EP 7 ไม่จริงอะ...
1359 คำ
ตอนพรีมกลับมาจากซ้อมวิ่ง ก็พอดีกับที่ต้าร์ลุกขึ้นนั่งดูเพื่อนร่วมทีมแข่งกันในสนามเป็นเพื่อนฉันได้แล้ว พอรู้เรื่องพวกนายสมชายจากต้าร์แค่นั้นแหละ ฉันก็โดนเพื่อนไล่กลับบ้านซะงั้น แถมหัวหน้าทีมชายยังเป็นใจตะโกนบอกให้ต้าร์ไปส่งฉันด้วย เพราะกลัวพวกนั้นย้อนกลับมา
ร่างโปร่งเดินนำฉันมายังรถมอเตอร์ไซค์ฟีโน่สีชมพูแปร๋นที่ทำเอาฉันยืนอึ้งไปพักใหญ่ แบบ...สีมันไม่เข้ากับหน้าตาเจ้าของสุดใจ หรือว่าหมอนี่จะออกสาวจริงๆ O_O!
"มาสิ"
ต้าร์ยื่นหมวกกันน็อคคาดแว่นบังลมสีเดียวกับตัวรถให้ฉันที่รับมันมาใส่อย่างเก้ๆ กังๆ จนเขาต้องยื่นมือมาช่วย ใบหน้าคมคายโน้มลงมาใกล้เพื่อหาจุดล็อก...ทำเอาฉันยืนตัวแข็งทื่อ เพราะลมหายใจหอมสะอาดเป่ารดมายังพวงแก้มฉันเนิ่นนาน
“เรื่องเมื่อกลางวันน่ะ ขอโทษอีกทีนะ”
'กริ๊ก'
เขาผละออกไปเมื่อกดล็อกหมวกกันน็อคได้ ในขณะที่ฉันเงยหน้ามองเขา สาบานได้ว่าแววตาของต้าร์ดูหมองเศร้าอยู่ชั่วเสี้ยววินาที ก่อนที่สีหน้าของเขาจะกลับมาทะเล้นอีกครั้ง เหมือนกำลังพยายามปกปิดความรู้สึกบางอย่าง...
“ไม่โกรธหรอกเนอะ รินใจดีจะตาย”
ต้าร์หัวเราะในคอพร้อมกับผลักหมวกกันน็อคบนหัวฉันจนแทบหงายหลัง แบบว่า...ทำไมไม่ผลักให้หัวฉันหลุดไปเลยล่ะคะ? จะได้ไปแสดงหนังเรื่องหัวหลุดกับแมงกุ๊ดจี่ (มันมีด้วยเรอะ!)
“จะโกรธก็ตอนผลักหัวกันนี่แหละ -_-^”
คำตอบของฉันทำให้เขาหัวเราะ ก่อนที่ฉันจะซ้อนท้ายรถเขาออกมาจากโรงเรียน รถคันเล็กเคลื่อนไกลจากโรงเรียนอย่างมั่นคง แสงแดดอ่อนยามเย็นส่องประกายกล้า กระทบเรือนผมสีรัตติกาลของผู้ชายตรงหน้าฉันจนขึ้นเงา
ผมเขาสวยจัง...
“ตรงนี้เลี้ยวขวาใช่มั้ย”
ฉันชะงักมือที่เกือบเอื้อมไปแตะเส้นผมของเขา ด้วยความรู้สึกเหมือนหัวใจตกไปอยู่ตาตุ่ม เหมือนฉันกำลังจะลวนลามเขาแล้วโดนจับได้อะไรทำนองนั้นน่ะ -///-
"หืม? ไม่ๆ เลี้ยวซ้ายก่อน" ชี้โบ๊ชี้เบ๊พร้อมกับตีมือลงกับแผ่นหลังเขาให้เลี้ยวไปคนละทางกับทิศที่ตั้งของบ้านฉัน ต้าร์หันมาขมวดคิ้ว ดูจะงงๆ แต่ก็ไม่ซักถาม จนฉันบอกให้เขาจอดหน้าร้านดอกไม้...แค่นั้นละ
"จอดทำไม ไม่เอา"
พูดพลางบิดคันเร่งจนเลยร้านดอกไม้จุดหมายของฉัน เป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีกเนี่ย?
"ย้อนกลับไปนะ ฉันจะรับดอกไม้ให้แม่"
“.....”
"เดี๋ยว...นี้!"
พอฉันยื่นคำขาด ต้าร์ก็เลี้ยวรถกลับอย่างเสียไม่ได้ และตอนที่จอดรถให้ฉันลง ยังอุตส่าห์เร่งตามหลังยิกๆ ให้กลับมาเร็วๆ อีก เป็นอะไรมากมั้ยเนี่ย สงสัยลูกบาสจะกระทบสมองส่วนความเป็นผู้เป็นคนจนรวนไปหมดแล้วมั้ง?
“เชิญค่ะ ต้องการดอกไม้แบบไหนคะ”
ฉันยื่นใบสั่งจองของแม่ให้เจ้าของร้านดอกไม้ที่หน้าเคาน์เตอร์พอหันมองคนที่หน้าร้าน หมอนั่นก็ขย้ำๆ มือส่งสัญญาณมือมาให้เร็วๆ ฉันแยกเขี้ยวส่งสัญญาณมือกลับไปให้รอเดี๋ยว ต้าร์ก็อมลมจนแก้มป่อง หันมองไปอีกทางอย่างงอนๆ อ๊าก...ฉันเพิ่งเคยรู้สึกว่าผู้ชายป่องแก้มแล้วน่ารักก็วันนี้แหละ
“น้องค้า ได้แล้วค่า”
ฉันยิ้มแหย หันมารับดอกทิวลิปสีขาวกระเช้าใบใหญ่จากพี่สาวเจ้าของร้านดอกไม้ พร้อมกับยื่นเงินส่วนที่เหลือให้เธอไป
"คนนั้นแฟนเหรอ น่ารักนะ"
“ไม่ใช่หรอกค่ะ เพื่อนน่ะ"
ฉันปฏิเสธยิ้มๆ พร้อมกับรับเงินทอนที่เธอส่งคืนมาให้ แต่พี่สาวคนนั้นกลับตีสีหน้าสงสัย ทั้งยังจับเงินทอนไว้แน่นหนา ไม่ยอมปล่อยซะที
"แล้วน้องมาด้วยกันแบบนี้ แฟนเค้าไม่หึงแย่เหรอคะ"
"เอ่อ หนูว่าเพื่อนหนูยังไม่มีแฟนนะคะ"
ฉันยังคงก้มหน้าก้มตาดึงเงินทอนในมือเธอต่อไป จนแทบจะล้มหน้าหงายเมื่อจู่ๆ ชีก็ปล่อยมือไปฉับ! นี่กะสังหารฉันชิงเงินทอนยี่สิบบาทใช่มะ?
"มีสิคะ ไม่งั้นน้องเขาจะสั่งดอกไม้ไปให้ใครทุกอาทิตย์ล่ะ”
“เอ๊ะ?”
“ทุกวันศุกร์ น้องคนนั้นจะมารับช่อดอกไม้ที่สั่งไว้ ตั้งแต่หกโมงเช้าแน่ะค่ะ”
คนอย่างต้าร์น่ะเหรอ...จะเป็นเจ้าของช่อกุหลาบสีแดงวันศุกร์กับการ์ดเลี่ยนๆ พวกนั้น...
แล้วคนอย่างต้าร์น่ะเหรอ...จะชอบฉัน...
ไม่จริงอะ เป็นไปไม่ได้หรอก!
แต่ว่า...
“ทำบ้าอะไรของเธอน่ะ?”
“หา?”
ฉันอ้าปากเหวอ ชะงักเท้า เมื่อถูกรั้งเอวไว้จากทางด้านหลังลมหายใจอุ่นๆ เป่ารดขมับเพราะคนข้างกายก้มลงมาถามเสียงดุ ด้วยความที่ฉันเดินเอ๋อ ออกมาจากร้านจนเกือบชนกระถางต้นไม้ ถ้าไม่ได้เขาช่วยดึงไว้แบบตอนนี้
ต...แต่ทำไมต้องทำขนาดนี้ล่ะ แค่ดึงแขนก็พอไม่ใช่รึไง? ล...แล้วทำไมไม่ปล่อยซะทีเล่า!
“ปล่อยนะ”
“ไม่”
“นายเป็นโรคจิตรึไง ปล่อยฉัน!”
“ปัดโธ่! เธอก็ยืนให้มันตรงก่อนเซ่ ปล่อยตอนนี้เดี๋ยวก็ล้มหน้าทิ่มปุ๋ยคอกในกระถางนั่นหรอก เออ หรือจะลองดู หึหึ...”
อย่าหัวเราะด้วยเสียงน่าสยองแบบนั้นได้ม้าย!
พอฉันยืนตัวตรงแบบเนตรนารีเคารพธงชาติ หมอนั่นก็ละมือไปแล้วสวมหมวกกันน็อคมาให้ มือใหญ่แข็งแรงที่คลอเคลียอยู่ข้างแก้มกำลังทำให้ร่างกายของฉันลุกเป็นไฟ....
“เอ่อ...ฉันจะเดินกลับเอง”
ฉันว่า พลางถอดหมวกกันน็อกนั้นออกแล้วส่งให้เขาก่อนที่ต้าร์จะหาจุดล็อกเจอ ต้าร์รับหมวกคืนไปพร้อมกับอ้าปากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ฉันหันไปผลักอกเขา และเดินก้าวถอยหลัง
”またあした。(Mata Ashita: พรุ่งนี้เจอกัน)”
ฉันพ่นภาษาบ้านเกิดออกไปโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่ก็ส่งผลให้คนตรงหน้าชะงักค้าง ฉันเลยรีบแจ้นข้ามถนนหนีทันทีโดยไม่หันกลับไปมอง พอเลี้ยวเข้าซอยหมู่บ้าน มั่นใจว่าลับตา จึงค่อยย่องกลับไปชะโงกหน้าแอบมองตรงมุมกำแพง ก็เห็นต้าร์ยืนขยี้ผม เหมือนก่งก๊งกับชีวิต แต่สุดท้ายก็ขึ้นคร่อมรถขับห่างออกไป
ฉันหันกลับมาพิงกำแพง พ่นลมหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนขยับขาออกเดินไปช้าๆ พยายามคิดทบทวนเรื่องราวทั้งหมดที่ผ่านมา แต่มันก็วกกลับมาที่ว่า 'ต้าร์เป็นเจ้าของดอกไม้นั่นแน่ๆ' อยู่ดี
แล้วฉันล่ะ...รู้สึกยังไงกับเขากันแน่นะ
"ดอกไม้สวยจัง ซื้อมาฝากผมรึเปล่าเนี่ย"
รักเหรอ...คงไม่ใช่หรอก ความรู้สึกของฉันมันยังเรียกไม่ได้ว่า ‘รัก’ ก็ฉันยังไม่รู้จักต้าร์ดีพอเลยนี่...แต่ที่บางทีก็ใจเต้นแรงเวลาอยู่ใกล้...เพราะหวั่นไหวไปกับหน้าหล่อๆ นั่นต่างหาก
หมอนั่นผิดเองที่เกิดมาหล่อ!!
"โห ทำเมิน ใจร้ายจังเลยน้า~"
โอ๊ย! เลิกคิดๆๆ จะเก็บมากังวลทำไมให้รกสมองนะฉัน จะบ้ากันไปใหญ่แล้ว!
"โอ๊ย! นี่! มันเจ็บนะ!!"
"หา?" ฉันหลุดจากภวังค์ความคิดมาสู่ความเป็นจริงอีกครั้ง หลังจากยกสองมือขึ้นทุบศีรษะขับไล่ความฟุ้งซ่าน เป็นเหตุให้กระเช้าในมือฉันฟาดหน้าผู้ชายคนนั้นที่เดินเข้ามาใกล้เข้าไปเต็มๆ!
"เอ่อ ขอโทษนะ เอ๋? นาย..."
"ไม่เป็นไรครับ แต่เมินกันเมื่อกี้มีเคืองนะ"
พูดไม่ทันจบ คนตรงหน้าก็เอ่ยแทรก เมิน? หรือว่าเสียงนกเสียงกาที่ได้ยินผ่านๆ เมื่อกี้นี้เขาทักฉัน นายสมชาย...ผู้ชายที่น่ากลัวกว่าคางคกนี่น่ะ
อย่าบอกนะฉันถูกดักรอ!!
บ้าเอ๊ย...ไม่น่าไล่ต้าร์กลับไปเลย ให้ตายสิ!
- ผู้เขียน
