ตอนที่ 17 รอยยิ้มที่อ่อนโยน
1180 คำ
ตอนที่ 17 รอยยิ้มที่อ่อนโยน
"งั้นเอางี้ ผมรบกวนทางพวกพี่ขอกล้องวงจรปิดเหตุการณ์วันนี้เซฟไว้ให้ผม แล้วผมรบกวนให้ทางโรงแรมทำหนังสือบันทึกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเอาไว้ ว่าน้องผู้หญิงไม่ได้สมยอม แต่ไอหมอนี่พยายามจะทำมิดีมิร้ายเธอ ผมจะเอาให้เพื่อนพ่อที่เป็นตำรวจทำบันทึกประจำวันไว้ก่อน" กฤชตินหันไปพูดกับพนักงาน พร้อมขู่บอมขึ้นมาเรื่องตำรวจ
"แล้วจำไว้ ถ้ามึงมารุ่มร่ามหรือเข้าใกล้เพื่อนกูอีก กูจะให้เพื่อนพ่อที่เป็นตำรวจเอาเรื่องมึงให้ถึงที่สุด"
"ครับ ครับไม่ยุ่งแล้วสาบาน สาบานได้" บอมรีบละล่ำละลักตอบตกลงทันที
"เออ ก็อย่าให้กูรู้ว่ามึงมาวุ่นวายกับเพื่อนกูอีก ครั้งนี้โชคดีที่ปลายยังไม่เอาเรื่องมึง แต่ถ้ามีครั้งต่อไป ต่อให้ปลายไม่เอาเรื่องมึง กูก็จะเป็นคนเอาเรื่องมึงเอง เข้าใจไหม"
"ครับ ครับไม่ยุ่งแล้วไม่ยุ่งแล้วจริงๆ”
"ให้มันจริงเถอะ แล้วกูบอกไว้เลย ถ้ามึงยังกล้าทำเหี้ยๆแบบนี้อีก กูจะบอกความเลวที่มึงทำให้พ่อมึงรับรู้ ที่สำคัญกูจะเอาหลักฐานวันนี้ไปให้ตำรวจ พร้อมเอาไปลงสื่อทุกสำนักให้ทุกคนรู้ในความเลวระยำของมึง กูจะทำให้มึงไม่มีที่ยืนในสังคม แม้แต่ที่ทำงานมึงกูจะส่งเรื่องร้องเรียน”
“ครับ ครับรับปากครับ”
“และกูไม่ได้แค่พูดขู่ คนอย่างกูทำได้จริง บ้านกูรู้จักทั้งนักข่าวทั้งตำรวจ มึงจะลองวัดกับกูก็เชิญ แต่มึงจบไม่สวยแน่ มึงนี่แม่งเป็นพี่เหี้ยอะไรวะ คิดจะทำระยำกับน้องสาวตัวเองได้แบบนี้" เขาตะคอกใส่ด้วยความไม่พอใจ
เมื่อบอมยอมรับปากแต่โดยดี พนักงานเลยควบคุมเขาไปทำบันทึกหลักฐานยอมรับผิดไว้ที่ห้องของผู้จัดการ
ส่วนกฤชตินรีบพาปลายฟ้าขึ้นไปนั่งรอเขาในรถก่อน เพราะตอนนี้เธออยู่ในสภาพที่ไม่เรียบร้อยเท่าไหร่นัก กระดุมเสื้อของเธอหลุดไปตั้งแต่โดนหมอนั่นกระชากเสื้อเธอ เธอได้แต่นั่งจับคอเสื้อตัวเองเอาไว้แน่น ก่อนที่กฤชตินจะแยกออกมาจัดการเรื่องที่จะให้ทางโรงแรมร่างหนังสือและทำบันทึก พร้อมให้บอมเซ็นต์เป็นลายลักษณ์อักษรเอาไว้ อย่างน้อยก็ควรมีหลักฐานหากปลายฟ้าต้องการเอาผิดบอมภายหลัง หรืออย่างน้อยก็เอาไว้ขู่เพื่อป้องกันไม่ให้เขามายุ่งกับเธออีก
เมื่อกฤชตินจัดการธุระเสร็จ เขาเดินกลับมาที่รถหาเธอพร้อมกับยื่นผ้าขนหนูผืนหนึ่งที่ขอมาจากโรงแรม เพื่อให้เธอปิดเสื้อที่ขาดไปจนเห็นเสื้อชั้นใน
"เอานี่ ผ้าขนหนูคลุมไว้สิ แล้วก็เลิกร้องไห้ได้แล้ว เธอปลอดภัยแล้วละน่า" กฤชตินนั่งอยู่ที่ด้านข้างคนขับเขารู้ว่าเธอเสียขวัญมากแต่ไม่รู้จะปลอบเธอยังไงดี แต่ที่สำคัญเขารู้ว่าเธอคงไม่กล้ากลับบ้านไปกับพี่ชายต่างบิดาอย่างหมอนั่นแน่
"ฮึก ฮึก ขอบใจนะ ฮึก" ปลายฟ้าหยุดร้องไห้ไม่ได้ เพราะเธอยังคงไม่หายตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ที่แน่ๆเธอไม่กล้ากลับบ้าน ไม่กล้าไปย้ายไปอยู่คอนโดกับพี่บอมสองต่อสอง และเธอก็ไม่กล้าโทรบอกคุณพ่อคุณแม่ในเรื่องนี้
มันเป็นอย่างที่พี่บอมพูดเอาไว้ ว่าถ้าหากพ่อแม่ที่เพิ่งเดินทางไปต่างจังหวัดทราบเรื่อง ท่านทั้งสองต้องเป็นกังวลจนต้องทิ้งงานแล้วรีบเดินทางกลับมาแน่ ในเมื่อบอมรับปากจะไม่ยุ่งกับเธออีก เธอก็ไม่ควรทำให้ผู้ใหญ่ต้องเดือดร้อน แต่...จะให้เธอกลับไปอยู่บ้านกับพี่บอม หรือไปดูคอนโดกับเขาสองต่อสองเธอทำใจไม่ได้จริงๆ
"เฮ้อ เจอเธอทีไรมีแต่เรื่องแต่ราวเนอะ" กฤชตินถอนหายใจเมื่อนึกไปถึงคืนนั้นของเขากับริสา จะว่าไปก็มีแต่ปลายฟ้าที่รู้ความลับในค่ำคืนของนั่นของเขา แล้ววันนี้เขาก็ดันมารับรู้ในเรื่องที่ไม่ควรรู้ของเธออีก
"ฮึก ฮือ ระ เรา เราขอโทษ ฮือ"
"เฮ้ย เราไม่ได้ตั้งใจจะว่าเธอแบบนั้น เราแค่แบบเออจะหมายถึง เรื่องที่มันไม่ควรเกิดเท่านั้น ไม่เอา อย่าร้องไห้น่า เราขอโทษ เราพูดผิดเอง เออ..แล้วว่าแต่คืนนี้เธอจะกลับบ้านยังไง กลับไปต้องไปเจอหมอนั่นหรือเปล่า"
ปลายฟ้าเงยหน้าด้วยน้ำตานองหน้าขึ้นมามองกฤชตินอย่างไม่รู้จะทำยังไงดี ในตอนนี้..เธอไม่รู้จะทำยังไงดีจริงๆ
"หรือจะไปหาริสา กับนัชชาไหม เราไปส่ง"
ปลายฟ้าไม่ตอบอีก ได้แต่ก้มหน้าสะอึกสะอื้น ในตอนนี้เธอเหมือนคนไม่มีทางออก เธอไม่รู้ว่าควรทำอย่างไหน เรื่องที่เกิดขึ้นมันไม่ใช่แค่เรื่องที่เกือบจะโดนพี่ชายต่างบิดาข่มขืน แต่..มันช่างเป็นเรื่องน่าอายสำหรับเธอมากๆด้วย
กฤชตินมองปลายฟ้าที่เอาแต่ร้องไห้อย่างชั่งใจ เขามองนาฬิกาที่ข้อมือ กว่าจะทำธุระเสร็จและลงบันทึกหลักฐานเอาไว้ ตอนนี้ก็เกือบสามทุ่มแล้ว
"เอางี้งั้นคืนนี้เธอไปคอนโดเราก่อน ถ้าเธอไว้ใจเราอะนะ" กฤชตินเห็นปลายฟ้าไม่ตอบ เขาคาดว่าเธอคงลำบากใจที่จะกลับบ้านหรืออายที่ไปบ้านเพื่อน อาจจะเพราะรู้สึกสงสารและเห็นใจที่ปลายฟ้าตกอยู่ในสภาพนี้ เลยยื่นข้อเสนอนี้ให้กับเธอ
ปลายฟ้าเงยหน้าขึ้นมามองอย่างไม่เชื่อหู ในขณะที่เธอยังไม่มีทางออกให้กับตัวเอง เขากลับยื่นข้อเสนอนี้มาให้
ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทันทีที่เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตาเจอกับแววตาอบอุ่นของกฤชติน เธอกลับพยักหน้าตอบตกลงเขาอย่างง่ายดาย เขาก็เป็นผู้ชายไม่ได้ต่างจากพี่บอม แต่ทว่า...เมื่อครู่ตอนที่เธอกำลังได้รับอันตรายแล้วเขาเข้ามาช่วยพร้อมดึงร่างของเธอเข้ามากอด อ้อมกอดของเขามันทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยอย่างประหลาด
"โอเค งั้นตามนี้ เลิกร้องไห้ได้แล้ว ยัยโง่" เขายิ้มอย่างอ่อนโยนพลางยกมือขึ้นไปลูบหัวเธอเบาๆเพื่อปลอบ
ปลายฟ้าที่ม่านน้ำตายังอยู่เต็มดวงตา เธอได้แต่มองเขาอย่างรู้สึกขอบคุณ
เหมือนวันนั้นเลย เหมือนรอยยิ้มตอนที่เขาลงไปช่วยลูกแมวที่กำลังได้รับอันตรายบนท้องถนน
รอยยิ้มที่อ่อนโยนแบบนี้ แล้วเธอจะตัดใจจากเขาได้ยังไงกัน
- ผู้เขียน
