บทที่4 คีรินทร์ 1
1349 คำ
หลังจากต่างฝ่ายก็ต่างก็เงียบกันอยู่พักใหญ่นนทกรก็แยกตัวออกมาจากหญิงสาวเมื่อโทรศัพท์สายสำคัญเข้ามา คริษฐามองรอบ ๆ เพื่อดูความเรียบร้อยอีกครั้งก่อนจะเดินไปยังจุดที่ต้องดูเป็นพิเศษโดยไม่ได้สนใจหรือสงสัยการเข้ามาของนนทกรเลยแม้แต่น้อย นนทกร อยู่ฟังวิศวกรหนุ่มและสถาปนิกสาวอธิบายเพียงไม่นานก็แยกออกมาเพราะมีโทรศัพท์สายสำคัญเข้ามา
เนื่องจากหญิงสาวเคยทำงานที่ NTK อยู่ช่วงหนึ่งทำให้หลายคนในที่นี้คุ้นหน้าคุ้นตาและรู้จักหญิงสาวกันอยู่บ้าง จึงไม่มีฝ่ายไหนต้องเกร็งหรือเคอะเขินในการพูดคุยและทำงาน ยิ่งได้ร่วมงานกันมาก่อนกว่าสัปดาห์ก็ยิ่งทำให้หลายคนสนิทใจที่จะคุยกับสถาปนิกคนใหม่โดยไม่ต้องกังวลใดๆ
และหนึ่งในคนที่รู้จักกับคริษฐามาตั้งแต่ช่วงก่อนที่เธอจะลาออกก็คือพิมพ์จันทร์ สาวหล่อจอมกวนหนึ่งในทีมวิศวกรควบคุมการก่อสร้าง ในอดีตพิมพ์จันทร์เคยตามจีบคริษฐามาโดยตลอด แต่หลังจากที่คริษฐาแต่งงาน พิมพ์จันทร์ก็กลายมาเป็นเพื่อนอีกคนของหญิงสาวที่ไปมาหาสู่กันจนสนิทสนมกับครอบครัว แม้แต่เด็กชายคีรกรยังสนิทกับพิมพ์จันทร์จนบางครั้งคีรินทร์ยังรู้สึกอิจฉา...เป็นเหมือนคู่ปรับของคีรินทร์ตลอดเมื่อเจอหน้ากัน
ลำแขนแข็งแรงพาดลงบนคอขาวจากด้านหลังทำให้คริษฐาที่กำลังมองดูการทำงานของคนงานก่อสร้างอยู่ต้องเหลือบมอง
“อะไร”
“อยากกอด ไม่ได้เหรอ” พิมพ์จันทร์พูดพร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาใกล้ สถาปนิกสาวเบือนหน้าหนีพร้อมกับยิ้มขำ
“อย่ามาอ่อย ไม่หลงหรอก”
“ใครอ่อย...ไม่ได้อ่อยเว้ย ช่วยอยู่ต่างหาก” คนโดนหาว่าอ่อยแย้งพร้อมกับส่งเสียงกระซิบ “มีคนมองแกอยู่ ไม่รู้ตัวบ้างเหรอคุณนาย”
“มอง?” คริษฐาลอบสังเกตรอบๆ ข้างก่อนจะเลิกคิ้ว...มีหลายคนมองเธออย่างสนใจจริงๆ แฮะ
“ไอ้ผู้ชายไซต์นี้มันชอบสาวสวย เก่ง เท่ๆ ที่ไม่ใช่ทอม และไม่มึงมาพาโวยแบบไอ้เจี๊ยบ มันเลยสนใจคุณนายกันใหญ่”
“แล้วไง”
“ก็ถ้าทวงผัวคืนมันยาก หาใหม่ก็ได้นะเว้ย พวกเขาสนใจแกอยู่ เปิดใจบ้างก็ได้” พิมพ์จันทร์พูดพลางส่งสัญญาณให้มองตามไปดูแต่ละคนที่มีท่าทีสนใจคริษฐา
“ไม่เอาละ ขี้เกียจวุ่นวาย ณ ตอนนี้ฉันต้องการความโสด”
“พวกนี้อาจไม่หล่อพอ งั้นนำเสนอคนนี้เลย...ทางซ้าย” พิมพ์จันทร์บอกพิกัดก่อนจะอธิบาย “รู้สึกว่าเขามองแกอยู่ตลอดเลย หล่ออยู่นะ”
คริษฐามองตามก่อนจะรีบส่ายหน้าเมื่อคนที่พิมพ์จันทร์หมายถึงนั้นก็คือนนทกรที่ยืนคุยโทรศัพท์อยู่ “ไปกันใหญ่แล้วจันทร์ ที่เขามองๆ น่ะ ไม่ใช่ว่าอยากหาทางจับผิดไล่เด็กเส้นออกเหรอ”
“ก็ไม่แน่ เขาอาจจะมองไปมองมาแล้วชอบก็ได้”
“เพ้อเจ้อ”
“เฮ้ย อาจจะไม่เพ้อเว้ย แกไม่เหมือนใคร ไม่หวานแต่ก็ไม่ห้าวเป้งมึงมาพาโวยแบบไอ้เจี๊ยบ ผู้ชายส่วนใหญ่เริ่มชอบแบบนี้ อ่อนแอน่ะเขาไม่ค่อยชอบกันแล้ว เขาชอบแบบแกนี่ อีกอย่างนะเขาว่าสาวรัสเซียสวยติดอันดับโลก หน้าตาได้แม่มาแบบนี้ใครมองก็หลง”
“มโนเก่ง นั่นประธานคนใหม่ อยากโดนไล่ออกรึไง”
“ประธานแล้วไงวะ ฉันเห็นเขามองแกตลอด ไม่มองธรรมดาด้วยนะบอกให้”
“เงาหัวแกเริ่มไม่มีแล้วจันทร์ เลิกไร้สาระแล้วไปทำงานดีกว่ามั้ย”
“ไปก็ได้ แต่ถามก่อน...ถ้าเขาสนใจแก แกจะสนกลับมั้ย หล่อ รวย ไฮโซด้วยนะ”
“ไม่”
“เฮ้ย ไม่สนเลยเหรอคุณนาย”
“ไม่สน แล้วก็ไม่ใช่คุณนายแล้วด้วย” คริษฐาย้ำช้าๆ ชัดๆ กับพิมพ์จันทร์ ก่อนจะเดินเลี่ยงไปในจุดที่สายตาของใครคนหนึ่งจะตามไปไม่ถึง
พิมพ์จันทร์ถอนใจพรืดก่อนจะลอบมองประธานหนุ่ม...มีหนุ่มหล่อมาสนใจคุณนายแบบนี้ สามี เอ๊ย อดีตสามีรู้เข้าจะเป็นยังไงน้า
“เรื่องนี้มันต้องขยาย มาดูกันซิ ไอ้ผู้กองจะทำยังไง” คนมีแผนการยิ้มก่อนจะแอบถ่ายรูปประธานหนุ่มและเดินตามคริษฐาไป
ขณะที่คริษฐากำลังสนใจงาน นนทกรกำลังจับตาดูหญิงสาว และพิมพ์จันทร์กำลังมีแผนการยั่วโมโหคนที่เธอไม่ถูกชะตา คนที่พิมพ์จันทร์อยากให้รู้ว่ามีคนมาสนใจคริษฐานั้นกำลังนั่งนิ่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากหญิงสาวนัก...เรียกว่าใกล้จนไม่อยากจะเชื่อว่าบังเอิญเลยละ
ดวงตาคู่คมมองผ่านแว่นดำไปยังไซต์งานก่อสร้างที่อยู่ไม่ไกล ก่อนจะผินหน้าไปมองเจ้าของร้านปั่นรัก ร้านเครื่องดื่มที่ตนกำลังนั่งรอโกโก้ปั่นอยู่กับใครอีกคนที่นั่งหลับตาพักสายตาอยู่
ดวงตาหลายคู่กำลังเมียงมองมาและพากันซุบซิบ ทว่าคีรินทร์ กลับไม่ได้สนใจ แม้จะรู้อยู่แก่ใจถึงเหตุผลที่ผู้คนต่างมองมา...ไม่แปลกที่พวกเขาจะสนใจ ก็ผู้ชายหุ่นกำยำสองคนมานั่งด้วยกันกลางร้านเครื่องดื่มแบบนี้ใครๆ ก็ต้องมองละ
“โกโก้กับชาเขียวปั่นพร้อมขนมได้แล้วค่ะคุณลูกค้า” เสียงที่ดัดให้หวานกว่าปกติดังขึ้นก่อนที่โกโก้และชาเขียวปั่นกับขนมจะถูกนำมาเสิร์ฟ
คีรินทร์ยื่นมือไปหยิบแก้วทันทีที่แก้วถูกวางลงก่อนจะจับหลอดดูดโดยไม่สนใจพนักงานเสิร์ฟสาวที่พยายามทอดสายตาหวานเชื่อมมาให้ ร้อนถึงคนที่ลืมตาจากการพักสายตาต้องเอ่ยขอบคุณพนักงานสาวเพื่อบอกเป็นนัยให้หญิงสาวถอยออกไป
“ผู้หญิงสมัยนี้นี่ยังไง ไม่สงวนท่าทีซะบ้างเลย” เสียงทุ้มบ่นชัดถ้อยชัดคำแตกต่างจากใบหน้าที่คล้ายชาวต่างชาติ ก่อนจะหยิบแก้วชาเขียวปั่นขึ้นมาดื่มบ้าง
“หมดยุคนั่งเหนียมอายแล้วมั้ง” คีรินทร์แสดงความคิดเห็นแล้วก็มองโกโก้ปั่นที่พร่องไปไม่น้อยก่อนจมไปกับภวังค์ความหลังที่ไม่มีใครรู้ว่าเรื่องอะไรนอกจากตัวเขาเอง
“เป็นเอามากนะ คิดถึงเมียจนอาการหนักเข้าไปทุกวัน” พันตำรวจตรีคเชนทร์ มัคซิม อัศรากุล เอ่ยอย่างเอือมระอาพร้อมกับส่ายหน้าอย่างเหนื่อยหน่าย
“เรื่องของผมเถอะเฮีย”
“เออ เรื่องของแก เฮียไม่ยุ่งก็ได้ แต่เฮียถามนิดเถอะ ทำไมไม่บอกยัยเคทว่าทำไมต้องหย่า แล้วไอ้ใบหย่านั่นก็ของปลอม” คเชนทร์ผู้เป็นทั้งผู้บังคับบัญชาของคีรินทร์และพี่ชายแท้ๆ ของคริษฐาถามในสิ่งที่เขาสงสัยมาหลายสัปดาห์ ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วขอถามสักทีเถอะ เก็บมานานแล้ว
“บอกก็ไม่เนียนดิ” คีรินทร์แย้ง
ใช่ ใบหย่าที่คริษฐาเซ็นไปนั่นเป็นของปลอม เอกสารแสดงการหย่าที่เขาเตี๊ยมกับเจ้าหน้าที่ที่เขตไว้แล้วอันเนื่องมาจากเหตุผลบางอย่าง
“เออ พ่อเจ้าประคุณ เนียนมาก เนียนจนเมียออกจากบ้านไปแล้ว เหอะ ฉันเตือนเลยนะ น้องฉันน่ะถ้าได้โกรธเนี่ยใจแข็งยิ่งกว่าหินอีก”
“อย่าพูดดิวะ เฮียไม่พูด ผมไม่พูด เจ้าหน้าที่ที่เขตไม่พูด เคทก็ไม่รู้ เท่านั้นก็จบ ไว้จบเรื่องผมเคลียร์เองแหละ”
“เหอะ” คเชนทร์ส่งเสียงอย่างหมั่นไส้ก่อนที่ทั้งคู่จะนั่งดื่มเครื่องดื่มของตนไปโดยไม่เอ่ยอะไรต่อ
เพราะไม่ทันได้สังเกต คีรินทร์และคเชนทร์จึงไม่ได้เห็นใครบางคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะข้างๆ ...จีรชามองหน้าจอสมาร์ตโฟนที่บันทึกเสียงสนทนาของทั้งคู่ก่อนจะกดบันทึกและเรียกพนักงานมาคิดเงินและลุกออกไป โดยที่คีรินทร์และคเชนทร์ไม่ทันได้เห็น
- ผู้เขียน
