EP 9 น่ารักดีออก
1227 คำ
ผลคือ...ไม้หน้าสามในมือสมชายซัดใส่ลูกน้องที่ปล่อยหมัดใส่ต้าร์ และยังยืนเอ๋อมองพวกฉันทะเลาะกันอยู่ไปแบบเต็มสตรีม!!
ต้าร์ฉวยจังหวะนั้นตวัดขาถีบสมชายเข้าที่ท้องน้อย แรง ไว แค่ชั่วกะพริบตา ร่างผอมๆ แห้งๆ ก็กระเด็นลอยไปตกบนพื้นถนนดังพลั่ก! นายแว่นที่ดูมีสติที่สุดจึงรีบตรงรี่เข้าไปพยุงลูกพี่ขึ้นมา ส่วนคนอื่นๆ ที่ได้แผลกันถ้วนหน้าก็ยังดูลังเลไม่รู้จะทำอะไรต่อเพราะลูกพี่ตัวพ่อจุกจนพูดไม่ออก
“ไปซะ แล้วห้ามมาวุ่นวายกับเธออีก"
น้ำเสียงนิ่งๆ แต่เน้นหนัก บวกกับนัยน์ตาวาววับของคนข้างกายฉัน ส่งผลให้คนทั้งหมดพากันพยุงกึ่งลากพวกพ้องห่างออกไปอย่างไม่คิดชีวิต
นี่สินะกฎเหล็กของการตีกัน ต้องเหลือคนแข็งแรงคนหนึ่งไว้ลากพวกตัวเองที่แพ้หนี
อ๊ะ! ดอกไม้ของแม่ฉันล่ะ?
ฉันสอดส่ายสายตามองหากระเช้าดอกไม้ และพบว่ามันนอนนิ่งไร้ชีวิตอยู่ริมถนน โห...โดนเตะ โดนเหยียบซะเละ จะเอาไปให้แม่ได้ไงเนี่ย แล้วถ้าเล่าความจริงให้ฟัง...แม่ฉันต้องลมจับแหงๆ
“ดอกไม้แบบนี้ซื้อที่ไหนก็ได้” ร่างโปร่งก้มลงหยิบกระเช้าขึ้นมา ก่อนหันมายิ้มให้ “เดี๋ยวฉันพาไปเอง”
“แต่แม่ฉันต้องใช้คืนนี้นะ ร้านไหนจะจัดให้ทันหรอก เย็นป่านนี้แล้ว"
คิดแล้วแค้น ตอนเตะผ่าหมากไอ้เวรนั่นฉันน่าจะทำหมันแถมให้ไปด้วยเลย จะได้ไม่ต้องมีคนสืบทอดพันธุกรรมเลวๆ แบบนั้นให้รกโลก
"ไม่เอาน่า นี่ใคร? เดี๋ยวเฮียจะพาไปร้านดีๆ เอง"
มือใหญ่เอื้อมมาขยี้ผมฉัน พร้อมรอยยิ้มทะเล้น มือนั้นอบอุ่น ไม่น่ารังเกียจเหมือนพวกที่เพิ่งหนีไป แม้ดูเหมือนจงใจแกล้งฉัน แต่ก็มีกระแสแห่งการปลุกปลอบในสัมผัสนั้น...พอฉันมองสบตาเฉย ‘เฮีย’ ก็ค่อยคลายรอยยิ้ม ใบหน้านั้นแปรเปลี่ยนเป็นแบบที่...ทำให้ฉันใจสั่น...ทำให้ฉันหน้าแดง...
ทำให้ฉันเองที่เป็นฝ่ายหลุบตาลงมองพื้น เพราะไม่กล้ามองสบสายตาคู่นั้น...
หน้าหล่อๆ ของนาย กำลังทำให้ฉันหวั่นไหว รู้ตัวมั้ย...ต้าร์...
“ไม่รับอะงานนี้ พี่จะปิดร้านแล้ว”
พี่สาวในชุดคลุมท้องสีชมพูพลิกกระเช้าดอกไม้เละๆ ไปมา ก่อนวางมันลงบนเคาน์เตอร์ตรงหน้า ทำเอาฉันถอนหายใจออกมาอย่างยอมแพ้ คงไม่ได้จริงๆ ละ...
"ช่วยหน่อยน่าเจ๊นิ้ง เพื่อนผมต้องใช้วันนี้จริงๆ นะ"
“งั้นแกก็ทำเองสิ ฉันเหนื่อยจะตาย พวกเด็กในร้านก็ทำเป็นกันที่ไหน แบบยากๆ เนี่ย”
“นายทำเป็นด้วยเหรอ?”
ต้าร์อ้าปากน้อยๆ เมื่อฉันหันไปถามตาแป๋ว ก่อนที่เขาจะหันไปเขม่นมองเจ้าของร้านอย่างคาดโทษ (รู้จักกันก็ไม่บอก) แล้วหันมายิ้มแหยกับฉัน
"นั่งรอก่อนนะ อยู่คนเดียวได้ป่ะ"
“ได้”
“แหม...น้องๆ ในร้านมีแต่เด็กผู้หญิงนะจ๊ะ ไม่ต้องหวง เอ๊ย! ห่วงเพื่อนขนาดนั้นก็ด้ายยย...”
พี่สาวเจ้าของร้านหรี่ตา มองต้าร์สลับกับฉันด้วยสายตาแบบเดียวกับหัวหน้าทีมบาสเด๊ะ! ทำไมคนพวกนี้ชอบทำท่าเหมือน ‘ฉันรู้อะไรดีๆ’ กันนักนะ ฉันปล่อยให้ต้าร์แยกเขี้ยวดันตัวเจ๊คนนั้นเข้าไปหลังร้าน แล้วมานั่งรอที่โซฟา แค่เพียงไม่นานพนักงานรุ่นน้องก็ยกน้ำหวานมาเสิร์ฟให้
“ขอบใจจ้ะ”
“( . .)”
“(‘ ’ )”
“อ๊ะ! เอ่อ คือหนูมีเรื่องจะถามอะพี่” ไม่ว่าเปล่า น้องคนนั้นยังทิ้งตัวลงนั่งข้างฉัน ตาวาวปิ๊งๆ แบบที่เห็นแล้ว...ขนลุก
"พี่เป็นแฟนพี่ต้าร์เหรอ?"
“ห๊ะ! เอ่อ...ไม่ใช่อะ”
"เอ๋? แต่หนูว่าน้า พี่ต้าร์ต้องชอบพี่แน่เล้ย~"
“หา?”
ฉันอ้าปากเหวอ สีหน้าสื่อคำถามเต็มที่ แต่น้องคนนั้นกลับทิ้งระเบิดแค่นั้นไว้แล้วลุกขึ้นไปคุยกับเพื่อนร่วมงานดี๊ด๊ากันอยู่มุมห้อง ปล่อยให้ฉันนั่งเอ๋อ มองตาม ก่อนจะรู้สึกราวกับน้ำแดงที่เพิ่งดื่มไปมันตีขึ้นมาบนแก้ม ฮือ...วันนี้ฉันหน้าแดงไปกี่ครั้งแล้วเนี่ย โอ๊ย! ฉันไม่ใช่คนอ่อนไหวแบบพรีม ไม่ใช่คนปากร้ายใจอ่อนแบบยะหยาซะหน่อยนี่นา...
แต่ทำไม...เรื่องของเขาถึงมีอิทธิพลกับฉันมากขนาดนี้นะ...
“น้องน้ำรินจ๊า!”
พอหันมองตามเสียงสูงๆ นั่น ก็เห็นพบว่าพี่นิ้งออกมายืนหน้าเคาน์เตอร์ เธอยิ้มหวานพร้อมกับกวักมือเรียกให้ฉันเดินไปหา
“มีอะไรเหรอคะ?”
"ทิวลิปสีขาวหมดแล้ว เอาสีแดงได้มั้ยเอ่ย"
"ได้ค่ะ"
"อ้อ! แล้วก็ไปช่วยต้าร์หน่อยสิ พี่ชักจะหน้ามืดเนี่ย แล้วอยากหลบไปพักสักแป๊บ"
ว่าที่คุณแม่ทำท่าปาดเหงื่อบนหน้าผาก ก่อนจะเปิดประตูออกกว้างให้ฉันเดินผ่านเธอเข้าไปหลังร้านอย่างง่ายแสนง่าย แล้วเสียงวี้ดว้ายของพี่นิ้งกับพวกพนักงานด้านนอกก็ดังอึง อืม...เป็นแบบนี้กันทั้งร้านเลยสินะะ
"โห สวยอะ!"
ต้าร์สะดุ้งโหยงจนดอกไม้สีขาวในมือเกือบร่วงลงพื้น เขาหันมามองฉันเหวอๆ ก่อนจะนิ่งค้างอยู่ท่านั้น แล้วชะโงกมองไปทางด้านหลังฉัน
"เธอเข้ามาได้ไง แล้ว...เจ๊?"
"พี่นิ้งให้เข้ามาช่วย เห็นว่าอยากพักอะ"
ฉันบอกหน้าซื่อ แต่ต้าร์กลับหน้าซีด
"ไม่ต้องอะ ออกไปไป๊"
“ไล่เหรอๆ”
“ป่าว แต่ออกไปเหอะ เธออยู่แบบนี้ฉันไม่มีสมาธิ”
“ไม่ไป มีไรมะ?”
ฉันยักคิ้วข้างเดียวอย่างกวนโทสะ ก่อนทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตรงข้ามกับต้าร์ เขาเหล่ตามองมา ถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วก้มหน้าก้มตาจัดดอกไม้ต่อ ปล่อยฉันนั่งเท้าคางมองอย่างนึกขัน
กับแค่ผู้ชายจัดดอกไม้มันน่าอายตรงไหนกัน...
ฉันว่า...น่ารักดีออก
“นี่ สอนฉันทำบ้างสิ”
"ปักเฉียงสิ ปักตรงไปเลยมันไม่สวย”
“.....”
“เฮ้ย! เบาๆ ปักแรงขนาดนั้นโอเอซิสเละหมด"
“.....”
“ที่บอกเนี่ย ได้ยินมั่งป่ะ? ตอบรับหน่อยดิ”
"เจ้า... ค่ะ"
ฉันเหลือบมองค้อนคนตรงหน้า พร้อมแค่นเสียงออกมาแบบไม่พอใจขั้นเทพ เลยทันได้เห็นรอยยิ้มขันๆ ของเขาเข้าพอดี อ๊าย หมอนี่แกล้งฉันอีกแล้ว นิสัยแย่มาก! ฉันเลิกสนใจตัวกวน ก้มหน้าก้มตาพยายามปักดอกไม้ลงไปใหม่ แต่...แต่โอเอซิสตรงหน้าฉัน มันเละแล้วจริงๆ นี่สิ
อ๊าก ทำไงดีล่ะทีนี้!!
"นี่ ทำไรอยู่"
“.....”
"หลับรึไง?"
"โอ๊ย! รำคาญจริง ฉันใช้สมาธิอยู่นะ"
พอเงยหน้าขึ้นตวาดแหวไปด้วยความรำคาญใจ ก็กลับพบว่าเก้าอี้ที่ต้าร์นั่งอยู่เมื่อครู่ตรงหน้า...มันว่างเปล่า
"โห โอเอซิสเละจริงๆ ด้วย"
ฉันสะดุ้งสุดตัวเมื่อน้ำเสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นข้างใบหู ปัดโธ่! มายืนข้างหลังไม่ยอมให้สุ้มให้เสียง ถ้าฉันหัวใจวายตายจะกลายเป็นผีมาบอกหวยหมอนี่คนแรกเลย คอยดู!
- ผู้เขียน
