EPISODE 4 :: สิ่งที่น่ารำคาญ
1281 คำ
จาจา :: พาร์ท
"ฉันกลับก่อนนะชา.. ไว้เจอกัน"
ฉันรีบของใส่กระเป๋าตัวเองอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหันไปบอกลาเพื่อนสนิท
"เออๆ เจอกันนะ"
ให้ตายเหอะ..
ฉันอดคิดมากเรื่องเจ้าของห้องข้างๆไม่ได้เลย ถ้าเกิดเขาอ่านเเล้วทำเมินใส่ แบบนี้ฉันไม่ต้องทนนอนฟังเเล้วตื่นมากลายเป็นลูกครึ่งเเพนด้าไปเลยเหรอ
เหอะ! จะบอกอะไรให้ ถึงเเม้ว่าอาชีพนี้ในอนาคตอาจจะต้องอดนอนถึงสามสิบหกชั่วโมง มีเวลากินข้าวเเค่วันละมื้อก็ตาม
เเต่ในเวลาที่ฉันยังสามารถพักผ่อนได้อย่างเต็มที่แบบนี้ ฉันก็จะไม่ยอมเสียมันไปเหมือนกัน!
หวังว่าคุณเจ้าของห้องเบอร์ห้าศูนย์เเปดจะเข้าใจ!
พอเดินออกมาหน้ามอ ฉันก็รีบโบกรถเเท็กซี่ให้ตรงกลับคอนโดโดยเร็วที่สุด
ทนมาตั้งเเต่บ่ายสอง ตายังค้างถึงเวลานี้ฉันนี่โคตรสุดยอดของมนุษย์เเล้วจะบอกให้
"อ่า.. ตาฉัน หัวฉัน ขาฉัน.."
ซวยซ้ำ ซวยซ้อน
นอกจากจะร่างกายอ่อนเปลี้ยเพลียเเรง ลิฟต์ที่คอนโดก็ดันต้องซ่อมอีก ซวยชะมัดดันมาพังตอนที่ฉันจะใช้เนี่ยนะ!
อย่างน้อยๆช่วงเวลาก่อนที่จะถึงนัดไปกินหมูกระทะ ฉันขอนอนพักเอาเเรงสักชั่วโมงกว่าก็ยังดี
หวังว่าจะไม่มีสัมภเวสีมารบกวนก็เเล้วกัน
"นี่"
"เเม่ร่วง!" ฉันยกมือขึ้นทาบอก กาเเฟในมือเเทบจะร่วงลงพื้น
โถ! พ่อคุณรุนช่องมายืนเป็นเจ้าที่อยู่ตรงนี้ใครมันจะไปทันมองเห็น!
หัวใจเเม่จะวายว้อย!
"กระดาษ"
"คะ ?"
คนตรงหน้าไม่ตอบ เขาเเค่ถอนหายใจเเรงใส่ เเถมยังทำหน้าเบื่อโลกเต็มทีก็เเค่นั้น เหมือนเขาต้องการให้ฉันคิดเองซะมากกว่า
"อ๋อ กระดาษเมื่อเช้าน่ะเหรอคะ.. คือฉันหวังดีนะคะ"
"ยังไง"
"พอดีว่าฉันต้องการสมาธิในการอ่านหนังสือ เเต่คุณค่อนข้างที่จะเสียงดังไปหน่อย.."
"งั้นเหรอ"
"ใช่ค่ะ ขอโทษด้วยนะคะที่ใช้วิธีนั้น คุณอาจจะไม่พอใจ เเต่ขอร้องล่ะค่ะ ฉันไม่ได้นอนมาหลายวันเเล้ว.. ดูขอบตาฉันสิคะ จะกลายเป็นเพื่อนหลินปิงเเล้วนะคะ สงสารฉันเถอะ"ฉันร่ายยาวอย่างสุดทน ต้องมายืนเสวนากับมนุษย์ประหยัดคำพูดแบบนี้
บอกเลยว่าโคตรเสียเวลา!
"พูดมาก"
"คะ ?"
"น่ารำคาญ"
"นี่! คุณเจ้าของห้อง.."
วันก่อนก็ว่าฉันน่ารำคาญ คราวนี้ฉันจะไม่ยอมเขาเเล้วนะ!
"ฉันชื่อเจย์"เขาตอบกลับเสียงห้วน
"คะ.. อ่าค่ะ ฉัน.." ฉันกำลังจะเเนะนำชื่อตัวเอง เเต่ก็ต้องอ้าปากค้างกลางอากาศเพราะเจ้าตัวดันเเทรกประโยคนี้ขึ้นมา
"ฉันไม่สนว่าเธอจะชื่ออะไร หมดธุระของฉันเเล้ว เชิญ"
"หะ"
"ตามนั้น ฉันมีอย่างอื่นต้องทำ"
"เดี๋ยวสิคะ"
ฉันรั้งเเขนเขาเอาไว้ ก่อนจะใช้ไม้ตายไม้สุดท้ายนั่นคือการมองเขาด้วยสายตาอ้อนวอน
เเต่เขาไม่มีทีท่าว่าจะมีอารมณ์ร่วมด้วยเลยสักนิด จะเอางี้จริงดิ
ขอร้องล่ะ.. ถ้าวันนี้ฉันอดนอนอีก มีหวังฉันได้ป่วยเเน่
"ทำแบบนี้ไม่ได้นะคะ ไม่งั้นฉันจะฟ้อง.."
"ตามใจ"
"เเต่คุณคะ! ฉันต้องนอนนะคะ ไม่งั้นฉันจะก่อกวนคุณบ้าง...เเล้วจะหาว่าฉันไม่มีมารยาทไม่ได้นะ!"
"เชิญ"
ปั้ง!
ปิดประตูใส่หน้าคนที่พึ่งรู้จักแบบนี้ คนที่มีมารยาทเขาทำกันหรือไง! เหอะ! นี่ฉันต้องมีเขาเป็นเพื่อนข้างห้องจริงดิ จะบ้าตาย..
"ไอ้บ้านี่.."ฉันสบถออกมา ก่อนที่ประตูตรงหน้าจะเปิดออก
"อ้อ.."
"อุ้ย" จะเอาให้หัวใจวายให้ได้เลยสินะ!
"ผู้ชายของเธอ กำลังนอกใจเธอ"
ฉันขมวดคิ้วเข้าหากันน้อยๆ อย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่เขากำลังพูดอยู่ จะสื่อถึงเรื่องอะไรกันเเน่
เป็นพ่อหมอเรอะ ?
"อยากฉลาดขึ้น คืนนี้ที่เอ็มคลับ"
หมอนี่จะหลอกด่าฉันหลายครั้งมากเกินไปเเล้วนะ!
"ว่าไงนะ" ยังไม่ทันที่ฉันจะหายสงสัยเขาก็ปิดประตูใส่หน้าฉันอีกรอบ
ปั้ง!
"อีกเรื่อง,,"
อีกครั้งที่เจ้าตัวเปิดประตูออกมาด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยสบอารมณ์ เเล้วพูดต่ออีกว่า
"เรื่องเสียงนั่น..ไปคุยกับไอ้ซันเอา ไม่ใช่ฉัน"
"หะ"
จะไม่ใช่เขาได้ยังไงในเมื่อฉันได้ยินผู้หญิงคนนั้นครางชื่อว่า.. เอ่อ ช่างเถอะ ใครจะไปอยากรู้กัน
เขาเป็นเจ้าของห้อง ควรจะรับผิดชอบหน่อยสิ!
"ไอ้.."
ฟู่ว~~
เกือบไปเเล้วไหมล่ะฉัน เกือบที่จะสบถคำหยาบออกมาเเล้ว
นี่ถ้าไม่ใช่การนั่งสมาธิที่ม๊าฝึกให้ตอนเด็กๆ ฉันจะเตะปากเขาด้วยเทควันโดที่เคยร่ำเรียนมาให้ขากรรไกรค้างไปเลย
"ใจเย็นจาจา.. ถ้าเธอหงุดหงิดเธอจะเสียเวลามีความสุขนะ ใจเย็น"
เจย์ :: พาร์ท
ผมพ่นลมหายใจออกมาเเรงๆ ก่อนจะรีบยกหูขึ้นโทรหาไอ้ซันมันทันที
เมื่อไหร่มันจะเลิกเข้ามาใช้ห้องผมมั่วๆ ซั่วๆ สักที อับอายเพราะคนอื่นมองผมด้วยสายตาเเปลกๆ ยังไม่พอ ยังต้องมาทะเลาะกับยัยหนูเเคระนั่นอีก
ให้ตายเหอะว่ะ
ตอนเเรกก็ว่าจะคุยเรื่องกระดาษบ้านั่น เเต่พอเธอพูดไม่หยุดแบบนั้นผมก็ไม่รู้จะหาจังหวะไหนเเทรกได้เลย
น่าหงุดหงิดชะมัด
บางอย่างที่เป็นเธอทำผมหงุดหงิด...
( ว่าไงวะสหาย ฝนตกป่ะเนี่ยมึงถึงโทรมา )
"ต่อจากนี้เลิกเข้ามาใช้ห้องกู"ผมเข้าเรื่องด้วยเสียงขุ่นๆ
( ไรว้า ไหนบอกเพื่อนใช้ได้ไง )
"มันมีปัญหานิดหน่อย.."
ผมไม่เคยพาใครเข้ามาในห้อง ยกเว้นคนสนิท ถ้าเป็นคนอื่นก็ตามโรงเเรมที่ผมสั่งจองเองเท่านั้น
( ถ้าเพื่อนขอ ไอ้ซันก็จัดให้ได้ครับ )
"เเต่เดี๋ยว.."
"เเล้วมึงก็เลิกเอาชื่อกูไปใช้อ้างเเทนตัวมึงได้ละ คนข้างห้องเข้าใจผิดนึกว่ากูพาสาวมาเเละเนี่ย"ผมร่ายยาว
ปกติผมไม่ชอบพูดอะไรซ้ำๆ ย้ำๆ เเต่คราวนี้ผมอยากจะสื่อสารกับมันให้เข้าใจ เดี๋ยวมันจะเข้าใจผมผิด
( กูไม่อยากให้พวกเธอรู้นี่หว่าว่ากูคือใคร ขืนรู้ตัวตนจริงๆของกู ได้ตามติดเเจเหมือนตังเมเเหง )
"เอาชื่อใครก็ได้ที่ไม่ใช่ชื่อกู"ผมว่า
ไอ้ซันมันเป็นลูกชายหัวเเก้วหัวเเหวนของท่านประธาน ขืนบอกชื่อมันไปสาวๆ ก็คงจะรู้ว่าสมบัติที่จะตกทอดถึงมันมากขนาดไหน
มันคงจะกันดราม่าไว้ก่อนตามฉบับเจ้าตัวนั่นเเหละ เเต่ก่อนที่มันจะเเนะนำตัวเเม่งก็ไม่ควรบอกชื่อผมป่าววะ
( เข้าใจเเล้วเพื่อน เเต่ก็ขอบใจนะเว้ย เตียงห้องมึงนี่นุ่มมาก )
"เออ เเค่นี้นะ"
( เออ คืนนี้ที่เดิมป่าว )
"ไม่ว่ะ พักผ่อน"
( เออตามใจๆ ยังไงเปลี่ยนใจก็โทรมานะค้าบบ )
"อืม"
ผมพ่นลมหายใจออกมาทางปาก ก่อนจะเดินมานั่งอ่านหนังสือต่อที่โซฟาเงียบๆ
ที่ทำไม่ใช่เพราะเห็นเธอมาขอร้อง ผมเเค่ตัดความรำคาญที่จะเจอเธอต่างหาก
ผู้หญิงอะไรวะพูดเยอะเป็นบ้าเลย...
ผมไม่ชอบสิ่งที่มันน่ารำคาญน่ะครับ :)
- ผู้เขียน
