EPISODE 3 :: ยัยตัวซวย
1436 คำ
"ถ้าอยากจะนอนกับฉัน...อย่าเยอะ"
"..."
"มันน่ารำคาญ"
"เฮอะ.."
ฉันเเค่นหัวเราะออกมาราวกับว่ามันเป็นเรื่องตลก
เขาควรจะหาหมอปรึกษาว่าเป็นโรคหลงตัวเองเข้าขั้นหนักเเล้วล่ะ ใช่ว่าผู้หญิงทุกคนจะชอบคนหน้าตาดี หรือผู้หญิงทุกคนจะต้องอยากนอนกับเขานี่
หมอนี่นี่มันโรคจิตชัดๆ
ปากร้ายขนาดนั้นใครจะกล้าสนทนาด้วยถามจริง!
ปึ่ก ปึ่ก ปึ่ก!!!
"ไอ้.."
กรี๊ด!!!
ฉันทำได้เเค่กรีดร้องในใจ ก่อนจะยกหมอนขึ้นอุดหน้ามืออุดหูตัวเองเอาไว้
เมื่อเย็นยังไม่ได้คุยให้รู้เรื่องเพราะฉันหนีเข้าห้องตัวเองซะก่อน หมอนั่นน่ากลัวซะขนาดนั้นใครจะกล้าอยู่ต่อ
ทั้งตัวสูงกว่า เเรงเยอะกว่า ฉันเสียเปรียบกว่าตั้งเยอะ..
"ทำไมฉันต้องอมทุกข์อยู่คนเดียวด้วยล่ะเนี่ย"
โลกไม่ยุติธรรมเลยสักนิด ในขณะที่เจ้าตัวกำลังมีความสุข เเต่ฉันกลับต้องมานั่งทุกข์เพราะนอนไม่หลับอยู่คนเดียวแบบนี้
ความยุติมันอยู่ที่ไหนกัน!
การคุยตัวต่อตัว หน้าปะทะหน้ากับเขาคงไม่ได้ผล ถ้างั้นอย่าหาว่าฉันไร้มารยาทก็เเล้วกัน!
"นายตัวอันตราย.."
มหาวิทยาลัย
หวังว่าจะเห็นนะ...คุณเจ้าของห้อง
ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะก้าวขาเข้าห้องเพื่อเตรียมเรียนในสภาพที่อิดโรยอีกเช่นเคย
เเต่เมื่อเช้าในขณะที่เดินผ่านห้องเขาฉันก็จัดการเเปะป้ายเอาไว้เเล้วล่ะ ถ้าเขาออกจากห้องหรือจะเข้าห้องยังไงก็ต้องเห็น
P'TAN :: พี่อยู่ที่หน้ามอครับ ออกมาหาหน่อยเร็ว
"พี่เเทน.."
ฉันยิ้มออกมาน้อยๆ ตอนที่เห็นข้อความจากพี่เเทนเด้งเข้ามา แล้วรีบเดินลงจากตึกออกไปหาเขาทันที ช่วงนี้เวลาเจอกันยิ่งน้อยๆอยู่ด้วย
พอเดินออกมาถึงได้เห็นรถหรูคันสีดำเขาจอดเเล้วเปิดกระจกอยู่ ต่อให้เขาจะอดนอนมากเเค่ไหนยังไงเขาก็ยังดูดีในสายตาฉันอยู่ดีนั่นเเหละ
"พี่เเทน!" เอ่ยเรียกชื่อเจ้าของรถที่กำลังก้มหน้าเล่นโทรศัพท์อยู่
"พี่ตกใจหมดเลย เข้ามาสิครับ" เขาหันมายิ้ม ก่อนจะเอี่ยวตัวมาเปิดประตูให้ฉัน
"ค่ะ"
ฉันนั่งนิ่ง ก่อนจะกลอกสายตาไปมา จนมืออุ่นๆ ของพี่เเทนขยับเข้ามากุมมือฉันเอาไว้เบาๆ
เพียงเเค่นั้นมันก็ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังโดนกองไฟอังอยู่ตรงหน้า มันร้อนผ่าวๆ ไปทั่วหน้าเลย
"เป็นไงบ้างคะ ช่วงนี้เราไม่ค่อยได้เจอกันเลย พี่คิดถึงเรามากเลยอะ"
"อะ..เอ่อ" ฉันก้มหน้าพร้อมกับเป่าลมออกจากปากพลางๆ
กี่ทีก็ยังไม่ชิน หัวใจฉันมันคงทำงานหนักเกินไป
ฉันชอบเขามากขนาดนี้ตั้งเเต่เมื่อไหร่กันนะ
"เขินเหรอคะ ?"
"ค่ะ" ฉันพยักหน้ารับ พูดคะเเบบนี้อีกเเล้ว..
อ่า.. หัวใจฉัน เต้นเเรงเกินไปเเล้วนะ
"ช่วงนี้เราไปดูผอมไปนะ กินข้าวตรงเวลาไหมเนี่ย พี่เป็นห่วงนะ เดี๋ยวเราจะไม่สบายเอา"เขาพูดพลางเอามือมาอังที่หน้าผากฉัน
"ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ จาเเข็งเเรงจะตาย"ฉันว่า
พี่เเทนชวนคุยเก่งมาก เพราะงั้นเวลาอยู่ด้วยกันเราก็เลยมักจะมีเรื่องคุยอยู่ตลอดเวลา ไม่งั้นคงเดดแอร์อยู่บ่อยๆเพราะฉันเนี่ยเเหละ
"เหรอครับ..ไหนหันมาหน่อยซิ"
"คะ ?"
ฉันกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ จังหวะที่พี่เเทนจับปลายคางฉันให้เสยขึ้นเเล้วหันไปสบตากับเขา
พี่เเทนคิดจะทำอะไร
"จะ..จะทำอะไรคะ"
"คิดว่าพี่จะทำอะไรล่ะคะ หืม ?"
คนตรงหน้ายกยิ้มมุมปากน้อยๆ สลับกับสายตาเขาที่ไม่ได้วางไว้ที่สายตาฉันเลย เเต่เขากำลังมองไปที่ริมฝีปากเเทน
เขาจะจูบฉันเหรอ...
"เอ่อ.."
ฉันนั่งตัวเเข็งทื่อ ก่อนจะเบือนหน้าหนีเขาที่กำลังโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ เเล้วดันอกเขาออกเบาๆ
"ทำไมล่ะคะน้องจา พี่ว่าเราก็คบกันมานานพี่ว่า.."
ทำไมฉันรู้สึกเวลาที่เจอกันเขาจะชอบเข้าหาฉันโดยที่ไม่ทันตั้งตัว
ทำแบบนี้ฉันกลัวนะ..
"เอ่อคือ..."
"น้องจา"
"คือว่าจา.. จาขอตัวก่อนดีกว่าค่ะ ไว้เจอกันคราวหน้า"
"น้องจาเดี๋ยวก่อนสิครับ!"
ฉันรีบสาวเท้าเดินออกมาจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด ก่อนจะยกมือขึ้นทาบอกที่เต้นเร็วด้วยความกลัว
ไม่ใช่เพราะฉันรังเกียจเขาหรอกนะ เเต่ฉันเเค่ไม่อยากทำในสิ่งที่มันฝืน เป็นเเฟนกันเเค่จับมือก็น่าจะพอเเล้วไม่ใช่เหรอ
ทำไมเขาถึงจะจูบฉัน..
เดินงุดหน้าไม่มองทาง แล้วได้แต่กำหมัดกับตัวเองด้วยอารมณ์สับสนอย่างบอกไม่ถูก
"ฉันชอบจับมือมากกว่านี่"
ไม่ชอบอะไรแบบนี้เลยเเฮะ ...หวังว่าพี่เเทนจะไม่โกรธฉันนะ
เจย์ :: พาร์ท
ยัยตัวซวยรู้จักไอัเวรนั่นด้วยเหรอ.. ฮึ
อยากรู้ไหมล่ะครับว่าทำไมผมถึงเรียกเธอว่าตัวซวย เพราะความที่เธอซุ่มซ่ามเดินมาเหยียบเเว่นตาผมในวันนั้นจนพัง
ทำเอาผมเกือบตายเพราะเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ ถ้าเธอไม่ซื่อบื่อเธอมาเหยียบ ผมคงไม่เสียเวลาโทรเรียกประกันเป็นชั่วโมง
เรื่องไม่ได้อยู่ที่ผมสายตาสั้น เเต่มันอยู่ที่เธอซื่อบื่อต่างหาก
"ยืนมองอะไรอยู่วะไอ้เจย์ ไม่รีบเข้าเรียนไง เดี๋ยวก็สายหรอกมึง"
"ไม่มีอะไร"ผมบอก เเต่สายตายังคงไล่มองผู้หญิงตัวเล็กเดินก้มหน้างุดๆ จนลับสายตาไป
ผมเห็นตั้งเเต่ขึ้นไปบนรถจนเดินลงมา ที่จับตาสังเกตไม่ใช่เพราะเธอน่าสนใจอะไรหรอก
เเต่เป็นเพราะเธอเอากระดาษบ้าๆนั่นมาติดหน้าห้องผมต่างหาก
กล้าเหยียบหนวดเสือขนาดนี้ จะให้ผมอยู่เฉยได้ยังไง..
"งั้นก็ไปดิวะ"
"อืม"
"ไอ้เจย์เมื่อวานกูเห็นมึงไปกับน้องเมล่อน อย่าบอกนะว่ามึง...ได้กินเมล่อนหวานๆเเล้วอะ"
"ฮึ" ผมเเค่นหัวเราะ ก่อนจะพยักหน้าตอบกลับไอ้หมอกมันไป
"จะเหลือเหรอ"
"เจ๋งว่ะ มึงมันร้าย"มันว่าเเล้วเข้ามากอดคอผม
"เออ.." ผมยกยิ้ม
ไม่ใช่ว่าผมต้องการมากขนาดนั้น เเต่ผมเเค่จัดตามคำขอร้องของเธอ
ถ้าเข้ามาเพราะหวังเซ็กซ์ผมมีให้เต็มประดา เเต่ถ้าจะหวังความจริงใจจากผม ...คุณเลี้ยงงูเห่าง่ายกว่าเยอะ :)
"ไอ้หมอก"
"ว่า"
"มึงจำไอ้เเทนได้ไหม"
ถ้าจำไม่ผิด ผมว่าเราเคยเจอกันบ่อยตามร้านเหล้าหรือไม่ก็ผับ เเต่ผมเเค่อยากรู้ว่าคนที่ดูไม่ทันโลกอย่างเธอเป็นอะไรกับมันก็เเค่นั้นเอง
"เเทน ? อ๋อ เมื่อคืนกูยังเจอมันที่ร้านเหล้าอยู่เลย นัวสาวเพลินเลยเเม่ง"
"เหรอ"
"ทำไมวะ มึงมีปัญหากับมันเหรอ"
"เปล่า ไม่มีไร"
เธอคงไม่รู้สินะว่าไอ้กระดาษโง่ๆใบนั้นทำผมอับอายมากเเค่ไหน
จะเรียกว่ายังไงดีล่ะ ผมควรจะเเก้เเค้นให้เธออับอายบ้างดีไหม เหอะ
"เเต่เมื่อกี้กูเห็นมึงมองสาว สนใจอ๋อวะ"
"เปล่า" ผมไหวไหล่
ไม่ได้น่าสนใจขนาดนั้น ทีเเรกว่าจะทำเหมือนมองไม่เห็น เเต่ก็นะ เธอล้ำเส้นผมก่อน
"ดี หวังว่าเธอคงไม่ทำอะไรให้มึงโกรธหรอกใช่ไหม"ไอ้หมอกถามเเล้วยิ้มเเห้งใส่
"รู้ใจจังวะ" ผมเเค่นหัวเราะ เพราะมันดันพูดประเด็นที่ผมกำลังหัวร้อนอยู่พอดี
"เชี่ย.."
ผมกระตุกยิ้มมุมปากอย่างลืมตัว พอนึกถึงกระดาษเเผ่นนั้นมันก็ทำให้เลือดลมผมสูบฉีดไปทั่วร่างกายอย่างบอกไม่ถูก
'งดใช้เสียงในตอนกลางคืนได้ไหมคะ ฉันรู้ว่าขัดคนเรื่องนี้มันบาป เเต่ฉันเดือดร้อนน่ะค่ะ ขอบคุณนะคะที่รับฟัง ยังไงก็พักผ่อนบ้างนะคะ ยังหนุ่มอยู่ก็ใช่ว่าร่างกายจะไม่เอาคืนน้า :)'
"ยัยตัวซวย...เธอเจอฉันเเน่"
- ผู้เขียน
