EP 10 หลอมละลาย
1378 คำ
"ปักเบาๆ ดิ”
“แน่จริงปักเอง”
ฉันส่งสายตาท้าทายไปให้ พร้อมทั้งยัดกุหลาบที่เริ่มช้ำใส่มือเขาไปด้วย โอเอซิสเละขนาดนี้ ถ้านายปักลงไปได้อีกละก็ ไม่เทพจัดก็ออกสาวจ๋าแล้ว
แต่หมอนั่นปักลงไปได้จริง! แถมสวยอีกต่างหาก อ๊าก ไม่จริงนะ!!
“ต้าร์! นายออกสาวจริงอะ?”
“หา?”
ต้าร์หรี่ตามองฉันที่หันไปชี้หน้าจนเรียวนิ้วเกือบทิ่มเข้าไปในลูกกะตาหวานๆ คู่นั้น เขามุ่นคิ้ว ก่อนยื่นมือมาดึงแก้มฉันออกจากกัน
“เธอว่าไงนะ?”
“เจ็บนะ!!”
ฉันร้องลั่นพร้อมกับผลักตัวเขาออกไปเพราะเจ็บจี๊ดที่มุมปาก บ้าจัง...อย่าบอกนะว่าไอ้เวรสมชายมันตบฉันแรงจนปากแตกข้างในน่ะ
“ขอโทษ...”
ต้าร์บอกเสียงอ่อย หันหลังจะเดินกลับไปที่เก่า และเป็นฉันเองที่รั้งมือเขาไว้อย่างไม่ทันตั้งใจ ก่อนรีบละมือมาเมื่อต้าร์หันมองฉันอย่างสงสัย
“เอ่อ ไม่มีอะไร”
ฉันยิ้มแหย ก้มหน้าลงต่ำ แต่เพียงชั่วพริบตาเขาก็ฉวยต้นแขนฉันดึงให้เข้าไปใกล้!
“น้ำริน!”
"ห๊ะ! อ...อะไร?"
ต้าร์ขมวดคิ้วมุ่น ดวงตาสีนิลจ้องมองใบหน้าฉันที่เริ่มร้อนวูบวาบ ก่อนที่มือหนาจะเอื้อมมือมาสัมผัสที่แก้มแผ่วเบา
"มันตบเธอ…"
ฉันเม้มปาก ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ และปฏิกิริยาตอบรับของฉันก็ทำเอาดวงตาคู่หวานวาวโรจน์อย่างโกรธจัด มือใหญ่ละไปจากตัวฉันพร้อมกับที่ร่างสูงตรงหน้าทำท่าจะพุ่งออกจากห้องนี้อย่างไว!
"ต้าร์ อย่า! มันจบแล้ว"
ฉันรั้งตัวเขาไว้ ด้วยรู้ดีว่าคนเลือดร้อนแบบหมอนี่ต้องตามไปเอาเรื่องกับสมชายอีกแน่
"แต่มันตบเธอ!"
"ฉันเตะผ่าหมากเขาก่อนน่ะ"
"ห๊ะ!"
รังสีฆ่าฟันหายไปจากดวงตาวาววับทันที...
ต้าร์กะพริบตาปริบ ละมือจากฉัน ก่อนก้าวถอยหลังโดยอัตโนมัติ แล้วเดินกลับไปนั่งปุลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามทันควัน
อะไร? ท่าทางแบบนั้นมันอะไรกันยะ
ผู้ชายตรงหน้าฉันขะมักเขม้นกับกระเช้าดอกไม้ตรงหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย ปล่อยให้ฉันนั่งหง่าวมองเขาอยู่คนเดียวซะอย่างนั้น
"นี่..."
ต้าร์ตวัดสายตามองมาอย่างหวาดระแวงทันทีที่ฉันเอ่ยเรียก ฉันเลยคลายปมคิ้วที่ขมวดมุ่นเมื่อครู่ออก ก่อนคลี่รอยยิ้มหวานที่แสนจะเสแสร้งให้เขา และยันกายลุกขึ้นยืนทันที
“เธอจะไปไหน”
ร่างโปร่งลุกเดินหนีฉันไปรอบโต๊ะยาวเช่นกันเมื่อฉันทำทีจะเดินไปหา ฉันไม่ตอบ แต่ยังคงยิ้มหวานหลอกๆ ต่อไป และเดินวนตามเขาที่เดินหนีไปรอบโต๊ะอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดพัก
"คิดว่าจะหนีคนอย่างน้ำรินพ้นงั้นเหรอ?"
ฉันก้มตัวลงเท้ามือบนโต๊ะ ตั้งท่าแม่เสือจะตะปบแมวหง่าว ขณะที่ต้าร์เองก็โน้มตัวลงทำท่าเดียวกับฉัน ก่อนจะยักคิ้วข้างเดียวให้อย่างท้าทาย
"ก็อยากลองดู"
สิ้นเสียงนั้นฉันก็ขยับกายวิ่งตามต้าร์ไปรอบโต๊ะเร็วจี๋ แต่ตามเท่าไหร่ก็ไม่ทันซะที! แถมพอฉันเอื้อมมือไปเกือบคว้าชายเสื้อเขาไว้ได้ ต้าร์ก็กลับกระโดดตัวลอยข้ามโต๊ะหนีไป
อ๊าย ชาติที่แล้วนายเกิดเป็นลิงรึไงฮะ!
ฉันยังเร่งฝีเท้าตามยิกไม่ลดละจนเริ่มเหนื่อยหอบจึงหยุดยืนเท้าโต๊ะอยู่ที่เดิม ต้าร์เองก็หยุดยืนอยู่ตรงข้ามฉัน เขาขยับปกเสื้อ คลี่รอยยิ้มสดใสดูจะสนุกสนานกับการที่ฉันวิ่งไล่ (ไม่ทัน)
"ไง ยอมแพ้แล้วสิ"
ฉันขมวดคิ้วมองอย่างขุ่นเคืองสุดใจกับรอยยิ้มยวนกวนบาทานั่น ก่อนที่แผนการชั่วร้ายจะปิ๊งขึ้นมาในสมอง อ๊าย เริ่มฉลาดแล้วสิฉัน
"อ...โอ๊ย! เจ็บจัง อะไรตำเท้าไม่รู้"
ฉันทรุดตัวลงไปนั่งกุมข้อเท้า ก้มหน้าลงต่ำ แต่ไม่วายเหลือบตามองต้าร์ที่รีบวิ่งอ้อมโต๊ะมาหาฉันอย่างร้อนรน แล้วคุกเข่าลงตรงหน้า
"ไหน ดูซิ”
เสร็จฉันละ!
“ฮ...เฮ้ย!"
'ตุ้บ' "จับได้แล้ว!"
ทั้งฉันและเขาต่างนิ่งค้างอยู่อย่างนั้น เมื่อฉันโถมกายเข้าจับคอเสื้อต้าร์ จนเราสองคนล้มลงไปด้วยกันโดยมีฉันนอนทับอยู่บนตัวเขา ฉันกะพริบตาปริบ ขณะที่ต้าร์มองฉันตาค้าง...แต่แค่ชั่วกะพริบตา เขาก็ยิ้มหวาน...หวานจนน้ำตาลในเลือดฉันแทบจะพุ่งออกมาทางรูจมูกอยู่แล้ว!
“เอ่อ...โทษที”
ฉันอ้อมแอ้มบอก ก่อนยันมือกับอกเขาเพื่อลุกขึ้น แต่ต้าร์กลับโอบเอวฉันรั้งไว้จนเสียหลักล้มลงไปอีกหน อ๊าย นี่ฉันหนีเสือปะจระเข้รึไงนะ!
"เธอน่ารักมากเลย รู้ตัวมั้ย...น้ำริน"
ฉันกะพริบตาปริบ หน้าร้อนผะผ่าว ก่อนสะดุ้งน้อยๆ เมื่อเขาแตะปลายนิ้วลงที่แก้มใส นัยน์หวานละมุนคู่นั้นทำให้ฉันรู้สึกเหมือนกำลัง...หลอมละลาย...
"ถ้าเธอเป็นผู้หญิงมากกว่านี้อีกซักนิดน่ะนะ"
'ปึ้ก!' "โอ๊ย! โหย ยังไม่ทันขาดคำเลย"
ต้าร์อุทธรณ์ด้วยเสียงกลั้วหัวเราะก่อนจะละมือจากแก้มฉันไปกุมหน้าอกที่ถูกทุบพลั่กไปเต็มรัก ฉันแยกเขี้ยว ก่อนผลักคนตรงหน้าเพื่อดันตัวเองลุกขึ้นมากระแทกตัวนั่งลงยังเก้าอี้ตัวเก่า แต่ไม่วายส่งสายตาจิกกัดไปให้จอมกวนบาทานั่น
หมั่นไส้...แกล้งฉันได้ทำเป็นอารมณ์ดีเชียวนะ
และแล้ว กระเช้าดอกไม้ก็สำเร็จลุล่วงไปโดยสวัสดิภาพเมื่อฉันเลิกก่อกวนสมาธิต้าร์ (บวกกับเขาอารมณ์ดีที่ได้แหย่ฉัน) ทิวลิปแดงเก้าดอกถูกล้อมด้วยใบเตยสีเขียวสว่างที่ผูกโบสีชมพูอ่อนทับอีกชั้น เข้ากันดีกับเบญจมาศสีโอลด์โรสและกุหลาบชมพูที่รายรอบอยู่เบื้องล่าง
มันสวย...สวยมาก
สวยจนฉันเลิกคิดเรื่องแอ๊บแมนของหมอนี่ไม่ได้เลย T_T
“ออกแบบเก่งจังนะ นายชอบจัดดอกไม้เหรอ”
ฉันยกกระเช้าขึ้นหมุนไปมา ขณะที่ต้าร์ยกมือเกาแก้ม และอ้อมแอ้มตอบเสียงเบา
“ไม่เชิงหรอก แต่...ฉันชอบออกแบบ”
“หืม งั้นนายก็วาดรูปเก่งสิ นี่ วันหลังให้ฉันเป็นนางแบบนะ”
หงะ...ทำไมต้องทำหน้าแหยงๆ แบบนั้นด้วยเล่า!
“เชอะ ใช่สิ ฉันไม่ได้สวยแบบพรีม ไม่ได้น่ารักแบบยะหยานี่ ตาก็ตี่ ผมก็หยิก” คิดแล้วก็โคตรน้อยใจในชะตาชีวิต
สัมผัสอุ่นกระด้างแตะลงที่แก้ม บังคับให้ฉันเงยหน้าขึ้นมองสบตา ต้าร์ขมวดคิ้ว จับหน้าฉันให้หันไปมา ก่อนคลี่รอยยิ้มกวนใจ
“ตาคม ผมหยักศก ผิวขาวอย่างกับหมีขั้วโลก ปากนิด จมูกหน่อย แบบเธอนี่เป็นหน้าตาในฝันของสาวๆ เลยไม่ใช่รึไง”
“.....”
“มั่นใจในตัวเองหน่อยสิ”
ไอร้อนจากปลายนิ้วมือถูกส่งผ่านพวงแก้มตรงเข้าสู่หัวใจให้เต้นตึกตัก...ดวงตาคู่หวานนั้นราวกับมีมนตร์สะกดจนรู้สึกร้อนวูบวาบราวกับจะมอดไหม้
แย่จัง ฉันรู้สึกเหมือนกำลัง...ถูกขโมยหัวใจ...
‘ครืด...’ “เสร็จยังพี่ต้าร์...อ่า เดี๋ยวเข้ามาถามใหม่นะ”
‘ครืด...กึก’ ‘อ๊าย...จับแก้มๆ พี่เค้าจับแก้มกันด้วยอะ!’
“.....”
เสียงวี้ดว้ายดังแว่วจากหน้าร้านเข้ามาไม่ขาดสาย ปล่อยให้ฉันกับต้าร์มองประตูนิ่งอยู่อย่างนั้น ก่อนกะพริบตาปริบ หันมองหน้ากัน แล้วก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา ทั้งเขิน ทั้งขำ จนจะปั้นหน้าไม่ถูกแล้วเนี่ย อ๊ายย
“น้ำริน”
“หือ อะไร?”
ฉันถามยิ้มๆ ขณะยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่เอ่อออกมาจากการหัวเราะเมื่อครู่ แต่รอยยิ้มนั้นกลับพลันจางไปเมื่อเงยหน้าขึ้นสบนัยน์ตาสีนิลคู่นั้น ประกายความจริงจัง...กำลังทำให้หัวใจฉันสั่นได้อีกระลอก
- ผู้เขียน
