บทที่4 คีรินทร์2
1150 คำ
หลายนาทีต่อมา
“อ้าวเฮียคิว เฮียคีย์ หวัดดีครับ” เสียงทักทายคุ้นเคยที่ดังขึ้นทำให้คีรินทร์และคเชนทร์ต้องหยุดปลายเท้าที่กำลังจะก้าวออกจากร้านและหันไปมอง
“อ้าวไอ้ปราน มาทำอะไรแถวนี้ล่ะ อย่าบอกนะว่ามาจีบสาว” คเชนทร์ที่มีชื่อเล่นว่าคิวรับไหว้คนมาใหม่ที่เข้ามาทักซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นปวินที่เพิ่งกลับมาจากบริษัทและเข้ามาซื้อโกโก้ปั่นให้เพื่อนสาวนั่นเอง
“เปล่าๆ ผมคุมงานอยู่ไซต์งานตรงนั้นต่างหากล่ะ แล้วเฮียสองคนล่ะ”
“พอดีมาธุระแถวนี้ เลยแวะกินน้ำกินขนมกันน่ะ แล้วนี่จะมาซื้อน้ำปั่นเหรอ ไม่ชอบอะไรแบบนี้ไม่ใช่เหรอ”
“ครับเฮีย ถ้าเป็นเหล้าเพียวๆ พอว่า แต่น้ำปั่นน้ำชงนี่ขอบาย ดื่มไม่ลงอะ แต่จำต้องมาซื้อให้ยัยคุณนาย เพราะติดรถมันมา” ปวินอธิบายพร้อมกับถอนใจ
เพียงแค่ได้ยินว่ายัยคุณนาย คนที่จะไม่ทักทายอะไรญาติผู้น้องให้มากความก็เลิกคิ้วพร้อมกับเอ่ยถามทันที ด้วยคำว่ายัยคุณนาย หรือคุณนายนั้นเป็นคำเรียกติดปากที่บรรดาเพื่อนของคริษฐาใช้เรียกหญิงสาว เพราะมีผู้ใต้บังคับบัญชาหรือตำรวจที่เขารู้จักให้เกียรติเรียกเธอที่เป็นภรรยาของเขาว่าคุณนาย
“เคทก็อยู่เหรอ”
“ครับเฮีย ผมขอให้เคทมาช่วยงานจนกว่าจะมีงานใหม่เข้ามาน่ะ ก็เฮียคีย์บอกให้ดูแลให้ดี เลยพามาด้วยซะเลยจะได้ดูได้ไง”
“หัวคิดดี เออ เฮียไปก่อนละ มีธุระต่อ ไว้ค่อยคุยกัน”
“ครับเฮีย โชคดีครับ” ปวินเอ่ยพร้อมกับยกมือไหว้พี่ชายของเพื่อน
คเชนทร์รับไหว้ก่อนจะหันมาเอ่ยกับคีรินทร์ในน้ำเสียงเชิงสั่ง “แกก็ไปนั่งรอมันต่อละกัน พอลูกค้าในร้านเริ่มน้อยมันคงยอมออกไปคุย”
“เออๆ ไปเถอะ”
ดวงตาทั้งสองคู่มองส่งคเชนทร์จนลับตาก่อนที่คนมีศักดิ์เป็นน้องจะสะกิดพี่ “เฮียคีย์คร้าบ”
“อะไร”
“ค่าโกโก้ปั่นของไอ้เคทไง จ่ายมาเลย ของเมียผัวต้องจ่าย” ไม่เพียงคำพูดที่บ่งบอกว่ากำลังจะให้เขาออกเงินจ่ายค่าโกโก้ แต่มือหนายังแบมาพร้อมกับกระดิกรอรับเงินอีกด้วย
“ไอ้งก โกโก้ปั่นแก้วเดียวก็ซื้อให้เพื่อนไม่ได้”
“ขอบคุณคร้าบ”
ถึงแม้จะบ่น แต่คีรินทร์ก็ยื่นธนบัตรแบงก์เทาให้และออกจากร้านไปโดยไม่รอรับเงินทอน โดยส่วนที่เหลือนั้นให้ปวินเก็บไว้ซื้อในคราวหน้า
ชายหนุ่มออกจากร้านปั่นรักไป แต่ก็ไม่ได้ออกไปจากสถานที่ตรงนั้นแต่อย่างใด นายตำรวจหนุ่มยังคงหลบสายตาผู้คน รอคอยเจ้าของร้านปั่นรักซึ่งเป็นอดีตลูกน้องในทีมที่อยู่ๆ ก็ลาออกมาเปิดร้านเครื่องดื่มแห่งนี้หลังจากที่สูญเสียแฟนสาวไปเมื่อไม่นานมานี้ ซึ่งอาจจะยอมใจอ่อนออกมาพูดคุยกัน
นัยน์ตาคู่คมมองไปยังรถคันคุ้นตาที่จอดอยู่ด้านหน้าของไซต์งานอย่างใช้ความคิด ก่อนจะก้าวออกไปด้วยรอยยิ้มมีแผนการและกลับมาอีกครั้งพร้อมกับของที่ต้องการ
หลายชั่วโมงผ่านไป
“เออ เคท ฉันบอกแกรึยัง” เสียงชวนคุยของปวินดังขึ้นขณะที่ก้าวเดินออกจากไซต์งานก่อสร้าง
คริษฐาที่เดินนำหน้าพร้อมกับล้วงกระเป๋าหากุญแจรถเลิกคิ้วก่อนจะถาม
“อะไร”
“วันนี้ฉันเจอเฮียคิวกับเฮียคีย์ด้วยนะ ที่ร้านน้ำปั่นข้างๆ ไซต์งานเนี่ย”
มือที่กำลังค้นหากุญแจรถชะงักไปชั่วครู่ ก่อนเจ้าตัวจะยักไหล่ทำเป็นไม่สนใจ “แล้วไง ไม่สนเว้ย”
“ไม่สนจริงดิ”
“ไม่สน” สถาปนิกสาวบอกก่อนจะรีบสาวเท้านำไปที่รถ
ปวินมองตามพลางส่ายหน้า บางทีเพื่อนเขาก็ปากไม่ตรงกับใจไปหน่อยนะ
“สนหน่อยดิวะ โกโก้ที่เอามาฝากอะ เฮียคีย์เป็นคนจ่ายนะ”
“แล้วไง บอกว่าไม่สนก็คือไม่สน หยุดพูดเลยนะ พูดมากเดี๋ยวทิ้งไว้นี่ซะหรอก” เธอขู่ก่อนจะที่จะเดินมาถึงรถและเปิดประตูฝั่งคนขับ
ร่างสูงโปร่งก้าวเข้ามานั่งประจำตำแหน่งที่นั่งคนขับก่อนจะเอี้ยวตัวไปด้านหลังเพื่อเอาแบบแปลนโครงการไปเก็บไว้ที่นั่งด้านหลัง โดยพยายามไม่สนใจสิ่งที่ปวินพูด แต่ก็ต้องชะงักกับสิ่งที่วางอยู่
“ปราน...แกซื้อเค้กมาเหรอ”
“เค้กอะไร ไม่ได้ซื้อ” ปวินที่เข้ามานั่งข้างคนขับมองไปด้านหลังตามสายตาของเพื่อนสาวด้วยความงุนงง “ไม่ใช่ของฉันนะเว้ย”
“แล้วของใคร” ดวงตาคู่หวานมองไปยังกล่องเค้กร้านโปรดก่อนจะเลื่อนสายตามองไปที่กล่องน้ำผลไม้ยี่ห้อที่เธอมักจะดื่มคู่กับเค้กเป็นประจำ ข้างๆ น้ำผลไม้และกล่องเค้กก็มีถุงร้านสะดวกซื้อชื่อดัง มือบางเอื้อมไปเปิดถุง เป็นขนมปังแซนด์วิชไส้ปูอัดและทูน่าของโปรดกับเครื่องดื่มวิตามินซีหนึ่งขวด
คริษฐามองของทั้งหมดที่โผล่มาอยู่ในรถ ก่อนจะเอื้อมไปหยิบดอกกุหลาบขาวหนึ่งดอกที่วางอยู่บนกล่องเค้กมาดูใกล้ๆ
“มีการ์ดด้วยนี่หว่า” เสียงของปวินที่เอ่ยขึ้นทำให้ลูกเสี้ยวสาวสังเกตเห็นการ์ดเล็กๆ ที่ห้อยอยู่ มือบางจึงคลี่การ์ดออกก่อนจะขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
“ของใครวะ”
“ไม่รู้ เขียนแต่ตัว K”
“K...เอ ชื่อย่อใครหรือเปล่า” ปวินแสดงความคิดเห็นก่อนจะมองของด้านหลังอีกครั้งและยกยิ้ม “เค้กร้านโปรดน้ำผลไม้ที่แกดื่มประจำ ขนมปังของโปรดยามเย็นกับซีวิท เอ... คนเอามาต้องรู้จักแกดีมากๆ เลยว่ะถึงหามาครบได้ขนาดนี้”
“ใครเล่นบ้าอะไรเนี่ย”
“ก็ K ไง”
“แล้ว K คือใคร” ริมฝีปากเรียวเล็กพึมพำก่อนจะครุ่นคิด
“เอ...K คีย์รึเปล่าวะ”
“เพ้อเจ้อ”
“ไม่เพ้อเว้ย ก็บอกแล้วว่าวันนี้ฉันเจอเฮียแถวนี้ แล้วอีกอย่างนะใครจะเอาของมาไว้ในรถแกได้วะ มีแต่เจ้าของแบบแกกับเฮียคีย์ที่มีกุญแจคนละดอกนั่นละที่จะทำได้ ฟันธงเลยนะ เฮียคีย์ชัวร์”
“เหรอ” เสียงหวานเอ่ยสั้นๆ ก่อนจะมองพิจารณาดอกกุหลาบขาวอย่างเขินอาย...นอกจากเขาจะเป็นใครได้อีกล่ะ
เป็นเขาจริงๆ นั่นละ...แต่ที่ปฏิเสธ เธอแค่ต้องการแน่ใจว่าไม่ได้คิดไปเองคนเดียว และปวินก็คิดเหมือนกันก็เท่านั้น
‘โผล่หัวได้สักทีนะไอ้คนบ้า’
- ผู้เขียน
