#เวลาต่อมา
ตาคมมองร่างเล็กที่นอนอยู่บนเตียงใหญ่ของเขาด้วยสายตาเรียบนิ่ง ยืนเช็ดผมที่เปียกไปพลาง ๆ แล้วโยนผ้าผืนเล็กลงตะกร้า ก่อนจะเดินไปหยุดอยู่ที่ปลายเตียงใหญ่ มองร่างเล็กนอนหลับพริ้มไม่สนใจอะไรเลย จากนั้นก็กระชากแขนมีอาให้ลุกขึ้นจากเตียงเขา
“อ๊ะ นี่นาย!”
“ไปนอนข้างนอก” ไวฟายยืนกอดอกมองมีอาด้วยสีหน้าไม่พอใจ เขาให้เธอมาอยู่ที่นี่ด้วยก็จริง แต่ไม่ใช่ให้เธอมานอนบนเตียงของเขาแบบนี้
“นายจะบ้าหรือไง โซฟาแข็งจะตายนายก็ไปนอนเองสิ” ตอนนี้มันง่วงเกินจะเถียงต่อได้ มีอาจึงล้มตัวนอนลงเตียงอีกครั้งแล้วหันหลังให้ไวฟายทันที
“ออกไป!” ไวฟายพูดเสียงแข็งฟังดูน่ากลัว แต่อีกคนก็ยังเลือกที่นอนนิ่งไม่ได้ที่ลุกขึ้นตามที่เขาบอกแม้แต่นิดเดียว ร่างสูงขบกรามแน่นถอนหายใจออกมาแรง ๆ ก่อนจะช้อนตัวอุ้มมีอาขึ้นจากเตียง
“นี่นาย! จะบ้าหรือไง ถ้าไม่อยากให้ฉันนอนด้วยก็ควรให้ฉันกลับไปนอนที่ห้องของฉัน”
“ไม่!” เขาอยากให้เ
