ข้ามเวลามาเป็นเมียที่ (ถูกเกลียด)

รู้หัวใจตัวเอง

“ กรี๊สสสสสส กรี๊สสสสส “ เสียงกรีดร้องของจันทร์เจ้าที่ดังลั้นสนั่นเรือนของนาง ที่ได้รู้เรื่งว่าขุนไกรบอกให้พิกุลไปอยู่ที่เรือนใหย่กับเขา และไหนจะโดนพิกุลคนที่เธอคิดว่าเป็นหมูในอวยมาตลอดขู่จะฆ่าล้างโคตรเธออีก จันทร์เจ้าเมื่อคิดได้ว่าตัวเองโดนหลอกนางถึงกับเก็บอารมณ์ไม่อยู่แล้วก็กรีดร้องออกมาอย่างกับเปรต ส่่วนทางแม่พิกุลที่บ่าวไพร่ต่างพากันหัวเราะดีใจหลังจากได้รับอพิสิทธิ์ให้ตามเจ้านายไปอยู่ที่เรือนใหญ่

“ นี้ห้องของเจ้ากับข้า” ขุนไกรที่ให้บ่าวไพรเอาของของพิกุลไปเก็บให้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว พิกุลเธอก็คิดว่าห้องของเธอหน้าจะอยู่ใกล้ๆห้องเก็บของนั้น แต่ที่ไหนได้ไม่ใช่ เมื่อขุนไกรเดินเข้ามาหาหญิงสาวพร้อมกับดึงมือของเธอมาที่ห้องนอนใหญ่ของตัวเองที่คนสมัยใหม่ต่างก็เรียกกันว่าห้องของหนุ่มโสด เมื่อพิกุลได้ยินว่าตัวเองต้องมาอยู่ร่วมเรือนกับพ่อคนบ้ากามนี้แล้วเธอยังรับแทบไม่ได้แต่พอเธอได้ยินว่าตัวเองต้องมาอยู่ห้องเดียวกับขุนไกรนี้อีก เธอเข่าออ่นจนเกือบล้มเลยทีเดียว ขุนไกรเมื่อเห็นสีหน้าท่าทางของเธอแล้วเขาก็อดยิ้มอย้่างพอใจไม่ได้ แต่ด้วยความที่พิกุลคิดที่จะหนีเขาอยู่ตลอด เลยทำให้ขุนไกรจำเป็นต้องเอานางไว้ใกล้ตัวเพื่อกันไม่ให้นางหนี

“ เอ้อ…คุณพี่ คุณพี่คะคือว่าเรื่องห้อง….เอ้อ….” พิกุลพูดออกมาด้วยเสียงตะกุกตะกัก เมื่อรู้ว่าห้องนอนของเธอต้องอยู่ร่วมกับผู้ชายบ้ากามคนนี้คนที่พากความบริสุทธิ์ไปจากเธอ คนที่ทำให้เธอต้องรู้จักคำว่าโดนข่มขื่นครั้งแรกในชีวิต ขุนไกรเขาไม่รอให้เธอได้พูดอะไรเขาเอามือไพ้หลังพร้อมกับยิ้มเยาะอย่างพอใจก่อนจะพูดลอยๆออกมา

“ เจ้าเป็นเมียของข้า แล้วก็เป็นเมียเพียงคนเดียวของข้าเรื่องนอนรวมเตียงก็เป็นเรื่องปกติแล้วเหตุใดเจ้าถึง มีแต่คำถามแล้วอีกอย่างไม่ใช่ว่าเจ้ากับข้าไม่เคยนอนรวมหอกันสักหน่อย” ขุนไกรพูดออกมาด้วยเสียงเรียบนิ่งแต่ใบหน้าของเขากับจงใจกวนหญิงสาวอย่างที่ไม่เคยเป็นกับผู้ใดมาก่อนไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงอยากเป็นอย่างนั้นกับเธอ เพราะทุกครั้งที่เธอหน้าแดงหรือว่าทำหน้ามุ่ยไม่พอใจเขาเขากับรู้สึกว่าตัวเองมีความสุข ผิดกับครั้งแรกที่ได้เจอนางเขารู้สึกเกลียดนางมากเพราะนางเป็นลูกสาวของเสนาบอดี ผู้โกงกินแต่พอสืบไปสืบมาพ่อของนางกับไม่เป็นแบบนั้นกับเป็นพ่อของอีกคนต่างหากที่มีทั้งอำนาจและไพร่ผลที่อยู่ในมือ เมื่อพิกุลได้ยินคำพูดคำจาของไอ้คนบ้ากามตรงหน้าที่พูดออกมาอย่างไม่รู้สึกอายปากของตัวเองบางเลย พิกุลถึงกับทนไม่ไหวจนกระทั้งห้ามตัวเองไม่ให้บิดแขนของเขาอย่างแรงไม่ได้

“ โอ้ยยยยยยยย เจ็บนะแม่พิกุลนี้เจ้าทำอะไรของเจ้า พี่เจ็บนะ “ ขุนไกรร้องโอดโอยออกมาเสียงหลงเมื่อนิ้วเรียวเล็กที่จับกันเป็นจีบบิดเข้าที่เนื้อแขนของเขาอย่างแรง แทนที่เขาจะปัดมือของหญิงสาวออกเขากับกุมมือเธอไว้แล้วก็ร้องออกมาเหมือนกับว่าอยากเอาใจหญิงสาว พิกุลเมื่อบิดเนื้อแขนของชายหนุ่มจนพอใจแล้วเธอก็หัวเราะออกมาอย่างชอบใจที่สามารถทำให้ชายหนุ่มเจ็บจนร้องออกมาเสียงหลงได้

“ ฮ่าๆฮ่าๆ ฮ่าๆ สมน้ำหน้าท่านอย่ามาริอ่านเล่นกับระบบนะเจ้าคะ ฮ่าๆฮ่าๆ” พิกุลหัวเราะออกมาอย่างชอบใจพร้อมกับพูดภาษาที่ชายหนุ่มไม่เคยได้ยินจากที่ไหนมาก่อน เมื่อชายหนุ่มเห็นรอยยิ้มและท่าทางที่ดูเหมือนจะชอบใจของตัวเองที่ได้ทำให้เขาเจ็บ ขุนไกรก็อดที่จะยิ้มกริ่มพร้อมกับเอามือลูบแขนของตัวเองเบาๆเพื่อระบายความเจ็บที่เท่ากับมดกัดเท่านั้น

“ เจ้าพูดภาษาอันใดกันข้าฟังไม่ค่อยเข้าใจ แต่ก็เอาเถอะคนบ้าบออย่างเจ้าข้าไม่สนใจจักเอาความมากนักหรอก เอาเป็นว่าเจ้ากับข้าต้องอยู่ด้วยกัน ห้ามพูดหรือว่าถามอะไรข้าอีกเพราะข้าจะไม่ตอบเจ้า “ ขุนเดชที่เห็นว่าหญิงสาวกำลังจะอ้าปากพูดเขาก็รีบพูดออกมาทันควัน เพราะขี้เกรียจจะมาตอบคำถามของนางแล้ว เมื่อขุนไกรพูดจบเขาก็เดินหนีหญิงสาวออกมาปล่อยให้พิกุลทำท่าทางบึงตึงอย่างกับวันนั้นเป็นวันที่1กับวันที่16 ของทุกเดือน

“ แม่นาย แม่นายเจ้าขาเหตุใดแม่นายถึงทำแบบนั้นกับท่านขุนละเจ้าคะ แม่นาย ไม่ดีใจเหรอเจ้าคะที่ได้เป็นเมียของขุนไกรที่สาวๆทั้งพระนครอยากเป็น “ แม้นกับจำปา ที่เห็นขุนไกรเดินออกไปและเหตุการณ์ต่างๆตั้งแต่ต้นจนจบระหว่าเจ้านายกับสามีก็อยู่ในสายตาของ แม้นและจำปาพอขุนไกรเดินยิ้มออกไปอย่างกับหนุ่มน้อยที่เพิ่งรู้จักกับความรักเป็นครั้งแรก นางบ่าวทั้งสองก็รีบปรี่เขามาหาแม่นายพร้อมกับเอ็ดเจ้านายเป็นการใหญ่ พิกุลเมื่อได้ยินพี่เลี้ยงทั้งสองคนเอ็ดแทนที่นางจะโกรธนางกับนั่งหน้ามุ่ยด้วยความเบื่อหน่าย

“ พี่สองคนไหนบอกข้ามาซิ ว่าข้าต้องดีใจเรื่องอันใดกันในเมื่อพี่ก็รู้ว่าถ้าข้ามาอยู่ที่นี้นั้นหมายความว่าอิสระที่ข้าเคยมี ต้องจบสิ้นแล้ว อย่างที่2 แม่หญิงจันทร์เจ้าที่คอยจ้องแต่จะทำร้ายข้านางยิ่งแค้นข้าไปกันใหย๋ที่ข้ามาอยู่กับคุณพี่ และอย่างที่3 พี่ก็รู้ว่าคุณพี่ไม่ชอบข้า พี่คิดว่าข้าจะมีความสุขจริงๆอย่างนั้นหรือ “ พิกุลบ่นปอดแปดจบแล้วนางก็นั่งถอนหายใจอย่างกับว่าวันนี้โลกทั้งใบกำลังจะแตก ระหว่างที่พิกุลบ่นกับบ่าวไพร่ขุนไกรที่ยังไม่ทันได้ไปไหนเพราะวันนี้เขาว่างก็แอบฟังอยู่เมื่อได้ยินสิ่งที่นางบ่นกับบ่าวว่าเขาไม่ชอบหน้านาง ภาพเดิมๆที่เขาเคยทำกับนางก็ปรากฎขึ้น ไหนจะเคยสั่งโบยนาง ด่านางอย่างกับว่านางไม่ใช่คน แล้วไหนจะเรื่องที่เขาถีบหลังของนางจนนางตกสระเกือบตายอีก เมื่อขุนไกรคิดได้แบบนั้นความรู้สึกผิดที่เขาเกิดมาไม่เคยเป็นมาก่อนก็ผุดเข้ามาในหัว

“ ข้าขอโทษที่เคยทำกับเจ้าแบบนั้นแม่พิกุล ข้าไม่ได้ตั้งใจทำให้เจ้าเจ็บ ทำให้เจ้ารู้สึกว่าข้าเกลียดเจ้า” ขุนไกร ที่รู้สึกผิดพอพูดจบเขาก็เดินออกมาจากเรือนโดยมีบ่าวคนสนิทสองคนมองดูอย่างใกล้ชิด เพราะท่านขุนของตนในตอนนี้ไม่เหมือนท่านขุนคนเก่า ที่เอาแต่เย็นชาและบ้าอำนาจไม่สนว่าใครจะเป็นยังไง ไม่สนว่าวันนี้พรุ่งนี้ผู้ใดจะป่วยหรือว่าตาย วันๆเอาแต่อยู่ที่กระท่อมกลางป่าไม่กลับเรือน มีแต่ทำงานกับทำงานจนขุนหลวงไล่ให้ไปพัก ด้วยความที่

เกลียดแม่นางพิกุล และก็แม่นางจันทร์เจ้าเลยทำให้ขุนไกรไม่ยอมกลับมาเยียบที่เรือนเลย แต่ว่าหลังมานี้ตั้งแต่แม่นายพิกุลฟื้นกับคืนมาแล้วก็เป็นแม่พิกุลคนใหม่ที่ไม่เคยสนใจใครเลยแม้แต่ขุนไกร แต่กลับกันกับเป้นขุนไกรต่างหากที่ตอนนี้เอาแต่สนใจและเป็นห่วงแม่นายพิกุลและนี้ก็เป็นสาเหตุที่ มิ่งกับจ๋อย มองดูแล้วเป็นห่วงเรื่องหัวใจของเจ้านายของตัวเองเป็นอย่างมาก

“ ไอ้จ๋อยมึงคิดว่าท่านขุนจะรู้หัวใจตัวเองได้หรือไม่ว่ะ กูเห็นแล้วชักเป็นห่วงท่านขุนขึ้นมาแล้ว” มิ่งที่นั่งชันเข่าดูดบุหรี่มวนด้วยใบตองพูดกับจ๋อยเพื่อนสนิทของตัวเองเมื่อเห็นท่านขุนผู้เป็นเจ้านายของตัวเองทำท่าอย่างกับคนอกหัก จ๋อยที่นั่งเขี้ยวหมากอยู่เมื่อได้ยินเพื่อนรักถามเกี่ยวกับผู้เป็นนาย มันก็หันหน้าขึ้นไปที่ห้องทำงานของผู้เป็นเจ้านายพร้อมกับทำหน้าเป็นกังวลเมื่อพูดถึงเรื่องของหัวใจ

“ เอ้อ..กูก็ขอให้ท่านขุนรู้หัวใจตัวเองเร็วๆว่ะ กูชักเป็นห่วงขึ้นมาแล้ว “ จ๋อยพูดออกมาอย่างตัดพ้อเพราะแม่นายพิกุลที่เป็นอารมณ์ดี บ่าวไพร่ต่างก็รักใคร่นางรวมทั้งจ๋อยกบมิ่ง นับตั้งแต่ได้รู้จักและได้กินข้างฝีมือนางทุกวัน ทั้งคู่ก็เพิ่งรู้ว่าแม่นายพิกุลเรียกบ่าวไพร่ว่าพี่และก็เห็นบ่าวไพร่เป็นครอบครัวตัวเอง เป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นน้อง มิ่งกับจ๋อยก็เป็นส่วนหนึ่งในนั้น มันทั้งสองเลเชียร์แม่นายกับขุนไกรอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ