หลายชั่วโมงต่อจากนั้น
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูห้องที่ดังขึ้นเรียกให้คนร่างบางที่กำลังนั่งหาอะไรสนุกๆ ดูผ่านแอปพลิเคชันในสมาร์ตโฟนอยู่ต้องรีบหยุดคลิปและถอดหูฟัง รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปาก สงสัยว่าเจ้าตัวเล็กที่คุณย่าล่อลวงไปนอนด้วยจะคิดถึงแม่เคทเสียแล้วกระมัง
“เปิดแล้วจ้ะ เปิดละ…อ้าว” เสียงอ่อนโยนที่ใช้กับลูกชายบุญธรรมแปรเปลี่ยนเป็นตกใจเมื่อคนที่อยู่หน้าประตูไม่ใช่เจ้าตัวเล็กอุ้มตุ๊กตา แต่เป็นเด็กโข่งที่เมื่อเช้าแกล้งยั่วโมโหบุพการีและชิ่งหนีไปทำงาน ทิ้งให้เธอรับชะตากรรมนั่งฟังคุณนายนรินบ่นลูกชายเป็นวรรคเป็นเวร จนเธอหลอนนอนไม่หลับและต้องพึ่งแอปที่ฮิตกันทั่วบ้านทั่วเมืองเพื่อให้หลุดจากเสียงบ่นที่ดังอยู่ในหัว
“นึกว่าจะไปนอนที่ทำงานซะอีก”
“ได้ไง คุณนายรินอุตส่าห์พาเจ้าตัวหวงแม่ไปนอนด้วยทั้งที ไม่กลับบ้านจะให้ไปไหน” คนที่ก่อเรื่องไว้แล้วก็หนีไปทำงานบอก ก่อนจะเดินเข้ามาในห้อง หญิงสาวมองตามคนอ
