สวนผักฟ้าประทาน

โปรดเก็บกระบี่ไว้ในฝัก

กัวเจิ้งอี้สวมเสื้อคลุมของตนให้แม่นางชุดเหลือง และนางไม่ได้แสดงท่าทางอิดออด ยังยิ้มให้เขาด้วย

สตรีชุดเหลืองที่อยู่กับเขาในลำธารด้วยกัน นางเป็นหญิงสาวที่เร่าร้อน อีกทั้งทำให้เขาแข็งขัน! เรื่องนี้หากสวรรค์ไม่ลิขิตไว้ นางคงไม่ส่งเสริมให้ความเป็นชายของเขากลบมาคึกคักอีกเป็นแน่แท้

กัวเจิ้งอี้ เครียดมาร่วมสองเดือนเศษ ไม่มีจิตใจอภิรมย์ต่อสิ่งยั่วเย้ารอบกาย แม้แต่ในค่ายทหารจะหานางรำเอวอ่อน มาเต้นยักย้ายส่ายสะโพก แต่กัวเจิ้งอี้ไม่ได้หิ้วหญิงใดเข้ากระโจมของตน เพื่อโจนจ้วงความใหญ่โตเข้าสู่ความหวานล้ำของแม่นางเหล่านั้น สาเหตุเป็นเพราะเขาตกอยู่ในห้วงความคิดที่ผิดต่อตัวเอง และยังทำให้ฮ่องเต้ทรงกริ้ว ส่วนฮองเฮาต้องไปถือศีลบนเขาเป็นเวลาครึ่งปี เพื่อขอให้ฮ่องเต้ยกโทษให้แก่เขา

ดังนั้นเวลาที่ผ่านมา เขาได้แต่คิดว่าตนไม่ปกติ ไร้ความรู้สึกกับสตรีเพศ ถึงขั้นตายด้าน จึงทำให้เขาดื่มสุราหนัก บ้าการฝึกวรยุทธ์จนกลายเป็นคนเลือดร้อน มีความฉุนเฉียว ทั้งงุ่นง่าน ทว่าเหตุใดเพื่อได้ยลโฉมงามนางนี้ เขากลับรู้สึกว่าตนกลับคืนสู่ความหนุ่มแน่น เลือดในกายร้อนผ่าวไหลเวียนได้ดีขึ้น และจุดสำคัญที่กึ่งกลางลำตัวก็พร้อมสู้ศึก!

ยามนั้นดวงตากลมโตของสตรีชุดเหลืองมองเขา สายตานางไม่ได้จับแค่ที่ใบหน้าคมคาย แต่ละม้ายว่านางมองต่ำ ต่ำลงไปจนเขารู้สึกพอใจ การเป็นยอดชายของเขา นอกจากหล่อเหลามากกว่าพี่น้อง เขายังได้ขึ้นชื่อว่ามังกรทองยักษ์แห่งแคว้นสือ องค์ชายสี่ที่สตรีนางใดเห็นแล้วลมแทบจับ และหาได้มีชายใดกล้าเทียบขนาดอาวุธในร่มผ้ากับกัวเจิ้งอี้!

“คุณหนู เป็นเรื่องน่ายินดียิ่งที่เราได้พบกัน ดูเหมือนรถลากวัวของเจ้าจะใช้การไม่ได้ ดังนั้น ไม่ว่าจะกำลังไปที่ใด ให้ข้าได้ส่งสตรีผู้งดงามแห่งหลัวโปถึงที่หมายดีหรือไม่”

“องค์ชายจะมาสนใจสตรีบ้านป่า เลี้ยงหมู ปลูกผักด้วยเหตุผลใด”

กัวเจิ้งอี้มองใบหน้างดงามของเตียวหยวนหยวน นางไม่ได้ดูเหมือนคนโง่เขลา แต่ก็ไม่ได้มีฉลาดเฉลียวกว่าผู้ใด กระนั้นกลับพูดจาไหลลื่น อีกทั้งไม่ได้มีความเขินอายต่อบุรุษ เป็นเช่นนี้นับว่ามีความน่าสนใจมิน้อย

“เฮ้อ เรียกองค์ชายฟังแล้วห่างเหิน ให้ข้าเป็นอ๋องเจิ้ง ของหยวนหยวนดีหรือไม่”

หญิงสาวพยายามข่มใจไม่ให้เต้นแรง แต่มันยากเหลือเกิน กัวเจิ้งอี้ช่างเป็นบุรุษที่เกี้ยวสตรีได้เก่งกาจ

“หากองค์ชายไม่ถือสา หม่อมฉันก็จะเรียกท่านเช่นนั้น อ๋องเจิ้ง”

“ฮ่าๆ ๆ ดี เมื่อครู่ ข้าได้ทำผิดแต่คุณหนู บุรุษย่อมต้องรับผิดชอบต่อสิ่งที่ก่อไว้”

“รับผิดชอบ!”

เตียวหยวนหยวนทำตาโต ถึงอย่างไรจะให้เขามาข้องเกี่ยวกับนาง ก็หาใช่สิ่งที่ควรกระทำ

เมื่อคิดถึงนิยายที่ตนอ่านผ่านตา นางได้ตกเป็นของกัวเจิ้งอี้ ในคืนที่เขาดื่มเหล้าเมามาย พอรุ่งเช้ามีคนพบนางกับเขาอยู่ด้วยกัน และแม่รองรีบส่งตัวนางออกจากสกุลเตียว ทว่าระหว่างถูกส่งออกนอกเมืองอย่างลับๆ ก็มีโจรลักพาตัวนางได้ และโจรกลับส่งตัวนางให้ใครบางคนแลกเงินหลายพันตำลึง ซึ่งเรื่องชุลมุนวุ่นวายเพียงนี้ โดยมันเริ่มต้นที่นางหว่านเสน่ห์ และทอดสะพานให้กัวเจิ้งอี้ ดังนั้นหากมีทางใดที่จะตัดไฟแต่ต้นลม เตียวหยวนหยวนย่อมรีบสกัดเอาไว้

“คุณหนู บุรุษยืดได้ หดได้ ทำสิ่งใดแล้วต้องเดินหน้าให้ถึงที่สุด ปากเจ้าข้าก็จุมพิตและถ่ายลมปราณให้จนซ่านใจ เนื้อตัวเราก็แนบชิดกันเพียงนั้น เสื้อของข้า ก็เป็นเจ้าที่สวมทับร่างไว้ เช่นนี้จะไม่รับผิดชอบหยวนหยวน บุรุษแซ่กัว นามว่าเจิ้งอี้ คงไม่ใช่สุภาพบุรุษ”

ฟังเอาเถิด บุรุษรูปงามพระเอกของเรื่อง พูดจาเช่นนี้ นางควรเขินอาย และอ่อนระทวยให้วงแขนของเขาอีกรอบใช่หรือไม่

เตียวหยวนหยวนหัวเราะไม่ออก ร้องไห้ไม่ได้ ชายผู้นี้เล่นเกินบทบาทไปมากทีเดียว

“แล้วท่านอ๋องเจิ้ง มีประสงค์แอบแฝงหรือไม่ ที่จะไปส่งหม่อมฉันที่โรงเลี้ยงหมู”

“จุดประสงค์ของข้า คือ...ขอเป็นแค่ผู้ช่วยคุณหนู เพื่อปลูกผัก เลี้ยงสัตว์ อย่างไรเสียข้ากับสหายหลายหมื่นชีวิตก็ต้องอยู่ที่นี่อีกนาน เป็นมิตรกันไว้ย่อมดีกว่ามิใช่หรือ”

“กล่าวได้ดี หม่อมฉันเป็นคนใจกว้าง หากท่านอ๋องเปิดเผยเช่นนี้ คงต้องรบกวนแล้ว”

กัวเจิ้งอี้ยิ้มเต็มสีหน้า ดวงตาเขายอมนี้ มิใช่ชายความเจ้าชู้อันใด กระนั้นกลับเป็นเตียวหยวนหยวนที่สั่นสะท้านไปทั้งใจ

นี่นางหลงเสน่ห์เขาหรือช่างโง่เขลา (คนเขียนช่างตื้นเขิน ให้นางร้ายมีความคิดอ่านเช่นนี้) กัวเจิ้งอี้ก็เป็นเพียงชายรูปงามผมยาว กล้ามเนื้อแน่น ส่วนตรงนั้นพอง พองอย่างจงให้เตะตา

“อ๋องเจิ้ง กล่าวกันตามตรง หากต้องเดินทางร่วมกัน ขอให้ท่านได้โปรดเก็บกระบี่ให้อยู่ในฝักได้หรือไม่ มิเช่นนั้น หม่อมฉันคงธาตุไฟแตกเป็นแน่”

ชายหนุ่มหัวเราะเสียงห้าวกังวาน และเอ่ยอย่างภูมิใจว่า

“ย่อมได้ ข้าจะเก็บกระบี่ ไม่ใช้สิ ข้าจะรีบเก็บดาบยักษ์ให้เรียบร้อยเพื่อไม่ให้เจ้าต้องเขินอาย”

เตียวหยวนหยวนนึกขำ กัวเจิ้งอี้หลงตัวเองอย่างที่สุด เขาเป็นพระเอกของนิยายเรื่องนี้จริงหรือ คิดแล้วนางอยากหัวเราะใส่หน้าเขา แต่เกรงว่ากิริยานั้นจะไม่งาม

“อ๋องเจิ้งกล่าวเช่นนี้ คงมิอาจทำสิ่งใดได้ นอกเสียจากต้องหักห้ามใจเอาไว้ เพื่อไม่ให้หลงใหลบุรุษที่หม่อมฉันไม่อาจเอื้อม”

“โฉมงามแห่งหลัวโปช่างถ่อมตน” กัวเจิ้งอี้ว่าเสียงทุ้มและเขาทอดมองดวงตาสีเข้มเชื่อมถึงนาง

หัวคิ้วเรียวสวยขมวดเข้ากัน แล้วตอบเขาว่า

“อันที่จริง หม่อมฉันเป็นไซซีแห่งหลัวโปต่างหากอ๋องเจิ้ง”

“ไซซีเชียวรึ”

เขาว่าตามนางและหัวเราะหึๆ ๆ เตียวหยวนหยวน งามก็จริง แต่สำหรับเขานางเป็นเพียงสตรีที่จะช่วยเขาหาอาหารให้คนในกองทัพได้อิ่มท้อง อย่างที่เขาเคยเอ่ยไว้ บุรุษยืดได้หดได้ หว่านเสน่ห์ให้นางสักหน่อย เขาคงครอบครองใจสตรีคนนี้ได้

“อ๋องเจิ้งเข้าใจถูกต้อง และเมื่อเป็น ‘ไซซี’ ย่อมไม่ใช่โฉมงามที่ใครหน้าไหน จะหลอกใช้เพื่อหวังประโยชน์ส่วนตัวตน”

“ฮ่าๆ ๆ ข้าคงมองคุณหนูผิดไป บุรุษมิละเอียดอ่อน เรื่องโฉมสะคราญ ช่างน่าอับอาย” กัวเจิ้งอี้แสร้งต่อว่าตนเอง ท่าทางเขาไม่ใช่ชายซื่อบื้อสักนิด

เตียวหยวนหยวนยิ้ม ยิ้มอย่างมีเลศนัย เป็นตอนนั้นนางพยายามกระพริบตาปริบๆ เพื่อหวังให้หน้าจอประมวลผลฉาย ‘การ์ดตัวละคร’ ของกัวเจิ้งอี้ ทว่าดูเหมือนจะมีสิ่งผิดพลาด มันเกิดแสงวูบวาบเบื้องหน้านางก็จริง แต่เมื่อพยายามจะอ่านสิ่งใด ดวงตากลับพร่ามัว พลอยให้นางใจคอไม่สู้ดี

หญิงสาวสลัดศีรษะไปมาแรงๆ หลายหน ก่อนร้องตกใจ เมื่อภาพที่ได้เห็นต่อจากนั้น คือร่างกายเปลือยเปล่าของกัวเจิ้งอี้ ซึ่งกระบี่ของเขาดูเหมือนพร้อมจ้วงแทงเข้าสู่ร่างทรงเสน่ห์ของนาง ประหนึ่งต้องการให้เสียเลือด เสียเนื้อ!