“คอนโดอยู่ไหน?”
“ทำไม?” มีอาถามทั้งที่ไม่มองหน้า ในใจตอนนี้มันรู้สึกเกลียดจนไม่อยากเห็นหน้าเขาเลย ไม่รู้ว่าถ้าเห็นหน้าทุกวันจะต้องทุกข์ใจแค่ไหน แต่ที่คิดมาทั้งหมดก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากทำใจ
“ถาม ก็ตอบ” มีอะไรที่ชีวิตเขาจะไม่บังคับกันบ้าง เอาแต่ใจเป็นที่หนึ่ง ไม่อยากทะเลาะกับคนบ้าอย่างเขามีอาจำต้องบอกคอนโดเธอไป
ตลอดระยะทางที่อยู่บนรถไม่มีแม้แต่เสียงพูดคุยของทั้งสองในรถตกอยู่ในความเงียบ จนเธอรู้สึกอึดอัด แต่คิดไปคิดมามันก็ดีกว่าที่ต้องมาทะเลาะกับคนอย่างเขา
#เวลาต่อมา
“ฉันให้เวลาเธอเก็บเสื้อผ้าสิบนาที” เมื่อเข้ามาในห้องเขาก็ถือวิสาสะเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบน้ำเปล่าออกมากระดกดื่มเดินสำรวจนู่นนี่นั่นจากนั้นก็เดินไปทิ้งตัวนั่งลงที่โซฟา
“ต้องย้ายไปอยู่ห้องนายจริงเหรอ?”
“เธอนี่พูดภาษาคนไม่รู้เรื่องจริง ๆ?”
“นายไม่กลัวผู้หญิงของนายมาเห็นฉันหรือไง” มีอาพยายามหาข้ออ้างเพื่อให้ตัวเองไม่ได้ย้ายไปอยู
