‘กุกกัก’
“.....”
‘โครม!’
ฉันสะดุ้งเฮือก ผุดลุกขึ้นนั่ง ตื่นจากสภาวะการหลับลึกทันควัน เสียงนั่นดังขึ้นจากชั้นล่างภายในตัวบ้าน! ไม่จริง เกิดอะไรขึ้น ผี? ขโมย? อะไรที่อยู่ชั้นล่างของบ้านฉัน!
เสียงครางไม่ได้ศัพท์ลอยมาเบาแสนเบา แต่เบาขนาดนั้นฉันกลับได้ยินให้ขนหัวลุกเล่นซะงั้นอะ อ๊าก!! ฉันล้มตัวลงนอนคลุมโปงทันที หลับตาปี๋ พอทั่วทั้งห้องเงียบกริบเสียงครางนั่นก็ชัดขึ้นทุกที
อยู่มาตั้งหลายปี ทำไมเพิ่งคิดจะมาหลอกมาหลอนกันตอนนี้ หนูไปทำอะไรให้เหรอคะคุณผี? แงๆๆ
ฉันสะดุ้งตัวโอนเมื่อปลายข้อศอกแตะลงกับของแข็งบางอย่างบนเตียงนอน แต่เมื่อเพ่งสายตามองไป ก็ทำเอาแทบอยากจะก่นด่าตัวเองกับเจ้าเครื่องมือสื่อสารนั่นสักสิบภาษา
ปัดโธ่ ไอ้โทรศัพท์บ้า!
‘มีอะไรโทรหาต้าร์ได้ตลอดรู้มั้ย...’
สมองฉันรันกลับไปยังคำพูดนั้นของต้าร์ในทันควัน จริงสิฉันยังมีเขา กี่ทุ่มกี่ยามแล้วก็ไม่รู้ละแต่ฉันคงต้องรบกวนนายแล้วนะต้าร์
