EP 5 อึดอัด
1281 คำ
“หนักจัง!”
ฉันบ่นเบาๆ ขณะที่พยายามแบกการบ้านของเพื่อนในห้องออกมาจากห้องพักครูตอนพักเที่ยง ไม่น่ามาส่งงานตอนนี้เล้ย ให้ตายสิ! สมุดสี่สิบกว่าเล่มนี่มันจะหักแขนฉันอยู่แล้วนะ
“ช่วย”
สิ้นเสียงนั้น สมุดมากกว่าครึ่งในมือฉันก็ถูกยกออกไปโดยฝีมือของนักเรียนชายแปลกหน้า ฉันชะงักมองเขา ก่อนจะมั่นใจว่าไม่ใช่เพื่อนในห้องแน่ๆ ถึงฉันจะไม่ค่อยจำชื่อคนไม่สนิท แต่ฉันจำหน้าเพื่อนในห้องได้หมดเลยนะจะบอกให้
ผู้ชายคนนี้มีแววตาที่เป็นมิตร แต่สีหน้าเขานิ่งสนิทราวกับถูกสตัฟฟ์ไว้
“ฉันชื่ออาร์ม นักเรียนใหม่ห้อง 6”
เขาเฉลยความสงสัยของฉันทั้งที่ฉันยังไม่ได้ถามอะไรเลยสักคำ แต่พอได้ยินชื่อกับห้องฉันก็คิดออกว่ามีนักเรียนใหม่ชื่อนี้อยู่ห้องข้างๆ เห็นว่าเรียนเก่งมาก แถมยังถูกสาวๆ ในโรงเรียนตั้งฉายาให้ว่า ‘เจ้าชายน้ำแข็ง’ เพราะเขาค่อนข้างเงียบ ขรึม น่าหลงใหล อะไรประมาณนั้นละนะ
คนนี้นี่เอง
“ขอบใจนะ”
อาร์มตอบรับด้วยการพยักหน้าเบาๆ ก่อนที่เราจะเดินคู่กันไปบนทางเดินที่ทอดยาว จนกระทั่งถึงห้องเรียนของฉัน สมุดทุกเล่มจึงถูกวางบนโต๊ะอาจารย์เพื่อรอแจกคืนนักเรียนทุกคนในห้องตอนเริ่มเรียนคาบบ่าย
“โอเค ขอบใจมากนะ...อาร์ม”
ฉันย้ำชื่อเขาเหมือนเป็นการท่องจำของตัวเองด้วย เพราะต้าร์นั่นแหละที่ทำให้ฉันรู้สึกว่าการจำชื่อเพื่อนไม่ได้มันแปลก ทั้งที่ฉันก็เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว แต่ทำไมต้องแคร์ท่าทางงอนๆ ของหมอนั่นตอนรู้ว่าฉันจำชื่อเขาไม่ได้ด้วยเนี่ย ไม่เข้าใจตัวเอง =”=
“เธอขอบใจฉันสองครั้งแล้ว” หมอนั่นตอบเสียงเรียบๆ เหมือนเคย
“ก็นายไม่ทำตามกฎอะ”
“ฮะ?”
“พอมีคนบอก Thank you นายต้องตอบว่า Your welcome ไม่ใช่รึไง มันเป็นกฎการใช้ชีวิตร่วมกันของมนุษย์โลกนะ” ฉันทำหน้าทวงล้อๆ เผื่อว่าเจ้าชายน้ำแข็งจะกลับมาเป็นสามัญชนคนเดินดินสักหนึ่งนาที แต่รู้สึกว่าการเย้าแหย่ของฉันกลับทำให้เขาเงียบมากขึ้นซะได้ แถมยังจ้องมองกลับมาด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดาอารมณ์ พลอยให้ฉันรีบหุบยิ้มลงทันควัน
นี่ฉันพูดอะไรผิดไปรึเปล่านะ =0=;
“กรณีนี้ฉันต้องตอบว่า ‘ไม่เป็นไร’ สินะ?”
เฮ้อ...พูดซะที เงียบๆ มันอึดอัดน้า~
“ถูก” ฉันคลี่ยิ้มออกอีกครั้ง
“หึ...”
อ๊าว! หัวเราะเยาะกันซะงั้น ฉันป่องแก้มเคืองๆ ก่อนเดินนำเขาออกมาที่ประตูห้องเรียน และเกือบชนกับต้าร์ที่วิ่งฉิวมาเกือบเลยประตูกับเพื่อนผู้ชายกลุ่มใหญ่
“เล่นอะไรกันเนี่ย เดี๋ยวก็ล้มหัวแตกหรอก”
“บ่นเป็นแม่เลย” ต้าร์ว่าพลางยิ้มกว้าง ดันตัวฉันให้ถอยหลังเข้ามาในห้อง ก่อนชะงัก พอมองเลยไปเห็นอาร์มยืนอยู่เขาก็จับมือฉันให้หลบไปยืนข้างหลัง เหมือนกลัวว่าอาร์มจะกัดฉันอย่างนั้นแหละ “มาทำไม กลับห้องแกไปเลยไป”
อาร์มก็คืออาร์ม หน้าหมอนั่นยังนิ่งเป็นหิน และ...สายตาที่มองต้าร์ก็ดูแข็งกระด้าง ต่างจากสายตาที่เขามองฉันเมื่อครู่อย่างกับฟ้ากับเหว
“ไปเซ่!”
ฉันสะดุ้งโหยง เมื่อจู่ๆ ต้าร์ก็ตะคอกเสียงดังลั่น แต่อาร์มกลับเดินผ่านพวกเราออกจากห้องไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น
“ต้าร์?” ฉันเอ่ยเรียกเสียงแผ่ว อดรู้สึกหวาดๆ กับท่าทีที่เปลี่ยนไปกะทันหันของเขาไม่ได้ เขาดูน่ากลัว...ดูต่างจากต้าร์คนเมื่อวานราวกับคนละคน
พอดวงตาคู่หวานที่เขม่นมองตามอาร์มจนลับตาตวัดกลับมามองสบ ฉันก็สะดุ้งเฮือกในใจ หากแต่ว่า...ประกายความขุ่นเคืองนั้นกลับค่อยทุเลาเบาไป ใบหน้าที่เคยฉาบด้วยรอยยิ้มก็หม่นแสง
“ไอ้ต้าร์! ได้ของแล้ว ไปกันเหอะ”
พอหนึ่งในทโมนที่ไม่รู้เดินผ่านพวกเราเข้าไปในห้องเมื่อไหร่ ชูเกมบอยในมือขึ้นมาจากหลังห้อง เพื่อนผู้ชายกลุ่มนั้นก็เขย่าไหล่บอกต้าร์โหวกเหวกโดยไม่สนใจที่ต้าร์เขม่นอาร์มเลย อย่างกับว่าเห็นจนชินแล้ว จากนั้นก็พากันเฮโลออกไป ทิ้งให้ต้าร์อยู่กับฉันเพียงลำพัง
อึดอัด...ยังไงไม่รู้แฮะ
“ขอโทษนะริน” ต้าร์แตะท้ายทอยฉันเบาๆ ก่อนเอ่ยบอกเสียงเบาหวิว แล้วหันเดินตามเพื่อนกลุ่มนั้นออกจากห้องไปโดยไม่อธิบายอะไรเลยซักคำ ทิ้งเพียงคำถามให้ฉันเก็บมาคิดหนัก
สองคนนั้นเคยทะเลาะอะไรกันมานะ...
ไม่สิ จะว่าไปดูเหมือนต้าร์ทะเลาะกับอาร์มฝ่ายเดียวมากกว่า... แต่ช่างเถอะ ไม่ใช่เรื่องของฉันนี่นา ตามไปกินข้าวกับพวกพรีมดีกว่า หิวชะมัดเลย T^T
เสียงลูกบาสกระทบพื้นเป็นจังหวะรัวเร็วก้องอาคารโรงยิมหลังเลิกเรียน ประชันกับเสียงโหวกเหวกดังก้อง
“ป้องกันไว้!”
รุ่นพี่ร่างยักษ์ที่ยืนป้องปากอยู่ข้างสนามตะโกนสั่งให้บาสชาย ม.5 ถอยลงไปตั้งรับทีมบาส ม.4 ที่เพิ่งตัดบอลมาได้ และถูกสั่งให้เปิดบอลไว
"ไอ้ต้าร์!"
สิ้นเสียงเรียกของเพื่อนร่วมทีม มือใหญ่ก็คว้าลูกบาสไว้อย่างแม่นยำโดยไม่จำเป็นต้องหันมอง ก่อนจะวนลูกบอลหมุนหลบทีมฝ่ายตรงข้าม และตรงเข้าไปเลย์อัพอย่างง่ายดาย แต่ว่องไวจนมองตามแทบไม่ทัน
'เพี๊ยะ' ต้าร์สะบัดมือแท็กเพื่อนร่วมทีมด้วยรอยยิ้มมีชัย เผยให้เห็นลักยิ้มเล็กๆ ตรงมุมปาก น...น่ารัก ฉันชะงักมือที่กำลังส่งขนมเข้าปาก มองตามตาไม่กะพริบ ชั่วขณะนั้นเขาหันมองมาพอดี แต่เพียงไม่นานก็เบนสายตากลับไป
ขอถอนคำพูดเมื่อกี้ได้ป่ะ อีตาขี้เก๊ก!
“ริน เป็นไรอะ? ทำหน้าเหมือนอยากกินไส้ดิบๆ”
“เริ่มจากไส้แกก่อนเลยดีป่ะพรีม”
พรีมอ้าปากเหวอ เมื่อฉันรับมุกด้วยการยื่นมือไปหาหน้าท้องเบนราบของมัน แต่เพียงชั่วพริบตาเพื่อนฉันก็ดีดตัวหนีห่าง ดวงตากลมโตสุกใสจ้องมองมาอย่างไม่วางใจ และยิ่งขยับถอยไปอีกเมื่อฉันขยับเข้าไปใกล้
“อย่านะน้ำริน ฉันสู้จริงนะ”
“มามะ มาเป็นของพี่ซะดีๆ เหอๆ”
“กรี๊ด ไม่นะ อย่าเข้ามา อย่าเข้ามาช้า ฮ่าๆๆ”
“ต้าร์ มีสมาธิหน่อยสิวะ!”
ฉันละสายตาจากพรีมหันมองไปในสนามที่ดูเหมือนอีตาขี้เก๊กนั่นจะถูกโค้ชดุเอา (สมน้ำหน้า!) พอดีได้เห็นหมอนั่นละสายตาจากฉันไปสนใจเกมการเล่นอย่างเก่า แปลกจัง... ก่อนหน้านี้ฉันก็เคยมานั่งรอพรีมซ้อมอยู่บ้าง แต่อาจเพราะฉันใส่หูฟังแล้วก้มหน้าอ่านหนังสืออยู่บ่อยๆ เลยไม่ได้สังเกตเลยว่าชื่อ ‘ต้าร์’ ถูกเรียกในสนามบ่อยขนาดนี้
แล้วก็จะว่าไป ก่อนหน้านี้ก็ด้วย ฉันสบตากับเขาบ่อยเกินไปไหมนะ?
แล้วยังวันนั้น...
‘จำไว้ให้ดีละ...มิสึสึ’
ฉันฟังไม่ผิดแน่ ต้าร์เรียกชื่อฉันในภาษาญี่ปุ่น พอฉันถาม ก็กลับกลบเกลื่อนว่าหิว บลาๆๆ แล้วไม่เว้นช่องว่างให้ฉันถามได้อีกเลย
เขารู้ได้ยังไงกันนะ...
- ผู้เขียน
