รักสุดใจนายเย็นชา (เพื่อน...บนเตียง)

ตอนที่ 18 แมวตัวน้อย

ตอนที่ 18 แมวตัวน้อย

ตลอดชีวิตของปลายฟ้า เธอไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองมีพื้นที่ปลอดภัยจริงๆจังเสียที

ตั้งแต่พ่อกับแม่แยกทางกัน จนกระทั่งแม่ของเธอมาแต่งงานกับพ่อของพี่บอม ไม่เคยมีครั้งไหนที่เธอจะอยู่บ้านแบบรู้สึกปลอดภัยเลยสักครั้ง แม้จะอยากใส่กางเกงขาสั้นแบบคนทั่วๆไป แต่กลับต้องเจอสายตาของพี่บอมมองด้วยแววตาโลมเลียอยู่เสมอ จนเธอต้องเลือกใส่แต่กางเกงขายาวกับเสื้อยืดตัวโคร่งตลอดเวลา

ภายนอกที่แม้จะดูสดใสและร่าเริงของปลายฟ้า มันถูกสร้างขึ้นมาเพื่อปกปิดความหม่นหมองที่ซ่อนเร้นของจิตใจเธอเอาไว้

ในท้องถนนที่คร่าคร่ำไปด้วยเสียงไฟจากรถที่เคลื่อนตัวกันช้าๆ ปลายฟ้าได้แต่มองเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง ณ.ตอนนี้ เธอแค่ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไปกับชีวิต

กฤชตินได้แต่หันไปมองเธอเป็นระยะด้วยความสงสาร เพราะครอบครัวเขาเองก็ไม่ได้สมบูรณ์แบบคล้ายๆเธอ เพียงแต่เขาเป็นผู้ชายเลยอาจจะไม่โชคร้ายเหมือนอย่างที่เธอเจอเท่านั้น

ในไม่ช้า รถของเขาก็แล่นมาถึงคอนโดมิเนียมสุดหรูริมแม่น้ำเจ้าพระยา เขาพาเธอเดินเข้ามาในสภาพที่ปลายฟ้ายังคงเอามือข้างหนึ่งจับผ้าเช็ดตัวที่คลุมบ่าเอาไว้เพื่อปิดร่องรอยเสื้อผ้าที่ขาด แม้ตอนนี้ เป็นเวลาที่ค่อนข้างดึกมากแล้ว แต่ทว่าก็ยังมีผู้คนที่เดินสวนกับอยู่ประปราย พร้อมๆกับเสียงนินทาจากคนเหล่านั้นเมื่อพวกเขาเห็นสภาพการแต่งตัวที่ไม่เรียบร้อยของปลายฟ้า ต่างพากันเข้าใจไปเองว่าเธอกับเขาไปทำอะไรกันมาแน่ๆ

ปลายฟ้ารีบก้มหน้าด้วยความอาย แต่กฤชตินไม่ได้สนใจเสียงเหล่านั้น เขาหันกลับไปจับมือปลายฟ้าที่กำลังเดินตามเขาอยู่ช้าๆ ให้มาอยู่ข้างๆเขา ฝ่ามือใหญ่กระชับพลางบีบมือเธอเบาๆ ราวกับจะปลอบเธอเป็นนัยว่าให้เธอไม่ต้องไปใส่ใจเสียงนินทาคนพวกนั้น ปลายฟ้าเงยหน้าขึ้นไปสบตากับเขา ที่กำลังส่งยิ้มพร้อมกับแววตาอบอุ่นมองกลับมาที่เธอ และสายตาละมุนแบบนี้อีกแล้ว..ที่ทำให้ปลายฟ้าต้องรีบก้มหน้างุด เธอคลายยิ้มออกมาด้วยความรู้สึกปลอดภัย

ที่ห้องของกฤชติน ปลายฟ้าเดินตามเขาเข้ามาช้าๆอย่างเกรงใจ ก่อนที่เขาจะพาเธอไปนั่งที่โซฟา

เธอได้แต่กวาดสายตามองไปรอบๆห้อง ที่จัดตกแต่งอย่างเรียบง่ายในโทนสีเทาสะอาดตา นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตเลยก็ว่่าได้ที่เธอเคยเข้าห้องผู้ชายจริงๆจังๆแบบนี้ แต่แปลกที่เธอกลับไม่ได้รู้สึกว่าเขาน่ากลัวเลยสักนิด

“รอเดี๋ยวนะ เดี๋ยวเราไปเอาเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยน เธอจะได้ไปอาบน้ำสักที หิวยัง เดี๋ยวเราสั่งอะไรมาให้กิน พอเธออาบน้ำเสร็จจะได้ออกมากินพอดี”

“เราไม่หิว” ปลายฟ้าตอบเสียงเบา เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนี้ทำให้เธอรู้สึกไม่อยากกินอะไรและกินอะไรไม่ลง เพราะเธอยังรู้สึกทำใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้

“ไม่หิวก็ต้องกิน” เขาส่ายหัวแถมยังทำน้ำเสียงบ่นใส่เธอ ทั้งๆที่ตัวเองเพิ่งถามความเห็นว่าหิวไหม จากปลายฟ้าเมื่อครู่ แต่พอเธอปฎิเสธกลับไม่ทำตามที่เธอบอกเสียอย่างงั้น

ปลายฟ้าได้แต่อ้าปากค้างพูดไม่ออก แล้วเขาจะถามเธอว่าหิวไหม เพื่อ..?

แต่..เมื่อเจอสายตาเชิงดุของเขา เธอจึงได้แต่ทำหน้าหงอย ก่อนพยักหน้าแบบจำยอม “อืม กินก็ได้”

“โอเค งั้นรออยู่ตรงนี้ อย่าซนล่ะ” เขาเดินผลุบหายไปทางห้องนอน ปลายฟ้าได้แต่ทำหน้ายู่ใส่เขาลับหลังแบบงอนๆ เมื่อครู่เขาพูดอย่างกับเห็นเธอเป็นลูกแมวยังงั้นแหละ

เมี้ยวววว

แค่นึกถึงแมว พลันปลายฟ้าก็เห็นเจ้าแมวสีเหลืองนวล ที่อยู่ๆไม่รู้มันโผล่มาจากไหน เข้ามาทำตัวคลอเคลียอยู่ปลายเท้าของเธอ

“อ้าว เจ้าเหมียวตัวนั่นนี่”

แม้เจ้าแมวตัวนี้จะตัวโตเต็มวัย แต่ปลายฟ้ากลับจำมันได้แม่นว่า มันคือเจ้าลูกแมวตัวน้อยที่กฤชตินเคยจอดรถลงไปช่วยมันตอนนั้น

ไม่คิดว่าเขาจะเก็บมันมาเลี้ยงที่นี่ด้วย

“ใจดีจริงๆเลยเนอะผู้ชายคนนี้ ว่าไง แกก็ถูกเขาช่วยมาเหมือนกันเลย ใช่ไหมเนี่ย หืม”

ปลายฟ้ายิ้ม พลางอุ้มมันขึ้นมาไว้บนตัก เธอลูบหัวมันเบาๆอย่างเอ็นดู

“ตัวแสบ บอกแล้วไงว่าอย่าซน”เสียงกฤชตินพูดพลางเดินเข้ามาพร้อมกับชุดนอนและผ้าขนหนูในมือก่อนยื่นให้เธอ

“ระ เรายังไม่ได้ซนอะไรเลยนะ” ปลายฟ้าทำหน้าเหวอ เพราะคิดว่าเขากำลังว่าเธอ ก่อนที่เธอจะยืนมือไปรับชุดจากเขาแบบงงๆ

“ไม่ใช่ เราไม่ได้ว่าเธอ เราหมายถึงเจ้าตัวนี้ มันชื่อเจ้าตัวแสบ ดูสิอยู่ๆก็โผล่มากวนเธอ ซนจริงๆเลยมานี่มะ เจ้าตัวแสบ” เขายิ้มพลางเรียกมันให้ไปหาเขา

“อ๋อ นายว่าเจ้าตัวนี้ ว่าตัวแสบ แหะ แหะ นึกว่าว่าเรา”

“เจ้านี่มันซนมาก มันเป็นแมวที่เราเก็บมันมาจาก..”

“ทางไปมหาวิทยาลัย” ปลายฟ้ายิ้มพลางชิงพูดแทรกขึ้นมา ทั้งๆที่เขายังพูดไม่จบ

“หืม ทำไมเธอรู้ล่ะ”

“เราเคยเอาอาหารให้มันตอนมาเรียนที่นี่ใหม่ๆ แต่มีอยู่วันหนึ่ง ไม่รู้ว่ามันหลุดไปที่กลางถนนได้อย่างไง ตอนนั้นเรากำลังจะวิ่งเข้าไปหาทางช่วยมัน แต่อยู่ๆนายก็จอดรถแล้วเข้าไปช่วยมันได้ก่อน”

“อ่อ อะ เธออยู่ตรงนั้นวันนั้นเหรอ อื้ม..ตามนั้นแหละ แต่เราว่า เออ เธอรีบไปอาบน้ำเถอะ” อยู่ๆ กฤชตินก็มีท่าทางแปลกไป ใบหน้าของเขาเริ่มมีสีแดงผ่าวๆ แถมยังดูพูดติดๆขัดๆขึ้นมา

“อ่าได้”

“โอ๊ะ ว้ายยยย”

ปลายฟ้าเพิ่งรู้สึกตัวว่าตอนที่เธอหันไปให้ความสนใจกับเจ้าแมวเหมียว จนกระทั่งก้มลงไปอุ้มมัน เธอไม่ได้จับผ้าขนหนูที่คลุมปิดตัวเอาไว้เลย

พอเจ้าแมวกระโดดจากตักของเธอไปหากฤชตินที่เป็นเจ้าของ สาบเสื้อนักศึกษาที่ไร้กระดุมจึงแยกออกจากกัน เห็นเป็นเนินออกขาวๆภายใต้เสื้อชั้นในลายลูกไม้สีชมพู ที่โผล่มาแบบเต็มๆตาของกฤชติน

คราวนี้ไม่ใช่แต่กฤชตินที่หน้าแดง ปลายฟ้ากลับเป็นคนที่หน้าแดงขึ้นมาอีกคน

เธอรีบขยุ้มผ้าเช็ดตัวที่อยู่ตรงบ่า เอามาปิดไว้ที่คอของตัวเองทันที

“ระ เราไปอาบน้ำก่อนนะ” ปลายฟ้าก้มหน้าอาย เธอรีบลุกขึ้นอย่างลุกลี้ลุกรน ความรีบทำให้เธอซุ่มซ่ามจนขาพันกัน แถมยังสะดุดไปล้มไปใส่ตัวกฤชตินแบบไม่ทันตั้งตัว จนคนทั้งคู่ล้มไปนอนบนโซฟาด้วยกัน

“ว้ายยยย” / “เห้ยยย”

เจ้าแมวช่างรู้งาน กระโดดหนีไปอย่างไว แต่ที่หนีไม่ได้เลย คือร่างของกฤชตินที่ปลายฟ้ากำลังนอนทับอยู่บนตัวเขา

หน้าอกนิ่มๆที่แนบอยู่กับแผงอก ทำเขาเสียงหัวใจของคนทั้งคู่เต้นแรง ทั้งที่ก่อนหน้านี้ตอนที่เขาเข้าไปช่วยเธอแล้วดึงตัวเธอมากอด หน้าอกก็แนบแน่นกันแบบนี้ แต่ทว่าในเวลานั้นทั้งคู่อยู่ในสถานการณ์ที่กำลังหน้าสิ่วหน้าขวาน เลยไม่มีใครได้ทันสนใจอะไร

ไม่เหมือนกับตอนนี้..

ตึก-ตึก ตึก-ตึก ตึก-ตึก

ตาคนทั้งคู่ประสานกันราวกับมีมนต์สะกด คลับคล้ายคลับคลา ราวกับคนทั้งคู่จะเคยมีเหตุการณ์ที่เนื้อตัวแนบชิดกันและกันแบบนี้มาก่อน

แต่ว่า..ที่ไหนกันนะ!