บทที่ 11
1646 คำ
เปลือกตาสวยค่อยๆ ขยับเปิดทีละน้อยๆ จนแสงสว่างจากหน้าต่างที่ส่องแสงเข้ามาในห้องทำให้ต้องหลับตาลงแล้วยกมือขึ้นปิดตาไว้ สมองอันชาญฉลาดก็คิดถึงเรื่องเมื่อคืน แล้วก็ต้องดีดตัวลุกขึ้นนั่ง แต่ด้วยความมึนๆ เบลอๆ อยู่ทำให้รู้สึกปวดเนื้อปวดตัวเล็กน้อยตอนลุกขึ้นนั่งรวดเร็ว และเหมือนว่าตาจะติดกัน เพราะเธอใส่คอนแทคเลนส์สายตาสั้นนอนไม่ได้ถอด จึงรีบลุกเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อจะถอดคอนแทคเลนส์ทิ้ง เพราะเก็บไว้ใส่ไม่ได้แน่นอน เมื่อคืนนี้เธอใส่มาทั้งคืนแล้ว พอจัดการถอดคอนแทคเลนส์ออกก็มองไม่ชัด สายตาที่สั้นมากทำให้เห็นภาพของตัวเองในกระจกเลือนราง แต่ถึงจะเลือนรางก็พอมองออกว่าตอนนี้ตัวเองเปลือยท่อนบนอยู่ จึงยกมือลูบไล้ตัวเอง
ว้าย!
ตกใจแล้วคลำทางเดินกลับไปยังเตียงเพื่อหาเสื้อตัวเองมาใส่ แต่จะเจอไหมนี่สิ ตาก็มองไม่เห็นจึงได้แต่ทิ้งตัวลงบนเตียงแล้วคว้าดึงผ้าห่มที่คิดว่าใช่แน่นอนมาห่มเนื้อตัวที่เปลือยของตัวเอง
“เกิดอะไรขึ้นยัยเพื่อน เกิดอะไรขึ้น แล้วเสื้อไปไหน” พยายามคิด คิ้วสวยขมวดชนกันอย่างใช้ความคิด แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก แถมยังปวดหัวอีก เป็นเพราะสาโทที่คนงานเอาให้ดื่มแน่ๆ และเธอก็ติดใจความหวานของสาโทจนขอดื่มอีกจนเมาไม่รู้เรื่องแบบนี้
“ตายแล้วยัยเพื่อน ที่นี่ที่ไหน เมื่อคืนเมาขนาดนั้นคงไม่มีทางกลับมาบ้านตัวเองได้แน่นอน” เธอกุมขมับตัวเองพร้อมเสียงประตูห้องถูกผลักเปิดเข้ามา
แอ๊ด!
ถึงตาจะพิการมองไม่ชัด แต่หูของมัลลิกาก็ได้ยินเสียงที่ดังขึ้นชัดเจนและแน่ใจว่าเป็นเสียงเปิดประตูห้องแน่นอน มือเล็กกำปมผ้าห่มที่หุ้มตัวเองไว้แน่นพร้อมปากบางขยับเอ่ยถามผู้มาใหม่ โดยที่สายตาพร่าเลือนรางนั้นจับจ้องไปยังเงาเลือนรางตรงหน้า
“ใคร?”
ปัง!
ไม่มีเสียงตอบกลับมามีเพียงเสียงประตูห้องกระแทกปิดดังลั่น
“ฉันถามว่าใคร และที่นี่ที่ไหน”
“เมาจนจำอะไรไม่ได้สินะ และจำฉันไม่ได้เหรอ” น้ำเสียงห้าวของคมธรรมดังออกมาพร้อมกับเดินไปหาคนที่นั่งอยู่บนเตียง และก็ต้องแสยะยิ้มเมื่อเห็นมือเล็กที่กำผ้าห่มนั้นสั่นเทาหวาดกลัวตัวเอง
“คุณคมธรรม”
“ใช่ ผมเอง”
“ที่นี่ที่ไหน?”
“บ้านพักของคุณไงล่ะ เมื่อคืนคุณเมา ผมเลยพามานอนที่นี่”
“คุณถอดเสื้อฉัน?”
“คุณอ้วก ผมเลยถอดและดูดนมคุณนิดหน่อย แต่ก็หมดอารมณ์ตอนคุณครางบอกรักผู้ชายคนอื่น”
“สารเลว!” อยากจะลุกขึ้นเดินไปตบหน้าของคมธรรมยิ่งนัก แต่ทำแบบนั้นไม่ได้ เพราะตาของเธอมองอะไรไม่ชัดเจนสักอย่าง แม้แต่ตอนนี้ยังไม่รู้เลยว่าเขายืนอยู่ห่างหรือใกล้ตัวเอง
“มันเป็นใคร คนที่คุณรัก บอกผมมาเพื่อน?” น้ำเสียงห้วนถามอย่างต้องการคำตอบพร้อมกับเดินมาถึงร่างเล็กบนเตียงแล้วคว้าหมับที่หัวไหล่ของเธอพร้อมบีบให้เธอเจ็บ
โอ๊ย!
“ฉันเจ็บนะคุณคมธรรม อีกอย่างมันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย”
“เกี่ยวแน่นอน เพราะใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์ในตัวคุณ นมของคุณ ผมก็ดูดมาแล้ว”
“เลว!”
“ด่าผมเป็นคำเดียวรึไง แล้วเนี่ยทำไมไม่ตอบเหมือนที่เคยทำ ไม่ดิ้นหนี ไม่เดินหนี ไม่ผลักผมล่ะ” เมื่อเห็นว่ามัลลิกานั่งนิ่งยอมให้ตัวเองกดหัวไหล่
“ฉันมองไม่เห็น ฉันต้องการแว่น”
“ผมลืมไปว่าคุณสายตาสั้น เดี๋ยวผมจะไปส่งที่บ้าน”
“ไม่ต้อง!”
“แล้วจะไปยังไง ขนาดมองผมยังมองไม่เห็นไม่ชัดเลย”
“ก็ได้ งั้นหาเสื้อและบราให้ฉันหน่อย”
“เดี๋ยวผมใส่ให้”
ว้าย!
จบคำของคมธรรม ผ้าห่มที่ห่มอยู่ก็ถูกกระชากดึงออกทันที และเปิดเผยอกอวบอูมที่เขาเพิ่งสัมผัสดูดเม้มมาเมื่อคืน มันยังมีรอยดูดและรอยเขี้ยวฟันของเขาที่ตรงรอบยอดอกของเธอ มันเขียวช้ำเหมือนจะมีเลือดด้วย ก็เมื่อคืนหล่อนเรียกหาแต่คนที่ชื่อ ‘จีซบ’ จนเขาโกรธควบคุมตัวเองไม่ได้เผลอกัดยอดอกเธอสุดแรงจนทำให้เธอเจ็บ
“จะใส่ให้ก็รีบใส่สิ”
เมื่อตอนนี้เลือกหรือหนีไม่ได้ก็ได้แต่นั่งนิ่งจิกเท้ากับพื้นรอให้คมธรรมใส่เสื้อให้ตัวเอง ส่วนคมธรรมนั้นไม่ได้ละสายตาออกจากสองเต้าอวบอูมเลย แม้ว่าได้กลิ่นเหม็นของอ้วกเมื่อคืนที่เธออ้วกเลอะตัวเองอยู่ แต่เขาไม่ได้สนใจและรังเกียจ กลับตรงกันข้ามเขาอยากสัมผัส อยากดูดเร่า อยากรัวลิ้นแรงๆ กับยอดอกสีชมพูระเรื่ออีกครั้ง และแน่นอนมือใหญ่ยกขึ้นมากอบกุมสองเต้าทันทีอย่างใจคิด แล้วหน้าหล่อก็เคลื่อนโน้มลงไปหาสองเต้าซุกไซ้ทันที
ว้าย!
“หยุดเดี๋ยวนี้นะคุณคมธรรม” มือเล็กผลักดันหน้าและมือของคมธรรมออกจากอกของตัวเองพร้อมทุบตีรัวกำปั้นใส่คนตัวโตทั้งๆ ที่มองไม่ชัดนั่นแหละ
“อื้อ...นิดเดียวน่าเพื่อน นิดเดียวเพื่อน อ่า...อืม...” คมธรรมไม่ได้ขยับถอยห่างแต่กลับขยับเข้าหามากกว่าเดิม สองมือก็บีบเคล้นคลึงดุนดันยอดอกชมพูระเรื่อเข้าปากตัวเองพร้อมขบเม้นแรงๆ ให้เกิดจังหวะ
“อ่ะ...เจ็บ! พะ...พอแล้วคุณคมธรรมฉันเจ็บ...เผียะ!” แล้วมือที่รัวฟาดทุบตีนั้นก็ถูกหน้าของเขาอย่างแรงจนคมธรรมหยุดเคลื่อนไหว
“ถ้าไม่อยากให้เกินเลยไปมากกว่านี้ ก็บอกมาว่าไอ้จีซบมันเป็นใคร”
“เขาจะเป็นใครแล้วมันเกี่ยวอะไรด้วย”
“บอกมา!” จากที่ถามเสียงแข็งเปลี่ยนเป็นตวาดถาม
“คุณบ้ารึไง มาตวาดฉันทำไม มันเรื่องส่วนตัวฉันไหม”
“บอกมาว่ามันเป็นใคร ถ้ารักกับมันอยู่ก็เลิกกับมันซะ และถ้าไม่ทำตามที่บอก มันไม่ได้ตายดีแน่ ผมจะตามหาและฆ่ามันทิ้งซะ”
“เขาเป็นคนที่ฉันรัก พอใจรึยัง จีซบคือคนที่ฉันรัก เป็นแฟนของฉัน ฉันบอกแล้วแต่งตัวให้ฉันได้แล้ว ฉันอยากกลับบ้าน”
“รัก...รักงั้นเหรอ?”
“ใช่ ฉันรักจีซบมาก ฉันรักเขามาก เขาคือผู้ชายคนเดียวที่ฉันรัก” หากแม้เธอมองหน้าของคนตรงหน้าชัดคงได้เห็นความเจ็บปวดตัดพ้อส่งมายังเธอ แต่ก็แค่เพียงแวบเดียวเท่านั้นที่คมธรรมรู้สึก
“ผมไม่สนใจหรอกว่าคุณจะรักมันมากแค่ไหน ถ้าคนอย่างนายคมธรรมต้องการแล้วไม่มีทางไม่ได้จำไว้” แล้วทุกอย่างก็เงียบ คมธรรมลุกเดินไปเก็บบรามาสวมใส่ให้เธอและตามด้วยเสื้อ เมื่อจัดการแต่งตัวให้เธอเรียบร้อยแล้วก็ฉวยโอกาสช้อนอุ้มเธอขึ้นพาดไหล่เดินออกจากห้องไปไม่พูดไม่จาอะไร ส่วนมัลลิกาเองก็ไม่ได้ดิ้นรนขัดขืนให้เขาปล่อยลง เพราะตาของเธอมองทางไม่ชัด เดินเองลำบากแน่นอน ดีแล้วที่คมธรรมอุ้มแบบนี้
เมื่อกลับมาถึงบ้าน สิ่งแรกที่ต้องการคือแว่น เธอขอให้คมธรรมไปส่งที่หน้าประตูห้องนอนของเธอ พอมาถึงก็บอกให้เขากลับไปแล้วเปิดประตูเข้าไปในห้อง ด้วยความคุ้นชินเลยทำให้เดินได้สะดวกแล้วหยิบแว่นตัวเองมาใส่ พอได้แว่นแล้วตาก็มองเห็นทุกอย่างชัดแจ๋ว ส่วนคนที่มาส่งเธอไม่ได้กลับไปตามที่เธอบอก แต่กลับยืนกอดอกพิงประตูจ้องมองร่างเล็กที่ยิ้มดีใจเมื่อได้แว่นมาใส่
“ไม่คิดจะเอาน้ำให้ฉันสักแก้วเหรอ”
“คุณยังไม่กลับ”
“ยัง ฉันหิวน้ำ”
“งั้นก็ไปรอที่โซฟาหน้าทีวี เดี๋ยวฉันจะไปเอาน้ำมาให้”
“อือ” คมธรรมเดินไปทันที แต่สายตาของเขาสอดส่องมองสำรวจบ้านหลังเล็ก และแน่นอนห้องนอนของเธอเมื่อกี้มันไม่ได้ใหญ่มาก เขามองกวาดสายตาก็มองทั่วแล้ว ในห้องก็มีแต่รูปเธอและรูปผู้ชายคนเดียวเต็มไปหมด หรือว่านั่นคือแฟนของเธอ
“น้ำค่ะ รีบดื่มแล้วรีบกลับ ฉันจะอาบน้ำไปทำงาน”
“ในห้องน่ะ”
“คะ?”
“รูปไอ้จีซบใช่ไหม”
“ค่ะ รูปของพี่จีซบ”
“หน้าจืดๆ ตาง่วงนอนแบบนั้นนะที่เธอรัก”
“ค่ะ ดื่มสิคะน้ำ ไหนบอกว่าหิวไง” เธอไม่ยอมนั่งลงแต่กลับบอกเร่งให้เขาดื่มน้ำ เพราะตั้งแต่นำมาให้เขาไม่ยอมหยิบแก้วขึ้นมากระดกดื่มเลย
“ไม่หิวแล้ว จะกลับ วันนี้ถ้าไม่ไหวก็ไม่ต้องไปทำงานก็ได้ ผมอนุญาตให้ลาหนึ่งวัน จำไว้อย่าคิดดื่มสาโทอีก เห็นหวานๆ แบบนั้นมันแรง”
“ค่ะ”
แล้วแขกที่ไม่อยากต้อนรับก็ลุกเดินออกไปทันที เมื่อเหลือตัวคนเดียวก็พูดกับตัวเอง
“ไม่แล้วจ้า...ไม่ดื่มอีกแล้ว เข็ดหลาบ!” แล้วก็ลุกขึ้นเดินไปห้องนอนตัวเองเพื่อไปอาบน้ำแต่งตัว เพราะเดี๋ยวสายๆ ป้าชบาคงกลับมาจากขายขนมที่ตลาดแล้ว ดีเหมือนกันได้ลาพักผ่อน แถมยังมึนหัวไม่หายเลยด้วยตอนนี้
- ผู้เขียน
