ตอนที่ 14 เรื่องแย่ๆ
1414 คำ
ตอนที่ 14 เรื่องแย่ๆ
เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างมาวินกับริสาในครั้งนี้ ทำให้ลึกๆกฤชตินรู้สึกโล่งอกบอกไม่ถูก แต่..เขาก็ไม่สามารถเอาเรื่องที่ในคืนนั้นไปถามความชัดเจนจากเธอได้อีก เพราะติดเกรงใจมาวินที่กำลังเฮิร์ทเรื่องริสาอยู่ แต่...นับจากวันนั้นกลุ่มของเขาและเธอ ดูเหมือนจะห่างกันออกไป จนแทบเหมือนจะอยู่คนละโลก แม้จะเรียกว่าเรียนอยู่ในคลาสเดียวกัน แต่ก็แทบไม่มองหน้าหรือเข้ามาพูดคุยกันเลย
ในขณะที่คนอื่นกำลังทำเหมือนเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นราวอากาศธาตุไม่ได้ให้ความสนใจกันอีก แต่สำหรับปลายฟ้าเธอกลับยิ่งหาทางหลบหน้ากฤชตินมากขึ้น จนบางครั้งมันทำให้เขารู้สึกหงุดหงิด เพราะว่าไม่จะเดินผ่านสวนกันโดยบังเอิญทีไร เมื่อสบตากันและกัน เธอมักจะรีบเดินหนีหายไปทางอื่นเสมอ เรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนั้นมันควรจะปล่อยผ่านเลยไปถ้าไม่มีใครใส่ใจและทำตัวให้เป็นปกติ แต่ด้วยท่าทีของปลายฟ้าที่ทำตัวผิดปกติจนเกินไป มันทำให้กฤชตินรู้สึกได้ แต่เขาก็พยายามทำเป็นไม่สนใจ แม้จะรู้สึกตงิดๆ กับท่าทีของเธอไม่ใช่น้อย
เพราะหลายๆเรื่องที่เข้ามาในชีวิตของปลายฟ้าอย่างกะทันหัน ทำให้พักนี้เธอดูไม่ค่อยสดใส เพราะนอกจากเรื่องของเธอกับกฤชตินที่ยังคงสร้างความกังวลใจตลอดเวลา ในตอนนี้เธอยังมีเรื่องภายในบ้านที่กำลังสร้างความกังวลใจให้ปลายฟ้าอยู่มาก เพราะอีกไม่ช้าแม่ของเธอกับพ่อเลี้ยงก็จะไปดูงานต่างจังหวัดและไม่อยู่บ้านหลายวัน ซึ่งเรื่องนี้เองทำให้เธอกลัวมากที่จะต้องอยู่กับพี่ชายต่างบิดาแค่สองคน ตั้งแต่คุยกับแม่เรื่องขอย้ายมาอยู่คอนโดข้างมหาวิทยาลัย แต่ผ่านมาหลายวัน ดูแม่เงียบไปและไม่พูดถึงเรื่องการขอย้ายออกจากบ้านนั้นจนทำให้เธอคิดว่าคงหมดหวัง และคงต้องหาทางเอาตัวรอดกับพี่ชายคนนี้ให้ได้
ในขณะที่หลังเลิกเรียน ปลายฟ้าไม่มีกะจิตกะใจไม่อยากกลับบ้านไว เพื่อนสนิทอย่างริสากับนัชชา ต่างก็พากันแยกย้ายกลับไปก่อน ริสาคุณพ่อคุณแม่ของเธอมารับไปทานข้าวบ้านญาติ ส่วนนัชชาก็รีบไปทำงานพิเศษ เลยเหลือเธอที่ยังเตร็ดเตร่อยู่ตรงนี้คนเดียวด้วยความรู้สึกที่เบื่อหน่ายอย่างที่สุด
เธอนั่งไถโทรศัพท์เล่นไปมาอย่างเซ็งๆ ไม่คิดว่าอยู่ๆข่าวดีที่ปลายฟ้าเฝ้ารอจะมาถึงเร็วกว่าที่เธอคิด เมื่อแม่ของเธอโทรศัพท์เข้ามาหา จนทำให้ปลายฟ้าแทบอยากจะกรี๊ดออกมาคนเดียวด้วยความรู้สึกดีใจ
"ขา คุณแม่ ปลายเพิ่งเลิกเรียนกำลังจะกลับบ้านค่ะ"
"ปลาย จำได้ไหมเรื่องคอนโดที่ลูกขอเอาไว้ แม่ไปคุยกับพ่อให้แล้วนะ แล้วพ่อเค้าก็หาคอนโดให้หนูอยู่ได้แล้ว"
"หา คอนโดได้แล้ว เย้ดีใจจัง จริงหรือคะคุณแม่ คุณลุง เอ๊ย คุณพ่อใจดีมากๆเลยค่ะ ปลายนึกว่าท่านจะไม่อนุญาตเสียอีก ขอบคุณคุณแม่กับคุณพ่อมากๆเลยนะคะ แล้วคอนโดอยู่ที่ไหนหรือคะ" ปลายฟ้ายิ้มกว้างด้วยความดีใจที่ตัวเองจะได้หลุดพ้นจากสถานการณ์น่าอึดอัดระหว่างเธอกับพี่ชายได้เสียที
"คือ เป็นคอนโดที่คุณพ่อเคยซื้อให้พี่บอมตอนพี่บอมเรียนมหาวิทยาลัยนะลูก ตอนที่พี่เราเรียนเขาว่าเดินทางไปมาสะดวกดี แต่พอพี่เขาทำงาน แล้วเขาเลยกลับมาอยู่บ้าน เพราะมันไกลจากออฟฟิศเขาเลยปล่อยให้คนเช่าเอาไว้ แล้วคนเช่าเขาย้ายออกพอดี"
"คอนโดของพี่บอมหรือคะ" ปลายฟ้าทวนคำถึงกับหน้าเสียทันทีเมื่อได้ยินว่าเป็นคอนโดของพี่บอม
"ใช่จ้ะลูก แล้วเดี๋ยวเย็นนี้พี่บอมเขาจะมารับหนูไปดูคอนโดของพี่เค้าด้วย แม่บอกให้พี่มารอรับหนูที่มหาวิทยาลัยคงจะใกล้ถึงแล้วล่ะ"
"หา คุณแม่ว่าอะไรนะคะ ให้พี่บอมเนี่ยนะ มารับลูก"
"พอดีแม่กับพ่อต้องเดินทางด่วนคืนนี้เลย แม่เลยฝากพี่บอมเขาเป็นธุระพาหนูไปดูคอนโดแทนจ๊ะลูก"
"เออ..คือ คุณแม่ค่ะ หนูไม่..." ปลายฟ้าหน้าเสีย เธอรู้สึกอยากปฏิเสธทันควัน แต่กลับพูดไม่ออก จนแม่ของเธอสวนขึ้นมา
"รู้ไหม ลูกปลาย แม่น่ะเกรงใจคุณพ่อกับพี่บอมมากเลยนะ เนี่ยพอแม่ปรึกษาคุณพ่อว่าหนูอยากย้ายไปเรียนใกล้มหาวิทยาลัย คุณพ่อก็รีบหาคอนโดให้หนูเลย เขาดีกับครอบครัวเรามากเลยนะลูก แถมคอนโดนี่ก็แพงมากเลยนะ ถ้าเขาปล่อยเช่าคงได้หลายหมื่นบาทต่อเดือน นี่เขาก็ใจดีมากเลยเนอะลูกเนอะ ที่ยกคอนโดให้หนูอยู่"
"แต่ เออคุณแม่คะ..."
"อะไรอีกลูก หนูไม่ต้องเกรงใจหรอกลูก พี่บอมเขาอาสาว่าจะพาหนูไปคอนโดเอง เห็นเขาบอกแม่ว่ามารอหนูที่หน้าคณะนานแล้ว"
"แต่คือ หนูไม่..." เธอยังคงอ้ำอึ้ง และที่แน่ๆไม่ใช่เพราะเธอเกรงใจอย่างที่แม่ของเธอว่า แต่เธอกำลังกังวลใจมากกว่าและยิ่งกังวลใจหนักขึ้น เมื่อ
"น้องปลาย" เสียงจากพี่บอมที่ตะโกนเรียกเธอ ทำเอาปลายฟ้าหันขวับ เธอแทบจะอยากร้องไห้ออกมา ยิ่งเห็นเขายิ้มร่าเดินตรงมาหาเธอ
"เสียงพี่บอมนี่ พี่เขามาถึงคณะหนูแล้วใช่ไหมลูก ยังไงลูกก็อย่าไปเรื่องมากกับพี่เขามานักนะลูก แม่เกรงใจคุณพ่อเขา เขาหาคอนโดหรูๆแพงๆให้เราอยู่ก็ดีเท่าไหร่แล้ว แม่ต้องไปเดินทางแล้ว ยังไงหนูกับพี่เขาเอานะลูก"
"ค่ะ" ปลายฟ้ารับคำเสียงแผ่ว
แม่ตัดสายไปแล้วโดยที่ปลายฟ้ายังคงยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูก ที่เธอกลัวคือพี่ชายคนนี้ แล้วนี่เธอต้องไปดูคอนโดกับเขาสองต่อสอง
นี่มันเรื่องอะไรกัน
ทำไมคนที่เธอไม่อยากเจอหน้าถึงมาอยู่ตรงนี้
ทำไมถึงเกิดเรื่องแย่ๆกับเธอไม่หยุด แบบนี้นะ
ปลายฟ้ายังคงยืนหน้าเสีย เมื่อพี่บอมพี่ชายของเธอเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เธอนึกโมโหตัวเองที่ก่อนหน้านี้เพื่อนอย่างริสากับนัชชาชวนนั่งรถออกไปด้วยกัน เธอดันปฏิเสธไม่ยอมไป เลยต้องมาเจอสถานการณ์น่าอึดอัดอยู่คนเดียวตรงนี้
เพราะ...ไม่ว่าจะเลือกอยู่บ้านสองต่อสอง หรือย้ายออกไปอยู่คอนโดของพี่ชาย ที่ไหนๆปลายฟ้าก็รู้สึกไม่ปลอดภัยทั้งนั้น ปลายฟ้าพยายามมองหาตัวช่วยหรือเพื่อนในคณะสักคนที่เธอพอสนิทด้วย เพื่อจะชวนเพื่อนนั่งรถของพี่ชายออกไปกับเธอ แต่ทว่ากลับไม่มีใครเดินมาใกล้เธอตรงนี้เลย
"ทำไมทำหน้ายังงั้นละจ๊ะ น้องปลาย" พี่บอมเดินเข้ามาจนถึงตัวของปลายฟ้า ก่อนใช้มือของเขาจับแขนเธออย่างถือวิสาสะ แต่ปลายฟ้าพยายามเบี่ยงตัวออกซึ่งก็ทำได้ยากเหลือเกิน เมื่อเจอแรงจากผู้ชายตัวใหญ่ที่เหมือนจะแค่รั้งเธอเบาๆก็แทบจะเซเข้าหาตัวเขาแล้ว จะเอาแรงที่ไหนไปสะบัดออกได้ง่ายๆ
"คุณพ่อกับคุณแม่เราสองคนไปต่างจังหวัด ตอนนี้จะเหลือแค่เราสองคนแล้วเนอะ" เขายิ้มด้วยแววตาฉายแววของหมาป่าตัวร้ายที่รอเวลาจะกินกระต่ายตัวเล็กๆอย่างเธอได้ตลอดเวลา
"ปะ...ปลายรู้แล้วค่ะ คุณแม่โทรมาบอกแล้ว แต่ปล่อยแขนปลายก่อนได้ไหมคะ ปลายเจ็บ" เธอเอามืออีกข้างพยายามแกะมือของเขาจากแขนของเธอ
"แม่บอกให้พี่ มารับปลายไปดูคอนโด ทำไมครับ น้องปลายไม่อยากอยู่บ้านเหรอครับ หรือ น้องปลายกลัวอะไรเหรอ หึ หึ หึ "
- ผู้เขียน
