EP 8 บ้าหรือโง่
1258 คำ
"โทษทีนะ ช่วยหลีกหน่อยได้มั้ย"
ฉันบอกเสียงแข็ง พร้อมส่งสายตาจิกกัดไปให้เพราะหมอนี่ยืนขวางทางอยู่ แต่ไอ้บ้านั่นกลับฉวยข้อมือฉันไว้ สะบัดเท่าไหร่ก็ไม่ยอมปล่อย!
"จะไปส่งที่บ้านนะ โอเค้?"
"ไม่ โอ เค โว้ย!"
ฉันเน้นเสียงทีละคำ จ้องหน้าเขาด้วยแววตาอาฆาต แต่ใบหน้านั้นกลับแสยะยิ้มอย่างน่าสะอิดสะเอียน ทั้งยังเอื้อมมืออีกข้างมาหาฉัน
"ไม่อยากกลับบ้าน? งั้น...ไปหาอะไรสนุกๆ ทำกันก่อนดีกว่า"
มือนั้นเอื้อมมารั้งเอวฉันเข้าไปประชิดอย่างรวดเร็วจนขืนตัวไว้ไม่ทัน! ฉันยืนตัวแข็ง ตะลึงงันได้เพียงครู่ก็พยายามดิ้นรนหาทางหนี แต่ฉันพลาดเองก็ประมาทจนถูกตรึงแขนไว้ได้
"ปล่อยฉัน!"
กระเช้าในมือถูกเหวี่ยงใส่หน้าเขาด้วยกำลังทั้งหมดที่มีจนหมอนั่นหน้าหงาย ผงะถอย มือหยาบหนาละจากข้อแขนฉันไปกุมใบหน้าที่บิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด เปิดช่องให้ฉันหมุนตัวกลับเพื่อวิ่งหนี!
"จะไปไหน ยัยตัวแสบ!"
ฉันชะงัก เกือบหงายหลังตามแรงกระชากอย่างรุนแรงที่ข้อมือขวา พอหันกลับไปมองก็เห็นหมอนั่นกุมขมับ เลือดไหลซิบ เวรละ...หน้าโหดๆ ของเขายิ่งดูเดือดดาลขึ้นกว่าเก่าไม่รู้กี่เท่าต่อกี่เท่า
แต่คิดว่าฉันจะกลัวรึไง!!
"ไปส่งแกลงนรกไงเล่า!!"
'ปึ้ก!!' ไวกว่าความคิด ฉันก็ยกขาขึ้นเตะกล่องดวงใจเขาแบบไม่ยั้งแรง จนสมชายหน้าเบี้ยวก่อนจะละมือจากฉันไปกุมส่วนนั้น อี๋...ทำลงไปแล้วก็ขยะแขยง ฉันต้องรีบกลับบ้านไปล้างเท้าแล้ว แงๆ
'ตุ้บ' "จะหนีไปไหนจ๊ะ คนสวย"
ฉันสะดุ้งเฮือกเมื่อพลิกตัวกลับตั้งท่าจะหนีอีกหน แต่กลับชนเข้ากับผู้ชายกลุ่มใหญ่ที่มายืนรุมล้อมฉัน และหนึ่งในนั้นมีนายแว่นเหล็กดัดฟันอยู่ด้วย โห...โคตรจะแมน ดักฉุดผู้หญิงอ่อนแอแบบฉันแค่คนเดียว ต้องมากันเป็นฝูงขนาดนี้เลยเรอะ!
"อย่าให้มันหนี จับไว้!"
ผู้ชายที่ยืนอยู่ใกล้ฉันที่สุดจับตัวฉันพลิกตัวกลับไปหาสมชายทันที พร้อมกับที่มือทั้งสองของฉันถูกจับไขว้ไปด้านหลังและล็อกไว้อย่างแน่นหนา ฉันดิ้นเร่าๆ กระทืบเท้าก็แล้วแต่เขาหลบทัน กระทั่งสมชายเดินหนีบขาตรงเข้ามาบีบแก้มฉัน จนเกือบจะสำลักเสียงหัวเราะเพราะท่าเดินเขามันแนวมั่กมาก...
แต่หัวเราะไม่ออกอะ สถานการณ์เสียเปรียบขั้นเทพ แถวนี้ยิ่งเปลี่ยวอยู่ด้วย จะมีตำรวจผ่านมาซักโรงพักสองโรงพักมั้ยนะ?
"เก่งนักใช่มั้ย! ปล่อยไว้ไม่ได้แล้วละม้าง แบบนี้"
ฉันมุ่นคิ้วมองหน้าเขา แฝงความอาฆาตแบบเต็มสตรีม ขี้ขลาดเอ๊ย! แน่จริงตัวต่อตัวสิวะ หมาหมู่! ฮือ...ด่าไม่ได้ แก้มฉันโดนเขาบีบอยู่
“พอเถอะ!”
สิ้นเสียงปรามนั้น มือหนาน่ารังเกียจที่บีบแก้มฉันก็ถูกดึงออกไปด้วยมือใหญ่ของใครอีกคน...
"ผมว่ามันเกินไป"
"มึงไม่ต้องมาเสือกเลย!"
นายแว่นถูกผลักออกไปจนตกขอบถนน แค่นั้นเขาก้มหน้าลงหงอ ไม่อาจแข็งข้อขึ้นมาได้อีก เอาเถอะ ฉันโคตรจะซึ้งเลยที่อย่างน้อยเขาก็มีความคิดจะช่วยฉันน่ะนะ
หมอนี่ไม่ใช่คนเลวหรอก...ก็แค่คนน่าสงสารคนหนึ่งเท่านั้นเอง
"เอาละ มาดูกันซิว่าพวกฉันจะทำอะไรกับเธอดี เฮ้ย! จับขาๆ จับขามันด้วยเซ่!"
สมชายเบิกตาโต ร้องเสียงหลง เมื่อฉันขยับขาทำท่าจะเตะผ่าหมากอีกรอบ เขาหุบขาแน่น มือทั้งสองกอบกุมส่วนนั้นไว้อย่างหวงแหนด้วยใบหน้าเหยเก
น่าเกลียดได้โล่จริงๆ...
จังหวะที่ฉันกำลังเวทนาความอุบาทว์ของคนตรงหน้า สองขาของฉันถูกผู้ชายอีกคนจับไว้ พอดิ้นเกือบหลุด พวกนั้นก็เพิ่มคนจับ เออ สี่มือแข็งแรงของผู้ชาย กับสองขาบอบบางของฉัน...ถ้าสู้ไหวคงไปสมัครเป็นนักมวยปล้ำหญิงแล้ว
บ้าเอ๊ย...นี่มันชักจะไม่ตลกแล้วนะ!
"หน้าตัวเมีย"
‘เพี๊ยะ!' หน้าฉันหันตามแรงตบนั้นทันที แก้มซ้ายเจ็บแสบจนแทบน้ำตาเล็ด...แต่นั่นยังไม่ทำให้ฉันกลัวได้เท่ากับเรื่องที่ว่าฉันกำลังเสียเปรียบ และสู้พวกเขาไม่ได้ถ้ายังถูกจับไว้แบบนี้...
ใช่...ฉันกลัว...
ใครก็ได้...ช่วยด้วย!
ต้าร์...
'พลั่ก!!'
สิ้นเสียงนั้น ฉันก็ค่อยๆ ลืมตาเงยหน้าขึ้น และที่ปรากฏตรงหน้าฉันก็คือรอยยิ้มกวนบาทาของสมชายที่ค้างอยู่ ไม่เข้ากันสุดๆ กับดวงตาที่เหลือกค้างขึ้นไปด้านบนอย่างน่าเกลียด
เอิ่ม...โล่ที่ให้ไปเมื่อกี้ขอยึดคืน นี่อุบาทว์กว่าพันเท่า!!
สมชายทรุดตัวล้มลงไปข้างหมวกกันน็อคสีชมพูแปร๋นที่ตกอยู่แทบเท้าฉัน หมวกนี่คงถูกขว้างมาจากที่ไหนสักแห่ง กระทบหัวเขาเข้าพอดีสินะ
ไม่จริง หมวกกันน็อคอันนี้มัน...
"โอ๊ย แมร่ง ใครวะ!!"
จู่ๆ คนที่ล้มไปก็ผุดลุกขึ้นนั่งกุมศีรษะราวกับเพิ่งตั้งสติได้ สายตาสอดส่ายไปรอบกายจนหยุดอยู่ที่ร่างสูงโปร่งที่ยืนอยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก
"ต้าร์!"
ใช่เขาจริงๆ ด้วย!!
ต้าร์กัดฟันกรอดเดินลิ่วเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าสมชายที่ผุดลุกขึ้นยืนเผชิญหน้ากับเขาเช่นกัน คนทั้งสองยืนจ้องกันนิ่ง ราวกับชาติที่แล้วเคยกัดกันมาก่อน แต่ยังไม่มีใครแพ้ชนะ เลยยกยอดมากัดกันต่อชาตินี้
"ปล่อยเธอ"
ต้าร์มองมาตรงที่ฉันถูกจับ นัยน์ตาสีนิลเรียบนิ่ง น้ำเสียงราบเรียบ แต่กดดันจนพวกลูกกระจ๊อกมองหน้ากันเหวอๆ แล้วค่อยๆ ละมือจากฉันอย่างเกรงๆ อยู่ในที เป็นเหตุให้ลูกพี่พวกเขาหันมาตะคอกอย่างหัวเสีย
"ไปเชื่อมันทำไมวะ จับไว้เซ่!"
คนทั้งสี่ยื่นมือมาหาฉันอีกครั้ง แต่ได้ข่าวว่า...มันสายไปแล้วนะ!
'พลั่ก!' 'ปึ้ก!'
โอเย่ห์~ ฉันศอกกลับใส่คนทางซ้ายมือสุดจนเขาผงะถอย ก่อนจะยกขาขึ้นถีบคนถัดมาสุดแรงจนร่างเล็กผอมนั้นกลิ้งโค่โล่ลงไปกองกับพื้นส่วนผู้ชายร่างยักษ์ที่จับฉันไว้คนแรกนั่น ฉันสู้แรงเขาไม่ไหวหรอก โชคดีที่ดูเหมือนสมองฮีจะเล็กกว่าเม็ดถั่วเขียวนิดนึง จึงโถมเข้ามาหาฉันสุดตัว...
ผลก็คือ...ฉันหักหลบ แล้วเขาล้มคว่ำหน้าทิ่มพื้นเลือดกบปาก! ...ฆ่าตัวตายเองแบบนี้ฉันไม่ผิดนะ
"ระวัง!"
ชั่วพริบตาที่ได้ยินเสียงต้าร์ ฉันก็หมุนตัวหลบหมัดลุ่นๆ ของผู้ชายคนสุดท้ายได้อย่างหวุดหวิด แต่แขนฉันกลับถูกฉุดไว้! และเจ้าของมือที่ฉุดฉันก็โดนหมัดนั้นไปเต็มรัก!!
"ต้าร์ นายบ้า! หรือโง่! เนี่ย"
"ก็ฉันไม่คิดว่าเธอจะหลบทันนี่ ซวยชะมัด!"
คนตรงหน้าตะคอกกลับ พร้อมกับยกมือขึ้นเตะริมฝีปาก เบ้หน้า และพอฉันขยับปากจะไซโคต่อ เสียงวัตถุแหวกอากาศก็ดังขึ้นด้านหลัง
ฉันกับต้าร์มองสบตา ก่อนก้มตัวลงต่ำพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
'ผัวะ!'
- ผู้เขียน
