูรอบ ๆ หมดแล้ว เธอมาตัวเปล่า รองเท้าก็ไม่ได้ใส่มาด้วยซ้ำ”
“หรือว่า…เธอถูกลักพาตัวแล้วหนีมาได้”
แดนดินมองหน้าเพื่อน เขารู้สึกว่าเรื่องนี้มันใหญ่กว่าที่คิดเสียแล้ว
“ไอ้ติณห์ มึงพูดให้กูกลัว ถ้าเป็นเรื่องจริงป่านนี้คนร้ายมันต้องตามหาเธอทุกซอกทุกมุมแน่”
“กูถึงบอกให้มึงแจ้งตำรวจเอาไว้ก่อน ลูกเต้าเหล่าใครก็ไม่รู้ เดี๋ยวจะซวยกันหมด”
“อย่าค่ะ อย่าแจ้งตำรวจนะคะ!”
เสียงที่ทำให้สองหนุ่มหันไปมอง ก็เห็นว่าหญิงสาวปริศนาเดินขากระเผลกออกมาอย่างช้า ๆ ใบหน้าของหล่อนมอมแมมเต็มไปด้วยรอยขีดข่วน ไม่ต่างไปจากเสื้อผ้าและเนื้อตัว
หล่อนมองมาด้วยแววตาขอความเห็นใจ นั่นทำให้สองหนุ่มต้องมองหน้ากันอย่างงุนงง
“ขอร้องนะคะ อย่าให้ใครรู้ว่าพลอยอยู่ที่นี่”
พลอยไพลินมองหน้าสองหนุ่มสลับกันไปมา หล่อนได้ยินการสนทนาจึงได้รู้ว่าตนได้รับการช่วยเหลือจากเจ้าของบ้านหลังนี้ พวกเขาไม่ใช่คนร้ายที่กำลังตามล่าหล่อนอย่างพลิกแผ่นดิน จึงคิดว่าที่นี่น่าจะปลอดภัยที่สุดแล้ว
- ผู้เขียน
