ตอนที่ 19 ไม่มีที่ไป
1546 คำ
ตอนที่ 19 ไม่มีที่ไป
“เออ อ่า ขะ ขอโทษ เราซุ่มซ่ามไปหน่อย” ปลายฟ้าได้สติก่อนจะรีบดันตัวลุกขึ้น ทำให้กฤชตินที่กำลังเหมือนจะนึกอะไรออกได้สติเช่นกัน
“ซุ่มซ่าม” เขาบ่นแต่ก็อดไม่ได้ที่จะถามเธอด้วยความเป็นห่วง “เจ็บตรงไหนไหม”
“มะ ไม่เจ็บ เออ เราไปอาบน้ำก่อนนะ” ปลายฟ้าขยุ้มคอเสื้อตัวเองอีกครั้งด้วยความอาย ก่อนจะรีบเก็บเสื้อผ้าที่หล่นขึ้นมาไว้ในมืออย่างลนลาน เธอรีบเดินหนีไปทันที แต่ด้วยเพราะไม่เคยมาห้องของเขา เธอถึงกับหยุดยืนงงเพราะไม่รู้ห้องน้ำไปทางไหน
“ห้องน้ำอยู่ในห้องนอน” เสียงกฤชตินตะโกนไล่หลังตามมา
“อ่อ อะเออ ขอบคุณนะ” ปลายฟ้าไม่กล้าหันกลับมองหน้าเขา ได้แต่ทำท่าก้มหัวขอบคุณ เธอหันรีหันขวาง ก่อนจะรีบเดินไปทางห้องนอน แต่ไม่ทันไรกลับดันไปสะดุดกับตู้โชว์เล็กๆสีขาวของเขาอีกครั้ง “โอ๊ะ โอ๊ย”
กฤชตินถึงกับส่ายหน้า อดไม่ได้ที่จะขำออกมาเบาๆ
“ซุ่มซ่ามจริงๆ”
ปลายฟ้าอายหนักกว่าเก่าที่ทำแต่เรื่องขายหน้าต่อหน้าเขา เธอเงยหน้ามองทางแล้ววิ่งแจ้นเข้าไปในห้องอาบน้ำทันที
เหลือเพียงกฤชตินที่ยืนอยู่ลำพังที่ห้องรับแขก ก่อนที่เขาทรุดตัวนั่งลงบนโซฟา ที่ปลายฟ้าเพิ่งล้มทับตัวเขาเมื่อกี้
เนินอกขาวๆของเธอเมื่อครู่ ยังคงติดตา
แถมสัมผัสที่นิ่มหยุ่นบนแผงอกเขาเมื่อครู่ ยังชัดเจน
-ยัยบ้าเอ๊ย เขาก็เป็นผู้ชายเหมือนกันนะ ทำไมไม่รู้จักระวังตัวซะบ้างเลย-
เขาถอนหายใจ พยายามสลัดความรู้สึกลึกๆในมุม ร้ายๆบางอย่างที่ซ่อนอยู่ เพราะเหตุการณ์ในค่ำคืนนั้นทำให้เขารู้ดีว่า เขาเองก็มีความต้องการไม่ได้แตกต่างจากผู้ชายทั่วไป เพียงแต่เขา..อาจจะควบคุมมันได้ดีกว่าผู้ชายคนอื่นๆเท่านั้นเอง
——————
ร่างเล็กของปลายฟ้า หลังจากที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ เธอกำลังยืนเก้ๆกังๆแอบอยู่ตรงทางประตูหน้าห้องนอน จนกฤชตินเหลือบหันไปมองเห็น เพราะท่าทีตอนนี้ที่ดูพิลึกของเธอ ทำให้เขาได้แต่ส่ายหน้า ตอนที่เธออยู่มหาวิทยาลัยก็เอาแต่แอบเขาตลอดเวลา พอมาคอนโดที่เป็นคอนโดของเขา เธอก็ยังหาทางแอบเขาอีก
-แปลกคนจริง ๆ ผู้หญิงคนนี้-
“เธอจะแอบทำไมนักปลาย ออกมาได้แล้ว มานี่มา มากินข้าว”
"นี่นายเรียกหรือเรียกแมวกันแน่หา" ปลายฟ้าบ่นกระปอดกระแปดนึกค้อนอยู่ในใจ ก่อนที่เธอจะค่อย ๆ เดินย่องออกมาด้วยท่าที่เขินอาย
คนตัวเล็กที่สูงแค่ 165 เซน เมื่อเอาชุดนอนของผู้ชายร่างสูงอย่างกฤชตินที่สูงถึง 185 เซนมาใส่ เสื้อนอนของเขาก็แทบไม่ต่างจากกระโปรงสั้น ๆ ที่เลยต้นขามาแค่นิดหน่อย ส่วนกางเกงไม่ต้องพูดถึง เอวบางแค่ 23 นิ้ว เมื่อใส่กางเกงนอนขายาวของเขา แม้เธอจะพับขาขึ้นมาแล้วก็จริง แต่ตรงส่วนเอวปลายฟ้าต้องเอามือจับไว้ตลอดเวลาเพราะกลัวจะหลุดลงมากอง
“แหะ แหะ นายตัวใหญ่จังเลยเนอะ” ปลายฟ้ายิ้มแห้ง
เขาได้แต่มองเธอแบบขำๆ
“เธอต่างหากที่ตัวเล็กเกินไป กางเกงหลวมมากใช่ไหม มานี่จะเอายางมัดให้” เขาพูดพลางลุกขึ้นไปหยิบยางตรงมาหาเธอ
“ยกเสื้อขึ้นสิ”
“หะ หา” ปลายฟ้าทำตาปริบ ๆ เมื่ออยู่ ๆ กฤชตินก็ทำท่านั่งยอง ๆ ตรงหน้าเธอ
“จับเสื้อเอาไว้ เราจะมัดยางตรงเอวให้”
“อ่าได้” ปลายฟ้าพยักหน้าอย่างว่าง่ายเพราะยังงง ๆ สองมือปล่อยมือจากกางเกงตัวหลวม เพื่อจับเสื้อนอนของตัวเองให้ขึ้นมาอยู่ตรงเอว หมายจะให้เขามัดยางกับกางเกงของเธอได้สะดวกขึ้น
แต่...ในขณะที่กฤชติน ย่อตัวนั่งลงอยู่ตรงหน้า
พรึ่บบบบ!!!
ทันทีที่ปลายฟ้าปล่อยมือ หวังจะจับชายเสื้อยกขึ้นให้มาอยู่ตรงเอว เพื่อให้กฤชตินมัดยางให้ถนัด
กางเกงเจ้ากรรมก็เลื่อนมาติดกองอยู่ตรงสะโพก จนเห็นกางเกงในลายลูกไม้สีชมพูอ่อนๆ อยู่ตรงหน้าเขาเต็มตา
“ว้าย!”
“เห้ย!”
ปลายฟ้ารีบจับกางเกงให้ดึงขึ้น นาทีนี้เธออยากจะกรี๊ดให้ลั่นห้อง เพราะรู้สึกอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปหมุดที่ไหน
กฤชตินเองที่กำลังจะนั่งยองๆ ภาพที่เห็นคือกางเกงชั้นในลายลูกไม้สีชมพูน่ารักจิ้มลิ้มอยู่ตรงหน้า ทำเอาเขาตกใจจนหงายหลังไปนั่งกองอยู่ที่พื้น
-เชี้ย เลือดกำเดาแทบพุ่ง อยู่ ๆมาเห็นอะไรแบบเต็มตาอีกรอบ-
“ซุ่มซ่าม เธอจะรีบปล่อยมือจากกางเกงทำไมหา เอานี่ยาง เอาไปมัดเองเลย” เขายกมือขึ้นถูจมูกตัวเอง ทำเป็นโมโหกลบเกลื่อนความรู้สึกบางอย่าง ก่อนจะรีบลุกขึ้นมานั่งที่โซฟาตามเดิม
ปลายฟ้าที่หน้าแดงเป็นลูกตำลึง เธอรับยางในมือเขามา ก่อนเอามามัดขอบเอวกางเกงที่สวมใส่เอาไว้แบบรกๆ
“เสร็จแล้วก็รีบมากินข้าวเลย จะได้ไปพักผ่อน”
“อ่า อ่า ได้ ได้” ปลายฟ้าพยักหน้าหงึก ๆ ก่อนเดินมาทรุดตัวลงนั่งตรงข้ามเขา เห็นกฤชตินจัดแจงเตรียมอาหารใส่จานไว้ให้เธอเรียบร้อย ถึงกับเงยหน้าขึ้นมายิ้มขอบคุณ
“ขอบคุณนายมากๆนะ ติน สำหรับเรื่องวันนี้”
“อืม ไม่เป็นไร แล้วเธอจะทำยังไงต่อไป หืม ปลาย จะโทรบอกแม่ของเธอไหม” กฤชตินพยายามเปลี่ยนความสนใจจากเรื่องที่เกิดก่อนหน้านี้ด้วยการชวนเธอคุยเรื่องอื่น
“ยังไม่รู้เลย”
“เฮ้ย ไม่รู้ได้ไง เราช่วยเธอได้แค่วันนี้นะ”
“อื้ม รู้แล้วน่า ที่นายช่วยเราวันนี้ เราก็ขอบคุณนายมากแล้ว” ปลายฟ้าน้ำตารินขึ้นมาอีก “ไว้พรุ่งนี้ตอนพี่บอมไปทำงาน เราจะกลับเข้าบ้าน”
“แล้วกลางคืน เธอก็อยู่กับมันสองต่อสองอีกอะนะ เห้อ แล้วแม่เธอจะกลับมาเมื่อไหร่”
“แม่เราคงจะเสร็จธุระอาทิตย์หน้า แต่...ถ้าเราไม่กลับบ้านเราก็ไม่มีที่ไปนี่นา ทำไงได้เราไม่มีทางเลือกอื่น ตอนแรกเราก็จะขอให้แม่หาคอนโดให้ เราก็ไม่คิดว่าจะเป็นคอนโดของพี่บอมอีก ช่างมันเถอะ ไม่ว่าจะที่ไหน ไม่ว่าจะเป็นบ้านหรือคอนโดเราก็รู้สึกว่าไม่ปลอดภัยทั้งนั้น” ปลายฟ้าเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ หยดน้ำตาเริ่มหยดแหมะลงบนตักของเธอที่กำลังก้มหน้าอยู่
กฤชตินได้แต่มองปลายฟ้าด้วยความเห็นใจ เขาถอนหายใจออกมาเพราะเขาเองก็จนปัญญาคงช่วยเธอได้แค่ครั้งนี้เท่านั้น
“ฮือ...ติน คือเรา เราไม่อยากกลับบ้านเลย เรากลัว เราขออยู่ที่นี่กลับนายสักพักได้ไหม ฮึก ฮึก” ปลายฟ้าส่งเสียงสะอึกสะอื้นร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น รู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีทางออกให้กับชีวิตอีกแล้ว
“เฮ้ย อยู่กับเราเนี่ยนะ ไม่ได้สิ เธอจะมาอยู่กับเราได้ไง เออคือ เราหมายถึง เธอเป็นผู้หญิง การที่ผู้หญิงจะมาอยู่กับผู้ชายสองต่อสองในห้องเดียวกันโดยที่ไม่ใช่แฟนกัน คนอื่นเขาจะเอาไปพูดได้ แล้วอีกอย่างถึงตอนเวลาที่เธอมีแฟน แฟนเธอคงไม่ชอบแน่ ถ้ารู้ว่าเธอเคยอยู่กับเรา”
จริงๆแล้ว ไม่ใช่แต่เรื่องที่กฤชตินยกขึ้นมาอ้าง แต่เขารู้ดีว่าถึงอย่างไรแล้วเขาก็เป็นแค่ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง มีความต้องการบางอย่างมันที่ซ่อนลึกเอาไว้ตามธรรมชาติ และ...ยิ่งเรื่องราวในคืนที่เขาได้ปลดปล่อยสัญชาตญาณร้ายออกมา ทำให้เขารู้ดีว่าเขาเองก็มีความต้องการทางกายมากเช่นกัน กฤชตินเลยอยากระวังตัวเท่านั้น
“นะให้เราอยู่ด้วยนะ เราช่วยนายทำงานบ้านได้ทุกอย่างเลย นายจะให้เราทำอะไรก็ได้ เราจะทำให้นายทุกอย่าง ไม่ว่าจะงานที่มหาวิทยาลัย นายเอามาให้เราทำก็ได้ เราจะไม่บอกใครก็ได้ ว่าเรามาขอนายอยู่ แล้วตอนอยู่มหาวิทยาลัยเราสองคนทำเป็นไม่รู้จักกันเลยก็ได้ เรายอมนายทุกอย่าง แต่ แต่ ฮือ ฮือ เราไม่มีที่ไป เราอายเพื่อน เราไม่อยากให้นัชชากับริสารู้เรื่องนี้ด้วย”
กฤชตินถอนหายใจออกมาอย่างลำบากใจ ตอนพามาก็คิดแค่ว่าให้พาเธอพ้นจากโรงแรมม่านรูดนั้น ไม่ได้คิดยาวมาถึงตอนนี้เลย
- ผู้เขียน
