6.แปลกไป
1095 คำ
"เออ จะอะไรก็ช่างเถอะ คอยช่วยเหลือตามที่นายสั่งก็พอ ถ้านายต้องการเดี๋ยวนายก็สั่งเองแหละ" นัทตัดบท
"เอ่อ ขอโทษนะครับนาย นายมีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าครับ ผมเห็นนายนั่งถอนหายใจเหมือนคิดไม่ตก มีอะไรให้ผมช่วยมั๊ยครับ?" บอยตัดสินใจถามผู้เป็นนายออกไปจนได้
"อ้อ บอยเองเหรอ มีอะไรด่วนหรือเปล่า"
"ไม่มีครับนาย ผมเห็นนายทำท่าครุ่นคิด ก็เลยถามดู"
"ไม่มีอะไรหรอก พวกนายจะไปทำอะไรก็ไปทำเถอะ ผมขออยู่เงียบ ๆ สักพัก เดี๋ยวสักพักก็จะไปนอนล๊ะ พวกนายก็ไปพักเถอะ เหนื่อยทั้งวันไม่ใช่?"
"ครับนาย ถ้างั้นผมขอตัวก่อนนะครับ ถ้านายมีอะไรก็เรียกผมได้เลยนะครับ"
"อืม.." ปกรณ์นั่งเงียบ ๆ ปลดปล่อยตัวเองไปกับความคิดไปเรื่อยแต่อยู่ใบหน้าเด็กน้อยก็ลอยขึ้นมาในห้วงความคิด
○ หนูต้องไปรับทุนค่ะ หนูอยากได้ทุนนั้น○ คำพูดนี้และใบหน้าจิ้มลิ้มที่ดูออกจะตื่นตกใจยังลอยวนอยู่ในหัวของเขาอยู่เรื่อยไปนับตั้งแต่ที่เขาได้พบเด็กนั่นด้วยเหตุบังเอิญ
"เฮ๊อ..." ไปกินเหล้าดีกว่า
โทรออก
ธัน: ว่ามะ
กร: ว่างมั๊ย
ธัน: ก็ว่าง มีไร
กร: ไปกินเหล้ากัน หาเด็กให้ด้วย
ธัน: เฮ่ย ระดับไอ้คุณกรยังต้องหาอีกเหรอครับ
กร: ผมต้องการทดสอบอะไรบางอย่างครับไอ้คุณธัน
ธัน: โอเค ได้ รอที่เดิม อย่าช้าล่ะ
กร: เค เจอกัน
ธัน: อืม กดวางสาย
.................................
@ผับดังกลางเมือง
ห้องโถงที่คราคร่ำไปด้วยผู้คนและนักท่องเที่ยวราตรี ชายหนุ่มเดินเข้ามาด้วยความรู้สึกเซ็ง ๆ
...เฮ้ย...กรทางนี้... ธัน หรือ ธันทร อารยะไพศาล นายแพทย์หนุ่มดีกรีแพทย์ศัลยกรรมหลอดเลือด ยกมือขึ้นเป็นสัญญาณให้เพื่อน
ชายหนุ่มเห็นดังนั้นจึงยกมือตอบกลับเช่นกัน
"มานานยัง" ปกรณ์นั่งลงพร้อมกับรับแก้วเครื่องดื่มจากหญิงสาวมาดื่ม แล้วปรายตามองด้วยความรู้สึกรำคาญ
อีกด้าน ธันทร ที่สังเกตเห็นความผิดปกติของเพื่อนรักจึงพูดออกไปลอย ๆ "ไม่ถูกใจ?"
"ไม่รู้ซิ มันไม่มีอารมณ์ว่ะ" ปกรณ์ตอบไปตามความรู้สึก
...งั้นต้องทดสอบ ดื่มก่อน..ชน/อือ..ชน.. สองหนุ่มดื่มกันอีกสักพักจึงไปต่อกับสาวสวยที่เตรียมไว้
....……………................
ห้องเชือด
"อึ่ก..อื้ม..คุณหมอไม่ถูกใจหรือคะ.....คุณหมออยากทำมั๊ยคะ...หนูมีถุงเตรียมมาแล้ว"
"ไม่ล่ะ ผมไม่อยาก..ตุ่บ..(เสียงโยนธนบัตรหนึ่งปึกที่หัวเตียง) นี่ค่าเสียเวลา ผมต้องไปแล้ว" ปกรณ์เก็บเจ้าโลก ตรวจตราความเรียบร้อยแล้วเดินออกจากห้องไป
อีกด้าน ธันทร ที่รออยู่ที่รถอยู่ก่อนแล้ว
"เป็นไงบ้างว๊ะ เดินคอตกมาเลยเหมือนเจอเจ้าของแต่ยังใช้การไม่ได้งั้นแหละ" ธันทรเดาไปเรื่อย แต่สะกิดใจคนฟัง
"เฮ้ย..นายแปลกไปนะกร..มีอะไรเหมือนคิดไม่ตก"
"อือ ก็มี เด็ก 14 น่าสงสารว่ะ เรียนดีแต่ขาดทุนทรัพย์" ปกรณ์พูดมันออกมาจนได้
"เดี๋ยว เดี๋ยว เดี๋ยว นายช่วยเล่าต้นสายปลายเหตให้ฉั๊นเข้าใจหน่อยดิว๊ะ งง..เด็ก 14 อ่ะ ใคร ที่ไหน อะไร ยังไง..ว๊ะไอ้นี่" ธันทรสบถบ่น
"เออ เด็กทุนของที่บ้าน ได้ทุนทุกปี เห็นป๊าบอก แต่เพิ่งเจอกันเมื่อเร็ว ๆ นี้แหละ....(เงียบไปพักใหญ่)..เด็กนั่นน่าสงสารว่ะ ถูกเพื่อนขังในห้องเก็บของพอฉั๊นช่วยออกมาได้ก็รีบขอบคุณแล้วบอกว่าจะรีบไปรับทุน อยากได้ทุนนั่น แล้วก็วิ่งหน้าตั้งไปเลยว่ะ หึหึ" ปกรณ์ใช้เวลาเล่าเสียยืดยาว
"สงสาร ว่างั้น?"
"ก็..อือ..แต่มันไม่แค่นั้นอะดิ"
"ยังไง..เล่า" ธันทรขยี้
ส่วนอีกคนใช้มือลูบหน้าแล้วเสยผมไม่ให้ปกปิดใบหน้าคล้ายรำคาญทั้งที่ความจิงไม่มีผมสักเส้นร่วงหล่นมาปกปิดใบหน้าสักนิด
"นายจำวันที่เราไปดื่มแล้วไปต่อกันได้มั๊ย"
"อืม..จำได้...นายอย่าบอกนะว่านายไม่ได้แตะต้องเธอ?!!!!"
"อืม...ก็แค่อมเพราะเธอเสนอเอง ความจริงฉั๊นบอกเธอไปแล้วและยินดีให้ค่าเสียเวลาแต่เธอเกรงใจอยากช่วยให้สบายตัวเป็นการตอบแทน ก็เท่านั้น" ปกรณ์ตอบเสียงราบเรียบ
"เฮ่ย..เป็นไปได้ไง เพล์บอยตัวพ่ออย่างนายเนี่ยนะเจอเด็ก 14 ปราบ" ธันทรพูดกลั้วหัวเราะ
"ฉั๊นควรทำไงดีว๊ะเพื่อน นั่นเด็กทุนของป๊าฉั๊นเลยนะเว้ย แถมป๊ายังออกตัวเลยว่า ยัยเด็กนั่นเป็นเด็กดีสารพัด"
"เดี๋ยว เดี๋ยว เดี๋ยว หมายความว่าไง นายคงไม่ได้หมายความว่าป๊านายจะเล่นเด็กนะ"
"ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก..ป๊าฉั๊นรักม๊าและมั่นคงมาตลอด..แต่ป๊าพูดเหมือนกับว่าอยากได้เด็กนั่นมาดูแลเหมือนลูกหลาน เพราะป๊าเคยถามฉั๊นว่าอยากให้ป๊าไปขอให้เป็นลูก หรือเป็นบุญธรรมของฉั๊นมั๊ยนะซิ"
"เฮ่ย มันจะดีเหรอ ก็นายยังไม่แต่งงานนิ่"
"ก็ใครว่าฉั๊นสนใจเอามาเป็นลูกเล๊า..ไอ่นี่"
"ห๊ะ!!!...นายอย่าบอกนะว่านายสนใจเด็กนั่น..ที่นายไม่มีอารมณ์กับเด็กนั่งดริ๊งค์เพราะเด็กนั่น แล้วไอ้ที่นั่งคอตกก็เพราะเด็กนั่น" ธันทรคาดคั้น
"อือ" ปั่บ (เสียงฝ่ามือของคนที่คาดคั้นตบหน้าผากตัวเองหนึ่งทีไม่หนัก ๆ จนเกิดเสียงดังพอประมาณ
"แล้วนายจะทำไงต่อ?"
"ก็คงอยู่ในที่ของตัวเอง..เรื่องทุนก็ปล่อยให้เป็นเรื่องของครอบครัวเค้าทำกันไป ฉั๊นคงไม่ไปยุ่งอีกแล้ว" ปกรณ์ตอบราบเรียบจนน่าใจหาย
"กลัวจะเติมเชื้อไฟว่างั้น?"
"อืม"
"แต่ให้คนคอยสืบคอยปกป้องเรื่องเด็กนั่นเนี่ยนะ?" ธันทรล่วงรู้ความเคลื่อนไหวของเพื่อนตลอดเพราะทั้งสองคนไม่มีความลับต่อกัน
"ก็มันน่าห่วงไง เจอกันครั้งแรกก็ถูกขัง มันอุกอาดมากนะ เอาแม่กุญแจล็อคขังจากด้านนอกเลยนะเว้ย แล้วถ้าไม่มีใครสังเกตเห็นไม่ได้แห้งตายในห้องอับ ๆ แบบนั้นเหรอ แล้วถ้าพวกนั้นไม่ยอมรามือ ยัยนั่นจะไหวเหรอ ป๊าเองก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว คงทำอะไรได้ไม่มากหรอก มันต้องฉั๊นนี่ แรงมาแรงไป อย่าให้รู้แล้วกัน"
"ผู้หญิงข้า..ใครอย่าแตะว่างั้น"
"…....." (ปกรณ์ไม่พูดอะไรมีเพียงพยักหน้าตอบกลับเป็นอันยอมรับไปโดยปริยาย)
- ผู้เขียน
