ทาสรักท่านประธาน

3.ซวยแล้ว...

“เกิดอะไรขึ้นคะพี่แดน อ่อคุณแดน...” พาฝันที่เดินตามเข้ามาก็รีบเดินเข้ามาแล้วมองสำรวจแดนเทพทันที

“ผมชนกับคุณผู้หญิงคนนี้น่ะ ไม่มีอะไรหรอก...” แดนเทพตอบไปแล้วเขาก็มองหญิงสาวตรงหน้าอีกครั้ง เพราะเธอสวยสะดุดตาเขามาก มากจนทำให้ใจเขาว้าวุ่นเลย

“อ่อ คุณนักเขียนวทนิกานี่เองก็นึกว่าใคร...ไม่มีตาหรือไงคะ ถึงได้ไล่เดินชนคนอื่นเขาน่ะ...” พาฝันพูดต่อว่าไปทันที เมื่อเห็นว่าเป็นนักเขียนที่เธอเชิญมาร่วมงานด้วยเพราะเห็นว่ามีชื่อเสียงและคนติดตามเยอะ

“แรงไหมคุณ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะไปชนแฟนของคุณนะคะ แล้วเขาก็ไม่ได้เสียหายอะไร ฉันนี่สิคะที่ต้องเสียหาย ทั้งโดนเขาจูบ แล้วเขาก็ชุดมาเปื้อนไวน์นี่อีก...จะมาโทษฉันว่าไม่มีตาคนเดียวได้ยังไงล่ะคะ เขาเดินมา ทำไมเขาไม่ดูให้ดีล่ะคะ จะได้ไม่ต้องมาชนกับฉัน” วทนิกาตอบไปแล้วมองหน้าอย่างเอาเรื่องเลย เธอไม่ใช่คนอ่อนแอที่จะให้ใครมาดูถูกหรือต่อว่าเธอได้นะ

“อะไรนะ! นี่คุณจูบกับคุณแดนงั้นเหรอ....” พาฝันได้กินแบบนั้นก็กำหมัดแน่นเลย เพราะเธอพยายามสร้างภาพให้ทุกคนเห็นว่าเธอคบกับแดนเทพ แต่ยัยนี่กลับมาจูบกับเขาต่อหน้าคนในงานของเธอเนี่ยนะ พาฝันคิดไปแบบโกรธจัด

“มันเป็นอุบัติเหตุ ผมเองก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะจูบคุณ คุณต่างหากที่เป็นคนดึงเนคไทของผม จนเราจูบกัน...ผมเองก็เสียหายเหมือนกันนะ ไม่ใช่แค่คุณ...” แดนเทพพูดตอบไปแบบไม่ยอมให้เธอมาว่าเขา เพราะเธอนั่นแหละที่ดึงตัวเขาลงไปจนมันพลาดท่าจูบกันน่ะ

“เฮ้อ...งั้นเราก็หายกันก็แล้วกันค่ะ...คุณก็เคลียร์กับแฟนของคุณเอาเองก็แล้วกันนะคะ ฉันขอตัว...” วทนิกามองหน้าเขาอย่างทำไม่ได้ เธอเลยพูดไปแล้วก็เดินหนีออกมาทันที เพราะไม่อยากจะมีเรื่องไปมากกว่านี้

“นี่เธอจะไปไหนกลับมาคุยกันให้รู้เรื่องนะ...เธอทำให้งานของฉันพังแล้ว เธอต้องรับผิดชอบ...” พาฝันพูดไปแล้วมองตามหญิงสาวไปแบบไม่ชอบใจเลยสักนิด

“ผมว่างานของคุณมันก็ไม่ได้พังนะคุณพาฝัน และเรื่องที่เกิดขึ้นมันก็เป็นอุบัติเหตุ ผมกับผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ตั้งใจ ถ้าคุณคิดว่าเขาพังงานของเขา งั้นผมก็จะร่วมรับผิดชอบเอง....” แดนเทพหันมาพูดกับพาฝันอย่างตัดความรำคาญ

“ไม่ใช่แบบนั้นนะคะคุณแดน...คุณแดนไม่ต้องรับผิดชอบอะไรเลยค่ะ ผู้หญิงคนนั้นต่างหากที่ต้องรับผิดชอบน่ะ...เขาจูบคุณนะคะ...” พาฝันพูดไปแล้วมองเขาที่ไม่เดือดร้อนอะไรเลย

“งั้นผมจะรับผิดชอบแทนเขาเอง...สาริน จัดการรับผิดชอบงานนี้ให้ที แล้วภาพของฉันกับผู้หญิงคนนั้น อย่าให้หลุดออกไป...ฉันจะกลับแล้ว นายจัดการทางนี้ต่อละกัน...” แดนเทพพูดจบก็เดินออกไปทันที

“เดี๋ยวสิคะคุณแดน อย่าพึ่งกลับสิคะ คุณแดน อือ...หลีกไปนะคุณสาริน....คุณจะมาขวางทางฉันทำไมเนี่ย” พาฝันเรียกแดนเทพแล้วเธอก็จะตามเขาไป แต่สารินเลขาของเขากลับมายืนขวางเธอ

“ผมว่าคุณพาฝันอย่าตามคุณแดนเขาไปเลยครับ เรามาคุยเรื่องค่าใช้จ่ายงานนี้ดีกว่าครับ คุณแดนบอกจะรับผิดชอบให้แทนคุณผู้หญิงคนนั้นเอง....หวังว่าคุณพาฝันจะพอใจนะครับ” สารินพูดไปด้วยรอยยิ้ม

“โธ่เอ้ย....” พาฝันก็ร้องอุทานออกมาอย่างเซ็งๆเลย เมื่อแผนที่เธอวางไว้มันพังไม่เป็นท่าเลย ข่าวกับแดนเทพก็ไม่ได้ แถมยังโดนเขาเมินอีก แล้วแบบนี้เธอจะได้เขามาเป็นสามีเมื่อไหร่เนี่ย พาฝันคิดไปอย่างหงุดหงิดใจ

ด้านวทนิกาพอเดินออกมาจากงานแล้วเธอก็แวะเข้าไปในห้องน้ำแล้วใช้น้ำล้างคราบไลน์ออกจนมันเป็นวาวแดงจางลงจากเดิมมาก เธอก็ถอนหายใจออกมาก่อนจะกดโทรหาเพื่อนสาวของเธอเพื่อสารภาพบาป

“ฮัลโหลเพื่อนรัก ว่าไงยะ...งานเปิดตัวหนังสือเป็นยังไงบ้างจ้ะ....” เสียงของพัชราพูดขึ้นเมื่อรับสายแล้ว

“อือๆ แพท....ฉันทำชุดที่แกเช่ามาเลอะไวน์อ่ะ...ทำไงดี....” วทนิกาทำเสียงโอดครวญบอกเพื่อนสาวไป

“ห้ะ! อะไรนะ แกทำชุดนั้นเปื้อนไวน์เหรอ ยัยเนย นั่นมันชุดของหลุยส์วิตตองเลยนะ ตัวนั่นราคามันเก้าหมื่นกว่าเลยนะยัยเนย ทำไมแกซุ่มซ่ามแบบนี้ห้ะ ฉันบอกให้แกใส่ให้ระวังแล้วไม่ใช่เหรอ...” พัชราทำเสียงตกใจแล้วบ่นเพื่อนสาวไปด้วยเสียงเศร้า

“ฉันขอโทษ ฉันผิดเองอ่ะแก ฉันไม่ทันระวังไปชนกับแฟนของคุณพาฝันเขาน่ะสิ แล้วไวน์ก็หกใส่ชุดฉัน แถมฉันยังไปจูบกับเขาต่อหน้าคนอื่นอีก ซวยจริงๆเลยอ่ะแก...” วทนิกาบอกไปตามความจริง

“แกไปชนเขาอีท่าไหนยะถึงไปจูบกับเขาได้น่ะ เฮ้อ...เรื่องจูบน่ะไม่สำคัญเท่าเรื่องชุดของแกตอนนี้หรอก เปื้อนคราบไวน์แบบนั้นไม่รู้ว่าส่งซักแล้วจะหายไหม แกรีบกลับมาเลยนะยัยเนย” พัชราพูดไป

“อืม ฉันกำลังจะกลับแล้ว นี่กำลังล้างคราวไวน์ออกไปจากชุดได้นิดหน่อยเอง...เฮ้อ...งั้นเดี๋ยวเจอกันที่บ้านนะแก” วทนิกาบอกไปก็ถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจเลย

“เออๆ ไม่ต้องคิดมาก กลับมาแล้วเราค่อยคุยกัน....แค่นี้นะแก ฉันจะไปหาวิธีทำความสะอาดคราบไวน์กับชุดนี้รอแกละกัน...” พัชราพูดจบก็วางสายไปทันที

ส่วนวทนิกาก็วางสายของเพื่อนสาวแล้วเอาโทรศัพท์ใส่กระเป๋าที่เธอถือมา แล้วเธอก็ก้มมองชุดที่เลอะคราบไวน์ด้วยสีหน้าเหนื่อยใจเลย เพราะความซุ่มซ่ามของเธอกำลังจะทำให้เธอเสียเงินแสนแล้วล่ะ วทนิกาคิดไปก็เดินออกมาจากห้องน้ำแล้วตรงไปไปที่ล็อบบี้แล้วเดินผ่านประตูออกจากโรงแรมไปยืนรอรถแท็กซี่

“อ่าวคุณ ยังไม่ได้กลับอีกเหรอ...ผมเดินตามออกมาหาคุณก็ไม่เจอ นึกว่าคุณกลับไปแล้วซะอีก...” แดนเทพที่รอพนักงานขับรถของเขามาให้เอ่ยพูดกับหญิงสาวที่เขามีเรื่องในงานเมื่อกี้

“อ่อ ฉันไปล้างคราบไวน์ออกจากชุดมาน่ะค่ะ...คุณตามหาฉันทำไมเหรอคะ...หรือว่าแฟนของคุณไม่พอใจฉันชนแล้วก็พลาดจูบกับคุณ...” วทนิกาตอบเขาไปแล้วเอ่ยถามเขา

“หึๆ....พาฝันไม่ใช่แฟนของผมหรอกคุณ ผมแค่มาเป็นแขกในงานของเขาแทนแม่ของผมน่ะ...ดังนั้นคุณชนกับผมแล้วเราจูบกันมันก็เป็นเรื่องของผม ไม่ใช่เรื่องของเขา ผมแค่ตามคุณมาเพราะอยากจะขอโทษที่เขาพูดจาไม่ดีใส่คุณน่ะ...” แดนเทพบอกไปตามตรงแล้วเขาก็ยิ้มอ่อนๆให้เธอ

“พรึบ...อือ...ฉันไม่ถือสาคำพูดของคุณพาฝันหรอกค่ะ...แต่ต่อไปถ้าเจอเขาอีก เขาก็คงไม่ชอบขี้หน้าฉันแล้วล่ะมั้งคะ ที่ดันไปจูบกับคนที่เขาหมายตาเอาไว้น่ะ....” วทนิกาที่ยยืนอยู่รู้สึกหนาวก็เอามือมาโอบกอดตัวเองไว้ แล้วเธอก็พูดตอบเขาไป เพราะท่าทีที่พาฝันมีต่อเขาคือผู้ชายคนนี้เป็นของฉัน ใครก็ห้ามแตะอะไรทำนองนั้นเลย

“...นั่นคงเป็นปัญหาที่คุณเลี่ยงไม่ได้แล้วล่ะครับ...เพราะผมเองก็เลี่ยงเขาไม่ได้เหมือนกัน...หึๆ...สวมชุดผมไว้ก่อนละกัน อากาศค่อนข้างหนาวเดี๋ยวคุณจะไม่สบายเอา...” แดนเทพยิ้มมุมปากกับคำตอบของเธอ เขาเลยพูดตอบไปพร้อมกับถอดเสื้อสูทของเขามาคลุมตัวของเธอ

อื้อหือ หล่อแล้วก็ยังสุภาพบุรุษอีก ไม่แปลกใจเลยทำไมคุณพาฝันเขาถึงจ้องจะกินผู้ชายคนนี้ เป็นเธอเธอก็อยากได้...วทนิกาคิดในใจก่อนจะเงยหน้ามองเขาที่เข้ามาใกล้จนเธอได้กลิ่นหอมๆจากเขา

ส่วนแดนเทพที่เข้าไปเอาชุดคลุมให้เธอนั้นก็ยิ้มออกมาแบบละมุนๆ ก่อนจะสูดดมกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆของเธออย่างชอบใจ เพราะผู้หญิงตัวหอมอะไรก็คงจะหิมเหมือนกัน แดนเทพคิดไปแล้วก็ก้มมองสบตากับเธอ ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอแล้วเขาก็ค่อยๆถอยตัวห่างออกไปแล้วยิ้มให้เธอ

“ขอบคุณค่ะ....คุณอ่อนโยนแบบนี้ ไม่น่าล่ะค่ะถึงมีแต่สาวๆอยากจะรู้จักกับคุณ....” วทนิกาพูดไป เพราะเธอรู้ว่าเขากำลังอ่อยเธออยู่

“ผมก็อ่อนโยนกับผู้หญิงแค่บางคนเท่านั้นแหละครับ แล้วคุณล่ะครับ อยากจะรู้จักกับผมไหม..” แดนเทพถามไปแบบเนียนๆเพราะอยากจะรู้จักเธอ

“ไม่ค่ะ คุณอย่ามาหว่านเสน่ห์ใส่ฉันเลยนะคะ ฉันไม่อ่อนไหวหรอกค่ะ เพราะฉันรู้ว่าคุณก็แค่เล่นๆไม่ได้จริงจังอะไร...” วทนิกาตอบไปแล้วมองสบตากับเขาอย่างจดจ้องเลย

“หึ นี่คุณมองออกด้วยเหรอว่าผมกำลังอ่อยคุณอยู่น่ะ...” แดนเทพถามไปแล้วมองเธออย่างชอบใจในการที่เธอตอบหยอกเย้าเขา

“เด็กสามขวบเห็นเขาก็มองออกค่ะ เพราะสายตาที่คุณมองฉัน มันจ้องจะเขมือบท่าเดียวเลย...หึ...เอาชุดของคุณคืนไปเถอะค่ะ ฉันไม่ต้องการ...เอามุกนี้ไปใช้กับผู้หญิงคนอื่นเถอะนะคะ ผู้ชายอันตรายแบบคุณ ฉันมองออกค่ะ...” วทนิกาพูดไปแล้วก็ดึงเสื้อสูทของเขาออกแล้วยื่นคืนให้เขาทันที

“ผมอันตรายตรงไหนกันคุณ ผมก็แค่ผู้ชายธรรมดาๆนี่แหละ....” แดนเทพได้ยินแบบนั้นก็ยิ่งชอบใจ เขาเลยถามเธอไปอย่างอยากรู้ว่าเขาน่ะอันตรายตรงไหน

“ฉันเป็นนักเขียนนะคุณ และฉันก็เขียนนิยายจากนิสัยของผู้ชายส่วนใหญ่ และหนึ่งในนั้นก็อาจจะมีผู้ชายนิสัยแบบคุณ...หล่อ รวย ชีวิตเพอร์เฟคทุกอย่าง ก็มักจะเจ้าชู้ขึ้นเตียงกับผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า หรืออาจจะมีบุคลิกนิ่งๆแต่ความจริงมีอะไรที่ซ่อนเร้นมากกว่านั้น...คุณว่าคุณเป็นแบบไหนล่ะคะ” วทนิกาถามไปแล้วยิ้มมุมปากใส่เขา

“หึๆ....ถ้าคุณอยากรู้ว่าผมเป็นแบบไหน คุณก็ต้องลองทำความรู้จักกับผมแล้วล่ะ...” คีรินได้ยินแบบนั้นก็มองสบตาเธอด้วยรอยยิ้มชอบใจกับคำตอบของเธอ เพราะมันทำให้เขารู้ทันทีเลยว่าผู้หญิงคนนี้มีอะไรที่น่าค้นหามากกว่าหน้าสวยๆของเธอในตอนนี้ซะอีก

“รถแท็กซี่ของฉันมาแล้ว แย่จังเลยนะคะ...โอกาสที่เราจะทำความรู้จักกันคงไม่มีแล้วล่ะค่ะ...ขอตัวนะคะ...” วทนิกาเห็นรถแท็กซี่เข้ามาจอดแล้วเธอก็พูดไปแล้วยิ้มให้เขา ก่อนจะเดินตรงไปที่รถแท็กซี่ทันที

“คนอย่างผมน่ะสร้างโอกาสได้เสมอ....แล้วคุณจะได้รู้จักผมในแบบที่ไม่มีใครได้รู้จัก....” แดนเทพพูดไปแล้วมองตามร่างบางด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ จนกระทั่งเธอขึ้นรถแท็กซี่แล้วขับออกไป

แล้วสักพักพนักงานก็ขับรถของเขามาจอดพอดี เขาก็ขับรถกลับบ้านไปพร้อมกับคิดถึงใบหน้าหวานของเธอผู้หญิงคนนั้นอย่างสลัดความคิดไม่ได้เลย เพราะเขาพึ่งเจอผู้หญิงที่ดูมีเสน่ห์น่าค้นหาก็วันนี้แหละ บอกเลยว่าเขาจะไม่ปล่อยให้เธอรอดน้ำมือของเขาไปได้แน่

ณ ร้านเสริมสวยของพัชราและวทนิกา

“อื้อหือยัยเนย แกทำเลอะขนาดนี้ซักยังไงก็ไม่ออกหรอก ตายๆ แกกับฉันได้จ่ายค่าชุดนี้แน่เลยอ่ะ” พัชราพูดไปขณะที่เธอดูชุดที่เพื่อนสาวใส่

“ผ่อนจ่ายได้ไหมแก..ถามเพื่อนแกดูสิ...อย่างน้อยเราก็ยังรับผิดชอบ เขาก็คงจะไม่ว่าอะไรล่ะมั้ง...” วทนิกาบอกไปแบบรับผิดชอบเท่าที่เธอจะทำได้

“เฮ้อ...ไว้ฉันจะโทรไปคุยกับเจ้นุกเขาก็แล้วกัน แกนะแก ผ่อนกี่เดือนเนี่ยกว่าเราจะชดใช้ค่าชุดนี้หมด..แกยืนดีๆ ให้ฉันถ่ายรูปส่งให้เพื่อนฉันดูหน่อย...” พัชราพูดบอกไปก็เอามือถือขึ้นมาถ่ายรูปตรงที่มันเลอะไวน์ แล้วเธอก็กดส่งให้เพื่อนของเธอไป

“กริ้งๆ กริ้งๆ นั่น...เห็นไหมแก เจ้นุกอ่านไลน์ปุ๊บ โทรมาปับเลย...เดี๋ยวฉันคุยกับเจ้นุกก่อนนะ แกไปเปลี่ยนชุดอาบน้ำก่อนไป” พัชราบอกเพื่อนสาวไป แล้วเธอก็เดินลุกไปกดรับสายของเจสนุก เพื่อนรุ่นพี่ที่เธอรู้จักตอนไปเรียนเสริมสวยทันที

ส่วนวทนิกาก็ลุกไปอาบน้ำที่ห้องนอนของเธอที่อยู่ชั้นสามของร้านทันที เพราะเธอและพัชรานั้นอาศัยอยู่ที่ตึกร้านเสริมสวยนี้เพื่อลดค่าใช้จ่ายเช่าบ้านไป ทำให้พื้นที่ของชั้นสามคือบ้านของพวกเธอทั้งสอง ส่วนชั้นสองก็เป็นออฟฟิศทำงาน ส่วนชั้นล่างก็เอาไว้ทำผมทำเล็บไป

“ฮัลโหลยัยแพท นี่แกเอาชุดของฉันไปพังยับเยินแบบนั้นแล้วฉันจะเอามาให้ใครเช่าต่อได้อีกหึ...แกรู้ไหมว่าชุดนั้นน่ะราคาเกือบแสนเลยนะยะ...” นุกกี้เจ้าของร้านเช่าชุดวีนใส่เพื่อนรุ่นน้องไปแบบอดไม่ได้

“แพทขอโทษค่ะเจ้นุก พอดีเพื่อนแพทมันไม่ทันระวังอ่ะก็เลยเกิดอุบัติเหตุกับชุดของเจ้นิดหน่อยน่ะค่ะ แต่หนูกับเพื่อนจะรับผิดชอบเองค่ะเจ้ ขอผ่อนจ่ายค่าชุดได้ไหมอ่ะ” พัชราพูดขอร้องไป

“เพื่อนของแกคนไหนยะยัยแพท ใช่คนสวยๆที่ฉันเคยชวนประกวดนางงามคราวก่อนหรือเปล่า” นุกกี้เอ่ยถามไปอย่างอยากรู้

“ใช่ค่ะ ก็ยัยเนยนั่นแหละค่ะ...ที่ใส่ชุดไปเลอะไวน์มาน่ะ...” พัชราตอบไปตามตรง

“อ่อ งั้นเอางี้ ให้เพื่อนแกมาเป็นนางแบบให้ร้านเจ้หน่อย1ปี แล้วเจ้จะไม่คิดเงินค่าชุดที่เสียไปเลยสักบาทเลย...แถมเจ้ยังให้เงินค่าถ่ายแบบอีกด้วย เอาไหมล่ะ” นุกกี้พูดบอกไปด้วยรอยยิ้ม เพราะเขาชอบเด็กคนนี้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นแล้ว อยากจะเอามาปั้นเป็นนางงามหรือดารา แต่เด็กสาวก็ไม่เอาด้วย

“เดี๋ยวแพทขอไปถามยัยเนยมันก่อนนะคะเจ้ ถ้ามันตกลงแล้วแพทจะบอกนะคะ” พัชราพูดไป

“โอเค ก็ให้เพื่อนแกเลือกมาก็แล้วกันว่าจะจ่ายค่าชุดฉัน หรือว่าจะยอมมาเป็นนางแบบให้ร้านฉันแค่หนึ่งปี ฉันว่ามันก็ไม่ได้เลือกยากนะ ไม่ได้จ่ายค่าชุดแถมยังได้เงินไปกินขนมอีก...บอกเพื่อนแกคิดให้ดีล่ะ อย่าให้ฉันของขึ้นแบบคราวก่อนอีกล่ะ” นุกกี้

“ค่ะเจ้...รับทราบค่ะ แล้วแพทจะติดต่อไปนะคะ แค่นี้ก่อนนะคะเจ้...” พัชราพูดจบก็กดวางสายไปทันที

“เฮ้อ...ยัยเนยนะยัยเนย...ดูท่าว่างานนี้แกได้เป็นดาวปั้นดวงใหม่ของเจ้นุกเขาแล้วล่ะ” พัชราพูดไปอย่างเดาได้เลยว่าถ้าเพื่อนสาวรับปากถ่ายแบบให้เจ้นุกล่ะก็ คงหนีไม่พ้นการถูกดันเข้าสู่วงการแน่