บทที่ 12
1161 คำ
ออกจากบ้านของมัลลิกาก็ขับรถตรงกลับไปยังฟาร์มของตัวเองทันที แต่ไม่ได้เข้าฟาร์มกลับเลือกขับรถไปยังโฮมสเตย์ของปาณัสม์แทน เมื่อมาถึงโฮมสเตย์ก็จอดรถแล้วเดินตรงเร็วๆ เข้าไปข้างในทันที พอถามพนักงานถึงน้องชายก็รู้ว่าไม่อยู่ พามิณทร์ธารา น้องสะใภ้ไปหาหมอตามนัด เขาจึงกลับไปบ้านไม่เข้าฟาร์มวันนี้ แน่นอนการที่ลูกชายเอาการเอางานมาบ้านในตอนเช้าทั้งๆ ที่เวลานี้ปกติจะอยู่ในฟาร์ม ทำให้ผู้เป็นแม่สงสัย
“ทำไมกลับบ้านแต่เช้าเลยลูกหอย” ปรียาวรรณถามลูกชายคนโตที่เดินหน้าตึงเข้ามาในห้องนั่งเล่น
“ขี้เกียจครับวันนี้เลยจะขาดงานสักวัน” คมธรรมเอ่ยเรียบๆ แล้วเดินไปทิ้งตัวนั่งโซฟาตัวเดียวกับคนเป็นแม่ก่อนจะล้มตัวลงนอนหนุนตักท่านแล้วกอดอกตัวเอง การทำแบบนี้ของลูกชายคนโตรู้เลยว่ามีเรื่องเครียดกังวลในใจแน่นอน คิ้วเข้มๆ ก็ขมวดเป็นปมแบบนี้ต้องมีอะไรแน่นอน
“เป็นอะไรลูก” ถามพลางลูบหัวลูกชายที่หนุนตักไปมา
“พ่อคมไปไหนครับ”
“ในห้องพระน่ะ ว่าแต่ลูกเถอะ วันนี้แปลกนะ เพิ่งจะเก้าโมงเช้าเองกลับบ้านมาหนุนตักแม่แล้ว มีเรื่องอะไรเหรอ”
“ไม่มีหรอกครับ หอยแค่เบื่อๆ น่ะ”
“เบื่อ? ลูกของแม่เนี่ยนะเบื่อ”
“ครับ หอยขึ้นห้องก่อนนะครับ” ว่าแล้วก็ลุกขึ้นจากตักของคนเป็นแม่จะเดินจากไปไม่ลืมหอมแก้มท่านพร้อมบอกรัก ยิ่งทำให้ปรียาวรรณเชื่อสนิทใจว่าคมธรรมมีเรื่องกลัดกลุ้มในใจแน่นอนตอนนี้ แต่จะเรื่องอะไรนั้นรอให้เจ้าตัวบอกเล่าเอง เพราะรายนี้ถ้าไม่อยากพูดก็ไม่พูด แต่ถ้าอยากให้รู้จะพูดไม่มีกั๊ก ฉะนั้นรอแค่เวลาให้คมธรรมเก็บไม่ไหวแล้วระเบิดออกมาเอง
“ปลา...ลูกชายคุณเป็นอะไรน่ะ เมื่อกี้เดินสวนกันพี่ถามก็ไม่พูดไม่จา” คมศรที่เพิ่งเสร็จจากธุระในห้องพระของตัวเองเดินเข้ามาหาภรรยาในห้องนั่งเล่น และก่อนจะเดินเข้ามาก็สวนกับคมธรรมด้วย
“ไม่รู้สิคะพี่คม ลูกหอยไม่ได้บอกปลาเลย แต่ปลาว่าต้องมีอะไรแน่นอนค่ะ”
“คงมีแหละ เพราะหน้าตาของหอยดูหงุดหงิดและเหมือนโกรธใครมาด้วย”
“เหรอคะพี่คม แต่จะโกรธใครล่ะ งั้นเดี๋ยวปลาโทรเรียกแขนขวาและแขนซ้ายของหอยมาถามก่อนนะพี่”
“ดีเหมือนกัน เพราะพี่เองก็อยากรู้เหมือนกันว่าลูกเราเป็นอะไรเช้านี้ ทั้งๆ ที่เมื่อคืนงานเลี้ยงก็ยังดีๆ อยู่เลย แถมได้ไปส่งหนูเพื่อนที่บ้านพักผู้จัดการด้วย หรือว่าเมื่อคืนจะเกิดอะไรขึ้นปลา” คนเป็นสามีที่นั่งลงข้างภรรยาเอ่ยขึ้นอย่างสงสัยและคิดถึงเรื่องเมื่อคืน
“หรือว่าสองคนนั้นจะ...”
“คิดเหมือนพี่ใช่ไหมปลา”
“ค่ะ ปลาคิดแบบนั้นเลย”
“เราคงจะได้ลูกสะใภ้คนโตเร็วๆ นี้แล้วสินะ”
“ถ้าเป็นหนูเพื่อน ปลาโอเคค่ะ หนูเพื่อนน่ารัก”
“พี่ก็โอเค”
แล้วสองสามีก็พูดคุยกันถึงลูกชายคนโตและคนเล็กของตัวเอง แต่ก็ไม่ลืมโทรตามหมูกับเข้มให้เข้ามาพบตัวเองที่บ้านใหญ่
ตั้งแต่วันนั้นวันที่คมธรรมฝากรอยดูดเต็มหน้าอกของเธอ เธอก็บอกตัวเองให้อยู่ห่างจากเขา แต่จะห่างได้ยังไงเมื่อต้องนั่งทำงานห้องเดียวกัน และเหมือนโชคจะเข้าข้าง ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมางานของคมธรรมยุ่ง เขายุ่งกับการคัดพ่อพันธุ์และแม่พันธุ์ พร้อมกับส่งนมควายไปยังลูกค้าที่ตอนนี้มีออเดอร์เพิ่มขึ้นมาจากเดิมสามเท่า เป็นเพราะการจัดการและติดต่อการขายของมัลลิกาก็ว่าได้ หล่อนเป็นผู้จัดการที่ทำงานทั่วถึงจริงๆ จนคมธรรมไม่ได้นั่งติดห้อง เพราะทุกวันต้องไปช่วยคนงานในฟาร์มรีดนมควาย
ไม่อยากเชื่อเลยว่าตอนนี้ตัวเองมาทำงานที่ฟาร์มกุลธีร์ได้หนึ่งเดือนกว่าแล้ว เธอสนิทกับคนงานในฟาร์มทุกคน และพ่อกับแม่ของคมธรรมด้วย ท่านทั้งสองเอ็นดูเธอ มักชวนเธอไปทานข้าวด้วยบ่อยๆ และเธอเองก็ปฏิเสธไม่ได้สักครั้งจึงต้องไปทานข้าวเย็นกับท่านทั้งสองก่อนกลับบ้านเสมอ ซึ่งโชคดีเหมือนกันทุกครั้ง ที่ไปแล้วคมธรรมไม่ได้มาร่วมโต๊ะด้วย เพราะเขานอนที่กระท่อมกินข้าวกับคนงานในฟาร์ม
“หมอเปอร์คะ เพื่อนเอาทองหยิบทองหยอดมาฝากค่ะ” มัลลิกานำขนมที่ป้าชบาแบ่งให้มาทานที่ฟาร์มมาให้สัตวแพทย์หนุ่มที่ห้องทำงานของเขา
“ขอบคุณมากๆ ครับคุณเพื่อน” เขาขอบคุณพร้อมรับถุงขนมมา
“เดี๋ยวเพื่อนไปก่อนนะคะ จะเอาไปให้แม่ปลาและพ่อคมที่บ้านด้วยค่ะ”
“ครับ ขอบคุณคุณเพื่อนและป้าชบานะครับ”
“ยินดีค่ะ ป้าชบาดีใจค่ะที่ทุกคนชอบขนมของป้า” แล้วสาวเจ้าก็เดินออกไปจากห้องทำงานของสัตวแพทย์หนุ่ม ทิ้งเหลือแต่เจ้าของห้องทำงานนั่งทานขนมคนเดียวพร้อมกับจิบกาแฟไปด้วย กินขนมไทยจิบกาแฟไปก็เข้าท่าดีเหมือนกันนี่นา เขายิ้มให้กับตัวเองพร้อมกับทำเอกสารสั่งซื้อยาเข้ามาในฟาร์มด้วย
“เพื่อนมาทำอะไรที่นี่ไอ้หมอเปอร์” เสียงห้วนทุ้มดังขึ้นพร้อมกับเจ้าของเสียงเดินลงส้นเท้าหนักๆ เข้ามาหาเขา
“เอาขนมมาให้น่ะ”
“เอามาให้มึง”
“อือ...กินไหม”
“ไม่! เธอไม่ได้เอามาให้กู”
“เออ! มึงเป็นอะไรวะไอ้หอย เป็นแบบนี้มาเดือนกว่าแล้วนะเว้ย ตั้งแต่วันงานเลี้ยงแล้ว”
“ไม่มีอะไรหรอก กูกลับบ้านล่ะ”
“คุณเพื่อนก็ไปบ้านมึงเหมือนกัน”
“เหรอ” แล้วคมธรรมก็เดินจากไป ตั้งแต่วันนั้น วันที่ได้รู้ว่ามัลลิกามีคนอื่นในใจเขาก็โกรธเธอมาก และที่โกรธที่สุดคือตัวเอง ที่ตัวเองชักช้าไม่ทำอะไรสักที ตอนนี้ควรจะถึงเวลาแล้ว เพราะงานในฟาร์มก็เริ่มลดน้อยลงไม่ยุ่งแล้ว และของที่เตรียมไว้ให้ในวันนั้นก็ไม่ได้ให้เธอยังเก็บไว้ที่กระท่อมอยู่เลย
ดิศรณ์ล่ะไม่เข้าใจอารมณ์ของเพื่อนรัก แต่ที่แน่ใจชัดเจนเลยคือคมธรรมรักมัลลิกาแน่นอน ก็ดูสายตาและน้ำเสียงเมื่อกี้สิ ไม่พอใจเขามาก ก็แค่ได้รับขนมจากเธอก็มองเขาด้วยสายตาเอาเรื่องด้วย หึงแม้กระทั่งกับเพื่อนฝูง ยอมใจเขาเลยล่ะ
- ผู้เขียน
